Αγαπητή «Α, μπα»: Η συνεργασία με τον πατέρα μου δεν πάει καλά

Αγαπητή Α, μπα ελπίζω να είστε υγιείς εσύ και η οικογένεια σου! 🙂 Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη και περιεκτική στην ερώτησή μου. Είμαι 25 ετών, αρχιτεκτόνισσα, κι εδώ κι έναν χρόνο που τελείωσα τις σπουδές μου εργάζομαι ως εξωτερική συνεργάτης σε ένα τεχνικό γραφείο στην Αθήνα με το οποίο παλαιότερα συνεργαζόταν και ο πατέρας μου, επίσης αρχιτέκτονας (συνταξιούχος). Ενώ το κλίμα στο γραφείο και τα αφεντικά είναι κομπλέ, η δουλειά δεν με καλύπτει στο δημιουργικό κομμάτι οπότε είμαι σε διαδικασία αναζήτησης εργασίας στο εξωτερικό και ειδικότερα στην Ολλανδία, καθώς έχω φίλους και γνωστούς μηχανικούς που εργάζονται μερικά χρόνια στον κλάδο εκεί και είναι πολύ ευχαριστημένοι. Παρόλα αυτά, με δεσμεύει στην Ελλάδα ένα πρότζεκτ για λίγους μήνες ακόμα το οποίο το έχω αναλάβει σε συνεργασία με τον πατέρα μου ο οποίος έχει ρόλο συμβούλου αφού πλέον δεν έχει δικαίωμα υπογραφής. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ! Από την πρώτη στιγμή μου φωνάζει για το παραμικρό, δεν εξηγεί αυτά που θέλει αλλά τα απαιτεί πολύ επιθετικά και τα απαιτεί ΤΩΡΑ, αμφισβητεί την άποψη και τις γνώσεις μου, μου μιλάει άσχημα, ουρλιάζει κι εκρήγνυται, και νιώθω πως με υποτιμάει και θέλει να έχει τον τελευταίο λόγο σε όλα. Τα αφεντικά στο γραφείο είναι ευχαριστημένα από την απόδοση μου, φαίνεται να με εμπιστεύονται και προσπαθούν να μου μάθουν τη δουλειά όσο καλύτερα μπορούν. Εγώ όμως νιώθω συνέχεια απόρριψη, απαξίωση και βαθειά θλίψη σε σημείο να έχω σκυλομετανιώσει που συνεργάζομαι με τον πατέρα μου, να νιώθω άχρηστη και ότι κανένας δεν θα με προσλάβει όταν αναζητήσω αλλού δουλειά, κλαίω κάθε φορά που αναγκάζομαι να συνεννοηθώ για κάτι μαζί του. Νιώθω ότι με χρησιμοποιεί όποτε τον βολεύει για την υπογραφή μου αν και το αρνείται. Η αυτοπεποίθηση μου όσον αφορά στα επαγγελματικά μου έχει πάει άπατη και νιώθω εξαντλημένη ήδη πριν αναζητήσω δουλειά έξω. Πριν γίνουν όλα αυτά ένιωθα γεμάτη ενέργεια, ικανή και πρόθυμη να μάθω πράγματα και να δουλέψω ώστε να εξελιχθώ. Τελείωσα τη σχολή στα 6 χρόνια καταφέρνοντας τα πάντα μόνη μου ύστερα από πάρα πολύ σκληρή δουλειά και επιμονή περνώντας πολλές αντιξοότητες και μισογυνισμό μέσα στη Σχολή. Αγαπάω τη δουλειά μου και δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου αλλά πια έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το αν “κάνω” για το επάγγελμα και το χώρο. Η ερώτηση μου είναι η εξής λοιπόν: αν πει κανείς ότι φταίει η στάση και η συμπεριφορά του πατέρα μου για όλο αυτό το χάλι που ζω φέτος (φταίει;), πώς θα μπορέσω να την βάλω στην άκρη ώστε να κυνηγήσω το όνειρό μου; Κι αν δεν φταίει αυτό, μήπως κάνω κάτι λάθος εγώ;
-Amelia

Ή θα το αναλάβεις μόνη σου, χωρίς τον πατέρα σου ως σύμβουλο, ή θα του πεις να το κάνει μόνος του, και να βρει άλλον να υπογράψει στη θέση σου.

Η λύση σε όλα τα προβλήματα τέτοιου είδους είναι ΤΑ ΟΡΙΑ.

Θα πρέπει να μάθεις να τα βάζεις, άσχετα με το ποια δουλειά θα βρεις και πού.

Κακές συνεργασίες θα σου τύχουν πολλές φορές, και η λύση πάντα αυτή θα είναι, ΤΑ ΟΡΙΑ. Αν δεν γίνεται να μπουν, τότε χαλάει η συνεργασία, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ήσουν τυχερή που βρήκες καλό γραφείο με την πρώτη, αλλά δεν το βρήκες μόνη σου, μέσω του πατέρα σου το βρήκες, οπότε θα σου βάλω λίγο φρένο στο πόσο τα έχεις καταφέρει όλα μόνη σου. Αυτό δεν σημαίνει ότι είσαι κακή επαγγελματίας ή ότι δεν έχεις ταλέντο ή ότι κακώς έχεις τα όνειρα που έχεις. Καλή επιτυχία σου εύχομαι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News