Η ερώτηση που θέλω εγώ να θέσω είναι μάλλον συνηθισμένη, αλλά θα την κάνω… Σχέση ενός έτους. Για εμένα ότι καλύτερο, ότι πιο δυνατό, ότι πιο όμορφο έχω ζήσει. Απίστευτο γέλιο, εκπληκτικό σεξ, τρομερή χημεία, χιούμορ. Με αυτόν τον άνθρωπο έζησα μέσα σε έναν χρόνο όσα δεν μπορούσα να φανταστώ. Μιλάμε για απίστευτες στιγμές. Ήμασταν μαζί μια μέρα και έμοιαζε λες και είμαστε μια ώρα. Τελειώνει. Υπήρχαν λόγοι, Διαφορά φάσης ας το θέσω έτσι, σοβαροί κατ αυτόν. Του πέρασε ; Ήταν ενθουσιασμένος και το έχασε στην πορεία; Δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ. Πληγώθηκα πολύ βαθιά. Θεωρώ ότι κανείς (από τους φίλους μου όσες φορές τους έχω μιλήσει) δεν μπορεί να καταλάβει πως ένιωσα, πόσο πληγώθηκα, πόσο τον αγαπάω. Και fast forward έναν χρόνο μετά… Δεν μιλάμε, δεν βλεπομαστε. Ολον τον χρόνο αυτό δεν έχω κάνει απολύτως τίποτα με κανέναν πέρα από κάτι σαν ραντεβού το οποίο είχε κακή κατάληξη. Και ενώ το έχω εκλογικεύσει, ότι αυτός πήγαινε στη Δύση κι εγώ στην ανατολή (όσον αφορά τα πλάνα της ζωής μας), ότι αν ήθελε να ήταν μαζί μου ξέρει ποιο είναι το τηλέφωνο μου κοκ, δεν αντέχω. Τον σκέφτομαι τόσο πολύ. Συμβαίνει κάτι και ακόμα σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να του το πω. Ξέρω ότι το heartbreak δεν έχει χρονικό περιθώριο, ξέρω ότι δεν βοηθάει και το ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον ορίζοντα, αλλά ώρες ώρες αισθάνομαι ότι τον θέλω τόσο πολύ που θα σκάσω. Ντρέπομαι να το πω στους φίλους, το παίζω αδιάφορη, στα σοσιαλ μεντια χαλαρή. Αλλά βλέπω φωτό του και μου κόβονται τα πόδια σύριζα, χαζεύω φωτογραφίες μας από την εκδρομή στη Σκιάθο, τον ακούω μέσα στο κεφάλι μου πολλές φορές σαν να μου μιλάει. Ανοίγω καμία φορά το κουτάκι που καταχωνιασα δύο χαρτάκια – ραβασάκια του και τα διαβάζω και με πιάνουν τα ζουμια. Είμαι πλήρως λειτουργική, έχω παρέες , προσπαθώ και να φλερτάρω , αλλά αυτός έχει ποτίσει το μυαλό μου. Νιώθω ότι τον αγαπάω τόσο πολύ που δεν θα αγαπήσω ποτέ ξανά κανεναν. Έχω κάνει κι άλλες σχέσεις, και μεγαλύτερης διάρκειας και ποτέ δεν έχω νιώσει έτσι, δεν είναι ότι παθαίνω εμμονές με τους ανθρώπους ξέρω γω. Απλά ώρες ώρες όταν ο κόσμος με τρομάζει και νιώθω μοναξιά θέλω την αγκαλιά του, να μου πει “μη φοβάσαι ρε χαζό ” και όντως να μη φοβάμαι. Να μου πει να κυνηγήσω τα όνειρα μου όπως πάντα μου έλεγε. Μου λείπει να τον έχω ως παρουσία στη ζωή μου, άσχετα με το ερωτικό κομμάτι. Οι συμβουλές του. Έδινε μια ωραία απόχρωση στη ζωή μου. Είναι επιλογή του και το ξέρω και το σέβομαι. εφόσον όμως εγώ νιώθω ΑΚΟΜΑ έτσι μετά από έναν ολόκληρο χρόνο αξίζει να κάνω ένα βήμα ακόμα και ας χαραμίσω και το τελευταίο κυβικό του εγωισμού μου ή να κάτσω ήρεμα και ωραία στη γωνία μου προσπαθώντας και πάλι να πάω παρακάτω ; Δεν θέλω να είμαι η παρανοϊκή πρώην…
Αυτό που δεν καταλαβαίνω σε αυτές τις ιστορίες είναι ότι η περιγραφή είναι σα να χώρισαν δυο υπερταιριαστοί απόλυτα ευτυχισμένοι άνθρωποι επειδή ένα πρωί ο ένας έκαψε το τοστ του άλλου. Και ήταν τόσο απίθανα ταιριαστοί, παρόλ’αυτά, ποτέ δεν είπε ο ένας στον άλλο ότι τον αγαπάει. Όλα ήταν τέλεια, αλλά αυτό δεν ειπώθηκε.
