Τι κάνεις όταν καταλαβαίνεις ότι κάποιος σε κοιτάει με βλέμμα επικριτικό και απογοήτευσης; Προσωπικά, νιώθω και καταλαβαίνω πως η μητέρα μου με κοιτάει με ύφος :”μα πώς έχεις παχύνει έτσι;! τι έκανα στο παιδί μου και τρώει συνεχώς; εγώ δεν ήμουν έτσι στην ηλικία της!”. Προσπαθώ να το αποτάξω χρόοοοονια τώρα, επειδή όμως μου έχει γίνει πλύση εγκεφάλου ότι η γνώμη του κόσμου έχει σημασία και επειδή η μητέρα μου δεν είναι ο οποιοσδήποτε, με κατατρώει και με πνίγει.. Στα 30 μου πλέον και έχοντας κάνει συζητήσεις επί συζητήσεων επί του συγκεκριμένου θέματος με πάρα πάρα πολλούς τρόπους και δεν έχω καταφέρει να της δώσω να καταλάβει ότι έτσι δε με βοηθάει, όσο και να θέλω και να προσπαθώ να χάσω κιλά! Ειδικά δε, αν της πω ότι μ’αρέσει ο εαυτός μου έτσι όπως είμαι, θα είναι τρομερά αγενής – τοξική! Το μόνο που έχει καταφέρει είναι να μην αντιδρά τόσο έντονα όσο πιο παλιά, απλά μένουμε μαζί και έχω καταντήσει να προσέχω τι φοράω, πώς το φοράω, ακόμα και πότε αλλάζω ρούχα, για να μη βλέπει το σώμα μου και αρχίσουν πάλι οι επικριτικές ματιές. Θα μου πεις πως ίσως και να το έχω μεγαλοποιήσει στο μυαλό μου, αλλά δε θυμάμαι στη ζωή μου γενικά κάποια ουσιαστική επιβράβευση από εκείνη και το θέμα των κιλών με “χαντακώνει” αφάνταστα!! Υ.Γ : εσείς οι νέες μαμάδες τι θα κάνατε αν παρατηρούσατε ένα τέτοιο φέρσιμο από εσάς προς την κόρη σας;
-Μαύρη Δαντέλα
Η ερώτηση σφίγγει το στομάχι, και το υστερόγραφο είναι κανονική γροθιά. Μετά από την τόση ταλαιπωρία που έχεις υποστεί, η ανησυχία σου δεν είναι πώς να σώσεις τον εαυτό σου από την μόνιμη επικριτική ματιά (που δεν περιορίζεται στα κιλά σου, εφόσον δεν έχεις δεχτεί ποτέ επαίνους ή επιβράβευση), αλλά πώς να μπεις στη θέση της μητέρας σου και να καταλάβεις γιατί φέρεται έτσι ενώ της έχεις εξηγήσει ξανά και ξανά ότι αυτή η συμπεριφορά σε πληγώνει.
Δεν είναι επειδή δεν καταλαβαίνει τι της λες.
Δεν είναι ότι δεν της τα έχεις εξηγήσει αρκετά καλά.
Δεν της λείπει κάποια πληροφορία, γενικώς.
Η ψυχανάλυση της μητέρας σου από τη μεριά σου, η κατανόηση της συμπεριφοράς της ίσως σε βοηθήσουν στο μέλλον. Για την ώρα, αυτό που προηγείται είναι να σωθείς. Μην περιμένεις να αλλάξει με λόγια, μην περιμένεις να αλλάξει γενικώς, μην θεωρήσεις ότι υπάρχει κάποιος τρόπος να αλλάξει που είναι στο χέρι σου. Δεν εξαρτάται από σένα η αλλαγή της, αλλά κυρίως, δεν εξαρτάται η συμπεριφορά της από τα κιλά σου. Θα ήταν έτσι μαζί σου όσα κιλά κι αν είχες. Ήταν έτσι μαζί σου από πάντα. Τα κιλά είναι ένας εύκολος μοχλός, ένα προφανές σύμβολο. Δεν είναι η αιτία. Η αιτία είναι δική της, δεν έχει να κάνει με σένα. Εσύ είσαι το μέσο για να εκτονώσει κάτι που βρίσκεται μέσα της.
Πρέπει να σωθείς. Για να σωθείς πρέπει να κάνεις δύο βήματα. Να φύγεις από το σπίτι και να ξεκινήσεις θεραπεία.
