Προσωπική ιστορία: Μου είπαν πως με το που γεννηθεί το παιδί μου, θα πεθάνει

Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.

Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.

Η ιστορία της αναγνώστριας με τα δικά της λόγια

Η ιστορία μου ξεκινάει από τις πρώτες κιόλας περιόδους μου, που φαινόταν ότι υπάρχει κάποιο μικρό θεματάκι με τα γυναικολογικά μου. Μεγάλοι κύκλοι περιόδου με διαφορά πολλών μηνών, ως και ενός χρόνου η μια από την άλλη. Από εκεί ξεκίνησαν και οι πρώτες εμπειρίες μου με γυναικολόγους, ενδοκρινολόγους, μικροβιολόγους, που ποτέ δεν έδειξαν κάτι. Η κύρια διάγνωση ήταν πολυκυστικές ωοθήκες, πράγμα που αργότερα κατάλαβα ότι δεν ίσχυε. Χρόνια θεραπεία με αντισυλληπτικά η οποία επιβάρυνε σημαντικά τον οργανισμό, μέχρι που αποφάσισα να σταματήσω και ό,τι γίνει!

Στα επόμενα χρόνια με έναν υποτυπώδη σταθερό κύκλο 45-50 η και 60 ημερών, άρχισα να σκέφτομαι αν τελικά θα μπορέσω να κάνω παιδιά, καθότι όλοι οι γιατροί που είχα επισκεφθεί μέχρι τότε με διαβεβαίωναν ότι όταν το αποφασίσω θα πρέπει να ακολουθήσω φαρμακευτική αγωγή για να το καταφέρω. Κάποια στιγμή σε έναν γυναικολογικό έλεγχο ο γιατρός άφησε και υπαινιγμούς για καρκίνο. Πάγωσα. Το έψαξα πολύ και σε άλλους γιατρούς μέχρι που βεβαιώθηκα ότι όλα ήταν καλά και ήταν απλά ένα λάθος. Μετά άρχισα να αναρωτιέμαι αν μπορώ να κάνω παιδί. Το σκεφτόμουν που και που, αλλά δεν με ενοχλούσε κιόλας γιατί ήμουν ακόμη πολύ μικρή και ένα παιδί δεν ήταν σίγουρα κάτι που ήθελα τότε.

Με τους πρώην συντρόφους μου είχα ελεύθερες επαφές, καθώς δεν είχα ποτέ τον φόβο μήπως μείνω έγκυος. Μεγαλώνοντας όμως, απέκτησα άλλο φόβο… μήπως δεν μπορώ! Σε αυτό βοήθησε βέβαια και ο πρώην σύντροφος μου, που έθεσε το πρόβλημα μου σαν εμπόδιο στο να συνεχιστεί η σχέση μας. Κοντεύουμε είπε στα 30, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε, έχεις και αυτό το θεματάκι, εγώ θέλω να κάνω παιδιά… Φυσικά, μου ήρθε σφαλιάρα ξεγυρισμένη! Με είχε προσβάλλει πρώτα σαν γυναίκα και μετά σαν σύντροφο του και φυσικά, η σχέση αυτή τελείωσε εκεί, χωρίς καμία συζήτηση.

Μέσα μου είχε ωριμάσει η ιδέα του ότι μπορεί να μη μπορέσω ποτε να αποκτήσω παιδιά και είχα αρχίσει να το αποδέχομαι. 
Σύντομα έκανα μια καινούρια σχέση. Περνούσαμε καλά, περνούσε και ο καιρός… Ο σύντροφος μου ήξερε από τους πρώτους κιόλας μήνες της σχέσης μας για το πρόβλημα που είχα και όσο περνούσε ο καιρός και αποφασίσαμε ότι θέλουμε να συνεχίσουμε μαζί τη ζωή μας, το μόνο που μου έλεγε ήταν ότι δεν τον ένοιαζε αν θα κάναμε ποτέ παιδιά και ότι του έφτανε και μόνο να είμαστε μαζί για να είναι ευτυχισμένος. Εκεί με κέρδισε μια για πάντα!