Δεν ξέρω βρε παιδί μου, αλλά πάντα αυτό ρωτάω. Αν ήταν τόσο υπέροχαμοναδικά, γιατί χωρίσατε; Εδώ δεν μπορούν να χωρίσουν άνθρωπου που μισιούνται, που δεν αντέχουν ο ένας τον άλλον, αλλά εσείς ζούσατε το όνειρο και μπαπ! χωρίσατε;
Λες ότι υπήρχαν λόγοι. Σοβαροί “κατ’αυτόν”. Ωραία, γιατί ρωτάς μετά αν του πέρασε ή αν ήταν ενθουσιασμένος και το έχασε στην πορεία (και τι διαφορά έχει το ένα από το άλλο;) Οι σοβαροί λόγοι, δεν είναι αρκετοί; Και γιατί δεν μας τους λες; Για να μη σου πούμε κι εμείς ότι ήταν σοβαροί;
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι σε χώρισε και πόνεσες πάρα μα πάρα πολύ. Έκανες το λάθος να μην το εκφράσεις σε κανέναν και πονάς σιωπηλά έναν χρόνο, και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορείς να τον ξεχάσεις. Επειδή παριστάνεις την άνετη και από την εσωτερική πίεση τον έχεις μυθοποιήσει ακόμη περισσότερο. Είναι τέλειος επειδή δεν τον έχεις επεξεργαστεί.
Τι λες να γίνει μετά από ένα χρόνο πλήρους απόστασης; Πόσο πιθανό είναι να σε αγαπάει κι αυτός σιωπηλά; Δεν ξέρω, όλα πιθανότητες είναι. Από δω και πέρα όμως έχεις χρέος στον εαυτό σου να τον αφήνεις να εκφράζει αυτά που νιώθει, ακόμα και αν τα συναισθήματα αυτά είναι ταυτισμένα μέσα σου με την αδυναμία. Πες τα πράγματα κάποτε με το όνομα σου: σε ήθελε λιγότερο από όσο τον ήθελες εσύ. Δεν πειράζει. Συμβαίνουν αυτά όλη την ώρα, σε όλους τους ανθρώπους.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ρε παιδιά, με πολλή αγάπη το λέω (ακόμα και στον εαυτό μου). Αν δεν ήθελε να είναι μαζί σου, αυτό δεν τον κάνει αυτόματα ακατάλληλο, μη μοναδικό και μη υπεργαματο για σένα;
Τι να τα κάνεις όλα τα υπέροχα αν δεν είναι η επιθυμία του να είναι μαζί σου, μέσα σε αυτά;
Πφφφ…πάλι στεναχωρήθηκα.
Αυτο το σχολιο πρεπει να το κορνιζαρω!
πού χάθηκες; 🙂
Έρχομαι και φεύγω ❤️ αλλά πάντα εδώ
Αυτή την πολύ, πολύ μεγάλη αλήθεια της ζωής, τι κρίμα που την έμαθα στα 30φεύγα! Και πόσο δύσκολο να την εμπεδώσει κάποια όταν όλη της τη ζωή της έχουν μάθει ένα σωρό άλλες μπούρδες… Κορνίζα πράγματι!
ποσο σε καταλαβαινω.. μου θυμισες συζητηση με τη μανα μου οταν ημουν φοιτητρια Μ- Τι κανει ο Πετρος? Ε- Δε ξαναβγηκαμε, μαλλον δεν του αρεσα. Μ- Σου εχω πει να μην εισαι τοσο απλησιαστη, τον κομπλαρες κι αυτον!
