KΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ συναντάω νέα πρόσωπα με καθαρό βλέμμα, ωραίο λόγο και προοπτική, αισθάνομαι έναν απίστευτο ενθουσιασμό και τιμή. Είναι που αιωρείται μια αίσθηση ότι έχουμε χάσει την πίστη μας στη νέα γενιά και πως δεν περιμένουμε μεγάλα πράγματα από τους ανθρώπους που μεγάλωσαν κεκλεισμένων των θυρών, με μια οθόνη κολλημένη στο πρόσωπο.
Η αίσθηση αυτή όμως διαψεύδεται κάθε φορά που γνωρίζω ένα καινούργιο νέο άτομο με λόγο, όραμα, ταλέντο και πολλή όρεξη για δουλειά.
Έτσι συνέβη και όταν συνάντησα από κοντά την 23χρονη Αθηνά από τον Κορυδαλλό, που τη φωνάζουν Ultra και ραπάρει καλύτερα από πολλούς «φτασμένους» ράπερ της γενιάς μας.
Πρωτοεμφανιζόμενη με το κομμάτι «Focus» σε παραγωγή Thanasimos, φτύνει ρίμες και εισβάλλει δυναμικά σε έναν χώρο που –κακώς– ακόμα και σήμερα ανδροκρατείται. Ωστόσο το τοπίο τα τελευταία χρόνια αλλάζει, με ολοένα και περισσότερες γυναίκες να ξεπηδούν με πρωτότυπα, δυναμικά ραπ κομμάτια.
Είμαι της άποψης πως για να γίνεις πνευματικά δυνατός πρέπει να κάνεις πράγματα που δεν σου αρέσουν. Σε κανέναν δεν αρέσει να ξυπνάει νωρίς το πρωί να βγει να τρέξει, κανείς δεν θέλει να βρίσκεται 20 ώρες σε ένα στούντιο και να προσπαθεί να γράψει. Για μένα όμως έχει τεράστια σημασία να είμαστε πνευματικά δυνατοί και γεμάτοι, αυτό σκέφτομαι όταν δυσκολεύομαι να κάνω πράγματα.
Η Ultra, πέρα από ράπερ, είναι δρομέας υπεραποστάσεων και δουλεύει ως υπεύθυνη στο οικογενειακό ψητοπωλείο. Από τα δεκατέσσερα της εργάζεται, έχοντας κερδίσει από νωρίς την οικονομική της ανεξαρτησία.
Πήγαμε για καφέ σε ένα μαγαζί στα Εξάρχεια και μιλήσαμε για όλα. Επικοινωνιακή, ξύπνια, ενημερωμένη, συγκροτημένη, με άποψη και στυλ, από αυτά τα δυναμικά, χειραφετημένα κορίτσια που έχει ανάγκη η νέα γενιά για να της ανοίξουν τον δρόμο για όμορφα πράγματα.
Τη ρώτησα, μέσα σε όλα, να μου πει τον στίχο που την εκφράζει περισσότερο.
«Από δικό μου στίχο ξεχωρίζω το “αν πιάσεις στα χέρια σου τα χαρτιά που γράφω στίχους, θα διαβάσεις και την προσωπικότητά μου, στη μια σελίδα καλογραμμένα κουπλέ και στην άλλη ρεφρέν με μουτζούρες μέσα σε κύκλους”. Αυτό είμαι εγώ.
Γράφω στίχους πάρα πολλά χρόνια, από πιτσιρίκι, κυρίως για μένα, ξέρεις, ψιλοχαζά στην αρχή, με τα χρόνια άρχισα να γράφω πιο σοβαρά. Κάποια στιγμή ανέβασα βίντεο σε μια σελίδα στο ίντερνετ από ένα ραπ κομμάτι που είχα γράψει και με είδε ο Thanasimos, τον οποίο γνώριζα αλλά μάλλον του είχε διαφύγει ότι ραπάρω και μου είπε “έλα από το στούντιο να μιλήσουμε”. Πήγα στο στούντιο, μιλήσαμε και μου είπε “είσαι καλή, κάτι πρέπει να κάνουμε” και έτσι ξεκινήσαμε. Πλέον ανήκω στην εταιρεία nofucksgiven, είμαι στο team του hotbox network και έχουμε ξεκινήσει τώρα με τα παιδιά. Έχει ανέβει ένα κομμάτι, το “Focus”, και έχω γράψει κι άλλα, συνεχίζω να γράφω και μες στον Ιούνιο θα βγει καινούργιο.
Στην καθημερινότητά μου δουλεύω σε ένα ψητοπωλείο ως υπεύθυνη, καθώς είναι οικογενειακή επιχείρηση, και όλη μέρα σηκώνω σούβλες και ακούω κλαρίνα, κάτι που είναι πολύ κοντράστ στο άλλο κομμάτι της ζωής μου, αλλά αγαπάω πολύ τα ηπειρώτικα.
