Δεν ξέρω αν η εσωστρέφεια είναι θέμα γονιδίων, ανατροφής ή συνδυασμός και των δύο. Και κατά συνέπεια δεν ξέρω ούτε αν και η δική μου εσωστρέφεια είναι εγγενής ή επίκτητη, κι αν ισχύει το δεύτερο, ποιά μοτίβα και ποιές καταστάσεις την “πυροδότησαν”. Δε θυμάμαι κάποιο περιστατικό, ίσως γιατί, αν υπήρξε, συνέβη τόσα πολλά χρόνια πριν που πρώτον: αδυνατώ να το θυμηθώ, και δεύτερον: έχει γίνει η “ταυτότητά” μου.
Ένα όμως πράγμα είναι προφανές για ‘μένα, και για τους απανταχού εσωστρεφείς: η εσωστρέφεια ενοχλεί. Τους άλλους. Κυρίως αυτούς που είναι στην αντίπερα όχθη, τους σούπερ-εξωστρεφείς, οι οποίοι αδιάντροπα φροντίζουν να υπερτονίζουν (συχνότατα μπροστά σε τρίτους) πόσο “ανώμαλη” είναι η εσωστρέφειά μου (σου/μας…)
Ποτέ δεν το κατάλαβα. Ποτέ δεν ΤΟΥΣ κατάλαβα. Και ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα έγκυρα επιχειρήματα, κυρίως γιατί αδυνατώ μέχρι και σήμερα να καταλάβω με ποιόν τρόπο τους επηρεάζει τόσο αρνητικά στην καθημερινότητά τους και στον τρόπο ζωή τους το ότι πχ θα επιλέξω να περάσω τον ελεύθερό μου χρόνο με ένα καλό βιβλίο αντί στα μπουζούκια…
Όσο φυσιολογικός (ή αφύσικος) είναι ένας εξωστρεφής χαρακτήρας, άλλο τόσο είναι και ένας εσωστρεφής. Point-blank.Τόσο απλά. Ποτέ δεν πήγα σε κάποιον από αυτούς τους “άλλους”, του σατανά, να ζητήσω εξηγήσεις, γιατί είναι τόσο ομιλητικός, γιατί πρέπει συνέχεια να “επιβάλλει” την παρουσία του στους άλλους, θέλουν-δε θέλουν, και πώς στο λύκο δεν κουράζεται να συναναστρέφεται με τόσο κόσμο. Που στο φινάλε, αυτός, επιβάλλοντας κατά κάποιον τρόπο την παρουσία του σε ένα άτομο σαν κι εμένα, και παρεμβαίνοντας ως δυνάστης στο δικό μου ευ ζην, ναι, με ενοχλεί. Εγώ, κλεισμένη στο σπίτι μου ποιόν ακριβώς ενοχλώ και με ποιόν τρόπο;
Στα -σχεδόν- 30 χρόνια περιστροφής μου γύρω από τον ήλιο, έχω σιχαθεί να ακούω την παρότρυνση “κάνε τη χ,ψ,ω δραστηριότητα για να γνωρίσεις κόσμο!”, ωσάν κασέτα ή καλύτερα, σαν μηχανικά επαναλαμβανόμενη φράση 85άχρονης γιαγιάς με αλτσχάιμερ (που έχει τη μορφή συναδέλφου, γνωστής, ακόμα και της ψυχολόγου μου, dammit!). Kαι σε αυτή τη γιαγιά με αλτσχάιμερ, απαντώ νοερά με αγανάκτηση και ύφος Γιάγκου Δράκου (μπας και συντονιστώ στα vibes της): “Μα ποιός σου είπε ότι θέλω να γνωρίσω άλλο κόσμο, διάολε;” Αυτό μου έλειπε, να προσθέσω στη συλλογή μου κι άλλα άτομα που θα με κοιτάνε με γνήσια απορία (στην καλύτερη) ή γνήσια λύπηση (στη χειρότερη) αναρωτώμενα γιατί είμαι “έτσι”.
Η πίεση αυτή, δε, και η επίμονη υπερτόνιση της εσωστρέφειάς μου, χειροτερεύει τα πράγματα σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Μπαίνω στο τρυπάκι να σκεφτώ ότι αφού ασχολούνται τόσο μαζί μου, και μάλιστα ενώ εγώ κάνω το ακριβώς αντίθετο αυτού που λέμε “ενοχλώ”, άρα δεν είμαι τόσο αόρατη όσο νόμιζα ή όσο θα ήθελα.
