Αγαπητή Α,μπα, Είμαι στα 32 και έχω αρχίσει και δέχομαι πίεση -κυρίως από την μητέρα μου και τον θείο μου- να κάνω παιδιά. Στην αρχή ξεκίνησε ως άστειο σχόλιο μέσα σε συζήτηση, όμως τώρα τελευταία σε 3 διαφορετικές περιστάσεις μου μίλησαν με πολύ σοβαρό ύφος. Στην πρώτη συζήτηση ο θείος μου είπε να κάνω κανένα παιδί τώρα και να κοιτάξω την καριέρα μου μετά, αλλιώς θα το μετανιώσω και ότι υπάρχει καιρός για καριέρα αλλά παιδί μετά τα 38 δεν θα μπορώ να κάνω. Λίγες μέρες μετά συζητούσαν μεταξύ τους για ένα θέμα υγείας που μου είχε προκύψει λόγω άγχους και η συμβουλή που είπε ο θείος στην μητέρα μου να μου δώσει έιναι να κάνω κανένα παιδί να τα μην έχω χρόνο για προσωπικά άγχη (wtf)! Προχθές πάνω στην συζήτηση είπα στην μητέρα μου ότι εγώ και ο σύντροφος μου περιμένουμε να τελειώσει η πανδημία για να πάμε ένα ταξίδι στην Ιαπωνία που χάσαμε πέρυσι λόγω του ιού και η απάντηση ήταν ότι καλά θα κάνουμε να πάμε τώρα κανένα μεγάλο ταξίδι να μας μείνει γιατί όταν σε 1-2 χρόνια κάνουμε παιδί να τα ξεχάσουμε τα μεγάλα ταξίδια για τουλάχιστον 10 χρόνια. Η μόνιμη απάντηση μου είναι ότι δεν ξέρω αν θέλω να κάνω παιδιά, αλλά είναι σαν να μην το ακούνε. Τα τελευτάια 8 χρόνια έχω αφοσιωθεί στην καρίερα μου και είμαι αρκετά τυχερή αυτή την στιγμή να έχω καλή θέση με πολύ ικανοποιητικές απολάβες σε χώρα της βόρειας Ευρώπης. Ήρθε για εμένα η στιγμή να κάνω όσα ονειρεύομαι και έχω κάνει πέρα τόσα χρόνια, όπως πχ να κάνω μεγάλα ταξίδια ή να κάτσω ενα σκ να διαβάσω ένα λογοτεχνικό βιβλίο (που να μην έχει σχέση με σπουδές και επαγγελματικά σεμινάρια). ‘Εχω βαρεθει να λέω ότι αυτή την στιγμή αυτό που θέλω είναι να ταξιδέψω και να ξεκινήσω κάποια χόμπυ όπου παλιότερα δεν είχα τον χρόνο να κάνω για να λαμβάνω ως απάντηση ”Έλα τώρα τι βλακείες είναι αυτές. Η ζωή δεν είναι ταξίδια και χοροί’. Δεν τους βλέπω συχνά καθώς είμαστε σε διαφορετικές χώρες, αλλά πλέον έχω παρατηρήσει ότι έχω φτάσει σε σημείο να έχω ένα σφίξιμο στο στομάχι όποτε έιναι να πάω Ελλάδα να τους δω. Τι να κάνω? Είμαι επιφανειακή που θέλω να κάνω ταξίδια και δεν θέλω παιδιά?
-Κατερίνα
Δεν τους βλέπεις συχνά, αλλά σα να μου φαίνεται ότι τους μιλάς κάθε μέρα. Και άντε μιλάς στη μαμά σου κάθε μέρα, στον θείο, γιατί τόσες πληροφορίες; (Τις μεταφέρει η μαμά σου, ναι. Κι αυτό όμως δική σου ενέργεια είναι, αρχικά).
