Τι διάβασαν και είδαν οι αναγνώστες μας την εβδομάδα που πέρασε

Από Nutmeg

Διάβασα το βιβλίο «Η σκιά του ανέμου» του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν, μεταφρασμένο από τα ισπανικά. Αυτό το βιβλίο ανήκει στα best-selling όλων των εποχών και δικαίως.

Η υπόθεση ξεκινά με τον μικρό Ντάνιελ όταν επισκέπτεται για πρώτη φορά το «νεκροταφείο των Λησμονημένων βιβλίων» με τον πατέρα του. Εκεί, διαλέγει ένα βιβλίο που πρέπει να προστατεύει για το υπόλοιπο της ζωής του. Διαλέγει, τυχαία, ένα βιβλίο του Χουλιάν Καράξ το οποίο διαβάζει σε μια νύχτα και λατρεύει. Αλλά όταν προσπαθεί να διαβάσει και άλλα του ίδιου συγγραφέα, ανακαλύπτει πως κάποιος καίει τα βιβλία του συστηματικά ώστε ίσως ο Ντάνιελ να κατέχει το τελευταίο.

Είναι ατμοσφαιρικό, πολύ gothic, δίνει ένα πλήρες ιστορικό πλαίσιο της Βαρκελώνης τις αρχές ως τα μέσα του 20ου αιώνα και το χιούμορ των χαρακτήρων (ειδικά του Φερμίν) ήταν ξεκαρδιστικό.

Είναι από τα βιβλία που πρέπει να έχεις ένα μολύβι κοντά σου ώστε να υπογραμμίζεις τα αποσπάσματα που κάνουν εντύπωση.

Από Terminator

Πριν από περίπου δέκα ημέρες, κάνοντας ζάπινγκ αναζητώντας κάτι αξιόλογο στην τηλεόραση, σταμάτησα στο κανάλι της Βουλής. Ήταν μια εκπομπή που μάλλον όδευε προς το τέλος της. Έδειχνε έναν άνδρα σε πολλή έντονη συναισθηματική φόρτιση που προσπαθούσε να μην κλάψει. Που περιέγραφε ένα τραγικό τροχαίο στο οποίο ενεπλάκησαν πεζή η γυναίκα και τα παιδιά τους, όταν ένα αυτοκίνητο τους παρέσυρε και τους εγκατέλειψε. Συγκλονίστηκα.

Έψαξα και ευτυχώς τη βρήκα ολόκληρη. Λέγεται Πεταλούδες στην Άσφαλτο. Την παρακολούθησα σχεδόν με μιαν ανάσα, πνιγμένη σε λυγμούς. Έγινα ένα με τους ανθρώπους αυτούς, που μέσα στο πένθος τους αγωνίζονται για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα στην άσφαλτο. Ο πόνος για το χαμό των παιδιών τους δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια αλλά τον βιώνεις κοιτώντας τα μάτια τους. Είναι συγκλονιστικό.

Ήταν ό, τι πιο αξιόλογο και αληθινό έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Με άγγιξε φοβερά, με θύμωσε, με έκανε να συνειδητοποιήσω και να ψάξω.

Αξίζει να διαθέσετε 40 λεπτά από το χρόνο σας.

Από Φούστα Κλαρωτή

Ξεκίνησα να διαβάζω για 2η φορά την αυτοβιογραφία της Lidia Yuknavitch “Τhe chronology of water”.

Την πρώτη φορά που το διάβασα διαπίστωσα ότι ηταν ένα βιβλίο που με έκανε να θυμώσω με τη συγγραφέα και τους γύρω της και μου έβγαλε στην επιφάνεια άβολα συναισθήματα – ενόχληση, αηδία, οίκτο. Είναι σκληρό βιβλίο, όπως και η δημιουργός του.

Η δεύτερη φορά – έχει περάσει ένας χρόνος- με βρίσκει πιο ανοιχτή να ακούσω τι έχει να πει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Yuknavitch δεν έχει διάθεση να απολογηθεί ή να μετανιώσει για τίποτα στη ζωή της. Η αφήγηση – και η στάση της- γύρω από την αυτοκαταστροφή, τον εθισμό, την κακοποίηση, τη γυναικεία φύση, την οικογένεια είναι πολύ έξω από το κλασσικό αφήγημα και αυτό αρχικά με ξένισε. Δε θα συμφωνήσω μαζί της σε πολλά, αλλά θέλω να φέρω πλέον τον εαυτό μου σαν αναγνώστη και σα γυναίκα στο σημείο του να μην την επικρίνω.

Από Maggie

Μία γυναίκα με απίστευτα εκνευριστική φωνή και οξύ χιούμορ επιδιώκει μέσα από το χιουμοριστικό σόου της να υπογραμμίσει και να αναδείξει τα παράλογα που συμβαίνουν στην πατριαρχική κοινωνία. Θρασύτατη και γεμάτη φρεσκάδα δείχνει τον φεμινισμό στις πραγματικές του διαστάσεις και σαρκάζει ακόμη και το Netflix που την φιλοξενεί για την αστεια στάση που έχει κρατήσει στο θέμα strong female lead. Στα θετικά το ότι δεν βασίζεται στις βρισιές για να βγαλει γέλιο, δεν βρίζει σχεδόν καθόλου.

Από Μαρία Λιανού

Ένιωσα αρκετά μπερδεμένη διαβάζοντας το post του Moses Farrow, ενός εκ των υιοθετημένων παιδιών του Woody Allen και της Mia Farrow. Σε αυτό το post υπερασπίστηκε τον πατέρα του, Woody Allen, για τις συνεχείς κατηγορίες που δέχεται από την ίδια την Dylan Farrow, υιοθετημένη κόρη της πρώην συντρόφου του Mia Farrow, ότι την κακοποίησε σεξουαλικά όταν ήταν ανήλικη. Επίσης, ο Moses κατηγορεί την Mia Farrow για κακομεταχείριση και ότι εν γένει μεγάλωσε τα παιδιά της σε ένα αρκετά δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Η αλήθεια δεν πιστεύω πώς θα βγει ποτέ στο φως, και τα πράγματα απλώς δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Φαίνεται πώς η υπόθεση είναι πολύ πιο περίπλοκη. Ίσως να μην μάθουμε ποτέ την αλήθεια.

Συγκινήθηκα πολύ με αυτή τη φωτογραφία που κυκλοφόρησε στα social media την προηγούμενη εβδομάδα ενόψει του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων. Αισίως το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα της Παρασκευής 25/5 ήταν ένα μεγάλο ΝΑΙ και έτσι ένας οπισθοδρομικός νόμος παύει πλέον να έχει ισχύ. Ο συμβολισμός πίσω απ’ τη φωτογραφία είναι διπλός, έτσι όπως τον αντιλαμβάνομαι εγώ· πρώτον, είναι όλες οι γυναίκες που τόσα χρόνια αναγκάζονταν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για να κάνουν άμβλωση ακόμη και για σοβαρούς ιατρικούς λόγους, και δεύτερον, είναι όλες οι Ιρλανδές που ταξίδεψαν από κάθε γωνιά του κόσμου στην πατρίδα τους για να συμμετέχουν στο δημοψήφισμα και να υπερασπιστούν το δικαίωμα τους στην επιλογή.

* Στείλτε μας τι διαβάσατε κι εσείς την προηγούμενη εβδομάδα. Κάτι που σας έκανε εντύπωση, σας άρεσε, σας ταρακούνησε. Πείτε μας και το γιατί. Θα δημοσιεύουμε τα πέντε πρώτα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News