Πραγματικά!!! Και δεν υπάρχουν ούτε άλλοι λόγοι ούτε άλλες φάσεις και χαζομάρες (εκτός αν θέλει να πάει να ανοίξει ταβέρνα στην Αυστραλία). Εάν θέλει ο άλλος να είναι μαζί σου θα είναι.
Αχ αυτό, αυτό ακριβώς προσπαθώ κι εγώ να εξηγήσω τόσα χρόνια και σε εμένα και σε άλλους.. σε εμένα τα έχω ψιλοκαταφερει.. αλλά δεν ήταν εύκολο, χρειάστηκαν περίπου 5 χρόνια ψυχοθεραπείας και αυτοφροντιδας για να φτάσω στο “ψιλοκαταφερει”.. γιατί έχουμε μεγαλώσει με αισθήματα αναξιότητας και μη σου πω ότι και 5 χρόνια είναι και λίγα για να τα αντιστρέψουν..
Να σου πω κάτι να γελάσεις;; Όταν χώρισα από την πρώτη μου σχέση, ένιωθα ακριβώς σαν εσένα, έτρεξα κλαίγοντας στη μάνα μου (στην οποία γενικά δεν έλεγα τίποτα για τα ερωτικά μου) και της είπα επί λέξη: “ΈΧΑΣΑ ΤΟΝ ΆΝΤΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ”. Τα σκέφτομαι τώρα, από τη μία τη μάνα που τί τραβούσε στα καλά καθούμενα να με παρηγορεί (είπαμε κατά τα άλλα δεν είχε ιδέα) και από την άλλη τον αρχι@@@@ που αν τον γνώριζα τώρα θα ήταν καραμπινάτο ΤΥΝ. Τι θέλω να πω;; Θα περάσει όπως περνάνε όλα και θα καταλάβεις ότι δεν ταιριάζατε καθόλου. Να κλείσω… Διαβάστε περισσότερα »
😊
Σε λατρεύω Εντελβάις 🙂
Κι εγωωω αγαπημένη μου Louise!! ❤️
Τhank You Next!
Κι εγώ απο εδώ το έμσθα η γραία!
Εγώ νιώθω ότι πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Λες ότι συμβαίνει κάτι και θέλεις να του το πεις, ή ότι θέλεις την αγκαλιά του όταν φοβάσαι, να σου πει ότι όλα θα πάνε καλά. Νομίζω ότι θα πρέπει να δουλέψεις το να μη χρειάζεσαι το “μάτι” κάποιου τρίτου για να “σε δει”, μπορείς και οφείλεις να “δεις” τον εαυτό σου πρώτα μόνη σου. Το “μάτι” του άλλου αναπόφευκτα κπ στιγμή θα φύγει, ή δεν μπορεί να μας βλέπει συνεχώς, αλλά το δικό μας μάτι είναι πάντα εκεί. Αυτά που σου συμβαίνουν, δεν υπάρχουν αν δεν τα μοιραστείς μαζί… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς όπως τα λες lioness. Ζούσα ότι περιγράφει η Louise πιο πάνω, και μάλιστα ο πρώην μου έδωσε τέλος με ένα κάρο νουθεσίες και πατροναρίσματα «για το καλό μου». Και αφού τα είπα και έκλαψα και τελικά είδα τον εαυτό μου, είδα την εξειδανικευση και ότι μπορούσα να φροντίσω και να αγαπήσω πραγματικά τον εαυτό μου.
Lioness, έχω κουραστεί να σου στέλνω καρδουλίνια, παντρεμένη γυναίκα. Λοιπόν απο δω και πέρα σε παρακαλώ, σε ό, τι γράφεις να υπολογίζεις και μια καρδιά απο μένα.
Θα εκμεταλευτώ το σχόλιο για να πω:
-κι εγώ, βαρέθηκα να γράφω “τι ωραίο σχόλιο”, “συμφωνώ απόλυτα”, “ευχαριστώ για το σχόλιο”. Από ‘δω και πέρα απλά υπέθετέ το 😉
Αιστοκαλό σας καλέ, κοκκινίζω! Φέρτε τα καρδουλίνια σας και τρέξτε να παραλάβετε τα αγαπόνια σας <3<3<3
Lioness τα λες υπέροχα όπως πάντα άλλωστε <3<3<3
Πένα μου <3
Λιονταρακι σε ευχαριστω! <3
Επισης: αυτος ο ιδανικος πρωην δεν υπαρχει
επισης: λιονταρι στο ζωδιο (να περασει, να μην κοπει) ή λογω των λιονταριων στο ηρακλειο;
Τίποτε από τα δύο!