Αν έχεις βαρεθεί να λες τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου, και η απάντηση που παίρνεις ξανά και ξανά είναι ότι πρέπει να κάνεις παιδιά, ποια λες να είναι η σωστή αντιμετώπιση; Να συνεχίζεις να λες τα ίδια, μήπως γίνει ένα θαύμα και ξαφνικά η μαμά σου και ο θείος σου αποφασίσουν ότι αυτό που προέχει είναι η αυτοπραγμάτωσή σου και όχι τα παιδιά (πώς; Με θεία φώτιση; ) ή να πάρεις απόφαση ότι ΑΥΤΗ είναι η άποψή τους, ότι ΑΥΤΗ είναι η δική σου, και να το αφήσεις εκεί;
Για το αν είσαι επιφανειακή που θέλεις στα 32 ταξίδια και όχι παιδιά, και κατά πόσο η ζωή είναι «χρέος» (δηλαδή παιδιά) και όχι «χοροί και ταξίδια» θα σε παραπέμψω σε όλο το υπόλοιπο σάιτ, γιατί η απάντηση δεν είναι απλή. Απλή είναι δηλαδή, αλλά αν στα 32 σου λες χαρτί και καλαμάρι τα σχέδια σου στη μαμά και εκπλήσσεσαι που η μαμά σου λέει να αφήσεις την διασκέδαση και την καριέρα και να κάνεις τώρα παιδιά γιατί σε λίγο δεν θα μπορείς, πρέπει πρώτα να πιστέψεις ότι καλή κόρη δεν είναι η κόρη που η μαμά της λέει πάντα μπράβο. Να πιστέψεις ότι δεν είναι εγωισμός να θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου, ούτε είσαι φυγόπονη αν δεν θέλεις να ζήσεις δύσκολη ζωή. Αυτές είναι ιδέες που βρίσκονται πολύ βαθιά μέσα σου και δεν ξεριζώνονται με απλή ανάγνωση, αλλά και πάλι, κυρίως με διάβασμα ξεριζώνονται. Ας πούμε ότι εδώ γίνεται η αρχή.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα σταθώ στο βασικό σημείο αυτής της νοοτροπίας: ότι όχι μόνο ότι πρέπει να κάνεις παιδιά αλλά και ότι αν κάνεις παιδιά δεν πρέπει να κάνεις ούτε καριέρα ούτε ταξίδια ούτε χόμπι ούτε τίποτα. Δηλαδή αυτό που σου λένε είναι ότι πρέπει να είσαι δυστυχισμένη. Πως η ζωή πρέπει να είναι μια αιώνια θυσία, χωρίς επιλογές. Είναι άρρωστο και διεστραμμένο και δυστυχώς τραγικά διαδεδομένο, μέσω των θρησκειών. Άσχετα πάντως αν θέλεις παιδιά ή όχι, θα σου πρότεινα να αμφισβητήσεις αυτό το μοντέλο περί οικογένειας. Υπάρχουν πολλά ζευγάρια με μικρά παιδιά που και καριέρες έχουν και χόμπι έχουν και ταξίδια πάνε.… Διαβάστε περισσότερα »
Ε δε της είπε να σταματήσει τελείως την καριέρα και τα ταξίδια, μόνο για τουλάχιστον 10 χρόνια! Μετά στα 50 της μπορεί και καριέρα και ταξιδάρες και ποτάρες χαμός θα γίνει!! (αστειεύομαι φυσικά) 😂😂
