Η Ρένα απαντά: Μου λένε ότι όταν γνωρίσεις τον “έναν” το καταλαβαίνεις αμέσως

Όταν γνωρίσεις τον έναν, τίποτα δεν ξέρεις. Εκτός αν πεθάνεις την επομένη, τότε ναι, ξέρεις.

______________

Η ιστορία της Δέσποινας όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Αγαπητή Ρένα,εδώ και πολύ καιρό έχω έναν προβληματισμό, και άν είχες την καλοσύνη και το χρόνο,η άποψη σου θα ήταν ιδιαιτέρως διαφωτιστική για εμένα.

Συγκεκριμένα, από όλες σχεδόν τις γυναίκες του κύκλου μου (γνωστές, φίλες, συναδέλφισσες, την αδελφή μου την ίδια) οι οποίες έχουν παντρευτεί και κάποιες από αυτές έχουν και παιδιά, έχω ακούσει ατάκες του στύλ “από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι με αυτόν τον άντρα θα παντρευτούμε”, ή “με το που γνωριστήκαμε ήμουν σίγουρη ότι με αυτόν θέλω να κάνω παιδιά”, ή “όταν γνωρίσεις τον άντρα με τον οποίο θα θελήσεις να ενώσεις τη ζωή σου για πάντα θα το καταλάβεις αμέσως, εμείς οι γυναίκες έχουμε ένστικτο”.

Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα λένε επειδή όντως τα πιστεύουν, άν τα λένε για να τα πιστέψουν και οι ίδιες, ή εν τέλει αυτές είναι κάποιου είδους “δηλώσεις” οι οποίες είναι επιβεβλημένο να γίνονται από την πλευρά των γυναικών, έτσι ώστε να μήν υπάρχει αμφισβήτηση από κανέναν ώς προς εκείνες σχετικά με την επιλογή του άνδρα με τον οποίο προχώρησαν σε σοβαρού είδους δέσμευση(γάμος+παιδιά).

Άραγε θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν το ίδιο αν,ο μή γένοιτο,αρχίσουν να εμφανίζονται προβλήματα; Στα 29 μου και έχοντας κάνει αρκετές σχέσεις, και μάλιστα με 2 από αυτούς είχαμε το απόλυτο (σχεδόν) ταίριασμα, και ακόμα και άν αποφάσιζα ή αποφασίσω στο μέλλον να επισημοποιήσω τη σχέση μου με κάποιον, πιστεύω πως δέν θα έλεγα ή δέν θα πώ ποτέ κάτι τόσο βαρυσήμαντο, γιατί πολύ απλά πιστεύω ότι το να καταλάβουμε πολύ γρήγορα και με σιγουριά ότι κάποιος που γνωρίσαμε θα είναι και το ταίρι της ζωής μας, δέν υφίσταται.

Μήπως κάποιες από εμάς έχουν κληρονομικό χάρισμα (αστειεύομαι) που εγώ δέν διαθέτω; Έχει λόγο ύπαρξης ο προβληματισμός μου ή τζάμπα καίω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα;

ΑΠΟ ΤΗΝ – Δέσποινα

_________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Τι ωραίο ερώτημα!

Πιστεύω από τις τρεις εναλλακτικές ερμηνείες που δίνεις, οι δύο τελευταίες είναι πιο καλές υποψήφιες για την αλήθεια.

Αφενός τα λένε για να τα πιστέψουν οι ίδιες. Κι όσο περισσότερα προβλήματα θα εμφανίζονται (κι η ζωή έχει τον τρόπο της να ρίχνει προβλήματα ακόμα και στα ευτυχισμένα και ταιριαστά ζευγάρια) τόσο περισσότερο θα γαντζώνονται από την στήριξη της επιλογής τους. “Είναι ο ένας, επομένως πρέπει να συμβαδίσω πάση θυσία…” Ενώ από τη μια μεριά αυτό είναι ένα απαραίτητο βήμα ωριμότητας για να εξέλθει το ζευγάρι από κάποια εμπόδια, από την άλλη γίνεται τεράστια παγίδα για τις γυναίκες. Μπορεί να τις κάνει να ανεχθούν πολλά που δεν θα ανέχονταν αν δεν είχαν γαλουχηθεί με την πίστη ότι υπάρχει ένας εκεί έξω με τον οποίο κουμπώνεις σχεδόν καρμικά κι έτσι και δεν ταιριάξει, πάει, γκρεμίστηκε όλο το οικοδόμημα. Ακριβώς επειδή έχουν κάνει γάμο και παιδιά, οποιαδήποτε αμφισβήτηση του οικοδομήματος έρχεται με τίμημα.

Επιπλέον είναι κι αυτό που λες. Η κοινωνία αναμένει από τις γυναίκες να νιώσουν περήφανες για τις επιλογές που συνάδουν με το μονογαμικό αποκλειστικό πρότυπο με τα παιδάκια. Αν το αμφισβητήσουν, αν πουν ότι δεν είναι ευχαριστημένες, ότι έχουν δεύτερες σκέψεις, τότε θα τους αντιγυρίσουν κουνώντας το δάχτυλο “και τότε τι παντρεύτηκες;” “γιατί έκανες παιδιά λοιπόν;” κι άλλα τέτοια ενοχοποιητικά. Σε μια τακτική συνεχούς άμυνας επομένως οι γυναίκες σιωπούν για τις προσωπικές τους ματαιώσεις και εκφωνούν λογύδρια επιβεβαίωσης του πόσο συντάσσονται με το πατριαρχικό αφήγημα της “μοναδικής τους αγάπης”.

Κι έπειτα, πώς μπορείς να κρίνεις ότι είναι “το ταίρι της ζωής σου” αν δεν βλέπεις πλέον την ζωή σου ως παρελθόν, αν δεν έχεις διαβεί το Ρουβίκωνα του γήρατος; Το μέλλον άδηλον πάσιν ανθρώποις και μικροί καιροί μεγάλων πραγμάτων αίτιοι γίγνονται, έλεγε ο Δημοσθένης.

Ευτυχώς εσύ έχεις ξεφύγει: λες ότι είχες “το απόλυτο (σχεδόν) ταίριασμα” με δύο ανθρώπους, από τους οποίους χώρισες και τους δυο. Αυτό είναι μεγάλη συνειδητοποίηση. Και γι’αυτό είμαστε εδώ στο ampa.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News