Η αδελφή μου είναι ένα ήσυχο πλάσμα που κοιτάζει τη δουλειά της και την οικογένειά της. Ακούγεται φυσιολογικό; Δεν είναι. Δεν καταλάβατε. Ο τρόπος της είναι σαν έναν τυπικό άντρα των τελευταίων δεκαετιών της προηγούμενης χιλιετίας. Η αδελφή μου είναι εκπαιδευτικός.
Όταν τελειώσει η δουλειά της θέλει όταν επιστρέψει σπίτι, να το βρει καθαρό, τα παιδιά ήσυχα να παίζουν και ένα ζεστό φαγητό. Αλλά δεν θέλει και δε μπορεί να τα κάνει η ίδια. Το βράδυ όταν ξυπνάει η ανιψιά μου φωνάζει μπαμπά και πηγαίνει ο γαμπρός μου να την κρατήσει αγκαλιά και να ξενυχτίσει. Κάθε βράδυ σηκώνεται και ξενυχτάει ο γαμπρός μου για τα παιδιά και την άλλη μέρα πρέπει να ξυπνήσει πρωί για να πάει κ αυτός στη δουλειά. Πολλές φορές θα δουλέψει και από το σπίτι. Ο γαμπρός μου θα τα κάνει μπάνιο, θα τα ταΐσει, θα τα ετοιμάσει για το σχολείο. Η αδελφή μου δεν έχει αλλάξει σχεδόν ποτέ πάνα.
Γράφω με αφορμή το τραπέζι το γιορτινό με καλεσμένους την ευρύτερη οικογένεια με τις κουνιάδες, νύφες, γαμπρούς, συμπεθέρες και κάποιους φίλους. Ήρθε και η οικογένεια της αδελφής μου. Το τι ξινίλα εισέπραξε δε περιγράφεται. Οι σπόντες, τα προσβλητικά αστειάκια, οι ψίθυροι κατάφεραν και γνωστοποίησαν σε όλη την παρέα ότι αυτή η οικογένεια δεν ήταν «φυσιολογική». Οι πιο μεγάλες σε ηλικία γυναίκες μέχρι που δεν κρύψαν το θυμό τους με την τόσο αφύσικη στάση της αδελφής μου. Ο γαμπρός μου έβαλε τον ανιψιό μου να πάρει το μεσημεριανό του ύπνο αλλά επειδή είναι δύσκολο παιδί κάθισε μαζί του όλη και τις δύο ώρες γιατί ξυπνούσε κάθε τέταρτο. ‘Όταν βγήκε ο γαμπρός μου κάποιοι αναφώνησαν «Ήρθε ο ήρωας».
Η μητέρα μου ερχόταν ντροπιασμένη και μου έλεγε ότι ο κόσμος σχολιάζει. Τότε εγώ λέω στη μητέρα μου: «Αν καθόταν η αδελφή μου δύο ώρες και ο γαμπρός μου διασκέδαζε τρώγοντας και πίνοντας με την παρέα θα έλεγε κανένας τίποτα; Ποιος θα φώναζε: Ήρθε η ηρωίδα;» Έμεινε για λίγο σιωπηλή. Γιατί άραγε να τους ενοχλεί αυτό τόσο πολύ; Της είπα να είναι περήφανη για την οικογένεια της κόρης της γιατί είναι αγαπημένοι και τη βρίσκουν έτσι. Κάποιος θα μου πει ότι δεν ξέρω πραγματικά την κατάσταση.
Μόνο που όποτε λέμε στο γαμπρό μου ότι έχει πάρει όλα τα οικογενειακά βάρη εκείνος απαντά ότι η αδελφή μου είναι πιεσμένη και ότι του αρέσει που φροντίζει τα παιδιά. Χαμογελώντας λέει ότι κάποιες φορές τα παιδιά είναι ζωηρά και τον ταλαιπωρούν αλλά έτσι είναι τα παιδιά, χρειάζονται υπομονή και ότι πάντα ήθελε να κάνει παιδιά.
Η αδελφή μου δεν αδιαφορεί ούτε μένει εντελώς αμέτοχη. Απλώς θα πει στο γαμπρό μου: «Το παιδί έκανε κακά», ή «το παιδί νυστάζει. Μπορείς σε παρακαλώ να τον κοιμήσεις;» Θα τα πει μπροστά σε όλους χωρίς ντροπή για τα ξινισμένα βλέμματα και τα στραβομουτσονιασμένα πρόσωπα. Πίσω από τη στάση της δεν υπάρχει καμία ιδεολογία για καμία ισότητα, κανένα φεμινισμό ή αντίσταση στην πατριαρχεία.
Απλώς έτσι είναι. Έτσι μεγάλωσε. Στην πραγματικότητα έτσι τη μεγάλωσε η μητέρα μου. Τη ρωτάω καμιά φορά αν φταίει το ότι για δεύτερο παιδί ήθελε αγόρι. Εκείνη το αρνείται λέγοντας ότι μας μεγάλωσε το ίδιο και ότι έτσι είναι η αδελφή μου όση προσπάθεια κι αν έκανε μαθαίνοντας της δουλειές νοικοκυριού. Κάποιος άλλος θα πει ότι είναι τυχερή που βρήκε τέτοιον άντρα. Μπορεί να είναι.
