Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.
Η ιστορία της Ελένης με τα δικά της λόγια
Κανονικά δεν θα συμμετείχα σε κάτι τέτοιο. Προτιμώ να διαβάζω από το να καταθέτω τη γνώμη μου στο δίκτυο. Με ενοχλεί που οι περισσότεροι πιστεύουν πως πρέπει να πουν το μακρύ τους και το κοντό τους για οποιοδήποτε θέμα, θεωρώντας πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Συμφωνώ ή διαφωνώ από μέσα μου!
Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να σου στείλω τη δικιά μας ιστορία. Δεν είναι και καμία πρωτότυπη, ούτε και κάποια εξαιρετικά δύσκολη περίπτωση. Ίσως επειδή σε διαβάζω από την εποχή του blog σου (έχω συμμετάσχει και σε live σχολιασμό του Χριστόφορου), αλλά περισσότερο μάλλον επειδή μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι. Τέλος πάντων, στέλνω την ιστορία μας κ ελπίζω να μην εθιστώ κι αρχίσω τις «καταθέσεις ψυχής» αριστερά και δεξιά…
Είμαστε 12 χρόνια μαζί. Κάπου στη μέση αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι ήρθε η ώρα για ένα μωράκι. Θέλαμε και οι δύο. Δεν ήμασταν και ξεπεταρούδια (33 εγώ, 39 ο σύζυγος) οπότε πίστευα ότι σε αυτή την ηλικία δεν γίνονται όλα τόσο εύκολα. Ξεκινήσαμε ελεύθερα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Χαλαρά το αντιμετωπίζαμε στην αρχή. Έκανε και ο σύζυγος ένα σπερμοδιάγραμμα, καλά ήταν τα αποτελέσματα για την ηλικία του. Πέρναγε ο καιρός, και επειδή και εγώ είχα κάποια ινομυώματα, αρχίσαμε με τον γυναικολόγο να το συζητάμε πιο σοβαρά. Είχα φτάσει στα 35. Βρέθηκε ένας πολύποδας, τον αφαίρεσα. Μετά από μερικούς μήνες βρέθηκε άλλος ένας πολύποδας, στο ενδομήτριο αυτή τη φορά. Αφαιρέθηκε κι αυτός. Εκεί το πήραμε ζεστά. Αποφασίσαμε για σπερματέγχυση και βάλαμε και πλάνο. Τρεις σπερματεγχύσεις και αν δεν γινόταν κάτι θα προχωρούσαμε σε εξωσωματική. Η μήτρα μου εξαιρετική – λόγια του γυναικολόγου! Οι δύο πρώτες αποτυχημένες. Δεν σου λέω τα συναισθήματα, μπορείς να τα μαντέψεις. Κάνουμε και την τρίτη, και μας προτείνει ο γιατρός το ίδιο βράδυ να έρθουμε σε επαφή. Και μετά ξεκινάνε κάτι καούρες… Και ένα πρωί στις έξι εγώ κατούραγα το στικάκι κι ο σύζυγος είχε καθίσει στο πάτωμα έξω από το μπάνιο και μετά από δέκα λεπτά κλαίγαμε αγκαλιασμένοι κρατώντας ένα κατουρημένο στικάκι στα χέρια μας. Δεν ήταν εύκολη εγκυμοσύνη (3 αιμορραγίες, από τον τέταρτο στο σπίτι με αναρρωτική, τρελό άγχος) αλλά είχα δίπλα μου τον πιο υπομονετικό άντρα του κόσμου. Φοβόμουν τρελά, στις αιμορραγίες κράταγα την κοιλιά μου και παρακάλαγα τον μικρό μου να γατζωθεί γερά για να συναντηθούμε. Προσπαθούσα να μην κλαίω για να μην επηρεάσω το μωρό μου και το είχα ρίξει στις σειρές για να μην σκέφτομαι (Breaking Bad rules!!!). Και τελικά, στις 38 εβδομάδες είχα στα χέρια μου ένα ζαρωμένο σαυράκι 2480 κιλών!
Λίγο πριν κλείσει χρόνο αρχίσαμε να συζητάμε για δεύτερο. Ήθελα να γίνει γρήγορα γιατί πιστεύω πως αν άφηνα να περάσουν 4-5 χρόνια δεν θα είχα κουράγιο για όλο αυτό από την αρχή, άσε που θα ήμασταν και πολύ μεγάλοι. Στραφήκαμε πάλι στη σπερματέγχυση. Η πρώτη ήταν αποτυχημένη. Είπαμε να κάνουμε άλλη μία και ανάλογα με το αποτέλεσμα θα αποφασίζαμε. Η δεύτερη τελικά δεν μπόρεσε να γίνει γιατί το ωοθυλάκιο είχε μεγαλώσει πολύ και ο γιατρός είπε να το αφήσουμε για τον επόμενο μήνα. Φεύγοντας από τον υπέρηχο μου πρότεινε αν θέλουμε να έρθουμε σε επαφή ωστόσο. Ήρθαμε. Και τώρα έχουμε και ένα κοριτσάκι 15 μηνών. Πιο εύκολη εγκυμοσύνη. Ίσως επειδή δεν είχα περιθώριο να ξαπλώσω και να ηρεμήσω λόγω του μωρού. Το μόνο που πρόσεχα ήταν να τον παίρνω αγκαλιά καθιστή αλλά κι αυτό δεν ήταν εύκολο. Πάντως, ούτε που την κατάλαβα αυτή την εγκυμοσύνη.
Θήλασα και τα δύο μου τα παιδιά αρκετά. Χωρίς υστερίες, χωρίς φανατισμό, εγώ κι αυτά. 14 μήνες ο πρώτος, η μικρή συνεχίζει ακόμα γιατί έχει κάποιο θέμα με αλλεργία στο γάλα και το ψάχνουμε, αλλά κυρίως επειδή είναι ένας τρόπος να είμαι κοντά της, αφού κατά τη διάρκεια της μέρας με μονοπωλεί ο ζηλιάρης μεγάλος αδελφός. Ένα τέταρτο αγκαλιάς και αγάπης.
Τελικά, και τα πιο δύσκολα γίνονται εύκολα με καλή παρέα. Στη δική μας περίπτωση τουλάχιστον, που δεν ήταν και καμία εξαιρετικά δύσκολη, η στήριξη του συντρόφου μου ήταν πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο.
Δεν θεωρώ πως ταλαιπωρηθήκαμε πολύ σε σχέση με άλλους. Πιστεύω πως πιο πολύ ταλαιπωρηθήκαμε από το άγχος μας. Όταν όλοι οι γιατροί λένε «ηρεμήστε και θα έρθει» έχουν δίκιο, αλλά εσύ εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Αυτό όμως που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση ήταν τα δικά μου συναισθήματα την περίοδο της προσπάθειας. Ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρουμε – δεν χωρούσε στο μυαλό μου η σκέψη πως δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί – και ταυτόχρονα δεν πίστευα πως θα τα καταφέρουμε. Και οι δύο σκέψεις σε ίσες δόσεις. Σχιζοφρενικό; Φόβος; Δεν ξέρω.
Τέλος πάντων, αυτή είναι η δικιά μας ιστορία. Τώρα έχουμε ένα τρίχρονο αγοράκι σε υστερία (ζήλια) και ένα 15μηνάκι κοριτσάκι που αρχίζει να διεκδικεί και να αντιγράφει το μεγάλο ταλιμπανάκι. Εγώ ελπίζω να μην λαλήσω και έχω αποφασίσει ότι στο μηχανογραφικό θα δηλώσουν και τα δύο επαρχία. Ασυζητητί!!!!
Ελένη
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
