Φαντάζεσαι ότι τα κουλ φούτερ και t-shirts τα φτιάχνουν μόνο τα παιδιά του κέντρου. Ότι εκεί φωλιάζουν οι creatives της πόλης και μόνο σε συγκεκριμένες συνοικίες της συμβαίνουν ανεξάρτητα και ενδιαφέροντα πράγματα. Τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό κάπως έτσι είχε παγιωθεί. Φυσικά και δεν έχω ξεχάσει την παντοδυναμία του ίντερνετ αλλά κάθε φορά που συναντώ μια γυναίκα που επιλέγει να ζει στην επαρχία και να μην κάνει το αναμενόμενο, με κάνει να θέλω να σηκωθώ από την καρέκλα και να επιδοθώ σε «slow clapping».
Μια τέτοια περίπτωση ανθρώπου είναι η Βάσια Μπακογιάννη, η οποία ζει σε ένα μικρό χωριό της Πρέβεζας, διδάσκει Αγγλικά και όταν βρίσκει χρόνο γράφει και διηγήματα στην ίδια γλώσσα. Μάλιστα η ιστορία της “BLUE” δημοσιεύτηκε το 2020 στο αμερικάνικo περιοδικό “PIGEON”.
Παράλληλα έχει στήσει το δικό της δίκτυο με συνεργάτες που βρίσκονται διάσπαρτοι σε διάφορα σημεία του κόσμου, από την Άρτα και την Αθήνα μέχρι την Ολλανδία, τη Δανία και τις ΗΠΑ. Η αεικίνητη Βάσια τρέχει τα εξής πρότζεκτ: ένα δικό της μικρό, ανεξάρτητο brand με ρούχα, το I DON’T DO INTERVIEWS, ένα online concept store με το όνομα “ΘΗΕΛΑ” και ένα project ψηφιακής τέχνης υπό το ψευδώνυμο Kroutsef, μέσα στο οποίο φιλοξενεί, μεταξύ άλλων, ιδιαίτερα κολάζ.
Εμείς μιλήσαμε μαζί της για να μας πει τι ακριβώς κάνει και πώς καταφέρνει και χρησιμοποιεί το χρόνο της, έχοντας παράλληλα ζωή.
— Τι είναι το “Kroutsef”;
Ο μπαμπάς μου με έλεγε έτσι όταν ήμουν μωρό και δεν είχα μαλλιά και του θύμιζα τον Χρουστσώφ. Η οντότητα Kroutsef απέκτησε σάρκα και οστά με τη δημιουργία της συλλογής ψηφιακής ποίησης “A Pill is A Moon”. Πρόκειται για ένα ψηφιακό ημερολόγιο. Δεν ανήκει πουθενά, ούτε ακριβώς στην ποίηση, ούτε ακριβώς στα εικαστικά, εμπεριέχει στοιχεία κι απ’ τα δύο και είναι πέρα για πέρα αληθινό και ειλικρινές.
— Πώς πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τα φούτερ και τα T-Shirt;
Το 2016 άνοιξα – για πλάκα – ένα account στο Instagram. Το όνομα του λογαριασμού ήταν I DON’T DO INTERVIEWS. Εκεί έφτιαχνα κρυπτογραφημένα, συμπυκνωμένα μηνύματα, τύπου quotes, short statements. Οπότε όταν σε κάποια φάση μαζεύτηκαν αρκετά τέτοια quotes, άρχισα να τα μετατρέπω σε μπλουζάκια αλλά όχι ιδιαίτερα οργανωμένα, περισσότερο δοκιμαστικά. Επειδή απέκτησα μια πολύ καλή μικρή συνεργατική ομάδα καταφέραμε να “καθαρίσουμε” πολύ την εικόνα και το πλαίσιο του IDDI και να το μετατρέψουμε σε ένα μικρό brand. Τα quotes εμπλουτίστηκαν και με σκίτσα κτλ.
Τα ρούχα μας βγαίνουν αυστηρά σε άσπρο και μαύρο διότι η ιδέα πίσω από το I DON’T DO INTERVIEWS έχει να κάνει με τον λόγο και τη γραφή, με τον τρόπο που βλέπεις γραμμένο ένα τυπογραφημένο κείμενο σε μια λευκή σελίδα και την ανεστραμμένη εικόνα του. Τυπώνουμε σε μικρές ποσότητες και μόνο πολύ επιλεγμένα original statements μας. Ξεκινήσαμε από t-shirts αλλά έχουμε επεκταθεί και σε φούτερ, ενώ προσεχώς έρχονται και άλλα είδη ρουχισμού και accessories.
