Υπάρχει μια κάπως φοβική (δημοσιογραφική) αντίληψη για το Twitter και επίσης ένα σοβαρό μάγκωμα του εγχώριου φεμινισμού, όταν η κουβέντα έρχεται σε υποθέσεις αποτρόπαιες και βαθιά άρρωστες, όπως αυτή της Πάτρας.
Όσον αφορά το μεν Twitter, δεν μιλά κανείς, για να μην τον περιλάβει η “δημοσιογραφία των πολιτών” ή για να μη γίνει “canceled”. Το συγκεκριμένο Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης, ακριβώς επειδή άσκησε πιέσεις για σοβαρές υποθέσεις, όταν το πήγαιναν για συγκάλυψη ή κωλυσιεργία, εδώ και καιρό διαμορφώνει μικρο-κλίμα. Αναμφίβολα κράτησε την υπόθεση της Πάτρας ψηλά, ωστόσο, με τρόπους, εκφράσεις και χαρακτηρισμούς που καμία σχέση με κράτος δικαίου δεν είχαν.
Το trend-άρισμα σχεδόν υπαγόρευε σε δημοσιογράφους να του κάνουν τα κέφια, να πιάνουν ψιλοκουβέντα και να φτιάχνουν spaces, να εμπορεύονται ψυχρά την ειδωλοποίησή τους, να ρίχνουν λάδι στη φωτιά ακριβώς όπως συμβαίνει και στα mainstream media. Με λίγα λόγια, κοινή εμπορία πόνου.
Την ίδια στιγμή, ο εγχώριος φεμινισμός, όπως κάθε φορά που δράστις ενός σοβαρού εγκλήματος είναι γυναίκα, σιωπά, κι αν δεν σιωπά, τραυλίζει. Δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση, κρατά αποστάσεις έτσι ώστε να μη χρειαστεί να περπατήσει σε δρόμους που “δεν αφορούν ακριβώς το κίνημα”, όπως μου εξηγούσε πρόσφατα το μέλος μίας φεμινιστικής συλλογικότητας.
Από κοντά και οι αρχές ή έστω οι μακριοί βραχίονες τους προς τα media. Άραγε, γιατί τόσο σούρντισμα εδώ και δύο μήνες και ενώ η υπόθεση δεν ήταν ακόμη “δεμένη”; Γιατί τόσες γκριμάτσες, τόσος θεατρινισμός, τόσα υπονοούμενα, λες και δεν επρόκειτο για σοβαρότατη αστυνομική υπόθεση, αλλά για τριτοτέταρτο κουτσομπολιό των φωταγωγών; Γιατί τόσοι επιστήμονες και διακεκριμένοι στον τομέα τους τόσο πολύ στο “γυαλί”, πριν ακόμη να υπάρξει η παραμικρότερη εξέλιξη;
Η προφανής και ενοχλημένη απάντηση θα ήταν “γιατί ο κόσμος ζητά να ενημερωθεί”, όμως, δυστυχώς στην υπόθεση της Πάτρας δεν ήταν η ενημέρωση το ζητούμενο, αλλά το τάισμα της συλλογικής οργής που δικαίως υπάρχει, όμως δεν είναι υπεράνω Νόμου και κράτους δικαίου, όπως φυσικά και η γυναίκα που μέχρι αυτή τη στιγμή κατηγορείται για τη δολοφονία της μεγαλύτερης από τις τρεις κόρες της.
Αυτό που συνέβη χθες στην Πάτρα, έξω από το σπίτι ακόμα και μίας εγκληματία -την οποία η δημοσιογραφική δεοντολογία ορίζει να την αποκαλείς “φερόμενη ως”, μέχρι να συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις που καταργούν το “φερόμενη”- εκτός από βαθιά προβληματικό (και όχι μόνο επειδή τσαλαπατά το “τεκμήριο της αθωότητας”), είναι και υποκριτικό.
Τι ακριβώς γύρευε ο όχλος έξω από το σπίτι της Πισπιρίγκου και τι θα έκανε, δηλαδή αν την αντίκρυζε; Ποιος υποκίνησε όλη αυτή τη συγκέντρωση και με τι στόχο; Και όλο αυτό το διάστημα που τόσα ειπώθηκαν, γράφτηκαν και ψιθυρίστηκαν με αλλοιωμένη φωνή σε εκπομπές, γιατί δεν έγιναν καταγγελία και “γροθιά” όλων όσων γνώριζαν εναντίον της -κατ’ ευφημισμό- μάνας και υπέρ των τριών παιδιών;
Για ακόμα μία φορά, όλα λάθος: δημοσιογραφικά, θεσμικά και ανθρώπινα. Ένα Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης υποκατέστησε τη δημοσιογραφία (καλά να πάθουμε), 4-5 γυρολόγοι των καναλιών υποκατέστησαν αρχές και δομές που θα έπρεπε να τρέχουν πριν τριτώσει η τραγωδία και μερικοί βαθιά ανόητοι πολίτες έσπευσαν να απειλήσουν με λιντσάρισμα συγγενείς της συλληφθείσας και να βγάλουν selfie κάτω από το σύνθημα “φόνισσα” που γράφτηκε με σπρέι στα παντζούρια.