Εδώ που τα λέμε βέβαια, σιγά την προχωρημένη ηλικία! Τα 50 φτάνουν σύντομα και τα 60 έρχονται στα καπάκια. Για τους συνταξιούχους είναι η ζωή! Η μάνα μου με τους φίλους τους ζωάρα κάνανε πριν τους κλείσει μέσα ο κόβιντ. Τι ταξίδια, τι τραπέζια, τι θέατρα και συναυλίες, τι χοροί και γυμναστήρια, τι ριγιούνιον παλιών συμμαθητών με χανγκόβερ τέτοια που μόνο η γενιά των φοιτητών στα σίξτις ξέρει να κάνει… μας τα έλεγε και ζηλεύαμε…
Πολυ σωστη παρατήρηση. Επαθα μια κριση πριν λιγο καιρο και ειπα στους γονεις μου οτι δε θα κανω ποτε παιδια γιατι δε θελω να τελειωσει η ζωη μου και η διασκεδαση μου απο τα 30 και δε θέλω να χαλασει το σωμα μου και η σχεση μου με το συντροφο μου και να καταστραφει το συμπαν ολο, γιατι προφανως στο κεφάλι μου τη τεκνοποιηση την εχω ταυτισει με την απολυτη συμφορα. Δεν ειναι απαραιτητα ετσι ομως. Ο πατερας μου μου ειπε “αμα κανεις παιδια τίποτα απο αυτα δε θα συμβει και ισα ισα θα μεγαλωσουν γρηγορα και μετα παλι νεα… Διαβάστε περισσότερα »
@Αιλουροειδέστατο ακριβώς!! Έλεγα πάντα ότι ήθελα οπωσδήποτε γάμο και παιδιά στη ζωή μου μέχρι που φτάνοντας πια στα 26-27-28 και όντας σε σχέση σοβαρή, άρχισαν όλοι να με πιέζουν να αφήσω τους χορούς και τα ταξίδια (ακριβώς όπως τα λέει η γράφουσα! λες και έχουμε την ίδια μάνα!!) και να παντρευτώ και να κάνω κάνα παιδάκι! Το οποίο μου χτύπησε καμπανάκι γιατί όχι ρε φίλε, δεν σπούδασα και ανέπτυξα χόμπι και κοινωνικό δίκτυο για να τα παρατήσω όλα και να κλειστώ στο σπίτι! Για να μην πω για τον τότε σύντροφό μου, πραγματικά ο ορισμός του καλού παιδιού με τα… Διαβάστε περισσότερα »
Κλασσικά εκτός θέματος…. Ποίος έχει βγάλει αυτό το νόμο που άμα κανεις παιδιά σταματάς τα ταξίδια, το κερ@τ@κι μου; Όταν κανείς παιδιά τότε είναι που επιβάλλεται να κάνεις ταξίδια. Να τα βοηθήσεις να ανοίξουν τους ορίζοντες τους, να δουν άλλους ανθρώπους, αλλους τοπους, να γευστουν καινουρια πράγματα (οκ αυτό μπορεί να μην πετύχει γιατί κάποια είναι κακοφαγα αλλά νοικιάζεις διαμέρισμα αντί για ξενοδοχείο και λύθηκε το πρόβλημα). Το μικρακι μου μου λέει και μου ξαναλέει για τον Πύργο του Άιφελ, έχω να πάω Παρισι πάνω από 10 χρόνια, ε τώρα είναι που οχι μονο θα πάμε αλλά θα κάνουμε και… Διαβάστε περισσότερα »
Σωστό κι έχεις απόλυτο δίκιο. Αλλά οι φίλες σου θέλαν και παιδιά και ταξιδια. Αν θέλεις, συνδιάζονται. Η φίλη από δω προς το παρόν τουλάχιστον θέλει μόνο ταξίδια.
Ισως τα ταξίδια να τα χρησιμοποιεί ως δικαιολογία – “αν πω ότι βαριέμαι να μεγαλώνω παιδί θα με κράξει το σύμπαν, να πω ότι θέλω να δω τον κόσμο, ακούγεται πιο ευγενές”.
