Είπα ένα σωρό ψέματα σε μια κοπέλα για την αποφύγω. Τη γνώρισα στο μεταπτυχιακό, ξεκινήσαμε να γινόμαστε φίλες, αλλά δεν την άντεξα για πολύ. Με κούραζε ο δύσκολος χαρακτήρας, η αγένεια και η κυκλοθυμία της. Έκανα περισσή υπομονή μέχρι που αγανάκτησα κι άρχισα τη μια δικαιολογία μετά την άλλη μέχρι που το κατάλαβε και απομακρύνθηκε από μόνη της. Νιώθω τύψεις όμως βρε Λένα! Από την άλλη, τί να έκανα; Σε περίπτωση που τη ξανασυναντήσω μια και κινούμαστε στους ίδιους χώρους, τί θα πρέπει να κάνω; Το μεταπτυχιακό έχει τελειώσει κι έχω κάποιους μήνες να τη δω…
–-δεν είμαι ψεύτρα-κι όμως έγινα!
Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να μάθεις να ζεις με τις τύψεις σου. Για να τις έχεις σημαίνει ίσως ότι κάτι άλλο θα μπορούσες να κάνεις. Ή όχι; Τότε, γιατί έχεις τύψεις; Αν δεν μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο, αλλά παρόλ’αυτά έχεις, τότε πρέπει να μάθεις να ζεις με τις τύψεις σου.
Αν την ξανασυναντήσεις μια μέρα θα κάνεις ό,τι θα έκανες αν συναντούσες τυχαία κάποια που ήξερες από το μεταπτυχιακό.
Πάντως, δεν προκύπτει από κάπου ότι αυτή φέρει βαρέως το γεγονός ότι ξέκοψες μαζί της.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κι εγώ το έχω πάθει αυτό και μάλιστα με άτομα που μένουν και σε απόσταση 200 μέτρων από το σπίτι μου. Όταν τη δεις θα είσαι εγκάρδια (όπως και με όλους τους παλιούς φίλους που έχεις να δεις καιρό) και προσοχή μέσα στην αμηχανία σου μη πεις την ατάκα “να κανονίσουμε για κανένα καφέ”. Ένα “χάρηκα που σε είδα καλή συνέχεια” αρκεί.
Έτσι ήταν μια φίλη μου από το προπτυχιακό όμως. Έχουμε κρατήσει κάποιες τυπικές επαφές γιατί ήμασταν μια παρέα 4-5 κορίτσια, αλλά δεν επιζητώ πολλά-πολλά μαζί της. Και τις σπάνιες φορές που θα πάω Αθήνα και θα βρεθούμε, νιώθω λες και με πάτησε λεωφορείο. Σου ρουφά όλη σου την ενέργεια αυτό το “Βρήκα σκουπιδοντενεκέ (τη Γρανίτα Λεμάνι) να αδειάσω τα προβλήματά μου (που εννοείται ΠΑΝΤΑ υπάρχουν και ΠΑΝΤΑ είναι σοβαρότερα από των άλλων-ακόμη κι αν έχει τύχει ο άλλος να λέει για ένα πολύ σοβαρό θέμα)
Νιώθεις τύψεις γιατί της φέρθηκες άδικα και προσβλητικά ή γιατί θεωρείς ότι της στερήσες την χαρά της παρουσίας σου στη ζωή της; Διότι αν ισχύει το δεύτερο τότε συμφωνώ με τη Λένα. Δεν προκύπτει από πουθενά. Συνήθως όλοι είμαστε αποθηκευμένοι στη βραχυπρόθεσμη μνήμη των άλλων.
Άσχετο, αλλά θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας με την σελίδα και, κυρίως, αν έχει ληφθεί η απάντησή μου (δία μέσου της φόρμας “ΡΩΤΑ ΤΗΝ Α,ΜΠΑ”) πάνω σ’ αυτό το σχόλιο:
https://ampa.lifo.gr/koinotita/prokalei-katathlipsi-i-diakopi-toy-thilasmoy/#comment-133849
το οποίο θεωρώ ότι ήταν περίεργη παρεξήγηση των λόγων μου και στο οποίο δεν μπόρεσα να απαντήσω στο εκεί θέμα καθώς τα σχόλια κλειδώθηκαν ατάκα κι επιτόπου.
ευχαριστώ.
Διαφωνώ λίγο με την προσέγγιση. Ναι, αν νιώθεις ότι μπορούσες να το χειριστείς καλύτερα, οκ, δούλεψέ το, πάρε το μάθημά σου και προχώρα. Αλλά αν όχι, δε χρειάζεται να μάθεις να ζεις με τις τύψεις σου, μπορεί απλά να ‘σαι βαθιά ενοχική και να χρειάζεσαι ψυχοθεραπεία.
Αυτό σκέφτηκα κ εγώ γιατί κρίνοντας από εμένα, δεν είναι τύψεις για το άλλο πρόσωπο αυτές που νιώθω ακριβως αλλά έχουν να κάνουν με εμένα περισσότερο και τι θα σκεφτεί ο άλλος για μένα. Και ναι είμαι ενοχική και μου κάνει πολλές φορές δύσκολη τη ζωή μου αυτό το βάρος που νιώθω.
@ Αποδημητικό Πτηνό μου, ψυχοθεραπεία, χωρίς μισή δεύτερη σκέψη. Η ενοχικότητα αν την αφήσεις μπορεί να φτάσει σε δυσθεώρητα βάθη. Και θα έβαζα κι ένα καλό στοίχημα ότι σου δυσκολεύει τη ζωή πολύ πολύ περισσότερο απ’ό,τι αντιλαμβάνεσαι, λόγω του ότι είναι ύπουλη. Μην το αφήνεις.
Γράφουσα μπορώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε αυτά που λες. Και εγώ έχω απομακρυνθεί από ανθρώπους που η συνανανστροφή μαζί τους δεν με έκανε να νιώθω όμορφα ή θεώρησα οτι δεν έχουν να μου πουν κάτι και μετά ένιωθα κ εγώ τύψεις και μάλιστα υπήρξε και περίπτωση που έκανα κ άλλη προσπάθεια με το συγκεκριμένο πρόσωπο μήπως και βιάστηκα να βγάλω συμπέρασμα την πρώτη φορά. Αλλά δυστυχώς δεν ανέκαμψε ο ασθενής. Και εκεί το κατάλαβα!! Κατάλαβα οτι αυτό που ενιωθα δεν ηταν τυψεις καθαυτές, τύπου μήπως στενοχώρησα τον άλλο ή μήπως είναι μόνος του τώρα ο άλλος. Ήταν περισσότερο… Διαβάστε περισσότερα »
θεωρω οτι αν ειχε κανει κατι απαραδεκτο η αν η συμπεριφορα της ηταν τόσο προβληματικη, εσυ δε θα ενιωθες τύψεις που την απομάκρυνες. Ισα ισα που καθε φορα που θα τη σκεφτοσουν θα ελεγες “ευτυχώς γλιτωσα”!