Σκεφτείτε αυτό για να καταλάβετε τί θέλω να πω: Γενικά δε χορεύω. Δε μ’ αρέσει. Μπορεί, περιστασιακά, ολομόναχη στο σπίτι κάνοντας φασίνα, να κωλοχτυπηθώ λίγο με AC/DC, Queen, Guns’n’Roses και λοιπά ακούσματα “του διαβόλου” που ακούω, αλλά γενικά ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να χορέψω σε πάρτι, σε κλαμπ, σε γάμους… Ούτε ζήλευα που οι άλλοι χόρευαν, ενώ εγώ ίσως “ντρεπόμουν”. Αυτοί οι “άλλοι” όμως φροντίζουν, λες κι η διασκέδασή τους εξαρτάται αποκλειστικά από εμένα, να με τραβολογάνε κάθε φορά να σηκωθώ να χορέψω με το ζόρι, κι εγώ να γαντζώνομαι από τραπεζομάντηλα και καρέκλες, τσιρίζοντας “‘όχι! όχι!”. Κι αν αυτή η πρωταρχική απόλυτα “φυσιολογική” εξωστρεφής παρέμβαση, σε εκείνο το πρώτο πάρτι/γάμο/γλέντι/δε θυμάμαι τι, εξανέμισε τη μια και μοναδική πιθανότητα που υπήρχε να σηκωθώ να χορέψω; Ίσως σε κάποιο άλλο τραγούδι ή σε μισή ώρα; Αν αυτό μου δημιούργησε ντροπή, εφ’ όσον είχα ήδη γίνει θέαμα, και άπαξ και σηκωνόμουν (με το εσωστρεφές μυαλό μου) όλοι εμένα θα κοιτούσαν;
Και τώρα σκεφτείτε και το παρακάτω, η βασικά αντιστρέψτε το προαναφερθέν περιστατικό: σηκώνεται ο/η διπλανός/ή μου να χορέψει. Και επειδή ΕΓΩ δε θέλω να χορέψω, να τον/την τραβολογάω να κάτσει κάτω. Είναι αυτό φυσιολογικό; Θα με πούνε ή δε θα με πούνε τρελή; Όταν κάνει τα δικά του αντίστοιχα ο εξωστρεφής, γιατί θεωρείται νορμάλ (έως και επικροτείται από την ομήγυρη);
Χώρια που θεωρείται ωραιότατη ταμπελάρα εσωστρεφής=σοβαρός=ξενέρωτος. Δηλαδή, πολύ εύκολα θα βγάλουν όλοι (χωρίς να κάνουν τον κόπο να μας γνωρίσουνε) συμπεράσματα όπως: δεν έχουμε χιούμορ, δεν έχουμε δικαίωμα στην ξεπέτα αλλά απαιτούμε μόνο σοβαρές σχέσεις που απαρέγκλιτα θα καταλήξουν σε γάμο, διαφορετικά είμαστε “τζιζ” για τους άλλους, ακούμε μόνο έντεχνη και κλασική μουσική, βλέπουμε μόνο ψαγμένο κινηματογράφο, επειδή είμαστε καλοί παρατηρητές είμαστε καλοί φίλοι-ψυχολόγοι, οπότε “άντε κόσμε, ξεφόρτωσε τα προβλήματά σου!” και δε συμμαζεύεται…
Προσωπικά αγαπώ την ηρεμία μου. Γιατί περί ηρεμίας πρόκειται. Αν δεν είχα επιλέξει να είμαι “έτσι”, αλλά με ανάγκασαν οι συνθήκες ή οι λάθος επιλογές μου, θα μιλούσαμε για μοναξιά, αλλά that’s not the case, amigo!