Κι αυτό το λέμε δικαίωση για τα νεκρά παιδιά και νομικό πολιτισμό για όλους μας. Και όλο αυτό επειδή μήνες τώρα αυτή η σοβαρή υπόθεση μαρούλιαζε σε κανάλια και sites και trend-άριζε στο Twitter.
Δίκαιη, δικαιότατη η οργή, λίγα ολίγιστα τα mainstream MME, βαθιά απόντα τα κινήματα και οι συλλογικότητες που θα μπορούσαν να βάλουν ένα ψύχραιμο φρένο πριν χαθεί ο έλεγχος, αλλά και ο “πολτός” που λέγεται Twitter, στο εξής ας αντιμετωπίζεται κυρίως ως μέσο εκτόνωσης συσσωρευμένου θυμού. Για οτιδήποτε άλλο αδυνατεί και παρασύρει πολύ κόσμο -ακόμα και καλών προθέσεων- προς τα κάτω.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θλίβομαι ιδιαιτέρως με όλη αυτή την υπόθεση.. από το έγκλημα,τα πρόσωπα και τον ρόλο τους, την διαχείριση της υπόθεσης αλλά κυρίως από το “δικαστήριο” στο δρόμο κ στο διαδίκτυο που άλλο στόχο δεν έχει από την εκτόνωση των κατώτερων ανθρώπινων συναισθημάτων..Μου φαίνεται σα να βγήκε το ατομικό κενό του καθένα στην επιφάνεια με περίσσιο θράσος!!Η τελευταία παράγραφος με καλύπτει απόλυτα..
Κανείς δεν μιλάει για αυτό το θέμα με αυτή την οπτική. Στην περίπτωση του πιλότου ήταν ο πιλότος εδώ είναι η ‘Ρούλα’. Για το βιασμό που κατήγγειλε η κοπέλα στη Θεσσαλονίκη δεν γινόταν αναφορά σε επίθετα, για την δολοφονία Τοπαλουδη το ιδιο. Από την άλλη εδώ είχαμε ιστορίες από χαρτορίχτρες, κουτσομπολιά για το πότε ανάβε το καντήλι κι άλλα τέτοια αισχρά. Αυτά τα κάνουν τα σοβαρά ενημερωτικά μέσα και ξαφνικά απορούν για το όχλο! (Πόσο ενδιαφέρουσα επιλογή λέξης!)
Οι κατηγορίες της γυναίκας θα κριθούν από τη δικαιοσύνη, οι ανθρωποφαγία των μέσων ποτέ από κανέναν.
Tο είχα γράψει προ καιρού για το μέλος εδώ που ήθελε να βρίσει χυδαία κάτι 15χρονα με απαράδεκτη συμπεριφορά αλλά φοβήθηκε. Η κοινωνία έχει πρακτικά θεσμοθετήσει τη βία αρχικά φραστική και αργότερα άμεση / φυσική εφ’όσον το θύμα/στόχος δεν μπορεί να ανταποδώσει ευθέως. Δεν έχω τη γνώση για να αξιολογήσω αν γιατροί, κοινωνικές υπηρεσίες και ΕΛ.ΑΣ θα μπορούσαν ρεαλιστικά να κινηθούν νωρίτερα. Κατ’οπιν εορτής πολλά μπορούν να ειπωθούν ιδιαίτερα αν σκεφτούμε πως η φερόμενη ως δράστης ήξερε να χρησιμοποιεί τα ΜΚΔ. Απλά να θέσω μια παράμετρο: τη δυσκολία όταν κάποιος αποφασίσει να κάνει την καταγγελία. Αν ο εκπρόσωπος μιας μεγάλης… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ σε όλα εκτός από το κομμάτι που αφορά στα κινήματα. Σαφώς και δεν αφορά τον φεμινισμό να εκφέρει γνώμη επι παντός επιστητού. Η πολιτική και κοινωνική ατζέντα είναι συγκεκριμένη και έτσι πρέπει να μείνει. Σε τι αφορά τον φεμινισμό η συγκεκριμένη υπόθεση; Η επιχειρηματολογία θυμίζει το “ναι αλλά για τη Μαρφιν δε λετε τίποτα”.
Τελικά νοιώθω πως τα σοσιαλ στο μεγαλύτερο ποσοστό, είναι η καταστροφή του είδους μας. Αφήνουν, με το ένδυμα της δημοκρατίας, να βρίζει ο καθένας συγκεκριμένα πρόσωπα, να διχάζει, να επηρεάζει κ να δημιουργεί ένα κύμα που παρασύρει τα πάντα, ακόμα κ τη λογική. Από την άλλη, επιτρέψτε μου να πω πως οι αρχές γενικά θα μπορούσαν να το είχαν χειριστεί με διακριτικότητα, χωρίς να αφήνουν μικρά ψίχουλα από δω και κει, ώστε να χτίζεται η παραπληροφορηση και να αναδδικνυονται διάφοροι ειδικοί που τελικά σπιλώνουν την οποία φήμη έχουν ως επαγγελματίες. Εξάλλου τις πιο πολλές φορές μιλάνε τόσο αόριστα κι αναμασά… Διαβάστε περισσότερα »