Κάποια στιγμή, κάποιος μου είπε για τον βιοσυντονισμό, δεν ήξερα τι είναι αλλά πήγα, για να μπορέσω να ξεπεράσω τους πονοκεφάλους που είχα και μαζί μ’αυτό να δω αν γίνεται και κάτι με τον κύκλο της περιόδου. Ήταν, λέει, μπλοκαρισμένα τα τσάκρα μου, εξού και όλα μου τα προβλήματα. Δεν είδα κανένα αποτέλεσμα (μάλλον…)

Μετά από λίγο καιρό σε έναν τυπικό γυναικολογικό έλεγχο, ρώτησα την γυναικολόγο αυτό που ρωτούσα σχεδόν πάντα κάθε γυναικολόγο που είχα επισκεφθεί: Αν θελήσω να κάνω παιδί; Τι πρέπει να κάνουμε; Και σχεδόν πάντα η απάντηση ήταν αγωγή. Η γιατρός μάλλον νόμιζε ότι την ρωτάω γιατί ήθελα να ξεκινήσω την διαδικασία και αρχίσαμε να παρακολουθούμε την ωορρηξία. Τζίφος. Πήγα ξανά μετά από μια βδομάδα να δούμε πάλι. Πάλι τίποτα… «ούτε είχες, ούτε θα έχεις τις επόμενες μέρες…». Μας βάζει να κάνουμε εξετάσεις, προγεννητικούς ελέγχους και τα λοιπά να δούμε αν είναι όλα καλά. Έπρεπε να κάνει και ο σύντροφος μου. Αφού το συζητήσαμε, είπαμε πως δεν θέλουμε ακόμη να μπούμε στη διαδικασία. Όταν θα το αποφασίζαμε, θα το κάναμε. Δεν βιαζόμασταν άλλωστε. Έλα όμως που μετά από μια εβδομάδα, είχα μείνει έγκυος! Η απάντηση της γιατρού ήταν ότι επειδή μου είπε ότι δεν μπορώ, σταμάτησα να το σκέφτομαι και μου έφυγε το άγχος. Επιστημονικότατη!  Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κανένα καημό να μείνω έγκυος… εντάξει αν ερχόταν εννοείται ότι θα το θέλαμε παρά πολύ, αλλά δεν μας πείραζε και να μη κάναμε παιδί!

Η ίδια γιατρός διέγνωσε και μια κύστη που ήταν επικίνδυνη για την εγκυμοσύνη, είπε, και ότι δεν έπρεπε να κάνω τίποτα να μη σκάσει και χάσω το μωρό. Άλλαξα τελικά γιατρό και ήταν όλα μια χαρά…

Η εγκυμοσύνη κύλισε πολύ ομαλά, και για μένα ήταν όντως μια πολύ ωραία περίοδος στη ζωή μας!  Είχε σίγουρα δυσκολίες, αλλά η προσμονή ήταν τόσο μεγάλη που όλα φαινόταν εύκολα! Δεν άλλαξαν και πολλά στη ζωή μας κατά τη διάρκεια της. Και στη δουλειά μου πήγαινα μέχρι τέλος και στο γυμναστήριο και στα επαγγελματικά μου ταξίδια και στις εκδρομές μας… παντού!

Μέχρι που ήρθε στον κόσμο το μικρό μας κοριτσάκι! Κι εκεί που έχεις πλάσει στο φτωχό σου μυαλουδάκι ένα παραμυθένιο σκηνικό, (ήταν και Χριστούγεννα και σκεφτόμουν ποσό ωραία θα είναι στο σπιτι με το μωρό)ανατρέπονται όλα! Όχι, δεν ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ίσα ίσα, έκλαιγα όλη μέρα… Τα πράγματα είχαν στραβώσει ήδη μια εβδομάδα πριν τον τοκετό όταν ο γυναικολόγος με ενημέρωσε ότι αφού το μωρό δεν έχει πάρει θέση θα πρέπει να κάνουμε καισαρική. Και δεν ήμουν καθόλου προετοιμασμένη για αυτό. Φοβόμουν πολύ, αλλά το δέχτηκα χωρίς αντίρρηση. Η εμπειρία της καισαρικής τραυματική. Κανένας σεβασμός στη γυναίκα και την ψυχολογία της. Περίμενα πως και πως να γυρίσουμε σπιτι.