— Τι είναι το “ΘΗΕΛΑ”και πώς προέκυψε;
Το φθινόπωρο του 2016 έφτιαξα τη ΘΗΕΛΑ, ένα online περιοδικό web 2.0 αισθητικής με open calls και συμμετοχές από πολύ κόσμο.Το όνομα “ΘΗΕΛΑ” είναι ένας μερικός αναγραμματισμός της λέξης “ΗΘΕΛΑ”, που είναι ομόφωνο όμως και με τη λέξη “ΘΥΕΛΛΑ”. Δύσκολο εγχείρημα που δεν ευδοκίμησε πέρα από τα 2 πρώτα διαδικτυακά δημοσιευμένα τεύχη γιατί έπρεπε να εξελιχθεί σε μορφή αλλά δεν υπήρχαν οι απαιτούμενοι οικονομικοί πόροι. Το project μπήκε σε αδράνεια και αποφάσισα στις αρχές του 2021 να το επαναφέρω, ως διαδικτυακό concept store αυτή τη φορά που θα αναλαμβάνει την έκδοση και διάθεση έργων/τυπωμάτων καθώς και επιλεγμένων εκδόσεων από το χώρο των εικαστικών και μη.
— Πώς είναι να διαχειρίζεσαι μόνη σου τόσα πρότζεκτ; Πως καταφέρνεις και οργανώνεις τον χρόνο σου χωρίς να χάνεσαι μέσα στις υποχρεώσεις;
Αυτή η ταυτόχρονη διαχείριση πολλών πρότζεκτ μου φαινόταν για αρκετό καιρό παρανοϊκή. Ένιωθα δηλαδή ενοχικά που δεν μπορώ να ταχθώ κάπου και να αφοσιωθώ σε κάτι συγκεκριμένο. Στη συνέχεια όμως αντιλήφθηκα ότι ίσως και να μη γίνεται να επιβραδύνω τους ρυθμούς μου ή να αυτοπεριοριστώ με κάποιον τρόπο, δηλαδή αποδέχθηκα το πώς τέλος πάντων λειτουργεί το μυαλό μου όντας – όπως όλοι, λίγο πολύ- σε μια συμβιωτική σχέση με τον ψηφιακό κόσμο. Ταυτόχρονα, βέβαια, προέκυψε μια πρόσθετη αίσθηση ευθύνης. Ακριβώς επειδή τα αντικείμενα ενασχόλησης είναι πολλά, απαιτείται καλύτερη διαχείριση, σταθερότητα, συνέπεια κτλ. Όντας, λοιπόν, άτομο που περισπάται διαρκώς λες και οι περισπάσεις λειτουργούν για μένα σαν άτυπο ένστικτο αυτοσυντήρησης, έχω προσαρμόσει στα μέτρα μου ένα είδος χαοτικής οργάνωσης όπου στο τέλος προκύπτει ναι μεν δημιουργία / υλοποίηση έργου αλλά μέσα από τελείως ακανόνιστες διαδικασίες. Αυτό πρακτικά μεταφράζεται σε απουσία καθορισμένων ωραρίων ή κοινώς έντρομη συνειδητοποίηση των εργασιών που επείγουν κυρίως τις πιο ακατάλληλες ώρες aka αργά το βράδυ. Με τον καιρό, βέβαια, έχω κάνει κάποια μωρουδίσια βήματα βελτίωσης. Έχω π.χ. παραιτηθεί ψυχολογικά από την ιδέα του πανικού, αφού εκ των πραγμάτων η αφοσιωμένη ενασχόληση με οποιοδήποτε αντικείμενο είναι μια πολυπαραμετρική διαδικασία της οποίας το διαχρονικό αποτύπωμα μόνο μέσω απολογισμού μπορεί κανείς να εκτιμήσει νηφάλια.
Ευτυχώς σ’ αυτή την ελαφριά αποσόβηση του καθημερινού άγχους συνηγορούν τα εξής: κατά πρώτον, το γεγονός ότι έχω την τύχη να συνεργάζομαι με εξαιρετικούς ανθρώπους, οι οποίοι ουσιαστικά μεταμορφώνουν τα πρότζεκτ πάνω στα οποία δουλεύουμε μαζί. Χωρίς αυτούς δε θα είχα εμπλουτίσει ή διευρύνει και τα δικά μου αισθητικά και επαγγελματικά αντανακλαστικά. Κατά δεύτερον, το γεγονός ότι, αν και δουλεύω αποκλειστικά online, καταφέρνω να αποσυνδέομαι από τον ψηφιακό μου βίο με μεγαλύτερη ευκολία επειδή ζω αποκεντρωμένα, δηλαδή μακριά από μεγάλη πόλη και δίπλα στη θάλασσα.
INFO
https://vasia-bakogianni.medium.com
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