Αν δεν ήταν αυτός είτε θα ζούσε καταπιεσμένη και δυστυχισμένη κάνοντας στωικά όλα εκείνα που δεν ήθελε να κάνει όπως κάνουν πολλές, ή απλά θα είχε χωρίσει. Μπορεί όμως να μην είναι θέμα τύχης γιατί οι περισσότεροι επιλέγουμε για συζύγους αυτούς που μας ταιριάζουν, οπότε η γνώμη μου είναι ότι φέρθηκε ώριμα στην επιλογή του συζύγου. Μήπως αυτή είναι τελικά η ισορροπία της δικής τους οικογένειας και ζούνε έτσι αρμονικά; Και ‘μεις να πρέπει να σταματήσουμε να θυμώνουμε με αυτό το τόσο διαφορετικό μοντέλο οικογένειας;
Κλείνοντας θέλω να πω ότι ντρέπομαι που στην αρχή την έκρινα και ήμουν σαν εκείνους που τη βλέπουν και θυμώνουν με το θράσος της. Τελικά τη θαυμάζω που τους έχει όλους γραμμένους και συνεχίζει αδιαφορώντας για το τι θα πει ο κόσμος γιατί χωρίς να το θέλει, χωρίς προσπάθεια, ταράζει τα τόσο ισχυρά θεμέλια ενός τόσο βαθιά ριζωμένου συστήματος, της πατριαρχίας.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Μεγάλη αδελφή
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Eγώ πάλι θα παίξω το συνήγορο του διαβόλου. Η αδερφή σου κάνει ό,τι κάνει, γιατί της το επιτρέπουν. Η οικογένεια θέλει συνεργασία, να συνεισφέρουν και οι δύο. Όταν ο ένας μεγαλώνει στην ουσία τα παιδιά μόνος του (και το ίδιο φυσικά ισχύει και για μια γυναίκα που μεγαλώνει τα παιδιά μόνη της χωρίς βοήθεια από το σύντροφο) και η άλλη βάζει το καπελάκι της στραβά, κάτι πάει πολύ λάθος. Και μπορεί ο σύζυγος της αδερφής σου να τα δέχεται όλα αυτά (ή να τα ανέχεται, η ψυχούλα του το ξέρει), εγώ όμως θα αναρωτιόμουν τι πραγματικά σκέφτεται, όταν είναι μόνος… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραία απάντηση! Το ΄ασχολίαστο’ θα το σχολιάσω εγώ.Η αδελφή της γράφουσας δεν μεγάλωσε σαν αγόρι αλλά, απλώς, σαν κακομαθημένη, χωρίς στοιχειώδη αίσθηση καθήκοντος. Ο σύζυγός της δουλεύει και συνεισφέρει εξ ίσου αλλά έχει επωμισθεί εξ ολοκλήρου το μεγάλωμα των παιδιών, όπως παλιότερα οι εργαζόμενες μανάδες μας. Αυτό πρέπει να το θεωρήσουμε πρόοδο? Πρόοδος δεν είναι η αντιστροφή της σχέσεως αφέντη- δούλας αλλά το μοίρασμα των υποχρεώσεων και ειδικά ότι έχει να κάνει με παιδιά, γιατί το τάισμα και άλλαγμα των παιδιών, το παιχνίδι, το νανούρισμα, όλ΄αυτά έχουν άμεση σχέση με την ψυχοσυναισθηματική ωρίμανση. Αυτό η εν λόγω κυρία το… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς αυτό, πρόοδος δεν είναι η αντιστροφή της σχέσης δούλας-αφέντη. Είναι εξαίρεση στον κανόνα το συγκεκριμένο ζευγάρι για αυτο υπαρχουν οι αντιδρασεις αλλά αυτό δεν είναι προς τιμή της συγκεκριμένης γυναίκας. Το μοίρασμα των υποχρεώσεων είναι ο στόχος.
Αν τα φύλα ήταν αντίστροφα στην ιστορία, όπως συνήθως συμβαίνει, θα μιλούσαμε για εκμετάλλευση ακόμα και για κακοποίηση. Τώρα να χαρούμε που μια γυναίκα φέρεται ως κακομαθημένος άνθρωπος;
Μια χαρά την ασκεί την πατριαρχία η αδερφή σου στην οικογένειά της. Μέσα στην περιγραφή σου “Όταν τελειώσει η δουλειά της θέλει όταν επιστρέψει σπίτι, να το βρει καθαρό, τα παιδιά ήσυχα να παίζουν και ένα ζεστό φαγητό” και γενικότερα σε όλο το σενάριο όπως μας το αναλύεις κρύβεται ολόκληρο το μοτίβο της πατριαρχίας. Ο ένας να έχει όλο ή το κατά πολύ μεγαλύτερο βάρος των υποχρεώσεων της καθημερινότητας και ο άλλος να γυρίζει κουρασμένος από τη δουλειά και να αρνείται να κάνει το οτιδήποτε μετά… Επίσης τα παιδιά χρειάζονται την ενεργή παρουσία και των δύο γονέων. Η συναισθηματικά απούσα… Διαβάστε περισσότερα »
Σιγά τη δύσκολη δουλειά που κάνει η αδερφή σου και πιέζεται. Εκπαιδευτικός είναι, όχι χειρούργος. Επίσης φεμινισμός δεν είναι να καβαλάμε τους άντρες, αλλά να έχουμε ίδια δικαιώματα ίδιες ευθύνες. Άντε. Τα ξεφτυλίσαμε όλα πια. Γίνανε οι κακομαθημένες, οι τεμπέλες και οι αναίσθητες και καλά σύμβολα κατά της πατριαρχίας.
