Αγαπητή «Α, μπα»: Πώς μιλάμε στις γυναίκες γύρω μας για τον φεμινισμό, για την πατριαρχία, για την κουλτούρα του βιασμού;

Αγαπητή αμπά, αγαπητή αμποπαρέα, χρειάζομαι την γνώμη σας. Είμαι από την Αθήνα και ζω στο Βερολίνο τα τελευταία 8 χρόνια. Έχω μια 2χρονη κόρη και με ενδιαφέρει πολύ η έκθεση της στην ελληνική γλώσσα γι’ αυτό και τελευταία προσπαθώ να γνωρίσω Έλληνες γονείς με παιδάκια σε παρόμοια ηλικία. Αυτό φυσικά αποδεικνύεται δύσκολο γιατί είναι πολλά τα σημεία που πρέπει να κάνουν κλικ. Πρέπει να έχουμε κάποια σημεία αναφορά οι γονείς, να συμπαθιούνται τα παιδιά και να μένουμε και σχετικά κοντά. Γνώρισα λοιπόν μια γυναίκα συμπαθέστατη, η μικρή μου περνάει πολύ ωραία με τα συμπαθέστατα παιδιά της. Η μαμά, μου περιγράφει τη ζωή της και φτιάχνω την εικόνα ότι είναι μια ανοιχτόμυαλη γυναίκα και όλα πάνε υπέροχα στο μυαλό μου που φτιάχνει σενάρια μελλοντικά με τους καινούργιους μας φίλους. Και μετά σκάει η βόμβα. Εκεί που παίζουν τα μικρά μας κάτι θέλει ο γιος της (3 ετών) να δώσει στην κόρη μου (2 ετών) κι εκείνη δεν θέλει, λέει όχι. Του λέει, λοιπόν με μεγάλη φυσικότητα η μαμά του, Χ. μη στεναχωριέσαι, η Ψ. είναι κορίτσι, και τα κορίτσια συνήθως δεν ξέρουν τι θέλουν. Μπορεί να λέει όχι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θέλει. Εσύ όμως σαν αγόρι πρέπει να επιμείνεις! Εγώ κοκαλώνω και δεν της λέω τίποτα. Το επαναλαμβάνω μέσα στο μυαλό μου και προσπαθώ να το χωνέψω. Το μάνιουαλ του “πώς να μεγαλώσετε έναν μικρό βιαστή” δεν το θέλω ούτε κοντά σε μένα, ούτε κοντά στην κόρη μου. Η ερώτησή μου είναι η εξής. Υπάρχει τρόπος να κουβεντιάσω με την συμπαθέστατη αυτή κοπέλα για να καταλάβει την κοτρώνα που πέταξε; Ξέρω ότι μπορώ να την αποφύγω, όπως και τόσες άλλες κι άλλους που έχω γνωρίσει. Αλλά τη συμπαθώ. Κι εκτός απ’ την συγκεκριμένη περίπτωση με αυτήν την γυναίκα, το ερώτημα μου παραμένει γενικά. Πώς μιλάμε στις γυναίκες γύρω μας για τον φεμινισμό, για την πατριαρχία, για την κουλτούρα του βιασμού, όταν καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι woke; Για τους εφήβους γύρω μου, γιους κόρες φίλων μου, έχω ιδέα, δωράκι το βιβλίο της αμπα στα γενέθλιά τους, να φυτρώσει το σποράκι στο μυαλό τους, να ανοίξει ένα παράθυρο στη γνώση. Με τους ενήλικες τι κάνουμε;

Την ξέρεις πολύ λίγο για να έχεις καταλήξει ότι αξίζει την προσπάθεια. Αυτά τα πράγματα δεν λέγονται από συμπαθέστατους ανθρώπους. Θέλεις τόσο πολύ μια οικογένεια που θα μιλάει ελληνικά στην κόρη σου που βιάστηκες, φοβάμαι. Καλύτερα να μην σε αγχώνει τόσο πολύ αυτό το θέμα. Η έκθεση στην γλώσσα είσαι εσύ, και τα ταξίδια που κάνετε στην Ελλάδα. Δεν θα σωθεί από δυο ώρες την εβδομάδα.

Πιστεύω ότι μετά από αυτό που έγινε αυτό που επείγει είναι να μιλήσεις στην κόρη σου και όχι στην μαμά του αγοριού. Δεν μίλησες εκείνη τη στιγμή, κατ’ εμέ, κακώς. Τώρα στην ηλικία που είναι κάπως δύσκολο να θυμηθεί το περιστατικό και να συνδυάσει. Να έχεις το νου σου όμως γιατί δεν ξέρω τι κατάλαβε.

Και για τους ενήλικες είναι το βιβλίο. Όχι επειδή το έγραψα εγώ, αλλά δεν είναι κακή ιδέα να της το δώσεις. Αν δεν αντέχεις να ξεχάσεις τα σενάρια που έπλασες με το μυαλό σου, δες τους ξανά, αλλά αυτή τη φορά πιο έτοιμη να παρέμβεις αν ακούσεις κάτι ανάλογο.

Να ξέρεις ότι αν έχει δυο αγόρια, υπάρχει σοβαρή περίπτωση να είναι χαμένο το παιχνίδι. Υπάρχουν γυναίκες που μεγαλώνουν μισογύνηδες για να ξεγελάσουν την δική τους καταπίεση.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News