Αγαπητή Α, μπα θέλω να μου πεις αν με βρίσκεις υπερβολική στην αντίδραση μου. Ζω στην Αθήνα και πρόσφατα η αγαπημένη μου φίλη μετακόμισε στη Γερμανία. Καθώς και άλλη μια φίλη κάνει ερασμους στην Ολλανδία, θα έβλεπα και εκείνη. Κανόνισα ένα ταξίδι δέκα ημερών, πέντε σε κάθε προορισμό. Στη Γερμανία εδώ και χρόνια ζει επίσης και άλλη μου φίλη, με την οποία είμαστε φίλες από μικρές. Υποτίθεται πως αυτή η κοπέλα είναι πολύ κοντινό μου άτομο. Κανόνισα να δω και εκείνη, καθώς η πόλη που μένει είναι περίπου 3-4 ώρες με το τραίνο από εκεί που θα έμενα. Ειλικρινά την είχα στην καρδιά μου, όμως θεωρώ πως έχουμε προχωρήσει στις ζωές μας, έχουμε αλλάξει σαν άνθρωποι και πέρα από την πρακτική δυσκολία, νιώθω πως έχουμε πραγματικά απομακρυνθεί και νομίζω πως μετά το τελευταίο περιστατικό και αξιολογώντας τον τρόπο που έχει εξελιχθεί αυτή η επαφή, νομίζω πως δεν θέλω να την συντηρώ άλλο. Γιατί αλήθεια, νιώθω πως το έχουμε τραβήξει από τα μαλλιά. Λοιπόν, της ανακοίνωσα τις ημερομηνίες του ταξιδιού μου, μου είπε κανένα θέμα, εκείνες τις μέρες θα έχει τελειώσει με τς υποχρεώσεις της. Επίσης δεν δουλεύει. Οπότε την ρώτησα πως και που θα ήθελε να βρεθούμε και της πρότεινα να βρεθούμε στο Βερολίνο. Βρήκε κάποια δικαιολογία (ούτε καν θυμάμαι τι) για να μου πει ότι δεν την βολεύει, παρόλο που και για τις δύο μας ήταν ένα μίνι ταξίδι 3 ωρών με το λεωφορείο. Τότε, την ρώτησα μηπως θέλει να έρθει στο Αμβούργο, να γνωρίσει και τη φίλη μου. Της φάνηκε πολύ μεγάλη η απόσταση. Άμα θέλω μπορούσα να πάω στην πόλη της ή να μοιράσουμε την απόσταση. Το να μοιράσουμε την απόσταση είναι να κάνω εγώ τρεις ώρες για Ανόβερο και εκείνη να κάνει μισή ώρα. Όσο για τα λεφτά των εισητηριων, τα ίδια θα πλήρωνε είτε Αμβούργο, είτε Ανόβερο. Οπότε κι εγώ της είπα να την δω εκεί που μένει, να δω και το καινούριο της σπίτι κι όλα καλά. Μου ζήτησε να της φέρω ελληνικό καφέ “2-3 κιλά αν μπορείς”. Φυσικά ταξιδεύοντας με χειραποσκευή χειμωνιάτικα δεν μπορούσα να της πάω τόσο πολύ, φρόντισα όμως να πάρω ένα κιλό. Την ημέρα που ήταν να πάω, με έπιασε έντονη κρίση ευερεθιστου εντέρου και θα μου προκαλούσε υπερβολικό στρες και θα ήταν τεράστια ταλαιπωρία να πάω ως το Ανόβερο και να επιστρέψω την ίδια μέρα γιατί η γλυκιά μου φίλη δεν μπορούσε να με φιλοξενήσει τελικά. Της εξήγησα ότι υπό αυτές τις συνθήκες μου είναι αδύνατο να το κάνω αυτό. Φυσικά και για εκείνη ήταν αδύνατο να έρθει στο Αμβούργο αλλά για εμένα θα έπρεπε να είναι φουλ δυνατό με διαρροιες και φρικτούς πόνους. Της είπα να της στείλω τον καφέ γιατί δεν μπορώ να τον κουβαλάω στο υπόλοιπο ταξίδι και ότι η άλλη φίλη μου δεν θα τον έπινε έτσι κι αλλιώς και μου απαντάει “ε, ξέρεις τι, δεν ήθελα τον καφέ εσένα ήθελα να δω, οπότε άστο”. Και κάπου εκεί το άφησα εντελώς, δεν απάντησα καν. Εφόσον τα πράγματα τοποθετούνται σε αυτή τη βάση, δεν ξέρω τι άλλο να πω. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα πόσο άνιση έχει υπάρξει προς το μέρος μου αυτή η φιλία και αποφάσισα ότι δεν μπορώ να δίνω άλλο. Γιατί μόνο έδινα. Μπορούσα δε μπορούσα ήμουν πάντα εκεί για να την ακούω. Αυτή ήταν μόνο οπότε την βόλευε. Ήμουν πάντα εντάξει απέναντί της. Εκείνη προσπάθησε να το σώσει όταν της είπα ότι δεν θα κάνω άλλο το μαλακα. Παρόλα αυτά, όταν μιλούσαμε, μιλούσε μόνο εκείνη. Λες και αδιαφορεί για το πως είναι η ζωή μου, από τότε που άλλαξε χώρα. Και κάθε φορά που κάτι της λέω ότι με ενόχλησε το μονο που έλεγε ήταν μια δικαιολογία. Γιατί ξέρω πως για μια άλλη φίλη μας έκανε τα ίδια πράγματα και ακόμα περισσότερα αδιαμαρτύρητα. Με απόλυτη ειλικρίνεια, αυτό το πράγμα με κούρασε. Αντέδρασα υπερβολικά θεωρείς; το βλέπω εντελώς εγωιστικά; Έχει κάποιο νόημα να συζητήσω μαζί της πια; Ή κάπου θα πρέπει να αραιώσει το πράγμα; έχω επίσης μια αίσθηση ότι το τελευταίο περιστατικό προκλήθηκε από ζήλια ή κάτι παρεμφερές, γιατί πήγα να μείνω στη φίλη μου στο Αμβούργο και όχι σε εκείνη άρα είναι μάλλον για μένα πιο σημαντική ή αποδεικνύει ότι εγώ προχώρησα στη ζωή μου αυτά τα εφτά χρόνια που λείπει, ενώ εκείνη όχι. Δεν έχει καταφέρει εδώ και εφτά χρόνια να κάνει ούτε ένα φίλο και όποτε το συζητούσαμε έριχνε το φταίξιμο πάντα στους Γερμανούς. Εγώ παραλίγο να γίνω κολλητή με όλους όσους γνώρισα, οπότε μου φαίνεται λίγο απίθανο αυτό το σενάριο και δεν είμαι ο πιο κοινωνικός ανθρώπους του κόσμου. Παρόλα αυτά έχω τύψεις. Είναι λογικό;
–Ανχαπι τραβελερ
Είναι λογικό, αν είσαι υποχωρητικός και ενοχικός άνθρωπος.
Μας ρωτάς να σου πούμε αν είναι οκ που αποφάσισες να λήξεις μια φιλία. Δεν είναι δουλειά άλλου να σου πει. Δεν υπάρχει ‘υπερβολική’ ή ‘μη υπερβολική’ σε αυτή την περίπτωση, η ζωή σου είναι. Εσύ και μόνο εσύ είσαι αρμόδια να αποφασίσεις ποιες είναι οι φίλες σου και γιατί.
Το πόσο πολύ δεν έχει καταφέρει να προσαρμοστεί στη Γερμανία φαίνεται από το ότι δεν έχει καταλάβει ότι μπορεί να βρει ελληνικό καφέ στο Ανόβερο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ε όχι μπορούσε να βρει καφέ. Σ εβάλε να το κάνεις για να το κανεις. Σου απανταει οτι δε θελει τον καφε αλλα εσενα αλλα παρολαυτα σε βαζει να κανεις 3 ωρες διαδρομη. Παίζει παιχνίδια εξουσίας. Λοιπόν άρχισε να παίζεις κι εσύ το παιχνίδι της σιωπής.
