Αγαπητή «Α, μπα»: Moυ είπε ότι είμαι αχάριστη και δεν εκτιμάω τίποτα

Γλυκές καλημέρες στην αγαπημένη μου παρέα! Πριν 2μιση+ μήνες έγινε κάτι που με αναστάτωσε αρκετά και επειδή ακόμα με προβληματίζει θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Είμαι φοιτήτρια οδοντιατρικής, μπαίνω στο τελευταίο έτος τώρα, bi (κρατήστε το αυτό, έχει σημασία) και έχω σχέση με ένα υπέροχο αγόρι εδώ και έναν χρόνο περίπου. Εγώ, λοιπόν, το αγόρι μου, η κολλητή μου και ο κολλητός του πήγαμε διακοπές μαζί σαν ζευγάρια και περάσαμε πολύ ωραία. Κατά τη διάρκεια των διακοπών με πήραν με βιντεοκλήση οι δικοί μου για να δουν πώς περνάω και με την ευκαιρία μίλησαν και με την υπόλοιπη παρέα. Την κολλητή μου την έχουν γνωρίσει από κοντά, το αγόρι μου και τον κολλητό του μέσα από βιντεοκλήσεις επειδή οι τέσσερείς μας μέναμε σχεδόν μαζί κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Πάνω στην συζήτηση, το αγόρι μου σχολίασε ότι πρέπει να πάει να κάνει τεστ αντισωμάτων για τον covid-19 μιας και έχουν περάσει αρκετοί μήνες απ’ όταν έκανε το εμβόλιο (γενικά όλοι στην παρέα ανήκουμε σε σχολές επιστημών υγείας, όλοι έχουμε κάνει το εμβόλιο και οι γονείς μου το ξέρουν). Με το που το ακούει αυτό η μητέρα μου ξεκινάει να κράζει το εμβόλιο στην παρέα μου και να λέει ότι αυτή δεν πρόκειται να το κάνει. Το σχόλιό της όχι μόνο με εκνεύρισε και με έκανε να αισθανθώ ντροπή για τα λόγια της αλλά έφερε σε άβολη θέση και την παρέα μου. Μετά από μια σύντομη σιωπή, το αγόρι μου άλλαξε θέμα και μετά από λίγο η κλήση τερματίστηκε. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι ο covid-19 και το όλο θέμα της πανδημίας είναι το μήλο της Έριδας στη σχέση μου με τους γονείς μου. Όλη την ώρα μου στέλνουν βίντεο και άρθρα που είναι κατά του covid και των εμβολίων επειδή είμαι η “επιστήμονας” της οικογένειας στα οποία ξοδεύω αρκετό χρόνο για να τα δω, να τα αναλύσω και να τα εξηγήσω αλλά μόλις καταλήγω στο ότι αυτά που αναφέρουν είναι άρες μάρες κουκουνάρες γίνομαι η κακιά που δεν ξέρει τι λέει επειδή στη σχολή μας μαθαίνουν πράγματα της δυτικής ιατρικής η οποία έχει αποδεδειγμένα (?!) αποτύχει. Τους ξαναεξηγώ ότι όλα αυτά είναι δεδομένα που προκύπτουν μέσα από έρευνες έρευνες κτλ και ξαφνικά πετιέται το “ο καθένας έχει δικαίωμα να έχει την άποψή του και πρέπει να την σεβόμαστε”. Το οποίο ναι, είναι κατανοητό ωστόσο δε μπορεί η άποψη που μου εκφράζουν να είναι του τύπου “3 στο τετράγωνο ισούται με 6” και εγώ να πρέπει να την αποδεχτώ, ειδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση. Οπότε καταλαβαίνετε ότι οι καυγάδες που ρίξαμε για την πανδημία και για όλο αυτό που ζούμε ήταν ομηρικοί ένας προς έναν. Επιστρέφοντας στο θέμα μας, με το που επέστρεψα στο φοιτητικό μου σπίτι και τακτοποιήθηκα, πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου για να της πω πώς ήταν σαν σύνολο οι διακοπές μου και για να της εκφράσω, ήρεμα, τα παράπονά μου για το άτοπο, κατ’ εμέ, σχόλιό της αφού ήξερε ότι όλοι στην παρέα είμαστε υπέρ του εμβολίου. Παράλληλα, της τόνισα ότι το (εσκεμμένο;) σχόλιό της έφερε αμηχανία σε όλη την παρέα και ότι είναι αγένεια να θέτει ένα θέμα προς συζήτηση από την στιγμή που και δεν γνωρίζει προσωπικά τους δέκτες και οι δέκτες λόγω του σεβασμού προς το δικό της αλλά και δικό μου πρόσωπο δε θα μπουν στη διαδικασία να αναλύσουν. Στην αρχή η μητέρα μου το πήρε πολύ χαλαρά και μου έλεγε ότι είμαι υπερβολική, ότι δεν το εννοούσε έτσι όπως το κατάλαβα, ότι δεν έγινε κάτι και ότι γενικά πρέπει να χαλαρώσω. Επειδή όμως επέμεινα και επανέλαβα όλα τα παραπάνω έγινε έξω φρενών. Μου πρόσαψε ότι είμαι αχάριστη που δεν εκτιμάω τίποτα, πως θα έπρεπε να την χιλιοευχαριστώ που αντί να δουλεύω σεζόν το καλοκαίρι με στέλνει διακοπές και γενικά που ως γονείς κάνουν πάρα πολλά για μένα (παρόλο που τα πρώτα χρόνια που ήθελα να εργαστώ, μου έλεγαν ότι η δουλειά μου για τα επόμενα χρόνια θα είναι η σχολή μου). Μετά από ένα παραλήρημα, κατέληξε στο ότι έχω αρχίσει να την καταπιέζω πολύ με το θέμα covid, ότι προσπαθώ να την χειραγωγήσω, να την ελέγξω και ότι έχω γίνει σαν τα χουντοκάναλα. Τα πρώτα επιχειρήματα δεν με άγγιξαν καθόλου επειδή τα έχω συνηθίσει. Τα χρησιμοποιούν κάθε φορά όταν βλέπουν ότι χάνουν έδαφος σε μια διαφωνία. Και όντως είμαι από τα “κακομαθημένα” παιδιά που δεν τους έχει λείψει “τίποτα”. Όμως τα τελευταία της λόγια με πλήγωσαν. Την ρώτησα, σχεδόν κλαίγοντας από τα νεύρα, πού βρίσκει το θράσος να μου μιλάει για ελευθερία όταν μου είχαν κάνει πολύμηνο ψυχολογικό πόλεμο κατά τη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων επειδή τα είχα με κοπέλα, που ήθελε να με πάει στους καλύτερους γιατρούς για να με κάνουν καλά, που μου έλεγε ότι είναι μια φάση και με συμβούλευε να μην βάζω ταμπέλες ενώ αυτή ήταν που της κολλούσε επάνω μου. Την χαρακτήρισα υποκρίτρια επειδή σε κάθε ευκαιρία μου υπενθύμιζε πως δε θα ευτυχίσω/στεριώσω αν κάνω σχέση με κοπέλα και γενικά της έσουρα χίλια δυο πράγματα από το parenting τους τα οποία σχετίζονται με την στέρηση ελευθεριών. Κλείνοντας της τόνισα ότι αν το επιθυμεί μπορώ να της αναφέρω κι άλλα πράγματα καθώς η λίστα είναι τεράστια και πως θα έπρεπε να απολογείται αντί να μου ζητάει το λόγο παίζοντάς το θύμα της υπόθεσης. Η απάντησή της ήταν ότι όλα όσα ανέφερα είναι εκτός θέματος και δεν έχουν καμία σχέση με το συμβάν για το οποίο της παραπονέθηκα, ωστόσο μου τα δικαιολόγησε επιφανειακά σε φάση “ναι εμείς για σένα το κάναμε, για την εικόνα σου και επειδή η κοινωνία δε θα σε δεχόταν ποτέ έτσι”. Σχολιάζοντας την τεράστια λίστα που ανέφερα πιο πάνω μου είπε να προσθέσω σε αυτήν και το αρχικό μου παράπονο. Τέλος μου είπε ότι αφού