Αγαπητή «Α, μπα»: Ο πατέρας μου επιμένει να μπλέκεται στη δουλειά μου

Αγαπητή αμπα, σου γράφω αν και πιστεύω ότι ξέρω περίπου τι θα μου πεις, γιατί ίσως να δεις και κάτι παραπάνω που μου διαφεύγει! Πρόσφατα ξεκίνησα ελεύθερο επάγγελμα μετά από χρόνια δουλειάς ως υπάλληλος στον κλάδο μου. Στα χρόνια που εργάζομαι έχω γνωρίσει πολλούς συναδέλφους και άλλους επαγγελματίες με τους οποίους η συνεργασία είναι απαραίτητη και παράλληλα έχω αποκτήσει καλή γνώση των διαδικασιών και όλου του παράπλευρου περιβάλλοντος μέσα στο οποίο καλούμαι να λειτουργήσω. Εν ολίγοις παρότι δεν το έχω ξανακάνει δεν μου είναι και τελείως ξένο και επιπλέον έχω ανθρώπους να στραφώ για βοήθεια. Και στο κάτω κάτω δεν νιώθω ότι έχω ανάγκη από κάτι παραπάνω από αυτό πέραν της ψυχολογικής υποστήριξης γιατί είναι δύσκολο γενικά να στηθεί μια δουλειά από το μηδέν και πάντα υπάρχει το ρίσκο της αποτυχίας ή το να χάσεις χρήματα. Γενικά είναι μια περίοδος άγχους όπως είναι φυσικό μέχρι να ορθοποδήσω και να πω ότι τώρα είμαι καλά και τσουλάω. Εδώ λοιπόν έρχεται ο πατέρας μου, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο, αλλά έχει φαγωθεί να βοηθήσει. Είναι πεπεισμένος ότι επειδή είναι μεγαλύτερος και έμπειρος στη ζωή οι συμβουλές του είναι πολύτιμες. Δε λέω, είναι έξυπνος άνθρωπος αλλά αυτή τη στιγμή δεν νιώθω ότι μπορεί να μου προσφέρει κάτι ούτε ότι έχω κάποια ανάγκη. Του είχα πει εξαρχής ότι αν χρειαστώ τη βοήθειά του θα του το πω, και πράγματι κάποιες φορές μπόρεσε να με εξυπηρετήσει με κάποια τρεχάματα, αλλά μέχρι εκεί. Όσον αφορά πιο μείζονα θέματα έχω συνεργάτες τους οποίους εμπιστεύομαι και δε θεωρώ ότι έχει θέση εκεί ο πατέρας μου. Για ένα μεγάλο διάστημα απλά δεν του έλεγα τίποτα για τη δουλειά μέχρι που συνειδητοποίησα ότι έχει παρεξηγηθεί και ότι κι ο ίδιος δε ρωτάει επειδή “κάνει μούτρα”. Εδώ μάλλον έκανα το λάθος και αντί να το αφήσω έτσι το θέμα κι ας κάνει μούτρα, είπα να τον πιάσω με το καλό. Άρχισε λοιπόν να βγάζει λόγο περί του πόσο μπορεί να με βοηθήσει και ξέρει αυτός και οι άλλοι δεν ξέρουν. Και επιπλέον να μου τη λέει ότι δεν τον αφήνω να με βοηθήσει επειδή θέλω να το παίξω ανεξάρτητη και επειδή νομίζω ότι θέλει να παραστήσει τον σπουδαίο, αλλά δεν είναι ότι θέλει να παραστήσει τον σπουδαίο, απλά αυτός ξέρει! Και το λέει επειδή ξέρει γιατί αν δεν ήξερε δε θα ασχολούταν, δεν είναι κανένας χαζός! Προσπάθησα να του φέρω λογικά επιχειρήματα τα οποία ισχύουν κιόλας: Ότι δεν το ξεκίνησα έτσι στα κουτουρού, έχω μια εικόνα για το πώς πιστεύω ότι θα πάει και plan b για αν κάτι πάει στραβά άρα δε χρειάζομαι βοήθεια. Ότι αν όντως χρειαστώ βοήθεια έχω γύρω μου ανθρώπους που ξέρουν. Ότι είναι μεγάλος άνθρωπος και δε χρειάζεται να βάζει άγχη στο κεφάλι του. Ότι έχω πολύ κόσμο γύρω μου να συζητάω όλα τα θέματα της δουλειάς και δε θέλω να τα συζητάω και μαζί του γιατί με κουράζει το να ασχολούμαι όλη μέρα με αυτά. Αυτός όμως εκεί. Θέλει λέει να ξέρει τι συμβαίνει για να με συμβουλεύει. Υπάρχει λες (και λέτε) κανένας τρόπος να πω ότι δε χρειάζομαι τις συμβουλές του, χωρίς να τσακωθώ; Εννοείται ότι μετά και το σημερινό μας τηλεφώνημα (στο οποίο απλά τον άφησα να μιλάει και του απαντούσα “ναι, ναι” όποτε έκανε παύση) είμαι αποφασισμένη να μην του ξαναπώ τίποτα ή να του λέω πράγματα τύπου “όλα καλά”. Θα ήθελα όμως τα πράγματα να είναι πιο σωστά οριοθετημένα με αμοιβαία αποδοχή και όχι απλά αποφεύγοντας το θέμα! Ζητάω πολλά;
-Μπίζνες γούμαν

Όχι απλώς, πολλά, αστρονομικά, εντελώς άπιαστα. Ζητάς να ήταν κάποιος άλλος ο πατέρας σου.
Τα πράγματα μπορεί να είναι ωραία και σωστά οριοθετημένα, χωρίς να υπάρχει αμοιβαία αποδοχή. Τα πράγματα μπορεί να είναι οριοθετημένα, χωρίς να αποφεύγεται το θέμα. Εσύ, έχεις πει εκατό φορές την δική σου πλευρά. Αφού δεν θέλει να αποδεχτεί τα όρια σου, ας κάνει μούτρα. Αυτό είναι πέρα από τον έλεγχό σου και πραγματικά δεν μπορείς να κάνεις κάτι, παρά να το αποδεχτείς κι εσύ με τη σειρά σου. Πατέρας σου είναι, δεν είναι το ανήλικο παιδί σου. Δεν είναι δική σου ευθύνη η διατήρηση της αρμονίας. Είναι και δική του.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News