Επίσης είμαι “εθισμένη” στο τρέξιμο. Τρέχω υπεραποστάσεις, εκεί αντλώ έμπνευση περισσότερο από κάθε τι για να γράφω και το αντίθετο, η ραπ με κάνει να έχω τη δύναμη να τρέχω. Θεωρώ ότι μοιάζουν πάρα πολύ. Η ραπ δεν είναι σίγουρα σπριντ, είναι υπερμαραθώνιος, δεν είναι κάτι που θέλω να γίνει γρήγορα, είναι κάτι που θέλω να έχει διάρκεια, να κρατήσει στον χρόνο, να ανεβαίνει σιγά σιγά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θεωρώ ότι αυτό που γίνεται τώρα με τις γυναίκες που έχουν αρχίσει να βγαίνουν προς τα έξω δεν είναι κάτι που θα κρατήσει λίγο. Ήρθαμε για να μείνουμε. Πολλές φορές δεν μας πιστεύουν ότι γράφουμε μόνες μας τους στίχους. Επικρατεί γενικά η άποψη ότι σκάσαμε και είμαστε απλά μια βιτρίνα με καλούς παραγωγούς από πίσω. Αυτός ο σεξισμός και το γεγονός ότι είναι ανδροκρατούμενος χώρος μού τη δίνει. Από την άλλη, πιστεύω ότι πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του κόσμου με την αξία μας. Να μην αισθανόμαστε υπό, να σταθούμε όρθιες και να κερδίσουμε αυτό που μας αναλογεί. Οι γυναίκες είμαστε δυναμικές και συνδυάζουμε τόσα πράγματα στην καθημερινότητά μας.
Ωστόσο είναι δύσκολο να τα συνδυάσεις και τα δυο, γιατί κάνω πρωταθλητισμό και από την άλλη έχω τη ζωή του χιπ-χοπ, που θες να είσαι μέσα στους δρόμους, πιο underground, να βγεις να πιεις την μπίρα σου, να έχεις άλλες εικόνες. Αυτό με διχάζει πολλές φορές και μου είναι δύσκολο να τα συνδυάσω. Έχω μπει πολλές φορές στη διαδικασία να διαλέξω, είναι σαν να έρχομαι σε σύγκρουση με δύο εαυτούς. Το χιπ-χοπ είναι ιδεολογία όμως για μένα και αυτό μου δίνει δύναμη να πω ότι θα τα κάνω και τα δύο.
Σαν παιδί δεν ήμουν ούτε πολύ μοναχική ούτε πολύ κοινωνική. Έκανα από πάντα πιο πολύ παρέα με αγόρια. Η πρώτη μου επαφή με το ραπ ήταν κάπου στην έκτη δημοτικού, που βρήκα στον υπολογιστή του αδερφού μου κάτι κομμάτια που δεν ήξερα τι ήταν τότε. Πρώτα άκουσα Ραψωδό Φιλόλογο, Δωδέκατο Πίθηκο και άρχισε να μου αρέσει, μετά ξεκίνησα να ψάχνω κι άλλους καλλιτέχνες. Ύστερα άρχισα να γράφω τα πρώτα μου κομμάτια, γενικότερα είμαι πολύ επηρεασμένη από τους καλλιτέχνες αυτής της γενιάς, anser, Νοvel 729, tiny Jackal, λατινοαμερικάνικη ραπ, ισπανική χιπ-χοπ. Τέτοια ακούσματα.
Δουλεύω από τα δεκατέσσερα. Έχω κάνει σέρβις, μπουφετζού, σε καφετέριες, ταβέρνες, σε μπαρ, σε μίνι μάρκετ, τώρα σε ψητοπωλείο. Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν φοβάται καθόλου τη δουλειά. Νιώθω πως ό,τι και να γίνει, δεν θα πεινάσω ποτέ. Επίσης έχω δουλέψει και σαν δασκάλα ως παράλληλη στήριξη σε ένα παιδί που ήταν στο φάσμα του αυτισμού. Έκανα και ιδιαίτερα σε παιδιά δημοτικού, εκεί έχτισα την υπομονή μου και στο τρέξιμο.
Είμαι της άποψης πως για να γίνεις πνευματικά δυνατός πρέπει να κάνεις πράγματα που δεν σου αρέσουν. Σε κανέναν δεν αρέσει να ξυπνάει νωρίς το πρωί να βγει να τρέξει, κανείς δεν θέλει να βρίσκεται 20 ώρες σε ένα στούντιο και να προσπαθεί να γράψει. Για μένα όμως έχει τεράστια σημασία να είμαστε πνευματικά δυνατοί και γεμάτοι, αυτό σκέφτομαι όταν δυσκολεύομαι να κάνω πράγματα.
Εγώ ξεκάθαρα γράφω βιωματικά κομμάτια που δεν έχω κυκλοφορήσει ακόμα και είναι πιο προσωπικά, πιο “μαύρα” σαν στίχοι. Είναι από βιώματα που έχω εγώ και από αυτά που παρατηρώ γύρω μου, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ να παρατηρώ τις ζωές των ανθρώπων. Επίσης δεν μπορώ να γράψω εάν είμαι σε μια μέση κατάσταση.