Θα βρεις δέκα, εκατό λόγους για να εξηγήσεις γιατί δεν γίνεται να κάνεις το ένα ή το άλλο. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, ή ότι γίνεται τώρα άμεσα, ή ότι δεν θα χρειαστούν κι άλλες θυσίες. Ας μην ξεκινήσουμε πάλι την κουβέντα περί μοναδικής λύσης και τι σημαίνει «μοναδική» (όχι ιδανική, όχι τέλεια, όχι χωρίς ρίσκα ή χωρίς προβλήματα). Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις. Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα πολύ καλά νέα όμως είναι ότι υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις και να έχει αποτέλεσμα – για σένα, για την δική σου ζωή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όταν σε συζητήσεις αναφέρεται ως ύψιστη μορφή αγάπης η μητρική αγάπη, χαμογελάω. Όχι, τους λέω, λάθος. Η ύψιστη μορφή αγάπης είναι αυτή που νιώθει το παιδί προς το γονιό.
Η σημερινή ερώτηση και πολλά από τα σχόλια αποδεικνύουν ακριβώς αυτό.
Πόσο πικρό… (μιλώ σαν κόρη, αλλά και σαν μητέρα)
Λοιπόν άκου τώρα… όταν ήμουν μικρή ήμουν παχουλούλα (τα έχω ξαναπεί) και η μαμά μου δεν μπορούσε καθόλου γιατί εκείνη ήταν πάντα αδύνατη και δεν ταίριαζα στην αισθητική της. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως έχουμε πάει να αγοράσω ένα καλοκαιρινό φόρεμα και, ενώ είμαι μπροστά, λέει στην πωλήτρια “έχουμε παχύνει πολύ τελευταία και έχουμε κάνει ζάρες” δείχνοντας τη μασχάλη μου! Στη συνέχεια, όταν πλέον έχασα όλο το πάχος, συνέχισε το τροπάριο εφιστώντας μου την προσοχή στο να προσέχω τι τρώω “γιατί έχεις προδιάθεση για να πάρεις βάρος”. Αφού πέρασαν 2 δεκαετίες και δεν ξαναπήρα τα κιλά, αρχίσαμε τα “μα είσαι πολύ αδύνατη,… Διαβάστε περισσότερα »
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβεις είναι ότι το πρόβλημα είναι αποκλειστικά και μόνο της μαμάς σου. Είναι δυστυχώς πολύ συνηθισμένη η απόρριψη των μαμάδων προς τις κόρες. Ακόμα κι αν ήσουν πυρηνική φυσικός με Νόμπελ, supermodel και Αγία ταυτόχρονα, δεν τη γλύτωνες.
Κι εγώ συμφωνώ ότι πρέπει να μετακομίσεις και να αρχίσεις ψυχοθεραπεία. Γενικά δεν είμαι και πολύ υπέρ της ψυχοθεραπείας και γνωρίζω ότι πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην πέσεις στον κατάλληλο Ψ, να χάσεις χρόνο και χρήματα και ίσως να αναγκαστείς να αλλάξεις 2-3 μέχρι να πάρεις ουσιαστική βοήθεια. Στη δική σου περίπτωση θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να ανταπεξέλθεις και οικονομικά γιατί θα έχεις να καλύψεις και τα έξοδα της διαβίωσής σου. Είναι σημαντικό όμως να βοηθηθείς για να μπορέσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου, να επουλώσεις πληγές και να διαχειριστείς τις ανεπάρκειες. Σαν παιδί δεν πήρες όση αγάπη… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ σε όλα τα παραπάνω για το τί τραύματα μπορεί να σου έχει προκαλέσει η συμπεριφορά της μητέρας σου. Τα κιλά μάλλον είναι αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς αν ήταν από πάντα επικριτική, αναπλήρωνες το κενό της μη αποδοχής με φαγητό. Το να το ρίχνουμε στο φαγητό κάποιες φορές είναι “a cry for help” είχα διαβάσει, μια κραυγή για βοήθεια. Οπότε εγώ θα ήθελα να προσθέσω ότι σημασία έχει να ξεκινήσεις θεραπεία ακόμα και αν δεν σου ταιριάξει ο πρώτος θεραπευτής που θα βρεις θα έχεις κάνει ένα τεράστιο βήμα, να καταλάβεις ότι υπάρχει πρόβλημα, ουσιαστικά έχει χτιστεί η προσωπικότητα σου… Διαβάστε περισσότερα »
Διαβάζω τα σχόλια και διαπιστώνω το πόσο κοινή είναι αυτή η συμπεριφορά από μητέρες. Έχοντας υπάρξει και εγώ παχουλή ως παιδί, άκουσα ουκ ολίγα παρόμοια σχόλια από τη δικιά μου, η οποία πλέον αρνείται πως τα έκανε ή απλά λέει ότι δεν τα θυμάται ή αρκείται στο να μου πει “συγγνώμη που ήμουν κακιά μάνα” (προφανώς εννοώντας το αντίθετο). Λίγα από αυτά τα σχόλια ήταν “οι γάμπες σου είναι σαν καλοθρεμένης καλόγριας” σε ηλικία 10 ετών, “όταν θα μπορείς να φοράς αυτό το πατελόνι χωρίς να το διπλώνουμε κάτω, τότε θα είσαι αδύνατη”, “ο τάδε κύριος από το εξοχικό σε… Διαβάστε περισσότερα »
Παθαίνουν αμνησία οι καημένες. Και το καημένες δεν το λεω ειρωνικά. Γιατί εμένα με το να λένε οτι δεν θυμούνται, μου δείχνουν ότι νιώθουν τύψεις (τουλάχιστον η δικιά μου όταν της θυμίζω το ξύλο που μου έριχνε) και τότε σταματάω να της τα λεω γιατί τη λυπάμαι.