Δεν έχω ξαναγράψει σχόλιο σε σχόλιο, αλλά οφείλω να πω ότι με εκφράζουν πολύ αυτά που λες. Άκουσα και το podcast σου και ταυτίστηκα πραγματικά με πολλά στοιχεία που μοιράστηκες, και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό. Σε έναν άγριο κόσμο, αυτή εδώ η κοινότητα είναι my safe place, τέλος.
Βγες ρε παιδί μου ένα βράδυ με τις φίλες σου και δυο μπουκάλια ουίσκι να τον κλάψετε τον μακαρίτη, να ξεσπάσεις επιτέλους. Πιάσε τις φωτογραφίες από τη Σκιάθο και ζωγράφισέ του κερατάκια, μην είσαι τόσο υπεράνω. Κάνεις γαργάρα τους λόγους που χωρίσατε, ενώ στέκεσαι στο πόσο ωραία περνούσατε και τι γλυκά που στα έλεγε. Όσο δε μιλάς και δεν το επεξεργάζεσαι τόσο αυτό θα γιγαντώνεται και θα κακοφορμίζει.
Καφε εληνικο και δυο μπουκαλια κονιακ παξιμαδι ξερο και ελιτσες σοκολατενιες και καλη ψυχη στο μακαριτη.
Είμαι σίγουρη ότι περνάς δύσκολα, φαίνεται ότι έγινε κομμάτι σου και σε πονάει πολύ αλλά από την άλλη φαίνεται να τον έχεις μυθοποιησει στο έπακρο. Μου θύμησες το 500 days of summer, στο οποίο ο πρωταγωνιστής ένιωθε ότι είχε βρει το άλλο του μισό, δεν καταλάβαινε γιατί χώρισαν μιας και η κοπέλα ήταν για αυτόν μια τέλεια ύπαρξη ενώ ποτέ δεν αναρωτήθηκε αν εκείνος όντως την κάλυπτε και πώς ήταν η σχέση τους σε ρεαλιστικό επίπεδο, όταν αφαιρούσες τη μιούζικαλ εκδοχή της… Αν δεν την έχεις δει την ταινία στη προτείνω, είναι σχολείο για τους χωρισμένους!
Κι εμένα μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία.
Επίσης είχε γράψει κάποια στιγμή η Λένα κάτι που όσο αυτονόητο είναι τόσο μου είχε κάνει εντύπωση ίσως ακριβώς γιατί είναι τόσο αυτονόητο. Τη σχέση πρέπει να τη θέλουν δύο. Το χωρισμό αρκεί ένας.
Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να κάνεις όταν ο άλλος δε σε θέλει πια. Είναι τόσο δύσκολο να το αποδεχτούμε αλλά τόσο μα τόσο απλό κι αληθές.
Συμφωνώ απολύτως. Στο ίδιο κλίμα είχα ακούσει από έναν φίλο μια μεγάλη σοφία: Μη ζητιανευετε συναισθήματα
Ακολουθεί μικρό διήγημα. Η πρώτη γραμμή Λένα είναι όλο το περιεχόμενο, όλο το νόημα. Αν ήταν όλα τόσο υπερτέλεια γιατί χωρίσατε; Ποιοι είναι οι σοβαροί λόγοι τους οποίους δεν έχω καταλάβει αν ακόμα και εσύ τους γνωρίζεις διότι διερωτάσαι αν του πέρασε ο ενθουσιασμός και αν αν Κόφι Ανάν. Πολλές φορές κάποια πράγματα τα ζούμε στο μυαλό μας, δεν λέω ότι δεν περνούσε όμορφα, αλλά ίσως δεν ήταν τόσο τέλειο για αυτόν. Σε πνίγουν όσα δεν ειπώθηκαν, δεν μίλησες, προτίμησες την οδό της άνεσης και του εγωισμού και τώρα σε κατακλύζει το θυμικό σου. Βίωσα πρόσφατα μεγάλη ερωτική απογοήτευση, τον… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν έχεις άδικο, ίσως το να μιλήσεις σε κάποιον που σε πλήγωσε και που δεν νοιάστηκε ποτέ για σένα να ενέχει τον κίνδυνο να ακούσεις άσχημα πράγματα που θα σε πληγώσουν πολύ. Αλλά έτσι τον βλέπεις τον άλλον για αυτό που είναι , όχι όπως τον έχεις πλάσει λόγω της αγάπης, έρωτα, καψούρας. Ωστόσο για αυτό υπάρχει η εναλλακτική των φίλων ή ακόμα και κάποιου ειδικού, ότι χρειαστεί πάντως για να νιώσεις καλύτερα.