Εκεί ήταν ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα. Θες οι ορμόνες, θες η κούραση, θες όλες οι λάθος συμβουλές για τη μητρότητα και το θηλασμό που μέσα στην απελπισία σου τις ακολουθείς, που αντί να σε βοηθούν σε γυρνούν πάντα ένα βήμα πίσω! Απογοήτευση! Και να έχεις τον πόνο σου, να θέλεις την ησυχία σου εσύ και το μωρό σου και να έχεις από πάνω τους συγγενείς που θέλουν να σε επισκεφτούν  και μαζί τους να φέρουν και όλες τις ιώσεις που κυκλοφορούν. Και φυσικά να σου τις κολλήσουν αφού σε έχουν σταυροφιλήσει εκατό φορές! Και να πρέπει να κυκλοφορούμε συνέχεια με μάσκα στο σπίτι για να μη κολλήσει κάτι το μωρό. 
Και μετά, λάθος επιλογή παιδιάτρου, που προσπαθούσε να σαμποτάρει το θηλασμό ενώ εγώ το ήθελα πολύ. Έλα μωρε, δεν θα σκάσεις κιόλας άμα του δώσεις κι ένα μπουκάλι γάλα! Αλλαγή γιατρού, και πάλι από την αρχή! Και όλα μου φαινόταν βουνό! Ξενύχτι, κούραση, πόνος, ιώσεις, μαστίτιδες! Και να αναρωτιέμαι, όλα σε μένα έτυχαν; Μετά κατάλαβα συζητώντας με άλλες μαμάδες ότι όχι, δεν έτυχαν μόνο σε μένα.

Δεν ήταν τόσο ωραία όσο μας τα περιέγραφαν… Ναι, τα παιδιά φέρνουν την ευτυχία, κανείς όμως δεν μας είχε πει και για όλα τα υπόλοιπα που φέρνουν τα παιδιά μαζί με την ευτυχία. Συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι μια ανθρώπινη ζωή εξαρτάται από εσένα και πλέον οι δικές σου ανάγκες μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Δεν υπάρχει πια εγώ. Δεν είσαι πια παιδί, έχεις ένα δικό σου! Δεν μπορείς να κάνεις όλα αυτά που έκανες πριν, νιώθεις τεράστια ευθύνη και φόβο, όχι μόνο για τον άνθρωπο που έφερες στον κόσμο, αλλά και για τον εαυτό σου! Πρέπει να διασφαλίσεις ότι θα είσαι εκεί για αυτό το παιδί που εξαρτάται από σένα! Ίσως επειδή οι στιγμές ευτυχίας είναι τόσο δυνατές, τελικά ξεχνάς να αναφέρεις όλα τα αλλά!

Μετά αρχίζεις να αναρωτιέσαι: Είμαι καλή μαμά; Θα το μεγαλώσω σωστά; Και ποιο είναι το σωστό για το παιδί μου; Θα καταφέρω να ανταπεξέλθω και στη δουλειά μου; Στο νοικοκυριό; Με τον σύντροφο μου; Και μετά απελπίζεσαι, γιατί καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να τα κάνεις όλα μαζί, τόσο καλά όσο τα έκανες πριν και αμφισβητείς τον εαυτό σου, γιατί νομίζεις ότι τα κάνεις όλα μέτρια.

Βέβαια, τη μαγεία της μητρότητας δεν μπορείς να την αντιληφθείς πριν γίνεις μαμά, όσο καλά κι αν σου την περιγράψουν! Είναι πραγματικά πρωτόγνωρο συναίσθημα και μαγικό και εξελίσσεται απολαυστικά! Είναι ένας έρωτας που ξέρεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ! Η κάθε μέρα είναι μια έκπληξη, καθώς ανακαλύπτει ο ένας τον κόσμο του άλλου! Και όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλα καλύτερα! Αν αφήσεις πίσω όλες τις συμβουλές που θέλει ο καθένας «καλοπροαίρετα» να σου δώσει, κάνεις ότι σου λέει η καρδιά σου και ότι νομίζεις εσύ πως είναι το καλύτερο για το δικό σου παιδί, τότε όλα γίνονται πιο εύκολα!

Μετά από την πρώτη, κάπως ανώμαλη προσγείωση στη μητρότητα, είχα και μια δεύτερη εμπειρία, τραυματικότερη. Ένα χρόνο μετά έμεινα ξανά έγκυος. Από την αρχή της εγκυμοσύνης δεν ένιωθα καλά, κάτι δεν μου πήγαινε. Δεν χαιρόμουν, παρόλο που ήθελα να κάνω δεύτερο παιδί. Όχι βέβαια τόσο σύντομα, αλλά ήθελα. Κάτι δεν με άφηνε να χαρώ. Νόμιζα πως επειδή είναι η δεύτερη εγκυμοσύνη, δεν ήταν πια αυτό πρωτόγνωρο το συναίσθημα και γι’αυτό δεν ένιωθα το ίδιο. 
Ήταν όμως μάλλον το ένστικτο.

