Η ομορφιά είναι υποκειμενική και αντικειμενική, πάντα σύμφωνα με τους κανόνες που επηρεάζουν την αντίληψη ας για την έννοια του ωραίου, του όμορφου.
Αν δώσουμε απάντηση με βάση τις επιστημονικές θεωρίες, πρέπει να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο (και συγκεκριμένα στην αρχαία Ελλάδα), όπου ο Πυθαγόρας ανέπτυξε μια θεωρία. Η θεωρία λέει, ότι όλα στη φύση μας δεν είναι τυχαία, αλλά βασίζονται σε μια συγκεκριμένη γεωμετρική αναλογία. Χρόνια αργότερα, στην περίοδο της Αναγέννησης, έρχεται στο προσκήνιο ο Ιταλός μαθηματικός Fibonacci βρίσκει την αναλογία 1 προς 1,618. Ο αριθμός 1,618(φ) βρίσκει εφαρμογή στην Τέχνη, την μουσική, την αρχιτεκτονική κ.λ..
Αν δώσουμε όμως απάντηση σύμφωνα με τον τρόπο που τα ανθρώπινα μάτια παρατηρούν. Θα λέγαμε ότι η ομορφιά βρίσκεται σε θέση αντικειμενική.
Μια ομορφιά σε μορφή συμπυκνωμένης ατέλειας~τελειότητας της φύσης.
Μπορεί ο Πυθαγόρας να βασίστηκε στο ότι η φύση υπάγεται σε μια γεωμετρική αναλογία (πράγμα όχι απίθανο) αλλά αυτό που το καθιστά “γεωμετρικά, τέλειο” είναι οι ατέλειες, καθώς όλα στη φύση διαμορφώνονται, αλλάζουν συνεχώς όψη ανάλογα με τις συνθήκες, του περιβάλλοντος, και άλλων συνθηκών……
-Christiana Tzini
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ενδιαφέρον κέιμενο! Πράγματι, η χρυσή αναλογία βρίσκει εφαρμογή από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα σε πολλούς τομείς ανάμεσά τους και η αισθητική του προσώπου, χαμόγελου κτλ.
Ωστόσο, από διάφορες μελέτες που έχω διαβάσει προκύπτει ότι τελικά η ομορφιά δεν έχει σχέση με τη συμμετρία και πράγματι καθορίζεται από τις ατέλειες του κάθε προσώπου που το καθιστούν μοναδικό. Ανακουφιστικό το βρίσκω δεν ξέρω για εσάς 😊
Υπάρχουν περιπου 3000 χρόνια (τουλάχιστον, γιατί δεν είμαι γνώστης της κινεζικης σκέψης) που προσπαθούν να ορίσουν τί είναι η ομορφιά… Χρυσός κανόνας, συμμετρία, ατέλειες, περιβάλλον και πολιτισμική/πολιτιστική στιγμή…
Προσωπικά έχω έναν πιο απλό και συγχρόνως πιο πολύπλοκο ορισμό: ομορφιά είναι αυτό που μας φαίνεται όλο και πιο ελκυστικό όσο πιο πολύ το γνωρίζουμε.