#Με_τη_Γεωργία και όχι με τους χρήσιμους ηλίθιους κάθε υπόθεσης βιασμού

Ένα από τα πράγματα που σιχαίνομαι σ’ αυτή τη δουλειά είναι τα βιαστικά συμπεράσματα. Ότι πρέπει να τεμαχίσεις τα πάντα μέσα σε 10 λεπτά, να αποφασίσεις και να “δικάσεις”. Όμως, ακριβώς αυτή η διαδικασία δεν έχει σχέση με τη δουλειά μας. Είναι κάτι άλλο, επικίνδυνο και προβληματικό που πολλοί λατρεύουν, γιατί μεταφράζεται σε εύκολα “κλικ”, τηλεθέαση και φασαρία. Φασαρία που αποπροσανατολίζει τους πάντες, μέχρι να βλέπουν το “θολό” της εικόνας και όχι την κύρια πρωταγωνίστρια.

Επίσης, είναι μια “φασαρία” που προκαλείται -κυρίως!- από αυτό που στην Ελλάδα γνωρίζουμε ως “ψυχαγωγική τηλεόραση”. Δηλαδή, για ένα ελεεινό παρακλάδι της εγχώριας show biz,  το οποίο επουδενί δεν θα έπρεπε να εκφέρει άποψη για τόσο σοβαρά ζητήματα, θέματα ζωής και θανάτου. Ας όψεται ο μεσοβέζικος όρος infotainment που επέτρεψε αυτή τη στρέβλωση.

Έτσι, μέρες τώρα μία σοβαρότατη υπόθεση ομαδικού βιασμού “τεμαχίζεται”, γίνεται κλάσματα και υποκλάσματα, λεπτομέρειες από την κατάθεση της γενναίας κοπέλας μετατρέπονται σε quotes στο Twitter, ανακυκλώνονται, σχολιάζονται, χλευάζονται ή αποθεώνονται. Φτάνουν οι δικαστές του πληκτρολογίου, της τηλεόρασης και όσων θέλουν να αναμιχθούν με την πολιτική κάποτε να ακούγονται περισσότερο από το κορίτσι που έκανε τέτοιο άλμα, ξεφτιλίζοντας ένα ολόκληρο σύστημα. Βέβαια, είναι στο χέρι μας να μην αφήσουμε να περάσει το δικό τους.

Όπως δεν πέρασε το “γιατί μίλησε στον Μάκη;”, όπως δεν πέρασε το “τι γύρευε εκεί;”, όπως δεν θα περάσουν πλέον πολλά άλλα που κρίνουν και ανατέμνουν το θύμα και όχι τον θύτη, σκουπίζουν τις σκονίτσες απ’ τα παπούτσια του δράστη και όχι το αίμα των γυναικών που υπέφεραν στα χέρια του.

Ακούγοντας και διαβάζοντας, σχεδόν τα πάντα απ’ όσα λέγονται και γράφονται τις τελευταίες ημέρες στην τηλεόραση, τον Τύπο και το διαδίκτυο, μπαίνεις μοιραία σε μία μόνιμη κατάσταση οργής που “τυφλώνει” και σε κάνει να λοξοδρομείς από τον στόχο και το πραγματικά σημαντικό της ιστορίας.

Πόσες από εμάς δεν μεθύσαμε κάποτε σ’ ένα πάρτι; Πόσες δεν βρεθήκαμε μόνες σ’ ένα άγνωστο περιβάλλον που σύντομα ανακαλύψαμε ότι είναι εχθρικό και ίσως αποβεί επικίνδυνο για τη ζωή μας; Πόσες δεν θελήσαμε να διασκεδάσουμε και στα μισά της βραδιάς συνειδητοποιήσαμε ότι τα πράγματα παίρνουν ή ίσως οδηγούνται σε δυσάρεστα μονοπάτια; Πόσες από εμάς δεν σχολιάστηκαν -ακόμα και από ομόφυλές μας- για την κοντή φούστα, το έντονο μακιγιάζ, το βαθύ ντεκολτέ; Και πόσες -και πριν από πόσα χρόνια- δεν ντραπήκαμε αρχικά για το ανάρμοστο σχόλιο και μετά οργιστήκαμε (και ακόμα πιο μετά αποφασίσαμε να απαντάμε κι ας χαλάσει ο κόσμος);

Το #Με_τη_Γεωργία, δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο. Θα ήταν πιο εύκολο για όλους αν γινόταν λιανά; Σκεφτείτε, λοιπόν, μια γυναίκα που δεν έχει πια τις αισθήσεις της σε ένα δωμάτιο, παρά τη θέλησή της, με τόσους άντρες, απολύτως ειδεχθών προθέσεων. Είναι αρκετά ευνόητο αυτό; Θυμίζει κάτι; Μήπως έχουμε ανάλογα περιστατικά όπου νεαρές γυναίκες έχασαν τη ζωή τους ή μαρτύρησαν στα χέρια των δημίων τους;

Γι’ αυτό #Με_τη_Γεωργία και με κάθε Γεωργία που μπορεί να είναι μικρή, όπως επικαλούνται οι διάφοροι χρήσιμοι ηλίθιοι κάθε υπόθεσης ξεπλύματος βιασμού, αλλά βαθιά μέσα της γνώριζε πολύ καλά τι καλό προσφέρει -σε όλες τις γυναίκες- αποφασίζοντας να μιλήσει χωρίς “θολό” στο πρόσωπό της και με όνομα και επώνυμο.

Μια καινούρια εποχή, όπου το θύμα δεν μιλάει “πλάτη” ξεκίνησε προχθές. Και αυτό είναι μια τεράστια ρωγμή σε ένα σύστημα που ξέρει τι σημαίνει να μιλάς “πλάτη”.

Όλα τα υπόλοιπα (ο sensationalism τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται κομμάτια της κατάθεσης της, λεπτομέρειες της πρότερης προσωπικής της ζωής, απορίες για το ποιόν της) είναι δουλειά των “χρήσιμων ηλίθιων” -ούτε καν των γνήσιων, αναγνωρισμένων από τους “κατασκευαστές”, “πλυντηρίων” κάθε υπόθεσης βιασμού). Είναι γνωστοί, σεσημασμένοι και αυτό αρκεί.

Το σημαντικό θα είναι πάντα η Γεωργία. Και κάθε κορίτσι σαν τη Γεωργία. Κι ας δουλεύουν τα πλυντήρια διπλοβάρδιες.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News