Σε ηλικια 4-5 ετων, σχολιο της μαμας μου με υπερβολικα τσιριχτο-ενθουσιασμενο-ενθαρρυντικο τονο φωνης ”αχ επεσε λιγο η κοιλιτσα, μπραβο αγαπη μου!”. Σε ηλικια 9-10 ετων, κοιτωντας φωτογραφια μου απ’οταν ημουν 7-8, σχολιο σε αρκετα αυστηρο τονο ”κοιτα τι αδυνατουλι που ησουν τοτε, τιποτα δεν πετουσε, ουτε η κοιλια ουτε τιποτα” (παρακαλω να σημειωθει το ουδετερο γενος και το υποκοριστικο στο ”αδυνατουλι” που εξομαλυνει και καλα τη ωμοτητα του σχολιου και παροτρυνει προς ενα καλο, ωραιο, αποδεκτο, ”αδυνατουλι” σωμα) Σε ηλικια 10-11 ετων, καθομαστε διπλα διπλα, φοραμε κι οι δυο αμανικο, και μου λεει ”πω πω, αγαπη μου το μπρατσο σου… Διαβάστε περισσότερα »
Ρε πσιτ σε διαβάζω και διαβάζω και αλλα σχόλια και αναρωτιέμαι :ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΠΑΝΕ?Tις ιδιες μπαρούφες λένε όλες έλεος δηλάδη!
Χαχα ο πατερας μου εχει πει οτι ολες οι μαναδες διαβαζουν το ιδιο manual!
Παντως Μιλτο φοβαμαι οτι το εν λογω φροντιστηριο λεγεται κοινωνια (ενταξει, ενιωσα τελειως σαν τον Ξανθοπουλο τωρα) 😛 Οχι σοβαρα τωρα, δεν ειναι τυχαιο που τοσο συγκεκριμενες συμπεριφορες και κουβεντες επαναλαμβανονται σε τοσες οικογενειες, ανεξαρτητως εποχης, τοπου, μορφωτικου επιπεδου και κοινωνικης ταξης. Κατι βρωμαει, κι ειναι πλεον προφανες.
Το θεωρούν υποχρέωσή τους. Νομίζουν ότι είναι προς όφελος των θυγατέρων να τους μάθουν τη θέση τους, τι απαιτείται από αυτές. Άσε το θέμα των κιλών, που είναι μεγάλο και επώδυνο, θες να ακούσες άλλες φοβερές ατάκες που έχω ακούσει κατά καιρούς: 1. “Αχ, έφταιξα, γιατί όταν ήσουν μικρή δε σου έκανα πλύση εγκεφάλου ότι ο γάμος και τα παιδιά είναι ο προορισμός της γυναίκας και να τώρα τα αποτελέσματα”, 2. “Φοβάμαι ότι αν πας να μείνεις μόνη σου, θα σου αρέσει η ανεξαρτησία και μετά δε θα θέλεις κανέναν (άντρα) πάνω από το κεφάλι σου”, και ένα πολύ ωραίο… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς αυτό που λες Πσιτ… αυτά που υπέστησαν, αυτά κάνουν. Και η μάνα μου παράπονο από όλο το σόι του πατέρα μου, ότι επικεντρώνονται στο σώμα και τα κιλά όποιας άλλης γυναίκας (ή και ανήλικης ανιψιάς – παιδιά δεν έχει καμία τους) και την κοροιδεύουν ανελέητα. Το οποίο κάνουν βεβαίως. Τι έκανε εκείνη; Μόλις σταμάτησα να είμαι τσιλιβήθρα άρχισε το ίδιο. Μάλλον όμως συνέπεσε με καινούριες, κουτσομπολίστικες κακές παρέες μόλις φύγαμε όλες οι κόρες από το σπίτι. Παλιότερα δεν ήταν έτσι σε καμία μας από όσο θυμάμαι. Την έβρισα, την παρακάλεσα. Δεν άκουγε τίποτε. Δεν είχα και τόσο πρόβλημα στην… Διαβάστε περισσότερα »
