Όλα μοιάζουν καλά αλλά δεν είναι. Είμαι 25 χρονών, τελείωσα τις σπουδές μου με επιτυχία, έκανα μεταπτυχιακά (εξωτερικό και Ελλάδα), είχα προοπτικές και προτάσεις για συνέχεια στον ακαδημαϊκό χώρο αλλά δεν προχώρησα, προς το παρόν. Βρήκα δουλεία στην ειδικότητά μου, με καλό μισθό και περιβάλλον, εδώ στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να είμαι ανεξάρτητη από τους γονείς μου και να αποταμιεύσω για τη συνέχεια. Αλλά δεν νιώθω καλά σε αυτή την δουλεία, νομίζω ότι πηγαίνω κάθε πρωί απλά για να περάσει λίγη από τη ζωή μου. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι λες και θα το ξορκίσω. Είμαι μοναχοπαίδι και με τους γονείς μου οι σχέσεις δεν είναι ουσιαστικές. Όταν πάω να συζητήσω κάτι βλέπω το χάσμα, αλλά το καταλαβαίνω πως δεν χρειάζεται να ειπωθούν κάποια πράγματα και να ξεβολευτούμε. Τώρα βρισκόμαστε στο στάδιο “γιατί δεν βρίσκεις κάποιον να παντρευτείς να κάνεις παιδιά, αυτός είναι ο σκοπός του ανθρώπου”. Δεν έχω κάποιο σύντροφο αυτό τον καιρό απλά κάποιες ιστορίες με τύπους που ξέρω πως δεν ταιριάζω, αλλά συνεχίζω με την δικαιολογία πως αν δεν φάω τα μούτρα μου δεν θα μάθω. Δεν έχω επενδύσει τίποτα σε αυτό τον τομέα, δεν έχω δώσει αγάπη βρε α, μπα μου και δεν έχω πάρει. Είμαι αυστηρή με τους ανθρώπους και δεν δίνω ευκαιρίες. Ίσως είμαι τσιγκούνα με τα συναισθήματα, αν δείχνεις αγάπη κακομαθαίνεις τον άλλον, έτσι έμαθα. Δεν θέλω να είμαι έτσι. Έχω καλούς φίλους, που μιλάμε ουσιαστικά αλλά δεν έχω καταφέρει να συζητήσω τα ενδότερά μου, ίσως και να μην χρειάζεται. Τα βράδια με πιάνουν ξαφνικά κλάματα που προσπαθώ και αυτά να τα πνίξω λέγοντας ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Πάλι ψέματα λέω. Πιάνω τον εαυτό μου να κάνει αρνητικές σκέψεις για τη ζωή και την υγεία μου, μόνο και μόνο να δω πως θα αντιδράσουν οι άλλοι. Εκδικητικά, σαν να θέλω να τους τιμωρήσω για κάτι αλλά εις βάρος μου. Είμαι μια αυτοκαταστροφή!; Αντιλαμβάνομαι πως πρέπει να ζητήσω βοήθεια ειδικού αλλά και εκεί φοβάμαι πως η διαδικασία μέχρι να βρω τον κατάλληλο (είναι μέρος της θεραπείας βέβαια) θα πάρει κάποιο διάστημα. Οι άλλοι δεν έχουν καταλάβει τι μου συμβαίνει, δεν εξωτερικεύομαι. Να μιλήσω σε κάποιον άλλον πρώτα ή να ψάξω για ειδικό κατευθείαν; Ευχαριστώ πολύ που μου έδωσες χώρο να τα πω. Πολλά φιλιά!
Εμείς χαιρόμαστε που μοιράστηκες τις σκέψεις σου. Φαίνεται να έχεις αντιληφθεί πολλά πράγματα για τη ζωή σου και το πως αισθάνεσαι έτσι, στο πλαίσιο του δυνατού για ένα κορίτσι 25 ετών. Αυτό από τη μία είναι καλό, στην θεραπεία το ονομάζουμε “καλή ψυχοθεραπευτική σκέψη”, από την άλλη ξέρεις και εσύ φαντάζομαι πως δεν αλλάζει τίποτα, αν δεν το αλλάξουμε εμείς και πως απλά να ξέρουμε τι φταίει, δεν αρκεί- αλλά είναι ένα τεράστιο βήμα και καθόλου μα καθόλου αμελητέο, είναι το πρώτο βήμα. Το έχω πει και θα το ξαναπώ, νιώθουμε τεράστια οικειότητα με αυτό που είμαστε, είναι αυτό που γνωρίζουμε, είναι οι μηχανισμοί που μας έχουν κάνει να λειτουργούμε όσο ζούμε. Μπορεί να είναι κάτι εντελώς δυσλειτουργικό, αλλά είναι αυτό που ξέρουμε.
Αλλάζει; Εννοείται. Είναι εύκολο; Καθόλου. Για μένα και να μιλήσεις αν θέλεις να μιλήσεις, σε κάποιον φίλο, γονιό, συγγενή και παράλληλα να αναζητήσεις θεραπεία (να το κάνεις!), το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Δεν έχω λοιπόν πολλά να σου πω, εννοείται να αναζητήσεις θεραπεία και να έχεις υπομονή και επιμονή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είσαι αρκετά μπερδεμένη, δεν ξέρω γιατί αλλά είναι απαραίτητο να ζητήσεις τη βοήθεια κάποιου ψυχολόγου. Το ότι είσαι μοναχοκόρη ίσως σημαίνει ότι έχεις πιεστεί να είσαι τέλεια και το καμάρι των γονιών σου και απλώς έχεις κουραστεί να προσπαθείς να ανταποκριθείς.
Στα ερωτικά σου, είσαι μόνο 25, ζήσε χαλαρά και απόλαυσε τη ζωή σου, έχεις καιρό για παντρειές.
Αυτό με τους τύπους που δεν ταιριάζεις, με μπέρδεψε. Άμα δεν ταιριάζεις, άλλαξε παρέες, θα σε ωφελήσει καλύτερα γιατί θα ηρεμήσεις. Μήπως κι αυτό είναι ένα από τα πράγματα που σε πάνε πίσω ?