Όταν έπαθα ακριβώς το ίδιο που περιγράφεις, ο ψυχολόγος μου είπε ότι είναι “separation anxiety”. Σε κάθε άνθρωπο κρατάει διαφορετικό χρονικό διάστημα. Ξέρεις ότι φαίνεσαι πλήρως λειτουργική, αλλά έχεις σκεφτεί τις πραγματικές σου ανάγκες; Τις βαθιές, πραγματικές σου ανάγκες, όχι απλά μια άλλη σχέση να ξεχάσεις την παλιά. Στο λέω γιατί για μένα ήταν/είναι μια τρομακτική εμπειρία να βρω τις ανάγκες μου, αλλά όταν το ξεκίνησα δεν υπήρχε γυρισμός και ο πρώην μου και όλες μας οι καλές στιγμές απλά (μα πολύ απλά και ήρεμα) ξεχάστηκαν. Και δεν είχαν τελικά και τόση σημασία.
Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση, σχετικά με την αγχώδη διαταραχή αποχωρισμού. ίσως για αυτό το λόγο νιώθω ένα άγχος από τότε που το πήρα απόφαση ότι δεν θέλω να ξαναμιλήσω ούτε να ξαναδώ το άτομο που με πλήγωσε. Κάπως αντιδράει ο οργανισμός στα νέα δεδομένα ότι κάποιος που ένιωθες πράγματα και έκανες σχέδια δεν θα είναι πια στη ζωή σου. Πολύ ενδιαφέρον, σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Αγαπώ την κοινότητά μας, άλλη γυναίκα έστειλε την ερώτηση, άλλη βρίσκει γιατρειά.
Louise, είχα φουλ ψυχοσωματικά προβλήματα όταν ήμουν στα χωρίσματα…Όταν το δούλεψα τελικά, έφυγαν όλα, και πακέτο και το πρόβλημα του θυροειδη που είχα – στρες ήταν όλα…και κατάφερα να ξανακοιμηθώ επιτελους, χωρίς χάπια.
Το δύσκολο είναι όταν σε χωρίζει ενώ δεν υπήρχε κάποιο ορατό πρόβλημα. Οταν είναι γλυκός και τρυφερός και υπέροχος, δε σε υποτιμά, είναι εκεί, και ξαφνικά ανακρούει πρύμναν, τη βλέπει αλλιώς, και σου λέει δε μπορώ και φεύγει.
Εκεί είναι το χειρότερο, γιατί το μόνο που έχεις στα χέρια σου για να τον κατεβασεις απ το βάθρο είναι ότι απλά μάλλον δε σε γούσταρε αρκετά.
Σ’ευχαριστώ πολύ Α, μπα μου.
Παρακαλώ να μπει στο βιβλίο
“Πες τα πράγματα κάποτε με το όνομα τους: σε ήθελε λιγότερο από όσο τον ήθελες εσύ. Δεν πειράζει. Συμβαίνουν αυτά όλη την ώρα, σε όλους τους ανθρώπους.”
Λένα εκπληκτική απάντηση. Θα ήθελα να σε είχα γνωρίσει 6 χρόνια νωρίτερα να μου πεις τα ίδια. Ως προς τη γραφούσα, όσο και αν ακούγεται σκληρό, δεν ένιωθε το ίδιο με σένα. Αν ένιωθε το ίδιο έντονα με σένα και όλα ήταν τέλεια όπως αναφέρεις η ίδια, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος για να χωρίσετε, σοβαρός ή μη. Δεν υπάρχει λόγος να παριστάνεις τίποτα σε κανέναν ειδικά στους φίλους σου. Αν είναι πραγματικοί σου φίλοι και νοιάζονται για σένα, θα πρέπει να τους αποκαλύψεις πως αισθάνεσαι ώστε να σε στηρίξουν. Αν είναι να σε κρίνουν ή να σε χλευάζουν τότε… Διαβάστε περισσότερα »