Όχι καλή μου AllesGoed εσύ εκει στα εξωτερικά δεν τα ξέρεις καλά, θα σου πω το μοντέλο που αναπαράγεται εδώ στα μέρη μας. Παντρεύεσαι και πάς το μοναδικό ταξίδι του μέλιτος που δικαιούσαι. Κράτα αναμνήσεις γιατί δε θα ξαναπάς. Κάνεις 2 παιδιά back to back και η μάνα σου τα κρατάει και η πεθερά μαγειρεύει βοηθάει κτλ. Στην άδεια εννοείται όλοι μαζί στο εξοχικό των παππούδων μόνο. Αφού υπάρχει που να πηγαίνετε αλλου και να τρώτε λεφτα; Να χαρούν και τα παιδιά μπάνια. Δε θέλει και ο σύζυγός να ξεβολευεται, που να πας με τα παιδιά, ταλαιπωρία. Όπου πας πρέπει… Διαβάστε περισσότερα »
ΤNR πόσο γλαφυρό, θλιβερό, ρεαλιστικό και απόλυτα αληθινό το σχόλιό σου! Μια ακριβής αποτύπωση της ελληνικής οικογενειακής μιζέριας σε λίγες μόνο γραμμές! Καλύτερα δεν θα μπορούσα να τα πω. Ακριβώς αυτά σκεφτόμαι όταν χσζευω την αρχική του fb και βλέπω παλιές συμμαθήτριες και συμφοιτήτριες μετά τον γάμο να σταματούν να ποστάρουν νέα πράγματα παρά μόνο να ανακοινωποιούν τις αναμνήσεις του φμπ (ξέρετε το “σαν σήμερα 2 χρόνια πριν”) . Παλιές φωτο απο περασμένα ταξίδια και γλέντια λες και η ζωή πάγωσε, σταμάτησε, σαν να γεράσαν πρόωρα. Πολύ χαίρομαι τους τουρίστες που βλέπω κάθε χρόνο στα νησιά που με ένα μωρό… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω 2 θεωρίες για αυτά που περιγράφεις Σουσουραδα.
1. Εν πολλοίς η αξία της γυναίκας στα μέρη μας κρίνεται από τη νοικοκυροσύνη και το μεγάλωμα παιδιών. Έτσι κάποια στιγμή βγαίνει η υπερβολή να γίνουν όλα σωστά, αποστειρωμένα και στην ώρα τους γιατί αλλιώς πέφτεις στα μάτια των άλλων
2. Όταν έχεις χάσει τον έλεγχο της ζωής σου γενικότερα, πέφτεις με τα μούτρα σε κάτι μετρήσιμο και που μπορείς στοιχειωδώς να ελέγξεις. Καθαριότητα, ταισματα, αποστειρωσεις κτλ.
Αυτά από απλή παρατηρηση
@AllesGoed, οι γονείς μας μας πήγαιναν επιμορφωτικά ταξίδια από νήπια. Ωραίες εμπειρίες, αλλά η μητέρα μου είχε τραβήξει αδικαιολόγητα πολύ κουπί για να μας τις προσφέρει. Ως θεία πλέον, δεν έχω τόσο υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Στα τρία ακόμη και το all-inclusive με την ανιψιά ήταν αρκετά κουραστική εμπειρία. Στα πέντε παραλίγο να παραδώσουμε οικογενειακώς το πνεύμα από την κούραση στις Βερσαλίες, για Λούβρο ούτε συζήτηση, κι έχω την εντύπωση ότι πιο πολύ ευχαριστήθηκε την ιδέα ότι έχει δει τον πύργο του Άιφελ, παρά την εμπειρία αυτή καθαυτή. Τεσπα, όσο μεγαλώνει τόσο πιο εύκολες γίνονται οι διακοπές!
Αχ βρε Melia μου κανατε τα συνήθη λάθη που κάναμε όλοι οι noobs. Ακολουθεί απόσταγμα σοφιας από κάποια που έκανε ακριβώς τα ίδια λαθη: 1. Όχι all inclusive σε μικρά παιδιά. Τρώνε άλλες ώρες, τρώνε συγκεκριμένες τροφές και καταλήγεις με ενα μονιμως πεινασμένο και κουρασμένο παιδί (το κάναμε όταν ήταν 15 μηνων, δεν ξεχνώ, πότε ξανα) 2. High expectations: Στις Βερσαλιες που θέλει 2 μετρο και ένα λεωφορείο να φτάσεις, ηταν πτώμα. Οι εξορμήσεις καλό θα είναι να είναι σύντομες, κοντινές και με εύκολη έξοδο διαφυγής. City trip με πιτσιρίκι σημαίνει βασικά περπατάμε. Κάνουμε διάλλειμα για παγωτο/φρουτο/καφε/κρέπα. Συνεχίζουμε. Μενουμε apartments… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ tropique. Αλλά η νοοτροπία ότι a priori τα ταξίδια και η καριέρα είναι μόνο για τους child-free, λιγάκι με εκνευρίζει. Ιδιαιτέρως επειδή είναι πάρα πολύ αντι-φεμινιστικη και αναπαράγεται και στον εργασιακό χώρο σε ορισμένες περιπτώσεις. Ειναι λιγο cool-girl νοοτροπια.