Μετά από τις εξετάσεις του 1ου τριμήνου (αυχενική διαφάνεια κτλ.) με κάλεσε ο γιατρός και μου είπε ότι κάποια εξέταση δεν βγήκε καλή και ότι έπρεπε να κάνω άλλη μια για να δούμε αν το έμβρυο έχει σύνδρομο down. Πάθαμε το πρώτο σοκ. Κάναμε την εξέταση και περιμέναμε μια έβδομαδα για τα αποτελέσματα. Βγήκαν όλα καλά, ήταν ένα υγιέστατο αγοράκι μας είπαν! Εμένα όμως κάτι μ’ετρωγε.

Τον επόμενο μήνα ο γιατρός παρατήρησε ότι η κοιλιά του εμβρύου είχε λίγο υγρό. Δεν μας είπε κάτι παραπάνω, προφανώς για να μη με αγχώσει, γιατί σε εκείνο το στάδιο της εγκυμοσύνης το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να περιμένουμε. Αυτό που μου έβαλε ψύλλους στ’ αυτιά, ήταν ότι ο γιατρός μας έστειλε να κάνουμε την β´ επιπέδου σε ένα κέντρο προγεννητικού ελέγχου, ενώ κανονικά την έκανε και ο ίδιος. Περίμενα πως και πως να περάσει ο μήνας να δω τι γίνεται!

Το έμβρυο είχε έναν τεράστιο ασκίτη μας είπαν, μια πάθηση που γεμίζει με υγρό η κοιλιά του. Δεν ήταν σαφές από τι μπορεί να το έπαθε. Εκεί ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μας έδωσαν κάποιες ελάχιστες ελπίδες ότι μπορεί να υποχωρήσει μόνο του. Έψαχνα για μέρες στο ίντερνετ για να καταλάβω τι είναι αυτό και τι μπορούμε να κάνουμε. Απογοητεύτηκα…

Ξανά εξετάσεις, αμνιοπαρακέντηση, υπερήχους και δεν ξέραμε γιατί. Αναρωτιόμουν μήπως έφταιξα εγώ σε κάτι και γέμιζα με ενοχές. Μας παρακολουθούσαν για δυο με τρεις εβδομάδες μήπως υποχωρήσει και μετά μας ρώτησαν αν έχουμε σκεφτεί καθόλου την διακοπή της κύησης. Προφανώς, οι δυο βδομάδες παρακολούθησης και τα συνεχή δυσοίωνα νέα ήταν γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο. Για να μπορέσουμε να σκεφτούμε τη διακοπή. Και ναι, την είχαμε σκεφτεί. Η εξέλιξη του εμβρύου θα ήταν κατά πάσα πιθανότητα μοιραία, ακόμη κι αν κατάφερνε να γεννηθεί.

Μου πήρε άλλη μια εβδομάδα σχεδόν για να το αποφασίσω. Σκεφτόμουν μήπως είναι λάθος, μήπως μπορώ να το ψάξω και κάπου άλλου, αλλά πάλι καταλήγαμε στη διακοπή. Δεν ήθελα με τίποτα να γεννηθεί και να το χάσω μετά. Ήταν η δυσκολότερη απόφαση που πήρα στη ζωή μου. Αποφασιζα για τη ζωή κάποιου άλλου.

Πήρα τον γιατρό και μου έκλεισε ραντεβού μετά από δυο μέρες σε κλινική για να γίνει η διακοπή. Μου εξήγησε πως θα γίνει με πρόκληση τοκετού καθώς ήμουν ήδη στον 6ο μήνα. Θα ήταν επώδυνο και ψυχοφθόρο μου είπε.

Το προηγούμενο βράδυ έβαλα την μικρή για ύπνο και όπως κάθε βράδυ της τραγούδησα ένα νανούρισμα. Σκέφτηκα πως θα ήταν το τελευταίο βράδυ που θα το άκουγε το νανούρισμά μας ο μικρούλης εκεί μέσα, αύριο δεν θα ήταν εκεί. Εκείνο το βράδυ έκλαψα πολύ. Θρηνούσα για την απώλεια μας και φοβόμουν…. Φοβόμουν πολύ!  Έπρεπε όμως να μείνω δυνατή, πρώτα  για μένα  και μετά για την οικογένεια  μου.