Μέσα σε τόση εκκωφαντική “φασαρία” τη σήμερον ημέρα, φασαρία κυριολεκτική, φασαρία ψηφιακή, ειδήσεις, φωτογραφίες, υπερπροβολή της κάθε στιγμής, η ηρεμία μου είναι ακόμα πιο ζωτικής σημασίας για τη “φόρτισή” μου τις ώρες που δε συναναστρέφομαι αναγκαστικά με κόσμο. Και όσο πιο παρεμβατικοί είναι οι κατά τ’ άλλα καλοπροαίρετοι (θέλω να πιστεύω) εξωστρεφείς που με ξέρουν αλλά επιμένουν να τους ακολουθήσω με το ζόρι στις εξορμήσεις τους, τόσο πιο πρωτότυπες δικαιολογίες, εξόφθαλμα γελοίες, θα ακούνε από ‘μένα. Ναι, τί, δε μπορώ να έρθω, έχω να κάνω γαλλική πλεξούδα σε δίδυμα πόνυ! So hush little baby…
ΑΠΟ ΤΗΝ – NineLives-CatSize
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
H τόσο ταλαιπωρημένη έννοια της εσωστρέφειας. Άραγε γιατί δεν ενθαρρύνεται; Μήπως γιατί δεν εξυπηρετεί τις πωλήσεις; Οι εξωστρεφείς χαλούν περισσότερα λεφτά στις εξωστρεφείς δράσεις τους – όταν βγαίνεις από το σπίτι, βάζεις το χέρι στην τσέπη. Όταν κάθεσαι σπίτι σου, χαλάς λιγότερο. Γιατί να σε αγαπά η αγορά; Μήπως γιατί δεν εξυπηρετεί το βολικό μύθο περί επικοινωνιακού λαού; Σε όλες αυτές τις οχλαγωγίες που αυτάρεσκα χαρακτηρίζουμε οικογενειακές/φιλικές μαζώξεις συνήθως ζούμε παράλληλους μονολόγους ή και αδιακρισίες. Το ότι κάνουμε θόρυβο δεν σημαίνει ότι ερχόμαστε και κοντά. Μετρήστε σκελετούς στην ελληνική ντουλάπα. Μήπως γιατί δεν εξυπηρετεί τη δικτατορία της ευτυχίας, που έρχεται… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραίο θέμα, ίσως επειδή η εσωστρέφεια είναι κάτι που με χαρακτηρίζει και εμένα ως άνθρωπο. Πάντα σε μπουζούκια, club, γάμους κλπ αισθανόμουν έξω από τα νερά μου. Και δεν μπορούσα με τίποτα να με τραβάνε να χορέψω. Με τίποτα, όμως. Θα χορέψω μόνο αν πάω σε rock συναυλία και είμαι μέσα στο πλήθος σαν μία σταγόνα σε ωκεανό. Εκεί που θα αισθανθώ ότι είμαι απαρατήρητος. Και πάλι παίζεται να χορέψω. Μόνος στο σπίτι, όμως, ναι, θα χτυπηθώ. Επιπλέον, η δική μου εσωστρέφεια πάει και ένα βήμα παραπέρα. Δεν έχω καλή σχέση με τηλέφωνα, δε μου αρέσουν οι γιορτές που… Διαβάστε περισσότερα »
Α, τα τηλέφωνα!…Άλλο μεγάλο θέμα μου…Είμαι κι εγώ από αυτούς που αν καλεί άγνωστος αριθμός, googlάρω πρώτα για να δω ποιός είναι (και εννοείται μέχρι να ανακαλύψω, σταματά να χτυπάει)…Πρέπει να είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα άτομα με τα οποία μπορώ να κάνω μια νορμάλ συνομιλία, η οποία ικανότητα εξανεμίζεται αν έχω έστω και έναν θεατή! Αδύνατον να μιλήσω στο τηλέφωνο μπροστά σε κόσμο με φυσικότητα. Και ένα από τα σπαστικά: στέλνω γραπτό μήνυμα και αντί ο άλλος να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο, ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ! Με έχει σώσει σαν δικαιολογία το ότι γενικά δεν έχω καλό… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ το ίδιο κάνω, χάχα. Googl-άρω πρώτα τον αριθμό ή περιμένω να σταματήσει η κλήση για να τον προσθέσω στο Viber. Είναι καλή τεχνική κι αυτή γιατί μπορεί ο αριθμός να μην υπάρχει στο 11888 αλλά να υπάρχει σαν επαφή Viber! Οι περιπτώσεις που το σηκώνω απευθείας είναι αν περιμένω τηλ, π.χ. από κάποιο courier. Γελάω και αυτό με το θεατή που αναφέρεις γιατί το έχω κι εγώ. Ακόμα και στη δουλειά, μπορεί κάποιες φορές να περιμένω να μείνω λίγο μόνος για να πάρω τηλ (που είναι για δουλειά πάλι, όχι για προσωπικό θέμα, χάχα). Αυτό με το σήμα… Διαβάστε περισσότερα »
Συμπάσχω. 😂🙃 Έχω έναν συγκεκριμένο συγγενή που μου λέει ότι πρέπει να μιλάω πιο πολύ, το έχω ακούσει κατά καιρούς και από άλλους, αλλά αυτός είναι σταθερή αξία. Με φορτώνουν με τρομερές τύψεις για το ποια είμαι, που απλά η μεγάλη μου ανησυχία είναι να μην φανώ ξενέρωτη, σε εξόδους και μη, ειδικά με άτομο/α που βλέπω για πρώτη φορά ή έχω να δω χρόνια. Και απλά ξαναμανα νιώθω τύψεις όταν σκέφτομαι ότι έκανα συζήτηση επιπέδου παιδιού δημοτικού, ή ότι δεν μπόρεσα να συνεχίσω την συζήτηση. Μόνο ένας φίλος μου, έχει καταφέρει να με “ξεκλειδώσει” και να με κάνει να… Διαβάστε περισσότερα »