Περηφάνια και Προκατάληψη

Πέρυσι μετά το Athens Pride 2018, είχα γράψει αυτό.

Μπαίνουμε στην πλατεία, και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, μεθυστική. Είχαμε κι εμείς τη συζήτηση για τη διοργάνωση, για την πολιτικοποίηση, για τον καπιταλισμό, για τη διαθεματικότητα, για το τι θα έπρεπε να γινόταν και τι θα μπορούσε να συμβεί αλλά μπαίνουμε στην πλατεία και μου λέει ο φίλος μου κοίτα, όλοι μα όλοι είναι χαμογελαστοί. Ναι. Αυτό είναι σήμερα η ουσία. Γι’ αυτό είμαστε εκεί.

Ξέρεις πώς νιώθεις σε κάποιες συναυλίες που γίνεσαι ένα με το πλήθος, όλοι ενωμένοι, όλοι ένα, κι εσύ νιώθεις πως γίνεσαι ο εαυτός σου λίγο πιο πολύ, κι ας γίνεται γύρω-γύρω χαμός, σε πλημμυρίζει η μουσική αλλά μέσα σου ησυχία, ηρεμία, είσαι μέσα στη στιγμή, αυτοί είναι οι άνθρωποί μου, εδώ ανήκω, κι ας είμαστε τόσο διαφορετικοί. Και βγαίνει η Ευρυδίκη στη σκηνή και το κοινό παραληρεί. Ακούγεται το Ζηλιάρης Ουρανός που αγαπώ τόσο πολύ, δεν ξέρω γιατί, «απόψε θέλω να σε δω, αυτή η νύχτα έχει κάτι», το κάτι που νιώθεις το ζαλιστικό, «…άναψε εσύ όλα τα φώτα, κι όπου κι αν είμαι θα τα δω». Βουλή, σε σένα μιλάει. Χοροπηδάω, ουρλιάζω.

Κάποια στιγμή κάποιος με ρωτάει τι θα γινόταν αν έκαναν ντου οι φασίστες εδώ. Κοιτάζω γύρω γύρω τη θάλασσα από κόσμο. Σήμερα; Εδώ; Το λες γιατί σου φαίνονται μικρά παιδιά; Επειδή είναι χρωματιστά ντυμένα ή βαμμένα ή με γκλίτερ στολισμένα; Σου φαίνονται όχι στρέιτ λούκινγκ αρκετά, σου φαίνονται να εκφράζουν τη θηλυκή τους πλευρά κι η θηλυκότητα είναι αδύναμη κι ευάλωτη; Άλλωστε λέμε «το αδύναμο φύλο» για τις γυναίκες, σωστά;

Να κάνουν ντου εδώ οι φασίστες. Νιώθω ντροπή για την άγρια χαρά που με συνεπαίρνει ξαφνικά, για τη γεύση τη μεταλλική που νιώθω στο στόμα και δεν έχει να κάνει με το νερωμένο μου ουίσκι, τι αστείο που νιώθω έτσι ενώ φαίνομαι τόσο ροζ, τόσο απελπιστικά. Τινάζω το κεφάλι να μου φύγει η σκέψη. Ξέρεις, λέω, αυτά τα παιδιά έχουν μεγαλώσει με τον κίνδυνο στο πίσω μέρος του μυαλού τους ανά πάσα στιγμή. Οι μεγαλύτεροι –εύχομαι όχι κι οι μικροί- έχουν ζήσει με το ξύλο σαν κομμάτι της ζωής, σαν στοιχείο της πραγματικότητας της ίδιας τους της ύπαρξης. Μην κοιτάς που είναι πάντα λίγοι. Σήμερα είναι πολλοί.

