Αγαπημένη Λένα, ελπίζω να είσαι καλά!! Έχω ένα πρόβλημα εργασιακό. Είμαι δασκάλα σε 2 θεσιο σχολείο, και η συνάδελφός μου φέτος είναι πολύ αγενής. Στην αρχή το έπαιζε πολύ καλή, ευγενική και φιλική, αλλά δεν άργησε να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο: σχολιάζει αρνητικά τους πάντες (ενώ όλοι είναι ευγενικοί και φιλικοί αυτοί μετά τους θάβει για το οτιδήποτε)) και με κάθε ευκαιρία προσπαθεί να μου την πει, να πει κάποια κακιά και να γίνει ξινή. Επειδη είμαστε δυο μας στο σχολείο προσπαθώ να είμαι φιλική και ευγενική, και παραβλέπω όλα τα κακοπροαίρετα σχόλια, τις γκριμάτσες όταν μιλάω και όλη την κακία γενικά!! Δεν τις έχω κάνει κάτι, φαίνεται ότι γενικώς δεν είναι καλά με τον εαυτό της ( όχι δλδ ότι της συνέβη κάτι κακό αυτό το διάστημα και δεν είναι καλά λόγω αυτού). Τι να κάνω; Κάνω υπομονή αλλά πόσο; Εδώ και καιρό γυρίζω από τη δουλειά μου με μαύρη ψυχολογία και κάθε μέρα δεν θέλω να πάω εξαιτίας της!! Αν υπήρχαν κι άλλα άτομα θα ήταν πιο εύκολο να την αποφεύγω και δεν θα με επηρέαζε. Τώρα είμαστε οι δύο μας κ δεν ξέρω τι να κάνω για να μη με επηρεάζει η κακία της όλη τη μέρα!!- Teacher in trouble
Όπως βλέπεις, δεν αποφεύγεις τις επιθέσεις και τις γκριμάτσες κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνεις, η ευγένεια σου δεν λειτουργεί αποτρεπτικά, οπότε σταμάτα να είσαι ευγενική μαζί της, σταμάτα να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Όσο φέρεσαι έτσι της δίνεις την εντύπωση ότι δεν είναι αρκετά αγενής ακόμα, ότι είσαι του χεριού της, και γίνεται όλο και χειρότερη. Δείξε την δυσαρέσκεια σου, με όποιον τρόπο θέλεις, αλλά δείξε την. Μην κάνεις υπομονή. Μη τη φοβάσαι. Μην διστάσεις να γίνεις δυσάρεστη για να βάλεις τα όρια σου. Κι ας μην μιλάτε καθόλου μεταξύ σας παρά μόνο για τα τυπικά. Καλύτερα έτσι από αυτό που περιγράφεις.
Μην γίνεσαι ο σάκος του μποξ των άλλων.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πες μισοαστεία/μισοσοβαρά ότι ωχχχχ αδελφούλα μου μη γκρινιάζεις συνέχεια, μες στη λέζα είσαι συνέχεια, φτάνει πια, η ζωή είναι πολύ μικρή για κάνουμε συνέχεια αρνητικές σκέψεις για τους άλλους. Κι όταν αρχίζει πάλι θα τη χτυπάς με το χάρακα στο χέρι, μέχρι να μάθει. Μέθοδος του Παβλόφ, σώζει ζωές.
Δηλαδή βρε παιδί μου αν γίνεις αγενής και στραβώσει, πόσο χειρότερα θα νιώθεις πριν πας στη δουλειά; Πόσο δύσκολη μπορεί να σου κάνει τη ζωή δηλαδή; Τι φοβάσαι, μη σε κακολογήσει;
Πες της η γκρίνια σου μ’έχει κουράσει, καλύτερα να μη μιλάμε γιατί κι εγώ δεν είμαι στα καλά μου.
Δεν ξέρω, κάτι πες της που να σου ταιριάζει, εγώ είμαι πολύ ωμή μ’αυτά, δεν έχει πέντε κι έξι. Μια, δυο, τρεις, στην τέταρτη εκτελώ.
Αφού είστε μόνο οι δυο σας, ποιους βρίσκει και σχολιάζει;
Αφού είναι διθέσιο φαντάζομαι την κυρα Μαρικα, τον παπά, τον γιατρό… όλες τις εξέχουσες προσωπικότητες
Πλάκα κάνεις!
Τους πάντες άπαντες. Οι πικρόχολοι δε χρειάζονται τη φυσική παρουσία ανθρώπων. Τους θυμούνται. Όλους. Αλλά βασικά συνήθως με έναν άνθρωπο τα έχουν, αλλά τους φταίνε όλοι, και αν δεν βρίσκουν κάποιον πρόχειρο εκείνη την ώρα, τους φταις εσύ.
Γονείς παιδιών, συγχωριανούς αμα θες βρίσκεις.
Αμάν χρειάζομαι και τρίτο καφέ! Πόσο δίκιο έχετε, μα να μη σκεφτώ το Κωλοκοτρωνίτσι;
Κολο- ρε παιδιά πείτε το μη με αφήνετε με την κ@λοχαράδρα απ’έξω
Άλλη μάστιγα και αυτοί οι «να μην γίνουμε δυσάρεστοι»
Μια εξαιρετική μέθοδος (η οποία ωστόσο απαιτεί ψυχραιμία και ατσάλινα νεύρα) είναι να περιορίσεις την λεκτική επικοινωνία μαζί της στις ελάχιστες λέξεις ή φράσεις που απαιτούνται για την κοινή διαχείριση των κοινών υποδομών που χρησιμοποιείτε και να την αντιμετωπίζεις κατά τα άλλα με σιωπή συνοδευόμενη από ένα σαρδώνειο χαμόγελο.
Ελάχιστα άτομα μπορούν να το αντέξουν…
Το διάβασα δύο φορές για να σιγουρευτώ ότι δεν το έχω στείλει εγώ…πφφφφφ… Υπομονή, ο Ιούνιος είναι κοντά