Ραντεβού στην Αθήνα: εσείς οι σινεφίλ είστε πολύ ευσυγκίνητοι

Παρασκευή 9μμ, Σύνταγμα.

Πάλι ξέχασα να φάω. Και να πάω να κάνω εξετάσεις τι θα δείξουν. Χαμηλό σίδηρο, φερριτίνη, βιταμίνη d. Τι θα βγούμε να κάνουμε τώρα, απορώ γιατί το πρότεινα. Αφού έτσι κι αλλιώς, αυτή την περίοδο-

“Θες να πάμε προς Μοναστηράκι και βλέπουμε;” μ’ακουώ να λέω. Ήρθε, είμαστε έξω, είμαι ραντεβού, να λείπει ο εσωτερικός μονόλογος.

Κάπου το ξέρω αυτό το άρωμα. Κάπου κάπου κάπου, νομίζω το μύρισα στο-

“Μπα, έχω φάει”. Ψέμα ψέμα ψέμα, απλώς χωρίς φαγητό θα με χτυπήσει το ποτό πιο γρήγορα και θα λυθώ σεξουαλικά αν το πράγμα πάει κατά κει.

“Δεν βλέπω ταινίες για να είμαι ειλικρινής, δουλεύω πολύ”. Όπου δουλεύω πολύ ίσον “δεν έχω προσοχή πια για τίποτα λόγω εθισμού στην αβάσταχτη ταχύτητα των social media, δεν μπορώ ν’ακούσω ούτε ραδιόφωνο γιατί δεν καταλαβαίνω τις πρότάσεις που εκστομίζονται”.

Αγόρια κάνουν σκέιτ στην Κολοκοτρώνη λες και τα τροχαία συμβαίνουν στις ταινίες.

Μ’αρέσει ο τρόπος που βάζεις τα χέρια στις τσέπες, έχει μια συστολή που μου φαίνεται σέξι. Μ’αρέσει επίσης ο τρόπος που χαμογελάς, το αριστερό μάγουλο στολίζεται από κάτι παιχνιδιάρικο, είναι τόσο κρίμα που δεν θα λειτουργήσει για κάτι περισσότερο.

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε ανθρώπους όπως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε ταινίες. Στα 30 λεπτά θέλω να επιστρέψω στην αρχική του Netflix και να δω τι άλλο παίζει.

Λες ότι σ’αρέσει ο ασιατικός κινηματογράφος και αναρωτιέμαι αν είναι κώδικας για σεξ. Η καραντίνα διευκόλυνε κατά πολύ κόσμο σαν εμένα, επικράτησε ένα πηδήχτε γιατί πεθαίνουμε και υπάρχει μια αδρεναλίνη σ’όλο αυτό, μια παροντικότητα πρωτοφανής αν κι εγώ την ένιωσα οικεία γιατί την φαντασιωνόμουν.

Ναι, θέλω άλλο ένα ποτήρι.

Ναι, η Αθήνα είναι γοητευτική το βράδυ. Αυτή είναι ίσως η πρώτη αλήθεια που εκστόμισα σήμερα.

Βάλε τα χέρια στις τσέπες. Μετά βάλτα στις δικές μου.

Αποκλείεται αυτή η μαλακή, ευγενική συστολή να σχετίζεται με το πώς είσαι. Αναρωτιέμαι τι σημαίνει για μένα το ότι ψάχνω να δω αυτή την ιδιότητα σε έναν άνθρωπο ξένο.

Ευγνωμονώ την τύχη που μου προσφέρει απλόχερα πρόσωπα ανοίκεια να μπορέσω να προβάλλω πάνω τους ό,τι έχω ανάγκη να δω στον καθρέφτη μου.

Τι υπέροχο που σ’αρέσει να ταξιδεύεις. Κι εγώ έχω τάσεις φυγής. Προτιμώ βέβαια να ταξιδεύω μέχρι τα γειτονικά κρεβάτια γιατί με κουράζει η μετακίνηση. Στο λέω αυτό, νομίζεις ότι αστειεύομαι. Δεν ξέρω από χιούμορ αλλά έχω πια διαπιστώσει ότι συγχέεται συχνά με απρόσμενη ειλικρίνεια.
Όχι, δεν θέλω να πάμε σινεμά αν και είναι γλυκό που το προτείνεις. Δεν διαθέτω τον ρομαντισμό των ανθρώπων που πάνε σινεμά. Δεν διαθέτω ούτε την συγκέντρωση αλλά αυτό είναι δευτερεύον. Οι άνθρωποι που πάνε σινεμά είναι κρυφά ή φανερά ευσυγκίνητοι.

Ναι, θέλω ένα ποτήρι.

Μην σταματήσεις ν’αναπνέεις στο αφτί μου, με κάνει να νιώθω άνθρωπος.

Ευτυχώς που καπνίζεις γιατί η γεύση του τσιγάρου στο στόμα μου με κάνει να νιώθω αντιερωτική.

Γιατί όχι σπίτι μου;

Φυσικά και θέλω να σε ξαναδώ.

Ναι, θα ήθελα κι εγώ να το πάμε αργά. Ναι, η εποχή είναι πράγματι αντιρομαντική, ψάχνω κι εγώ κάτι άλλο.

Τα είπα για τον κόσμο που πάει σινεμά δεν τα είπα;

Δέχομαι το τελευταίο φιλί με χτυποκάρδι.
Μπαίνω στο ταξί.

Στέλνεις “πέρασα θαυμάσια. ανυπομονώ να σε ξαναδώ”. Βάζω καρδούλα.

Μπλοκ.

Ήταν υπέροχα.

Μπαίνω σπίτι. Ανοίγω τίντερ. Ποιος ξέρει πόσο απλόχερα θα μου προσφέρει ξανά η τύχη πρόσωπα ανοίκεια να μπορέσω να προβάλλω πάνω τους ό,τι έχω ανάγκη να δω στον καθρέφτη μου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News