TNR καταπληκτικη κοινωνιολογικη αναλυση (οκ γενισκευση, αλλα πετυχες διανα). Το “που να πηγαινετε αλλου να πετατε λεφτα” το εχω ακουσει έτσι ακριβώς.
Αλλά και από το εξοχικό μπορείς να ανοίξεις τους ορίζοντες. Να επισκεφτείς το τοπικό εργαστήρι γυαλιου/κεραμικων/ζαχαροπλαστικής. Να πας στον τοπικό αρχαιολογικό χώρο. Να πιάσεις φιλίες με τον τοπικό Σουηδό τουρίστα και τα ξεροψημένα πιτσιρίκια του…
Είχα ένα θείο επιτομή του Greek-kamaki. Κάθε καλοκαίρι με θυμάμαι, παιδακι, να ζουζουνιζω με την καινούρια αγαπητηκια. Από Αγγλία με στο Νέα Ζηλανδία είχε φτάσει ο άτιμος. Άθελά του με βοήθησε να ανοίξω τους ορίζοντες μου.
Αχ allesgoed στην καρδιά μου μίλησες με τα ταξίδια! Ειχαμε ετοιμάσει κι εμείς ταξίδι για Ιαπωνία το 20 αλλά όπως πολλά άλλα ακυρώθηκε λόγω κόβιντ. Οταν λέω οτι θα κάνουμε το συγκεκριμένο ταξίδι και τώρα που περιμένουμε παιδί με κοιτάνε περίεργα. Unpopular opinion και ο άντρας μου και εγώ θέλουμε να κάνουμε τα πιο μακρινά ταξίδια, όσο το παιδί θα είναι μικρό, μόνοι μας. Πιστεύω οτι ενα 2χρονο θα ταλαιπωρηθεί στην Ιαπωνία και δεν θα θυμάται κάτι (εγώ έχω αναμνήσεις από 6-7 χρονών και μετά). Ετσι λοιπόν, επειδη για 2-3 εβδομάδες θα μπορούμε να το αφήνουμε κάπου, σχεδιάζουμε να ταξιδέψουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Babydoll, πάντως σκέψου όλους αυτούς τους τουρίστες με τα 2χρονα στην Ελλάδα. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι τα ταλαιπωρούν και καλύτερα να τα είχαν αφήσει στην Σουηδια; Μπορεί να μην κρατήσουν συνειδητές αναμνήσεις Ναι, αλλά κάπου εκεί στο υποσυνείδητο τους αρχιζουν να ανάβουν επιπλέον φωτακια: η μυρωδιά από βασιλικό, η γεύση της φέτας, ο ηχος μια άλλη γλώσσας, ένας φωτισμένος μεγάλος βράχος με ένα λευκό οικοδόμημα, η καλοκαιρινή νύχτα… Έτσι και το 2χρονο Ελληνακι στην Ιαπωνια: η μυρωδιά της ανθισμένη κερασιας, μωβ παντού, τσοπστικς στα χέρια του, η γεύση του φυκιου, διαφορετικοι άνθρωποι και ήχοι μιας γλώσσας που δεν έχει ξανακούσει…… Διαβάστε περισσότερα »
Ας μη συγκρίνουμε βόρεια Ευρώπη με Ελλάδα σε θέματα διακοπών και μπέιμπι σίτινγκ. Αφενός, ο Σουηδός ξέρει πως ή θα πάει διακοπές με τα παιδιά του ή δε θα πάει καθόλου – δεν υπάρχει περίπτωση να του τα κρατήσουν οι γονείς του για πάνω από λίγες ώρες, και αν, και εξοχικές κατοικίες γενικά δεν υπάρχουν. Από την άλλη όμως, έχει άλλες διευκολύνσεις: οι καλύτεροι μισθοί και τα προβλέψιμα προγράμματα βοηθάνε. Ο Ευρωπαίος από τον Ιανουάριο έχει κανονίσει τις άδειές του για όλο το χρόνο, έχει κλείσει τα package holidays του κι έχει ξενοιάσει. Ο Έλληνας τον Ιανουάριο δεν ξέρει αν… Διαβάστε περισσότερα »
