Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης (προ διετίας) συνειδητοποίησα ότι η κοινωνική πίεση που ασκείται στους ανθρώπους για να αναλάβουν ορισμένους ρόλους ανάλογα με το φύλο τους δεν ξεκινά από τη μέρα της γέννησης, όπως πάντα νόμιζα και υποστήριζα, αλλά από την ενδομήτρια κιόλας ζωή.
Στη δουλειά μου έρχομαι καθημερινά σε επαφή με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και η εγκυμοσύνη, με την απαραίτητη ερώτηση για το φύλο του παιδιού, ήταν για 4 μήνες σταθερό θέμα συζήτησης. Διέκρινα, λοιπόν, τρεις κύριες ομάδες αντιδράσεων στην απάντηση «κοριτσάκι»:
i) την ανατριχιαστική (μόνο μία, αλλά στην εποχή μας θεωρώ ότι είναι στατιστικά σημαντική): «Κοριτσάκι; Ε, καλά, δεν πειράζει.» (αυτολεξεί)
ii) την παρηγορητική: «της καλομάνας το παιδί, το πρώτο να ‘ν’ κορίτσι» (που όπως έμαθα από τη μητέρα μου, σήμαινε ότι θα έπρεπε να σηκώσει στους ώμους της το βάρος της ανατροφής των επόμενων παιδιών) και
iii) τη χειρότερη απ’ όλες: την ενθουσιώδη: «κοριτσάκι; Τι καλά, κι εγώ πάντα κοριτσάκια ήθελα γιατί τα κοριτσάκια α) είναι πιο κοντά στη μάνα, β) θα σου δώσουν ένα ποτήρι νερό γ) είναι τόσο χαριτωμένα με τα φουστανάκια τους δ) δεν είναι μουντρούχικα σαν τα αγόρια.»
Θα ομαδοποιούσα και τις ευχές μετά τη γέννηση, αλλά δεν έχουν μεγάλη ποικιλία. Κυριαρχεί το «να σας ζήσει, να τη χαρείτε και νυφούλα.»
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
