Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολούνται μαζί μας όταν οι επιλογές μας δεν τους επηρεάζουν καθόλου

Αγαπητή Α,μπα, Πραγματικά δεν ξέρω πώς να αρχίσω, οπότε θα αρχίσω από αυτό που νιώθω: Νιώθω προβληματισμένη και μπουχτισμένη όχι με τις επιλογές μου, αλλά με τη στάση των άλλων απέναντι σε αυτές. Τί έχει συμβεί: Οι άμεσα εμπλεκόμενοι είμαστε ο σύντροφός μου -ας τον πούμε Β.- κι εγώ. Είμαστε μαζί σχεδόν 9 χρόνια, 36 αυτός, 31 εγώ, και τα τελευταία 2,5 χρόνια μένουμε μαζί. Μεταξύ μας υπάρχει αγάπη, σεβασμός και εκτίμηση και θεωρώ ότι έχουμε μια ισορροπημένη σχέση. Η μεταξύ μας σχέση είναι εξαιρετική παρότι και οι δύο είμαστε αρκετά παράξενοι άνθρωποι (τα 2 στραβόξυλα βρήκαν το ένα το άλλο!). Εκείνος είναι αρκετά δύσκολος στις συναναστροφές του, αν αντιπαθεί κάποιον φαίνεται από μίλια μακριά. Είναι πολύ τρυφερός απέναντί μου αλλά δεν εξωτερικεύεται μπροστά σε τρίτους. Εγώ έχω έρωτα με την λογική (ίσως λόγω επαγγελματικού αντικειμένου) κι αντιμετωπίζω κάθε πρόβλημα με αυτή. Αυτά τα αναφέρω γιατί ίσως κάπου βοηθήσουν παρακάτω. Ο Β. πριν 3 χρόνια έμεινε άνεργος, δηλαδή λίγο πριν συγκατοικήσουμε και μάλιστα λίγο πριν αγοράσω το διαμέρισμα που μένουμε. Δεν είχα την τύχη να κληρονομήσω κάποιο ακίνητο και δεν είχα τίποτα στο όνομά μου, οπότε ήταν όνειρό μου να αποκτήσω το δικό μου διαμέρισμα. Επειδή ούτως ή άλλως εγώ έκανα την αγορά στο δικό μου όνομα και με δικά μου κεφάλαια, το ότι έμεινε άνεργος δεν επηρέαζε ουσιαστικά αυτή την επιλογή μου. Επηρέαζε όμως την συγκατοίκηση. Κι εδώ είναι που τα έβαλα κάτω κι έκανα τις επιλογές μου. Ο Β. όλα αυτά τα χρόνια που δούλευε είχε μαζέψει κάποια λεφτά στην άκρη. Όταν έμεινε άνεργος πραγματικά δεν ήξερε αν ήθελε να συνεχίσει στο αντικείμενο που ήταν. Δεν τον ικανοποιούσε και το ήξερα. Όμως δεν ήταν σίγουρος τί ήθελε να κάνει. Ποτέ στο παρελθόν δεν του δώθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψει τί θέλει να κάνει. Μεγάλωσε σε ένα απαίσιο οικογενειακό περιβάλλον, άκρως προβληματικό που δεν του έδωσε κανένα εφόδιο και κανένα έναυσμα για την ζωή του. (μεταξύ μας, δεν ξέρω πώς βγήκε τόσο υπέροχος άνθρωπος από εκεί μέσα) Απ’ την άλλη εγώ προέρχομαι από μια καταπληκτική οικογένεια που μου έδωσε τα πάντα και με στηρίζει σε όλες τις αποφάσεις μου ακόμη κι αν διαφωνούν. Οικονομικά ήμουν και είμαι απολύτως ανεξάρτητη. Γνωρίζοντας ότι είχε κάποια λεφτά στην άκρη τα οποία μπορούσαν να τον στηρίξουν και γνωρίζοντας ότι εγώ μπορώ να “σηκώσω” τα έξοδα του σπιτιού μόνη μου, έκανα ακριβώς αυτό: του είπα να ψάξει να βρει τί θέλει να κάνει, να