Προσωπική ιστορία: Ένιωθα ότι το σώμα μου δεν μου ανήκει

Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.

Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.

Η ιστορία της αναγνώστριας με τα δικά της λόγια

Όταν αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε για παιδί και έχοντας διάφορα ενδοκρινολογικά/ορμονικά προβλήματα ήξερα οτι οι πιθανότητες δεν ήτανε με το μέρος μας. Το λάθος που έκανα ήταν να το πω στις φίλες μου οτι να ξερεις έχουμε ξεκινήσει να προσπαθούμε για μωρό αλλά πιστεύω οτι θα πάρει καιρό λόγω των ορμονικών μου. Ίσως το έιχα έτσι στο μυαλό μου για να χαμηλώσω και τις προσδοκίες μου (και των γύρω μου). Φυσικά το μετάνοιωσα, όταν κάθε μήνα άκουγα και; Πώς πάει; Δοκιμάσατε αυτό; Κάνατε εκείνο; Δεν μου άρεσε καθόλου, με έβαλε σε μεγαλύτερη πίεση και σε θέση που πρέπει να εξηγήσω- απολογηθώ. Την επόμενη φορά θα ξέρω όμως…

Μετά από κάποιους μήνες μένω έγκυος. Μεγάλη χαρά, όλα καλα. Το ανακοινώσαμε αλλά διστακτικά πριν μάθουμε οτι είναι υγιές το έμβρυο, οτι το πρωτο τρίμηνο θα πάει καλά κλπ κλπ. Μετά ήρθαν όλα αυτά που λένε, αν η κοιλιά σου είναι έτσι θα είναι αγόρι, έχεις ομορφύνει είναι κορίτσι, τι θέλετε; Αγόρι ή κοριτσι; Την τελευταία ερώτηση την θεωρώ πολύ αδιάκριτη και πραγματικά δεν ξέρω πώς να απαντήσω οτι πραγματικά δεν έχω προτίμηση και δεν εξαρτάται και από εμένα τι θα είναι.  Όταν τελικά μάθαμε οτι είναι αγόρι έγινε χαμός. Πώπω και τι καλα θα γίνεις αγορομάνα (what?), φαντάζομαι χαρά ο σύζυγος. Έλα τώρα αφού αγόρι δεν θέλατε; Δεν σχολιάζω καν…

Πέρα από αυτό, σαν έγκυος πολλές φορές ένιωθα σαν ανάπηρη ή να το πώ πιο καλά οτι το σώμα μου δεν μου ανήκει γιατί το έχω ταμένο στην μητρότητα. Μην σηκώσεις ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ ούτε βάζο με λουλούδια! Η μάνα μου το καλοκαίρι που ήμουν 3 μηνών: πού θα πάτε με το καράβι διακοπές, να πάτε κάπου κοντά, να κανετε αυτό να μην κάνετε εκείνο, που γυρνάτε στα αρχαιλογικά μέσα στην κάψα. Λές και δεν ξέρω πότε μπορώ και πότε όχι. Παρακαλάμε τους γονέις μου χρόνια να βάλουμε ένα κλιματιστικό στο πατρικό μας, με το που ανακοινώσαμε την εγκυμοσύνη και θα ερχομάσταν για διακοπές τσουπ! Κλιματιστικό…. Λεω, δεν πάτε καλα…

Μου αρέσει ο καφές, και τα χαμόν και το κρασάκι και η σάουνα και τα μασαζάκια. Guess what?  Κομμένα όλα αυτά. Σιγά το νέο να μου πεις αλλά δεν μπορώ να ζήσω σαν θυσιασμένη για 9 μήνες ή ένα χρόνο.. Με μέτρο και το καφεδάκι μου θα πιω (1-2 την ημέρα) και το σαλαμάκι μου θα το φάω αφού ξέρω οτι είναι από ποιοτικό κατάστημα, ελεγμένο κλπ κλπ. Πόσες φορές έχω μαλώσει επίδη θέλω να παραγγείλω καφέ (η μια φορά που είχαμε βγει για dinner ενα λαχταριστό carpaccio… με ένα ποτηράκι κρασί) οτι το κάνω με πλήρη γνώση και οτι όλοι ξέρουμε οτι δεν έιναι και το τέλος του κόσμου. Και πάλι βρίσκομαι να απολογούμαι και να νιώθω οτι το σώμα μου δεν μου άνηκει…

Στην δουλειά: Δουλεύω στην Γερμανία σε ένα ερευνητικό ινστιτούτο με πολύ καλές ρυθμίσεις για νέες οικογένειες, δουλεύω 7ωρο αντί για 8ωρο λόγω εγκυμοσύνης. Όλα καλα. Έρχεται συνάδελφος να μιλήσουμε για πρότζεκτ που ξεκινάει το 18 τον καιρό περίπου που είναι να γυρίσω απο την άδεια μητρότητας. Του εξηγώ ωραία και καλά οτι είμαι έγκυος και οτι εκίνο τον καιρό που έιναι να ξεκινήσει το πρότζεκτ, θα είναι οι τελευταίες βδομάδες της αδειάς μου. Του λέω λοιπόν οτι διατίθεμαι να δουλέψω από το σπίτι για αυτό το συγκεκριμένο πρότζεκτ όποτε και οταν χρειάζεται και να πάρω τις μέρες αυτές σαν πάραπάνω άδεια αργότερα (time for time). Και γυρνάει και μου λέει «καλά και η τάδε έτσι έλεγε αλλά με το που γέννησε και την παίρναμε τηλέφωνο να την ρωτήσουμε κάτι δεν σήκωνε ούτε τα τηλέφωνα». Κάγκελο! Και συνεχίζει: «προτείνω να βρούμε αντικαταστάτη έτσι κι αλλιώς σε περίπτωση που το πρότζεκτ ξεκινήσει πολύ πιο πρίν και όταν και αν νιώσεις έτοιμη να το αναλάβεις τότε, σου το κάνουμε hand-over». Επίσης δεν σχολιάζω….