Ακούστε τώρα ιστορία: Την πρώτη φορά που πήγα να επισκεφτώ τη φίλη μου στο εξωτερικό, λίγες μέρες πριν φύγω μου λέει η φίλη μου να πάρω τη μαμά της τηλέφωνο να συνεννοηθούμε να μου δώσει “κάτι πράγματα” που ήθελε να της πάω. Τη μυρίστηκα την ιστορία. Δεν γαμιέται, λέω, θα με φιλοξενήσει, ας μην είμαι γαϊδούρα. Μιλάω στο τηλέφωνο μαζί με τη μαμά της, της τονίζω ότι ταξιδεύω ΜΕ ΧΕΙΡΑΠΟΣΚΕΥΗ. “Τέλεια μου λέει, μην αγχώνεσαι, δεν είναι τίποτα, κάτι ψιλοπραγματάκια θέλω να της πας, δεν πιάνουν καθόλου χώρο. Έλα καλύτερα αύριο βραδάκι να τα πάρεις γιατί θέλω να βγάλω απ’… Διαβάστε περισσότερα »
ΗΜΑΡΤΟΝ, υπάρχουν μελιτζάνες και κιμάς σχεδόν παντού στη γη, ας της έλεγε και τη συνταγή η μανούλα μέσω σκαιπ. Αλλά όχι, ταπερακια μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Έχω ζήσει αντίστοιχη περίπτωση. Θα έπαιρνα μαζί μου μια βαλίτσα που θα την έπαιρνα έτοιμη από μαμά φίλης, και θα την πλήρωνε η φίλη μου για να της πάω τα πράγματα από τη μαμά της. Κανονικά δε θα είχα πρόβλημα να πάρω δική μου βαλίτσα και να βολέψω μέσα και ότι χρειαστεί, καθώς εγώ είμαι πολύ ολιγαρκής ούτως ή άλλως και θα χωρούσαν. Αλλά στην περίπτωση αυτή, επείδη όπως κι εσύ την είχα μυριστεί τη δουλειά, δεν ήθελα να έχω μετά θέμα. Σημειωτέον οτι οι μετακινήσεις μου τόσο από και προς το σπίτι της φίλης όσο και από και προς… Διαβάστε περισσότερα »
Δυο πραγματάκια βρε, να, μια ΝΤΟΥΛΑΠΙΤΣΑ και μια ΠΑΠΟΥΤΣΟΘΗΚΟΥΛΑ. Τι εννοείς ζυγίζουν 150 κιλά; Έλα μωρέ, υπερβολές. Δυο πραγματάκια είναι.
@mikros_beethoven: Επειδή γνωρίζω την πετριά της συγκεκριμένης κυρίας, λέω πάλι καλά που δεν μου έδωσε καμιά ΝΤΑΜΙΤΖΑΝΑ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟ ΛΑΔΙ.
(Εννοείται ότι το ταψί με τον μουσακά έμεινε στον καταψύκτη της, δεν το ‘χε η μοίρα του να ταξιδέψει στο εξωτερικό.)
Όχι καλέ, άρχισα εκεί το θέατρο του παραλόγου για να γλιτώσω: “Αφήστε τα κυρία Λίτσα μου, δεν έχω καθόλου χώρο, καθόλου σας λέω, ήδη έχει βγει υπέρβαρη η βαλίτσα μου, ΚΑΚΟΥΡΓΕΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΕΣ, πού να ταξιδέψεις μ’ αυτά τα ανύπαρκτα βαλιτσάκια, ούτε δεύτερο βρακί δεν θα ‘χω να βάλω, ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ – ΣΑΝ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΛΙΓΑΚΙ.” Ταψί εννοείται δεν πήρα, αν και ήρθα αντιμέτωπη με σκληρή πίεση. Τελικά, τα άλλα “πραγματάκια” που ήθελε να πάρω ήταν ένα ζευγάρι χιλιοφορεμένα σανδάλια Μοναστηρακίου και κάτι φτηνιάρικα μπιχλιμπίδια. Τα πήρα χωρίς κουβέντα γιατί δεν ήταν βαριά ούτε ογκώδη, πιθανολογώ ότι ήταν απλά το δόλωμα… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ εμένα η μαμά του φίλου μου, σκάει μύτη παραμονή των ταξιδιών μου με μια χειραποσκευή! Παίρνω τα μισά! Πάντα! Οπως και η μάνα μου όταν πάω στον αδερφό μου. Γλυκούλες, νομίζουν οτι το αεροπλάνο είναι κτελ…Και όντως το πιστεύω οτι τα βλέπουν λίγα…σε σχέση με αυτά που θα ήθελαν να στείλουν!