AllesGoed (αλήθεια, τι σημαίνει;) ακόμα θυμάμαι που είχαμε πετύχει στο καϊκι που κάναμε το γύρο της Μήλου ζευγάρι Γάλλων, όχι πάνω από 35 χρονών με τα 7!! παιδιά τους, από 1,5 περίπου ως 8-9 χρονών! Ήταν χαλαροί όπως εμείς οι άπαιδοι, βουτάγανε από το καϊκι μπλουμ στα τυρκουάζ νερά, όλα κυλούσαν ήρεμα και τους κοιτούσα σαν να έβλεπα εξωγήινους:)
Και εγώ έτσι έλεγα, ότι θα αφήνω το μικρό στους γονείς μου, αλλά δεν το έκανα ποτέ. Γίνονται και μακρινά ταξίδια πάντως με μωρό ή νήπιο. Όταν ο μικρός μας ήταν 8 μηνών πήγαμε στη νέα ζηλανδία για 2 μήνες, νοικιάσαμε αυτοκινούμενο και κάναμε ένα τέλειο road trip. Και ήταν ό,τι πιο εύκολο. Τα δύο επόμενα χρόνια ήταν λίγο πιο απαιτητικά, αλλά πήγαμε σε ξενοδοχεία που παρείχαν υπηρεσίες babysitting και τον αφήσαμε μερικά απογεύματα για να κάνουμε καταδύσεις (πήγαμε νότιο αμερική και ασία). Sightseeing κάναμε επίσης αλλά ήταν λίγο ταλαιπωρία. Τώρα που είναι 4 και χρονών θα ήταν πιο εύκολα.… Διαβάστε περισσότερα »
Η αλήθεια είναι οτι μερικά μικρά που έχω δει στην Αθήνα το κατακαλόκαιρο μου φάνηκαν ταλαιπωρημένα, βέβαια αυτό είναι μια προσωπική μου άποψη γιατι παιδί δεν έχω ακόμα. Ισως η ταλαιπωρία είναι περισσότερο για τους γονείς παρά το παιδί. Το δικό μου στυλ τουρισμού είναι να βγαίνω από το ξενοδοχείο το πρωί και να επιστρέφω το βράδυ με μια στάση για φαγητό και άντε το πολύ μια για καφέ. Με ένα παιδί δεν είναι εφικτό επομένως ίσως σκέφτομαι περισσότερο εμένα παρά το παιδί. Επειτα το να είσαι σε ένα αεροπλάνο 10-12 ώρες με ένα μικρό παιδί που θα θέλει συνεχή… Διαβάστε περισσότερα »
Aχ τι θετική και αισιόδοξη απάντηση!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, δε σταματάει η ζωή με το παιδί, αλλά σίγουρα αλλάζει κατά πολύ ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα. Είμαι ενας άνθρωπος που έχει ταξιδέψει αρκετα. Ποτε δε μου αρεσαν τα συμβατικα ταξιδια, πχ. Λονδινο, Ρωμη κτλ. Θυμαμαι να λεω χαρακτηριστικα αυτα θα τα κανω πιο μεγαλη, τωρα θελω περιπετεια (υπερσηβιρικο, να περιφερομαι στη Λατινικη Αμερικη σε απομονωμενα χωρια που ρευμα ειχαν συγκεκριμενες ωρες τη μερα κτλ). Πλεον ειμαι μαμά ενος νηπιου με πολλες αλλεργιες (διατροφικες, αναπνευστικες κτλ.) που κυκλοφει με μια ενεση επινεφρινης η οποια φτιαχνεται κατα παραγγελια (εδω που ζουμε τουλαχιστον). Εμενα αυτο μου προκαλει… Διαβάστε περισσότερα »