Και μην νομίζεις ότι η θηλυκότητα είναι αδύναμη. Η θηλυκότητα είναι που επιμένει. Η θηλυκότητα αντέχει. Αντέχει αιώνες κι ωκεανούς σκληρότητας, εκεί που η αρρενωπότητα σπάει. Η θηλυκότητα επανέρχεται μετά από κάθε χτύπημα, γιατρεύει και γιατρεύεται, προστατεύει, θρέφει, φροντίζει, και συνεχίζει. Η θηλυκότητα σώζει. Η θηλυκότητα που έχεις μέσα σου, ό,τι κι αν είσαι. Μην την φοβάσαι, μην την ντρέπεσαι, μην την κρύβεις. Άσ’ την ελεύθερη κι αγκάλιασέ την. Θα σώσει κι εσένα. #Παρούσα

Κι ο Ζακ είχε βάλει καρδούλα στο ποστ αυτό, γιατί ο Ζακ παρόλο που δεν το ‘χε με τη βία, είχε ζήσει τη βία στο πετσί του και ήξερε ότι η βία είναι μέσα στη ζωή, όταν είσαι γκέι αγόρι που δεν προσπαθεί να κρυφτεί. Λίγες μέρες πιο πριν είχε γράψει εκείνος ένα ποστ ότι είχε βγει με ένα αγόρι ραντεβού και ένιωσαν να απειλούνται από κάτι μάτσο αρσενικούς, και στην προοπτική τού να πέσει ξύλο, ρωτάει ο Ζακ το άλλο αγόρι αν φοβάται, να τρέξουν ή να αμυνθούν, κι ο άλλος λέει ό,τι κι αν γίνει είμαι μαζί σου, δεν θα ‘ναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία, μην ανησυχείς.

-Αυτή η θύμηση, κι αυτή η καρδούλα, μου σκίζουν στα δύο την ψυχή.

Δεν έχουμε χάσει μόνο τον Ζακ. Τα θύματα του μίσους και της προκατάληψης είναι πολλές, πάρα πολλές χιλιάδες. To θέμα του φετινού Pride ήταν Ο Δρόμος είχε τη δική μας Ιστορία. Μια ιστορία βαμμένη με αίμα. Και κάθε χρόνο, σε κάθε Pride, θα βγουν οι γραφικοί ομοφοβικοί να πουν ότι το Pride είναι προκλητικό, χεράκι-χεράκι με τη δήλωση «δεν με νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους, αρκεί να μην προκαλούν». Θα βγουν και οι ακόμα πιο ανόητοι να απαιτήσουν στρέιτ πράιντ, γιατί οι αξίες της αγίας ελληνικής οικογένειας κινδυνεύουν.

Δεν έχουν καταλάβει. Στρέιτ πράιντ έχουμε κάθε μέρα. Όπου κι αν κοιτάξεις, από μικρό παιδί, σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, θα δεις να προωθείται ο «στρέιτ τρόπος ζωής». Μαρία δώσε ένα φιλάκι στο Γιωργάκη, Γιώργο, σου αρέσει κανένα κορίτσι από το σχολείο, Μαρία, πώς θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν τα αγόρια αν δεν προσέξεις λίγο τον εαυτό σου, Γιώργο, γαμάς καμία; Μαρία, πότε θα παντρευτείς;

Και γύρω μας, παντού γύρω μας, εικόνες από ζευγάρια, άντρας-γυναίκα, παντού ζευγάρια άντρας-γυναίκα, χαρούμενα, χαμογελαστά ζευγάρια, σε κάθε διαφήμιση, σε κάθε βίντεο κλιπ, σε κάθε ταινία, σε κάθε αφίσα, σε κάθε εικόνα, και ελεύθεροι, στους δρόμους, στις πλατείες, στο μετρό, στις παραλίες, πιασμένοι χέρι-χέρι, να κοιτάζονται, να φλερτάρουν, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται. Ελευθερία.

Ελευθερία να μιλάμε όλη μέρα και να ασχολούμαστε με γκομενικά, γιατί η σεξουαλικότητα δεν είναι μόνο κρεβάτι. Είναι ταυτότητα. Το ποιον θέλουμε και ποιον αγαπάμε καθορίζει τόσο πολύ το ποιοι είμαστε, γιατί η ζωή μας ολόκληρη περιστρέφεται γύρω από το σεξ και τον έρωτα, προσωπικά και κοινωνικά.