Πσιτ με το σχόλιό σου θυμήθηκα (το είχα αποθήσει μάλλον) ότι κι εγώ είχα κάτι σαν διαταραχή πρόσληψης τροφής από την εφηβεία και για 10 χρόνια περίπου. Ήταν μέρες που έτρωγα εξωπραγματικές ποσότητες φαγητού, κυρίως το βράδυ. Θα μπορούσα να φάω όλο το ψυγείο, αλμυρά και γλυκά ανάμεικτα, μέχρι να σκάσω. Τότε έλεγα μόνη μου ότι “παθαίνω κρίσεις βουλημίας”. Με έσωσε το ότι δεν μπορούσα να προκαλέσω εμετό στον εαυτό μου με τίποτα. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο την επόμενη μέρα έκανα νηστεία κανονική, μπορεί να έτρωγα 3 πορτοκάλια όλη μέρα, μη τυχόν και μου μείνει κανένα κιλό! Φυσικά οι… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν κάποτε η μαμά μου μπήκε για λίγο στο νοσοκομείο, μπήκαν στο δωμάτιο οι νοσοκόμες, δύο ή τρεις αν θυμάμαι καλά, οι οποίες με κοίταζαν έντονα. Αφού έκαναν τη δουλειά τους και πήγαν να φύγουν, με κοίταξαν πάλι, και η μια της είπε ΄η κόρη σας είναι πολύ όμορφη’. Οι άλλες έγνεψαν κι αυτές καταφατικά. Εγώ είπα ευχαριστώ πολύ και έληξε εκεί. Ή έτσι νόμιζα. Λίγη ώρα αργότερα η μαμά, μου είπε με έντονο τρόπο ‘πάχυνες, να χάσεις’. Δεν ίσχυε. Ένιωσα μια ανεξήγητη δυσαρέσκεια, κάτι σαν να άδειασε όλο το σώμα μου από ενέργεια και να έμεινε κούφιο. Επειδή όμως… Διαβάστε περισσότερα »
ηρθε η ωρα να το παρεις αποφαση οτι απο μανα, ΑΤΥΧΗΣΕΣ.
τοσο απλα και τοσο απολυτα οσο στο λεω.
μεγαλη κοπελα εισαι πια, θα πρεπει να βρεις τροπους να πορευτεις με αυτο.
δεξου οτι αυτη η μανα σου ετυχε, επενδυσε σε φιλιες και ερωτικες σχεσεις, αντικαταστησε την στηριξη που δεν εχεις με αυτη των ανθρωπων που θα επιλεξεις να πορευτεις παρεα.
καλα θα ειναι να μεινεις και μακρια της.
Μέχρι να αρχίσω να διαβάζω τη Λένα δεν πίστευα ότι υπάρχουν τόσες πολλές μητέρες που ταλαιπωρούν τα παιδιά τους με το βάρος. Είναι μία ανακούφιση να μην είμαι μόνη αλλά είναι και απελπισία. Απελπισία συσκευασμένη μέσα σε ψωμιά και σοκολάτες, και δίαιτες των αστροναυτών και μονοφαγίας. Χωμένη μέσα σε άδεια περιτυλίγματα από γαριδάκια και κουτάκια αναψυκτικών. Αν αδυνατίσεις θα σ αγαπώ πιο πολύ, κάντο για τη μανούλα, μην τρως, μην φοράς παντελόνι είσαι χοντρή, τα αδέλφια σου θα φάνε παγωτό εσύ όχι, πάλι πεινάς; Εγώ ορκίστηκα να μην το κάνω αυτό και τα κατάφερα. Δεν έχω πει ακόμα στα παιδιά… Διαβάστε περισσότερα »
Νομιζα για μια στιγμη πως το εγραψα εγω και το ειχα ξεχασει. Μια απο τα ιδια. Ποναει να διαβαζω τα σχολια. Κι εγω ποτε αρκετα καλη δεν ημουν, για ενα 18 σε τεστ γινοταν χαμος. Ο πατερας μου ηρεμησε, η μανα χειροτερεψε. Ποσο χοντρη ειμαι, κανεις δεν θα με παντρευει, τι αναξια είμαι και φυσικα οι προσβολες ειναι για το καλο μου και επειδη μ αγαπαει τοσο. Πλεον την βλεπω ελαχιστα κ αυτο απο υποχρεωση. Δεν με επηρεαζει τοσο αλλα λυπαμαι γι αυτην. Δεν θελω ομως να την βλεπω ουτε να την αγκαλιαζω..