Μα κι αυτοί βρε παιδι μου, αντί να σου πουν τι ωραία που είναι τα παιδια, ποσο γαματη θα γίνει η ζωή σου, ποσο θα γουστάρεις κτλ πανε και λένε ξέχνα τα ταξίδια, θα είσαι κουρασμένη, θα σου βγει η πίστη, δε θα έχεις δυνάμεις κτλ. Πολυ ωραία προωθηση της υπόθεσης παιδι, σε διαφημιστική να δουλευαν, θα είχαν απολυθεί! Γενικά η επιχειρηματολογία υπέρ της τεκονοποιησης πασχει. Δε μας ψήνει
Ναι, όντως! Η μαμά μιας φίλης της περιέγραφε μια ζωή πόσο υπέφερε, πόσα στερήθηκε, τι φρίκη είναι να φροντίζεις παιδιά κτλ., πώς πήρε 20 κιλά και δεν τα ξανάχασε, πόσες ραγάδες έκανε, και μετά απορούσε που η φίλη δεν ήθελε ούτε να ακούσει για παιδί. Δε λέω, μπορεί η κοπέλα να μην ήθελε έτσι κι αλλιώς, αλλά αν τα παρουσιάζουν όλα μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, να μην απορούν κιόλας αν λέμε “δε θα πάρω, ευχαριστώ, ΟΚ”. Για να ακούσουμε στα καπάκια το κορυφαίο “μα γιατίιιι; Τα παιδιά είναι ό,τι καλύτερο θα σου συμβεί ποτέ” (φαντάσου δηλαδή πώς είναι το χειρότερο…)
Βρε το θείο Μπάνια.
Εγώ :παιδί στα 42
Κολλητή :παιδί στα 47
Μπαλατσινου : παιδί στα 49
Κάνε τη ζωή που σου αρέσει, για την οποία κοπιασες τόσον καιρό. Αν δε μπορείς μόνη σου να κλείσεις τα παραθυράκια αυτοαμφισβήτησης, ώστε να μη μπαίνουν ν’αλωνίζουν μάνα θείος και λοιποί, δοκίμασε με θεραπεία.
Καλά ταξίδια! 🙂
Προσθέτω στη λίστα…
Εγώ: πρώτο παιδί στα 43
Κολλητή: πρώτο παιδί στα 40, δεύτερο στα 44
Φίλη: πρώτο παιδί στα 32, δεύτερο στα 34, τρίτο στα 45
Γνωστή: πρώτο παιδί στα 41
Γνωστή 2: πρώτο παιδί στα 46, δεύτερο στα 48
(Ναι, όλα υγιή ζωή να ‘χουν, όχι, κανένα με εξωσωματική, ευχαριστούμε πολύ)
Άλλος με τη βάρκα μας;
Νινα συγνωμη που θα ακουστει σα μπηχτη αλλα 27 κ 29 ειναι τωρα ηλικιες που εισαι αρκετα μεγαλη ωστε να ειναι αξιον αναφορας το οτι απεχτησες τωρα παιδι; Χαχα…δλδ τι, οτιδηποτε περα απ’το να παντρευεσαι ενω ”ισα που εχεις βγει απ’τ’αυγο” (πχ 15 χρονων) κ να γινεσαι μια μικρομανα των 18-19-20-21 ειναι τοσο ”της εξαιρεσης” κ εντυπωσιακο; Ωχ θεε μου, νταξει, Ελλαδα του 21ου αι. ειμαστε, δεν ειμαστε κι η πιο οπισθοδρομικη σ’αυτα τα θεματα χωρα.Εκτος αν απλα το αναφερεις για να δειξεις τη μεγαλη διαφορα χρονων μεχρι το 3ο της παιδι (εσενα η καποιο απ’τα αδελφια σου)….Οσο για το… Διαβάστε περισσότερα »
Σας ευχαριστω για αυτά τα ελπιδοφόρα μηνυματα.. Μια 38αρα!