Όταν είχα γράψει πέρυσι μια καλοκαιρινή ιστορία με ένα αγόρι που γνώρισα στην Ίο, από κάτω έγραψε σχόλιο ένας φίλος πόσο ζηλεύει εκείνη τη σκηνή που περιγράφω μέσα στη θάλασσα, το πρώτο μας φιλί. Λέει αυτό είναι κάτι που εκείνος δεν θα τολμούσε, μόνο το έχει ονειρευτεί. Φυλακή.

Μόλις χτες είδαμε την είδηση που μια κυρία σε παραλία αθηναϊκού beach bar έκανε παράπονα στη διεύθυνση που ένα γκέι ζευγάρι φιλιόταν, γιατί το έβλεπαν και παιδιά, και της είπαν ότι έχει δίκιο, δεν είναι πράγματα αυτά.

Βέβαια. Μην τυχόν και δουν ποτέ τα παιδιά ότι τα ζευγάρια δεν είναι όλα άντρας-γυναίκα, για να μην δεχτούν ποτέ σαν φυσιολογική την ομοφυλοφιλία, για να ζήσουν τα ίδια μέσα στην ντροπή και στην ντουλάπα αν συνειδητοποιήσουν ότι είναι γκέι, ή για να διαιωνίσουν τα ίδια το μίσος και την προκατάληψη, με ομοφοβία.

Τόσες φορές που έχω διαβάσει στα σόσιαλ μίντια από φίλους να περιγράφουν τις επιθέσεις που δέχτηκαν γυρνώντας σπίτι το βράδυ, τις αμέτρητες ομοφοβικές επιθέσεις των δρόμων. Τόσο συνηθισμένο, που από κάτω στα σχόλια συμπαράσταση, μήπως θες βοήθεια και «πρόσεχε», αλλά δεν έγινε και τίποτα, λες και περνάς απλά ένα κρύωμα. Τσάι και συμπάθεια, θα περάσει.

Αν είσαι ΛΟΑΤΚΙ+ και δεν το κρύβεις, η βία στους δρόμους είναι ακόμα δεδομένη.

Πόσο με θυμώνει που ακόμα είναι τόσοι αυτοί που θεωρούν το αυτονόητο, το φυσικό, το ανθρώπινο, προκλητικό. Πόσο με θυμώνει που τόσα ζευγάρια θεωρούν το να πιαστούν απλά απ’ το χέρι δημόσια, τολμηρό. Που το φιλί στο δρόμο το βλέπουν σαν πολιτική πράξη κι επικίνδυνο ακτιβισμό.

Φοβούνται, λένε οι άλλοι, ότι κινδυνεύει η ελληνική οικογένεια από τον «γκέι τρόπο ζωής». Δεν υπάρχει γκέι τρόπος ζωής. Κι αν υπήρχε, θα τον ζούσα εγώ, που στα 42 μου δεν έχω κάνει παιδιά και ούτε σκοπεύω να «λογικευτώ».

Δεν υπάρχει γκέι τρόπος ζωής. Αυτό που περιγράφουν κάποιοι ως γκέι τρόπος ζωής είναι ο τρόπος ζωής που αναγκάζονται να έχουν οι άνθρωποι που διώκονται γι’ αυτό που είναι, ενώ απλά προσπαθούν να ζήσουν χωρίς καταπίεση και να διεκδικήσουν το δικαίωμα και την ελευθερία να είναι αυτοί που είναι.

Πρέπει να διεκδικήσουμε τους δρόμους. Η σεξουαλικότητα δεν τελείται μόνο πάνω στο κρεβάτι. Το love is love δεν μου φτάνει. Η έκφραση της σεξουαλικότητας δεν χρειάζεται να προϋποθέτει αγάπη.

Ο δρόμος ανήκει σε όλους. Το αίμα σας που κύλισε, από το Stonewall στη Γλάδστωνος, είναι αίμα μας, και δεν θα ξεχαστεί. Ο δρόμος έχει τη δική σας ιστορία, αλλά την επόμενη σελίδα, τη γράφουμε μαζί.

#AthensPride2019 #Justice4Zak

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News