Αυτό που θα μπορούσε να με ταράξει είναι όλα αυτά που ταράζουν τη γενιά μου. Το τι συμβαίνει γύρω μας στον κόσμο, το άγχος που θεωρώ ότι μας έχει φάει, νιώθω ότι οι νέοι είμαστε πολύ κουρασμένοι κι αυτό μέρα με τη μέρα μπορεί να σε καταβάλλει. Όποιος και να είσαι, ό,τι στάτους και να έχεις, ό,τι δουλειά και να κάνεις, θα έχεις και τις άσχημες μέρες σου που θα είσαι άσχημα ψυχολογικά.
Στέκομαι όμως στο ότι θέλω να τα βλέπω –και τα βλέπω– όλα θετικά, ελπίζω ότι θα γίνουν όλα καλύτερα, θα προσπαθήσουμε και εμείς να τα κάνουμε καλύτερα μέσα από τη μουσική μας, είτε να στείλουμε ένα μήνυμα είτε να φτιάξουμε απλά τη διάθεση του άλλου. Είμαι θετική σαν άνθρωπος και για τις γυναίκες ειδικά στον χώρο πιστεύω ότι θα εδραιωθούμε.
Δεν ντρέπομαι καθόλου να παίρνω το μικρόφωνο και να ραπάρω μπροστά σε κόσμο, μ’ αρέσει πολύ, γουστάρω, δεν έχω καμία συστολή.
Η συνεργασία μου με τον Thanasimo ήταν πολύ ιδιαίτερη γιατί το μυαλό του τρέχει πολύ γρήγορα. Συνεργαστήκαμε άψογα, με άκουσε, μαζί φτιάξαμε τις παραγωγές, ό,τι δεν μου άρεσε το άλλαζε, όλα γίνονταν σε συνεννόηση, οι ιδέες μας είναι κοινές και πάντα βρίσκουμε μια μέση λύση. Έχω την ελευθερία στη συνεργασία αυτή να εκφράζομαι. Γενικά επικοινωνούμε καλά.
Άλλη συνεργασία θα ήθελα να κάνω με γυναίκα Ελληνίδα ράπερ γιατί θεωρώ θα είναι ένα καλό βήμα και γενικότερα με όσες έχω γνωρίσει μέχρι σήμερα έχω πολύ καλές σχέσεις. Υπάρχει η εντύπωση από τους άντρες ότι εμείς μεταξύ μας μαλλιοτραβιόμαστε και έχουμε αντιπαλότητα, ενώ γουστάρουμε πάρα πολύ η μία την άλλη.
Υπάρχουν πράγματα που κάνουν παιδιά της γενιάς μου και δεν μου αρέσουν, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενοχλεί πολύ κάτι συγκεκριμένο. Τα διαχειρίζομαι όλα, σίγουρα υπάρχουν στιγμές που βγαίνω εκτός εαυτού και αγανακτώ, αλλά στέκομαι πάντα στο θετικό. Αυτό που δεν μου αρέσει γενικότερα είναι οτι έχουμε γίνει λίγο πεσιμιστές και είμαστε όλοι με ψυχολογικά.
Επίσης τα ναρκωτικά. Εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά. Έχει γίνει σαν lifestyle που απροκάλυπτα το κάνουν. Οι πιο πολλοί καπνίζουν χόρτο, παίρνουν md, κοκαΐνη. Μπορεί να είναι ίσως κάτι που κάνει τον κύκλο του, αλλά με στεναχωρεί. Εγώ ευτυχώς έχω βρει αυτό που με κάνει χαρούμενη και το κάνω. Τρέξιμο και μουσική. Αισθάνομαι παρούσα όταν κάνω αυτά τα δύο. Θυμάμαι όταν γυρίζαμε το βίντεο κλιπ με τον Thanasimo ήμουν τόσο στο εδώ και το τώρα, το έζησα τόσο έντονα, δεν ήθελα να τελειώσει, πέρναγα τέλεια. Ένιωθα ευτυχισμένη. Εκεί συνειδητοποίησα ότι μάλλον είμαι ερωτευμένη μ’ αυτό.
Δεν έχω σκεφτεί ακόμα τη μουσική ως μέσο για να βιοπορίζομαι. Σκέφτομαι ότι μπορεί μελλοντικά να το κάνω ως επάγγελμα, αλλά αυτήν τη στιγμή δεν έχω κάποιο πλάνο. Το καλό είναι πως έχω το mindset του νικητή και έτσι νιώθω πως ό,τι και να κάνω θα τα καταφέρω. Είμαι άνθρωπος που δουλεύει πολύ σκληρά, άσχετα από το αν θα τα καταφέρω στο τέλος. Νιώθω ότι όλη αυτή η προσπάθεια που δίνω σε ό,τι κάνω θα μου γυρίσει πίσω και θα με ανταμείψει.
Ένας στίχος που με έχει συγκινήσει βαθιά είναι του Novel το “εννιά θα με πιέζει, μια θα το απολαμβάνω” γιατί έτσι είναι, για να απολαύσουμε κάτι θα πρέπει να πιεστούμε».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
5.1 min/km σε 30 χιλιόμετρα 👍🏅