Ως παιδί να απορείς για το ολόισιο στήθος και να θες να φορέσεις κι εσύ το “από πάνω” του μαγιό της μαμάς. Ως έφηβη να νιώθεις ντροπή και να ψάχνεις φαρδιές μπλούζες για να κρύψεις αυτό που προέκυψε και δεν ήσουν καθόλου σίγουρη για το πώς να διαχειριστείς τα βλέμματα -βλέμματα διαφορετικά, ενοχλητικά, αδιάκριτα- προς το σώμα σου που αλλάζει.
Ως νεαρή γυναίκα, κάποτε να έχεις πειστεί -από τη βιομηχανία της εικόνας συνολικά- ότι πρόκειται περί όπλου αποπλάνησης και ταυτόχρονα για σημείο που πρέπει να κρύβεις, πότε από σεβασμό και πότε από φόβο.
Ως μητέρα, να γνωρίζεις ότι η απόφασή σου να ταΐσεις δημόσια το μωρό σου, μπορεί να πυροδοτήσει πολέμους και εχθρότητα. Ως ογκολογική ασθενής που επέζησε μαστεκτομής να συγκρούεσαι με όλο σου τον προηγούμενο κόσμο με ό,τι ήταν πριν το χειρουργείο η ζωή και το σώμα σου για εσένα.
Σε ποιον ανήκει τελικά το στήθος σου; Γιατί τόσος πόλεμος για ένα σημείο του σώματος που σημαίνει τόσα πολλά -τη χαρά, τη μετάβαση, τη ζωή, την ασθένεια, την ωρίμανση- μόνο και μόνο λόγω του φύλου;
Όλα αυτά κι άλλα τόσα ήταν το θέμα του ντοκιμαντέρ “Boobs” στο Channel 4 (δυστυχώς, στο συνδρομητικό κομμάτι του δικτύου) με την υπογραφή της Elizabeth Sankey, το οποίο καταλήγει σε κάτι που συχνά μας περνά απ’ το μυαλό, αλλά αδυνατούμε να πιστέψουμε: ότι το γυναικείο στήθος δεν ανήκει καν στις κατόχους του.
Αντιμετωπίζεται σαν “δημόσια περιουσία”, σε οποιαδήποτε φάση ζωής μιας γυναίκας κι αυτό είναι το ίδιο τρομακτικό με την τεράστια, τερατώδη κουβέντα που έχει ανοίξει με τις αμβλώσεις και το δικαίωμα των γυναικών να κάνουν ό,τι θέλουν με τα σώματά τους.
Στην Αγγλία προβλήθηκε τη Δευτέρα και ακόμη συζητιέται για την ελευθερία με την οποία ειπώθηκαν πράγματα και για την αλήθειά της καταγραφής. Για τους πλαστικούς χειρουργούς που σχεδόν ποτέ δεν αποτρέπουν μία γυναίκα από το να μη μπει στη διαδικασία να μεγαλώσει το στήθος της, για το χυδαίο catcalling που ένα μπούστο μπορεί να προκαλέσει στους δρόμους λες και είναι αποκολλημένο από το υπόλοιπο σώμα της γυναίκας που περπατάει, για τα ρούχα, τα εσώρουχα, τα προϊόντα εταιρειών που θησαύρισαν “ποντάροντας” στο γυναικείο στήθος, στη σφριγηλότητα και τη γοητεία του.
Για την ανάγκη το γυναικείο στήθος πλέον να υπάρξει ως κάτι πέρα από αυτό που περιμένει η πατριαρχία, από αυτό που περιέγραψε τόσο διεξοδικά η Γιάλομ στην “Ιστορία του Γυναικείου Στήθους” ως ζωογόνο μέσο φροντίδας και ανακούφισης: ως μέρος ενός ανθρώπινου σώματος, συστατικό αλλά όχι καθοριστικό του φύλου, κομμάτι του γυναικείου εαυτού που μεγαλώνει, γερνάει, αρρωσταίνει, υπόκειται σε φθορές, αλλά ανήκει σε αυτήν που το φέρει. Επιτέλους, δηλαδή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
