Έρωτας στα χρόνια του κορόνα: εξάλειψα το οργασμικό κενό μ’ένα άγαλμα

Είδα φως και μπήκα. Συγκεκριμένα, διάβασα ένα κορονάτο ραντεβού κι είπα να στείλω τα δικά μου. 

Ήταν τέλη Αυγούστου κι έχω πάει διακοπές σε πασίγνωστο εξωτικό νησί, διάσημο για τις αραβικού χαλιφάτου τιμές του και τα Πατρόκλεια αγόρια του. Ανήκω στην κατηγορία ανθρώπων που φορούσαν μάσκα και γάντια απ’την ώρα που έμαθαν για την πανδημία αλλά έπαθαν χαζίαση το καλοκαίρι και νόμιζαν ότι κάπως ο ιός είχε “υποχωρήσει”.

Στα πλαίσια αυτά, δηλαδή χαλαρά ως προς το κομμάτι της υγείας, πάω σε μικρή ιδιωτική συναυλία ως καλεσμένη φίλης που μου ανέφερε ότι ήθελε να μου γνωρίσει κάποιον. Δεν δίνω σημασία στο σκέλος “γνωριμία” αλλά δίνω στο σκέλος “συναυλία” καθότι προσπαθώ να μπω στο χώρο της μουσικής και να βολευτώ στο ενδιάμεσο του επαγγελματικού και του ερασιτεχνικού. 

Πάω λοιπόν με χαρά να γνωρίσω τους και τις μουσικούς με λίστα ερωτήσεων στο μυαλό μου σχετικά με το πώς καταφέρνουν να βγάζουν ένα χαρτζιλίκι τα καλοκαίρια όταν σκάει κεραμιδόσταλτος εκείνος. Ο εκείνος είναι η “γνωριμία” και είναι παναγιά βόηθα. Γενικά, δεν είμαι πολύ του ρομαντικού, είμαι περισσότερο του εμφανισιακού, κάνω συλλογή από αυτούς τους γυμναστηριακούς τύπους που αναρωτιέστε πού βρίσκουν ματς στο τίντερ όταν έχουν ένα προφίλ που το μόνο που του λείπει είναι η διευκρίνιση ‘Nάρκισσος’ στο bio.

Τέλος πάντων, τον βλέπω, κοιτάω τη φίλη, η φίλη γνέφει, η φίλη χαμογελάει, η φίλη με ξέρει, θυμάμαι μια μέρα που της βρήκα εισιτήρια πριν χρόνια σε συναυλία που ήταν όλα εξαντλημένα και σκέφτομαι ότι την ξεπλήρωσε την χάρη και με το παραπάνω. Πάω εγώ και καλά στο μπουφέ, ενώ η φίλη βλέπει την προσποιητή αδιαφορία μου και ανταποκρίνεται άμεσα πιάνοντας το άγαλμα αγκαζέ και φέρνοντάς το να συστηθούμε. 

Συστηνόμαστε. Μη σας τα πολυλογήσω, καταλήγουμε να βολτάρουμε, συμπαθής, ευγενικός, με τρόπους. Μοιάζει με Αυστραλό σέρφερ που έχει λιώσει το κορμί του στα κύματα. Οι φλέβες στα χέρια του θυμίζουν τον Αμαζόνιο. Τον καλώ στο Αirbnb μου και λέει ‘πάμε σπίτι μου, είναι δίπλα’. Κοντοστέκομαι λίγο εγώ γιατί δεν μ’αρέσει να πηγαίνω στα σπίτια τους. Γενικά έχω θέμα με το κομμάτι ασφάλεια και οι άντρες που μ’αρέσουν είναι άντρες που έχουν την μυϊκή δύναμη να με σκοτώσουν. 