θεωρώ ότι το παίζει θύμα δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε και μου έκλεισε το τηλέφωνο. Την επόμενη ημέρα με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου για να μου εκφράσει πόσο απογοητευμένος ήταν από εμένα που ενώ μου προσφέρουν τόσα χρήματα παραμένω αναιδέστατη και αχάριστη, πως αυτό που είπε η μητέρα μου δεν ήταν τόσο τραγικό και πως νοιάζονται τόσο πολύ για την εικόνα μου που δε θα έκαναν κάτι επίτηδες για να την αμαυρώσουν. Επειδή ήμουν για καφέ και είχα απαντήσει στην κλήση από κεκτημένη ταχύτητα, δε μπορούσα να απαντήσω καταλλήλως οπότε απλά τον άκουσα και κλείσαμε. Τον ξανακάλεσα 3-4 φορές αφού επέστρεψα και όχι απλά δεν σήκωσε το τηλέφωνο αλλά αρνήθηκε να μου επιστρέψει και τις κλήσεις. Έχουν περάσει σχεδόν 2μιση-3 μήνες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Στο αγόρι μου και στην κολλητή μου δε θέλω να εκφράσω κάτι επειδή αυτοί επιδίωξαν την βιντεοκλήση και θα θεωρήσουν ότι αυτοί φταίνε για τη ρήξη που επήλθε. Τελικά εγώ έχω άδικο; Ήταν too much η αντίδρασή μου; Πώς πρέπει να πορευτώ από εδώ και πέρα;
-Κακομαθημένη κόρη

Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να πας σε ψυχολόγο για να επεξεργαστείς τη σχέση σου με τους γονείς σου γιατί έχεις διάφορα άλυτα θέματα.
Το περιστατικό που περιγράφεις ήταν απλώς μια αφορμή για να ξαναβγούν στην επιφάνεια παλιά τραύματα με το πιο σημαντικό ότι ήθελαν να σε φέρουν «στον ίσιο δρόμο» για το καλό σου, κάτι φρικιαστικό για σένα, αυτονόητο για εκείνους, που κουμπώνει με την πεποίθησή τους ότι έχουν κάνει πολλές θυσίες για σένα και δεν τις εκτιμάς κι από πάνω. Μιλάτε για το παρελθόν με αντίθετο τρόπο, και όσο μιλάτε με αυτούς τους όρους, θα απομακρυνόσαστε συνέχεια.

Ένας ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να μην χρειάζεται να κάνεις τους γονείς σου να σε καταλάβουν, ούτε να χρειάζεσαι να παραδεχτούν τα λάθη τους. Θα καταφέρεις να πάρεις μια υγιή και σταθερή απόσταση από αυτούς και τις απόψεις τους, χωρίς να πληγώνεσαι με τον ίδιο, ωμό τρόπο.
Το αγόρι σου και η κολλητή σου δεν έχουν καμία σχέση με την ιστορία, φυσικά και δεν είναι αυτοί ο λόγος που δεν μιλάτε τώρα με τους γονείς σου, δε νομίζω ότι θα πιστέψουν ότι φταίνε αυτοί, σαν δική σου προβολή μοιάζει το συγκεκριμένο, γιατί δεν θέλεις να δεις το βαθύτερο πρόβλημα που έχεις σε σχέση με τους γονείς σου.

Δεν μπορείς να κάνεις «κάτι» για τον πατέρα σου που δεν σε παίρνει τηλέφωνο. Δεν μπορείς να τον κάνεις να σε πάρει τηλέφωνο. Έχεις σκεφτεί ότι δεν σε παίρνει γιατί δεν θέλει να ακούσει τον κατάλογο με τα λάθη του; Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τοποθετήσεις τον εαυτό σου στο προσωπικό σου αφήγημα και να είσαι εντάξει με αυτό. Μόνο για τις δικές σου πράξεις είσαι υπεύθυνη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News