Ουσιαστικά η πικρή αλήθεια που πρέπει να διαχειριστείς είναι οτι οι γονεις δεν αγαπουν ανιδιοτελώς. Αυτό ειναι ένας μυθος. Σου λένε και καλα οτι “για το καλό σου το λέω”, “να εισαι εσυ ευτυχισμενη θελω και να μην κανεις κατι που θα μετανιωσεις” και όλα αυτά ειναι μούφες. Αν τους έπειθες οτι εισαι ευτυχισμένη απλα και μονο με ταξιδια και χορους, δεν θα ελεγαν “ενταξει τοτε, αφου οντως εισαι καλα ειμαι κι εγω καλα”. Όχι. θα νευριαζαν. Αν ειχαν τα κοτσια να μιλήσουν ανοιχτα θα έλεγαν “Δεν με ενδιαφερει αν εισαι ευτυχισμενη με τα ταξίδια σου, μάλλον πρόβλημα έχεις για… Διαβάστε περισσότερα »
“Η ζωή δεν είναι ταξίδια και χοροί’. : η σωστή απάντηση είναι : “Μα φυσικά, εννοείται, υπάρχει επίσης και το σεξ και τα χάδια, οι παρέες, οι βόλτες, το σινεμά, το διάβασμα καλών βιβλίων, το φαΐ και το ποτό, η μουσική, το άραγμα, η δουλειά (ει δυνατόν δημιουργική ή τουλάχιστον ενδιαφέρουσα), ο άφθονος ύπνος και το ραχάτι… Δεν σου λέω τίποτα, μόλις και μετά βίας τα προλαβαίνω όλα αυτά… Άσε με κι αγχώθηκα!”
Δεν καταλαβαίνω γιατί ανησυχείς τόσο πολύ. Δε θελεις, ο θείος και η μαμα που θέλανε, έκαναν, δεν τους πέφτει λόγος. Αν τα πράγματα ερθουν έτσι και κάποια στιγμή σε 10 χρόνια θελήσεις παιδί, μπορεί να μπορείς μπορεί και όχι. Ομως είναι μεγαλο λάθος να κάνεις ΄κάτι τώρα και να μην το θέλεις. Κάνε τα ταξίδια σου, είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου-βασικά κάνε αυτό που σε κάνει ευτυχή. Το μόνο που θα έλεγα, αν αφηνεις μικρή πιθανότητα για να θελήσεις παιδί αρκετά αργότερα, κάνε μια κατάψυξη ωαρίων σε μερικά χρόνια.
εδώ θα ήθελα να πω ότι η κατάψυξη ωαρίων όσο νωρίτερα τόσο καλύτερα. Τώρα, όχι σε μερικά χρόνια
Αυτό θα πει passive aggressive. Εμ της έχουνε ζαλίζει το κεφάλι με το θέμα παιδί, εμ θα της το γυρίσουν μπούμερανγκ
Μέχρι τα 38 λέει ο θείος? Τι είναι, ειδήμων της μήτρας σου? “Θείο άσε την γυναικολογική και κάνε κανένα σεξ γιατί μετά τα 63 και 3 μήνες δεν θα σου σηκώνεται”, αυτό να του πεις. Άκου θράσος…
Μα είναι γνωστό ότι τα 30 είναι η στάνταρ ηλικία που πέφτουν πάνω σου μανάδες, θείοι, θείες, ξαδέρφες κτλ και σου πρήζουν τα συκώτια για γάμους και παιδιά. Δεν δέχονται ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να κάνουν παιδί, τους θεωρούν προφανώς αποτυχημένους γιατί δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα τους. Είναι δικαίωμα σου να θέλεις να ταξιδεύεις, είναι δικαίωμα σου να επιλέξεις την καριέρα σου ή ο,τι άλλο θέλεις να κάνεις με τη ζωή σου