Βρίσκομαι σε οικογενειακό δείπνο που διοργάνωσε ο αδελφός του αγοριού μου για τα γενέθλια του. Στο τραπέζι βρίσκεται και ο θείος του αγοριού μου, Ιρλανδός, γύρω στα 50.
Το αγόρι μου κάποια στιγμή αναφέρει ότι η Γαλλία προσπαθεί να υιοθετήσει περισσότερο ουδέτερη γλώσσα, παύοντας τον σεξισμό που προωθεί η χρήση του ανδρικού προσώπου. Και εκεί ο θείος του απαντάει ‘Δεν καταλαβαίνω σε τι βοηθά αυτό. Εσείς οι γυναίκες βάζετε τον εαυτό σας σε δυσμενή κατάσταση με τον να υποστηρίζεται τέτοιες πράξεις’.
Και ενώ μου έχει σηκωθεί ήδη το φρύδι μετά από αυτή την ατάκα, η συζήτηση συνεχίστηκε κάπως έτσι….
«Τόσα χρόνια επιχειρηματίας, ξέρω ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους τόσο αποτελεσματικά όσο οι άνδρες, οι οποίοι λύνουν τις διαφωνίες τους σε πέντε λεπτά ενώ οι γυναίκες κάνουν μέρες να τα βρουν.»
Και του απαντάω…
«Πέντε λεπτά; Κρατώ τις επιφυλάξεις μου, κατά τα άλλα έχετε αναλογιστεί ότι οι γυναίκες ξεκίνησαν να ανεβαίνουν στην ιεραρχία του εργατικού δυναμικού τα τελευταία περίπου 50 χρόνια, και εφόσον οι θέσεις που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν είναι λιγότερες από αυτές για τους άνδρες, είναι πιο εύκολο να τα βάλουν πιθανώς με τις άλλες γυναίκες από ότι με το φύλο που έχει την περισσότερη εξουσία? Επίσης, εάν οι γυναίκες πείθονται από μικρές ότι δεν θα καταφέρουν να συνεννοηθούν με τις άλλες γυναίκες στη δουλειά, ενώ οι άντρες προωθούν ο ένας τον άλλον και κάνουν ισχυρότερους δεσμούς, πιστεύετε ότι είναι εύκολο να πάψουν να πιστεύουν και να αναπαράγουν αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς?»
Καθόλου περιέργως δεν μου απάντησε κάτι ουσιώδες, αλλά ανέφερε το εξής…
«Επίσης οι γυναίκες δεν μπορούν να ανέβουν στην ιεραρχία τόσο γρήγορα όσο οι άνδρες γιατί μέχρι τα 30 τους δεν έχουν ξεκάθαρο πλάνο ζωής, και μόλις τα κλείσουν θυμούνται ότι πρέπει να κάνουν οικογένεια, να έχουν μια καλή δουλειά και να αγοράσουν σπίτι.»
«Συγγνώμη, θα αναγκάσουμε τους ανθρώπους να ζήσουν την ζωή τους όπως τη ζήσατε εσείς που είστε ‘επιτυχημένος’; Θα μπούμε όλοι στα δικά σας καλούπια; Και αν δεν μας κάνουν αυτά τα καλούπια, τότε τι;»
«Για να σου εξηγήσω, είχα κάποτε δυο υπέροχα κορίτσια στη δουλειά….»
«Να σας σταματήσω κάπου εδώ; Είχατε 9χρονα να δουλεύουν για εσάς; Γιατί αναφέρεστε σε γυναίκες ως κορίτσια; Καταλαβαίνετε τι θέλουμε να σας πούμε εγώ και το αγόρι μου τόσην ώρα για τον σεξισμό στη γλώσσα; Θα αναφερόσασταν σε άνδρες υπαλλήλους σας ποτέ ως αγόρια;»
«Ναι ναι καλά εντάξει, εγώ όντως πιστεύω ότι ήταν υπέροχα κορίτσια και έτσι θέλω να τις αναφέρω.»
Τελικά δεν έμαθα ποτέ την ιστορία με τα ‘κορίτσια’, αλλά έμαθα μια άλλη τρομακτική πραγματικότητα…
«Επίσης, όταν μάθω ότι μια υπάλληλος μου είναι έγκυος, δεν υπάρχει περίπτωση να την κρατήσω στη δουλειά.»
«Έχετε ακούσει ποτέ τον όρο άδεια πατρότητας; Γνωρίζετε ότι κάποιες χώρες έχουν υποχρεωτική άδεια πατρότητας; Θα κάνατε λοιπόν το ίδιο και σε έναν άνδρα υπάλληλο σας, εάν η άδεια πατρότητας ήταν υποχρεωτική και στη δική σας χώρα;»
Ο αναίσχυντος τρόπος του με ανάγκασε να του εξηγήσω ότι σε αυτή την κοινωνία, το γεγονός ότι είναι άνδρας, λευκός, straight και πλούσιος, του δίνει ένα προνόμιο, το οποίο και εκμεταλλεύεται στο μέγιστο. Και αυτό το προνόμιο θα συνεχίζει να τον ανταμείβει, εάν δεν υπάρξει αντίσταση από τους ‘μη προνομιούχους’. Και στη δική μου ζωή, το προνόμιο του αυτό δεν θα εκλείψει, αλλά ίσως σε 50 χρόνια από τώρα, μια άλλη γυναίκα δεν θα χρειαστεί να ακούσει αυτά που άκουσα εγώ σε αυτό το δείπνο. Και ίσως να έχω βάλει και εγώ το λιθαράκι μου για να μην συμβεί αυτό.
ΥΓ: Μετά από λίγο ψάξιμο, έμαθα ότι τελικά η Ιρλανδία δεν επιτρέπει την απόλυση εγκύων, αλλά δυστυχώς δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι υπαρκτό αυτό το μισογυνιστικό φαινόμενο. Κατά τα άλλα, οι εργοδότες δεν υποχρεούνται να πληρώσουν μια γυναίκα που βρίσκεται σε άδεια μητρότητας, καθώς αυτό καθορίζεται από το συμβόλαιο εργασίας τους…
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