Την επόμενη φτάσαμε στην κλινική πολύ πρωί. Η διαδικασία διήρκησε όλη μέρα και ήταν πολύ πιο επώδυνη από ότι την περίμενα. Με βάλανε σε ένα βρώμικο δωμάτιο της μαιευτικής που δεν χρησιμοποιούσαν, γιατί ήταν το πιο απομακρυσμένο από τα υπόλοιπα, που ήταν γεμάτα με μαμάδες και νεογέννητα. Τέσσερις ώρες μετά κατεβήκαμε στα χειρουργεία. Οι πόνοι είχαν αρχίσει να δυναμώνουν. Οι συσπάσεις συχνές και δυνατές, τόσο που σχεδόν λιποθυμούσα κάθε φορά που τελείωναν. Δυο ώρες μετά ζήτησα επισκληρίδειο, αλλά μάλλον λόγω λάθους του αναισθησιολόγου δεν έπιασε. Ένιωθα σχεδόν τα πάντα. Στη δίπλα αίθουσα γεννούσε μια άλλη κοπέλα. Όταν ακούστηκε το κλάμα του μωρού της ήρθαν και μου έκλεισαν την πόρτα για να μην ακούω. Ο πατέρας πανευτυχής έπαιρνε τηλέφωνα στους συγγενείς να πει τα ευχάριστα. Κι εγώ περίμενα εκεί, να τελειώσει το μαρτύριο μου.

Στις 9 το βράδυ ήμουν πάλι στο δωμάτιο, με την κοιλιά μου τώρα πια εμφανώς ξεφούσκωτη. Δεν έκλαψα, καθόλου. Ο σωματικός πόνος ήταν τόσο οξύς που δεν με είχε αφήσει να σκέφτομαι τίποτε άλλο. Ένιωθα μια ανακούφιση κατά βάθος που όλο αυτό είχε τελειώσει. Η μαία ήρθε να με ρωτήσει όπως όφειλε είπε, αν θέλουμε να δούμε η να πάρουμε το μωρό! Ξεκάθαρα όχι!!! Θα με στοίχειωνε για πάντα αυτή η εικόνα, όχι!

Και το μετά βέβαια ήταν δύσκολο, καθώς έπρεπε να εξηγώ συνέχεια σε όποιον με ρωτούσε για την εγκυμοσύνη, τι έγινε. Αυτοί που είχαν καιρό να με δούμε και με βλέπανε στην επιχείρηση μου, με ρωτούσαν αν γέννησα. Ναι, γέννησα, αλλά….. Δεν ήταν σχεδόν κανένας έτοιμος να ακούσει. Φρίκαραν. Και ένιωθαν τόσο άσχημα που με ρώτησαν! Δεν είχα πρόβλημα να μιλήσω γι’αυτό. Ήθελα να το μοιραστώ, αλλά δεν ήθελαν να «φορτωθούν» το πρόβλημα μου. Προφανώς δεν ήξεραν πως να με παρηγορήσουν, δεν ήθελα να με παρηγορήσουν, δεν κλαιγόμουν, απλά ήθελα να το μοιραστώ. Και άλλαζαν θέμα λέγοντας: «Μη το συζητάς, πάει, πέρασε! Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο». Όχι, δεν πέρασε. Και ναι, πειράζει! Εμένα με πειράζει! Ήταν το χειρότερο πράγμα που μπορούσε να μου πει κανείς… δεν πειράζει!

Συζητώντας το κατάλαβα ότι είναι τόσα και τόσα τα περιστατικά που αφορούν τέτοιου είδους επιπλοκές και προβλήματα που έχουν οι γυναίκες, άλλα λιγότερο σοβαρά και άλλα περισσότερο. Έτυχε και σε μένα, τι να κάνουμε; Μου έτυχε όμως και μια καλή εγκυμοσύνη, που μου χάρισε αυτό το πλάσμα που σήμερα γεμίζει με τον καλύτερο τρόπο τη ζωή μας!

Παρόλα τα προβλήματα, δεν θα μετανιώσω ποτέ που έγινα μητέρα. Πολλές φορές είναι σκληρή η μητρότητα, αλλά σε ανταμείβει κάθε μέρα με πολλές δόσεις ευτυχίας!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News