Οοοοοοχι έπρεπε να το πάρεις το ταψί και να το βάλεις στη δική σου κατάψυξη. Η ατάκα σου θα ήταν: “Δεν πέρασε τον έλεγχο”
Αν ήθελε να δει εσένα, ας ζητούσε 1 κιλό καφέ. Όχι τη μισή παραγωγή ελληνικού καφέ. Έκανες το καλύτερο για σένα και δε χρειάζεται να έχεις δεύτερες σκέψεις.
Πώς να την παλεύει, με τόσο καφέ που πίνει
Επειδή έχω άτομο στο οικογενειακό μου περιβάλλον με σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου καταλαβαίνω πόσο δύσκολο θα σου ήταν το ταξίδι αν είχες κάποια κρίση και ειδικά αν ήταν αυθημερόν. Η φίλη σου φάνηκε, πως να το θέσω κομψά, λίγο ανάλγητη κάνοντάς σου μούτρα ενώ ήξερε την κατάστασή σου και λέγοντάς σου οτι δεν μπορεί να σε φιλοξενήσει τελευταία στιγμή. Αυτό με τον καφέ δε, δεν το σχολιάζω. Δεν μπορούσε η ίδια να φέρει τον καφέ από Ελλάδα; Με τρία κιλά ένα άτομο την βγάζει για πάνω από μισό χρόνο. Φαίνεται αρκετά παρτάκιας οπότε καλά έκανες και απομακρύνθηκες. Ούτως ή άλλως δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Περίμενε οτι θα κάνεις 3 ώρες για να πάς, 3 ώρες για να γυρίσεις, χωρίς καν να σε φιλοξενήσει ;! Ασε που τα εισητήρια για το τρένο στη Γερμανία δεν είναι και τα φτηνότερα, τέτοια διαδρομή άνετα να σου είχε κοστίσει γύρω στα 100€, ειδικά αν δεν κλείνεις μήνες πριν.
Πού να μπορούσες να κουβαλήσεις και 3 κιλά ελληνικό καφέ στην χειραποσκευή. Θα έπρεπε να βρεις να τον πουλήσεις πριν φύγεις από την Γερμανία.
Αν η φίλη ήταν ειλικρινής, θα σου έλεγε ότι αφού σε βλέπει Χριστούγεννα-καλοκαίρι (υποθέτω) στην Ελλάδα, δεν είναι διατεθειμένη να φάει μια μέρα στο τρένο και να δώσει και κάνα πενηντάρικο για να πάτε για καφέ στο Αμβούργο. Από την άλλη, εσύ το θεωρούσες από την αρχή δεδομένο ότι η φίλη είτε θα έκανε τη “μίνι” εκδρομή είτε θα σε φιλοξενούσε, οπότε ούτε κι εσύ παίρνεις βραβείο δοτικότητας. Πιο πολύ ταιριάζει το “αν δεν ταιριάζατε δεν θα συμπεθεριάζατε”. Κατά τα άλλα, η ιστορία με τον καφέ απαράδεκτη. Και για όσους θεωρούν τη φιλοξενία αυτονόητη, δύο πραγματικά παραδείγματα από το άμεσο… Διαβάστε περισσότερα »
Deja – lu?!