“Τα εσώρουχά μου είναι σπίτι” λέω ή κάτι τέτοιο, σέξι, να φιλοτιμηθεί να με βγάλει απ’τη δυσκολη θέση. Γελάει μ’ένα χαμόγελο βγαλμένο απ΄το Wattpad, με ρωτάει πού μένω και λέει “Eντάξει”. Ηρεμώ εγώ, πάει αυτός να κάνει ένα τηλέφωνο και πάμε σπίτι. 

Θα πω μόνο ότι κάθε σπιθαμή πάνω του ήταν ενσάρκωση των πιο ευφάνταστων εκφάνσεων του φαντασιακού και θα το αφήσω εκεί. Επίσης, ποιο οργασμικό κενό, πάει άλλαξα τα ποσοστά.

Μπορώ ν’αφήσω εδώ την εμπειρία. Μπορώ αλλά δεν θα το κάνω γιατί η ζωή είναι αυτό που είναι. 

Το πρωί χτυπάει το κουδούνι. Σκέφτομαι αυθόρμητα ότι είναι η φίλη που ήρθε να με καλημερίσει μιας που μένει πολύ πολύ κοντά. Ντύνομαι με το πουκάμισό του, αφήνω τα μαλλιά λυτά και φαντασιώνομαι αυτόν να ξυπνάει και να μας βρίσκει στο σαλόνι να πίνουμε καφέ με τη χαμογελάρα του. Γενικά, είχα ζήσει ένα κακό ’19 επειδή χάσαμε την αδερφή μου, ένα κακό ’20 στο οποίο έμαθα ότι θα έχω μια ασθένεια που θα με ταλαιπωρήσει πολύ, ήρθε και ο ιός και κάπως εκείνες τις μέρες ένιωθα ότι πρέπει να πάρω πίσω όση ζωή γινόταν. 

Ανοίγω που λέτε την πόρτα έτοιμη να  κορυφώσω τη βραδιά με φιλενάδα και καφεδάκι. Η κυρία που με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω δεν ήταν η φίλη μου. “Aν είστε από το Airbnb, μήπως θα μπορούσατε να περάσετε αργότερα;” λέω σίγουρη ότι ήταν η υπηρεσία καθαρισμού. “Eίμαι η τάδε, η μητέρα του τούδε. Του έφερα το πρωινό του”. Κόκκαλο εγώ. Ψελλίζω κάτι σαν “α, θα του το πάω εγώ” και η κυρία μπαίνει στο σπίτι, κάθεται στον καναπέ και λέει “θέλω να τον δω κορίτσι μου, να ξέρω ότι δεν έπαθε κάτι, γυναίκα είσαι και καταλαβαίνεις”. 

Γυναίκα είμαι ρε γαμώτο, όχι η μητέρα Τερέζα. Και πάω σαν υπνωτισμένη, τον ξυπνάω, του λέω “είναι κάτω η μάνα σου” και αντί να πέσει στα γόνατα να ζητήσει συγγνώμη λέει “της είπα να κάνει κρέπες και για σένα, είναι οι καλύτερες που έχεις φάει”. Παιδιά, τώρα που τα θυμάμαι, πω, γελάω. Μου’χουν τύχει σκηνικά και σκηνικά αλλά αυτό είναι το μόνο αμιγώς κωμικό που δεν έχει μέσα κίνδυνο. 

Τέλος πάντων, ο τύπος απεδείχθη μαμάκιας ως εκεί που δεν πάει και ταυτόχρονα εραστής από τους πολύ πολύ λίγους. Αποφάσισα ότι αφού δεν θέλω να τον πιάσω γκόμενο δεν πειράζει και απόλαυσα τα καλά που του είχε δώσει η φύση και το γυμναστήριο για άλλες τρεις μέρες. Ναι, η μάνα του ερχόταν τα πρωινά. Ναι, έκανε ωραίες κρέπες. Ναι, ακόμη γελάμε με τη φίλη μου. Ναι, θα τον ξαναδώ όταν ξαναπάω. Όχι, δεν κατάφερα να μάθω πώς να βγάλω λεφτά ως part time μουσικός. Να’στα καλά που με διαβάσατε. 

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News