Να αγιάσει το στόμα σου.
Αν το ζευγάρι τα βρίσκουν μεταξύ τους δεν πέφτει λόγος σε τρίτους. Φαντάζομαι σκανδαλίζει μια τέτοια δυναμική στην Ελλάδα γιατί ως γνωστόν οι γυναίκες γεννιόμαστε με το γονίδιο της φροντίδας τον παιδιών ενώ οι άντρες όχι. Προφανώς και η αδερφή σου κάνει άλλα πράγματα όσο ο άντρας της ασχολείται με τα παιδιά. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να ασχολούμαι 100% με ένα μωρό, να ξυπνάω κάθε βράδυ μόνο εγώ, να το ταίζω μόνο εγώ κλπ αλλά αν ο κουνιάδος σου θέλει να το κάνει μπράβο του! Θαυμάζω την υπομονή του. Και μπράβο και στην αδερφή σου που έκανε οικογένεια με τους… Διαβάστε περισσότερα »
Τελικά δεν είναι θέμα πατριαρχίας αλλά στοιχειώδης ευγένεια ανάμεσα στα άτομα είτε της οικογένειας είτε στην εταιρία είτε σε κάθε άλλη ομάδα.
Κοίτα να δείς που τα είπες όλα σε μια κουβέντα…. ‘των τελευταίων δεκαετιών της προηγούμενης χιλιετίας’
Αξιέπαινη η αδελφή σου που δεν μασάει απο τα μου-σου-του, αναπαράγει όμως ένα ξεπερασμένο μοντέλο. Και κοίτα την μπανανόφλουδα που εχεις πατήσει. Ηδη έχεις αναγνωρίσει τους αντρικούς/γυναικείους ρόλους κι όλη η απορϊα είναι πως έχουν αντιστραφεί ενω εσύ που μεγάλωσες στην ίδια οικογένεια δεν το κατάφερες.
Κατα τα αλλα με την τελευταία σου παράγραφο συμφωνώ, θυμήσου το στην επόμενη περίπτωση ατόμου που θα θέλει να σπάσει την πατριαρχία αντι να την κοπιάρει απο την αντϊστροφη πλευρά.
Συγγνώμη, αυτό δεν είναι γροθιά στην πατριαρχία, αλλά πατριαρχία από την ανάποδη. Προφανώς, δεν υποστηρίζω ούτε τα επικριτικά βλέμματα, ούτε τα σχόλια από το σόι – άλλωστε γράφω το θέμα “σόι” εκεί που δεν πιάνει μελάνι -, αλλά το θέμα δεν είναι να κάνει ο άντρας τα πάντα και η γυναίκα τίποτα, αλλά να έχουμε ίσες ευθύνες. Να έχουν και οι δύο το δικαίωμα να δουλέψουν, αλλά να έχουν και οι δύο ευθύνες εντός σπιτιού. Ναι, μπορεί ο σύζυγός της να είναι μάλαμα και όντως να αγαπάει τα παιδιά, αλλά όντως εννοεί ό,τι λέει ή απλά θέλει να καθησυχάζει; Ακόμα… Διαβάστε περισσότερα »
ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν .
Ίσως ρίξει φως το βιβλίο του Λεοπόλδου φον Ζάχερ-Μάζοχ, H Αφροδίτη με τη γούνα
Αν το ζευγάρι τα έχει βρει κ ο άντρας δηλώνει ότι τον ευχαριστεί να ασχολείται με τα παιδιά ,ποιο είναι το πρόβλημα;Οι άντρες στις Σκανδιναβικές χώρες που κρατάνε το καρότσι του μωρού στη βόλτα κ μοιράζονται τις δουλειές του σπιτιού δεν είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση;Διαβάζω κάτι σχόλια εδώ για “κακομαθημένη”αδερφή.Εφοσον δεν έχει πρόβλημα ο άντρας της ,πως έχουν πρόβλημα μερικές αναγνωστριες;
Δηλαδή αν δεν είχε πρόβλημα αυτος και να σταματήσει την δουλειά της εκεινη, θα ηταν και αυτο σωστο; Πολλα μπορουν να ανεχτουν καποιοι άνθρωποι, δεν το κανει αυτό απαραίτητα σωστα.