Το τελευταίο είναι το το «αγαπημένο» μου: ότι μαλακία προκατάληψη και ιδέα έχει ο άλλος μέσα στο κεφάλι του θα μου την πει ως συμβουλή, θα μου την περάσει γιατι η θεία του, ο μπατζακάκης του ή κάποιος αλλός το έπαθε και ξέρει. Πόσο το σιχαίνομαι! Και κατανοώ οτι οι συμβουλές είναι με καλή πρόθεση αλλά ρε φίλε ακούω 10 κάθε μέρα και μπουχτίζω και αγχώνομαι και νιώθω οτι μπορεί να γίνει αυτοεκμπληρύμενη προφητεία και ΔΕΝ ΘΕΛΩ! Είμαι πολύ τυχερή που έχω έναν άντρα να με στηρίζει και να μοιραζόμαστε τα πάντα. Έχουμε πει οτι θα κρατάει ο ένας το μωρό για να βγεί ο άλλος, να πάει σε επαγγελματικά ταξίδια, βόλτα, whatever αν χρειαστει κλπ κλπ. Λέω σε φίλες: «Αχ, άντε να γενίσω να πάμε σε κανα spa γαιτί μου έχει λήψει». Και το μωρό; «Το μωρό θα το κρατήσει ο άντρας μου». Καλά και που θα αφήσει το μωρό να τρέχεις στα σπα; Η αδερφή μου όταν θήλαζε αλλά και μετα δεν μπορούσε να το αποχωριστεί. Ο γαμπρός μου δεν μπορούσε να το κρατήσει. Είσαι σίγουρη οτι ο άντρας σου θα δεχτεί; Είσαι σίγουρη οτι θα θέλεις; Γιώτα, μετά τον Ιανουάριο κομμένα για σένα τα dinner/καφέδες/ταξίδια/(συμπληρώνεις οτι θες). Θέλω να ουρλιάξω! Horror stories που η ξαδέρφη έκανε 3 μέρες να γεννήσει, που έιχε πρηστεί πάρα πολύ, που που που. Παιδιά, δεν θέλω να ξέρω. (Και δεν ξέρω και πώς να το πώ χωρίς να παρεξηγηθω…)  Αυτό που έμαθα από αυτό είναι να κρατάω τις συμβουλές μου για μένα και να τις δίνω μόνο οταν κάποιος τις ζητήσει..

Έχω προς το παρών σχετικά εύκολη εγκυμοσύνη έκτος από την μέση μου που με πεθαίνει αλλά θεωρώ οτι μακράν το δυσκολότερο κομμάτι είναι «οι άλλοι» ή το κοινωνικό κομμάτι το θέματος εν πάσει περιπτώσει. Ίσως αυτό λεει κάτι για τις φιλίες μου ή για τον χαρακτήρα μου αλλά πραγματικά μου τρώει πάρα πολύ ενέργεια…..

Η εγκυμοσύνη συνεχίστηκε κανονικά, οι πόνοι στην μέση έγιναν ανυπόφοροι και έλεγα από μέσα μου άντε να γεννήσω να απαλλαγώ. Κούνια που με κούναγε… Έφτασε 7 κιλά τώρα το μωρό και αναστενάζω ακόμα κάθε φορά που πρέπει να τον σηκώσω η να τον αφήσω στο κρεβατάκι του. Αλλά και τι να κάνω… Έχω ξεκινησει ασκησεις ενδυνάμωσης και ελπίζω να επανέλθω…σύντομα. Υποθέτω ειναι το τίμημα της εγκυμοσύνης αυτό(;).

Να μην στα πολυλογώ, συνεχίζω να έχω προβλημα με τις παρεμβάσεις. Ενω την πρώτη βδομάδα με παρακολουθούσε καθημερινά μαία για να με βοηθήσει και με τον θηλασμό η μαμά απο διπλα «δεν έχεις πολύ γάλα», «καλύτερα δώσε φορμουλα για να καλοχορταίνει»…κλπ κλπ. Κατέβηκα Ελλάδα ενόσω ήμουν σε άδεια, τα ίδια: «μην βγάζεις το μωρό στο μπαλκόνι θα κρυώσει», «ακόμα θηλάζεις κρίμα να ζορίζεται το καημένο», «η φόρμουλα είναι πιο εύκολο». κλπ κλπ. «Αααα πολύ πάχυνες, η ταδε πήρε μόνο τόσα κιλά στην εγκυμοσύνη της». «Δεν πρόσεχες, τώρα γι ‘αυτό σε πονάει η μέση». Όσο με θυμώνουν αυτα τα σχόλια άλλο τόσο με θυμώνει που δεν βρίσκω το θάρρος και δεν ξέρω και τι να απαντήσω. Είναι σαν να ειμαι ακόμα παιδί. Αναρρωτιέμαι πως θα μάθω στο παιδί μου να υπερασπίζεται τον εαυτό του όταν δεν μπορώ να το κάνω εγώ για μας;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News