δώσει λίγο χρόνο στον εαυτό του, να κάνει ένα διάλειμμα και γι’ αυτό το διάλειμμα καλύπτω εγώ το σπίτι (λογαριασμοί & super market κατά κύριο λόγο). Τα προσωπικά του έξοδα θα τα κάλυπτε μόνος του -ήταν αυτό που συμφωνήσαμε από κοινού για να αισθάνεται κι εκείνος καλά με τον εαυτό του. Έτσι κι έγινε λοιπόν. Για 1,5 χρόνο ψαχνόταν. Δοκίμαζε πράγματα, απέρριπτε πράγματα, απογοητευόταν κι ενθουσιαζόταν. Και για αυτό τον 1,5 χρόνο εγώ υπέφερα από ό,τι μαλακία σχόλιο μπορείτε να φανταστείτε. Τί ότι τον ζω, τί ότι τον έχω σπιτώσει, τί ότι είναι τεμπέλης, όλα μου τα είπαν οι διάφοροι καλοθελητές. Μέχρι και φίλοι του μου είχαν πετάξει σπόντες κι αναρωτιόμουν μα καλά, τόσα χρόνια φίλος σας, δεν τον ξέρετε τί άνθρωπος είναι!; Οι γονείς μου δεν είχαν κανένα πρόβλημα αλλά η γειτόνισσα ήξερε να σχολιάσει ότι “άντρας που δεν δουλεύει, δεν αξίζει”. Αλλά όταν την ρώτησα αν η γνώμη της θα ήταν η ίδια αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι, δηλαδή εγώ έμενα άνεργη, ή αν ο άντρας της ξαφνικά έμενε άνεργος, ή αν ο γιος της ήταν στη θέση του συντρόφου μου, τότε δεν μίλησε. Κι όλα αυτά από μια γυναίκα που είναι 40 χρονών και δεν έχει δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή της. Μπορεί να μην χρειαζόταν να δουλέψει ή να μην ήθελε, όπως και να έχει είναι δικαίωμά της. Αλλά πώς κρίνεις και δαχτυλοδείχνεις για ένα θέμα που δεν έχεις στην ουσία νιώσει στο πετσί σου. Αν δεν έχεις δουλέψει σε δουλειά που μισείς, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο ψυχοφθόρο είναι. Όποτε με ρωτούσαν με τί ασχολείται ο Β. έτρεμα να απαντήσω. Δεν τολμούσα να πω ότι αυτό το χρονικό διάστημα δεν δουλεύει. Δεν άντεχα άλλο τα σχόλια και δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να ντρέπομαι για τις επιλογές μου, αλλά αυτή ήταν η ευκαιρία του και του είχα υποσχεθεί ότι θα τον στηρίξω όπως πάντα με στήριζε κι αυτός. Δεν του είπα ποτέ τίποτα για το τί μου έλεγαν γιατί δεν ήθελα να επηρεαστεί και να κάνει πίσω στο πλάνο που είχαμε κάνει. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι η επιτυχία του θα είναι η “εκδίκησή” μου. Κι όντως όταν μετά από 1,5 χρόνο βρήκε τον κλάδο που του ταίριαζε κι άρχισε να ανελίσσεται όλοι ξαφνικά τον επιβράβευαν πόσο άξιος είναι. Κι όταν τους έλεγε ότι χωρίς εμένα δεν θα τα είχε καταφέρει κατάπιναν τη γλώσσα τους. Και θύμωνα ακόμη παραπάνω! Πλέον ο Β. έχει ανοίξει πόρτες στο εξωτερικό και κάνει αρκετές δουλειές εκεί με καλά αποτελέσματα. Ακόμη και σήμερα δεν του έχω πει τί έχουν ακούσει τ’ αυτιά μου. Το τροπάρι των σχολίων άλλαξε πλέον στο μοτίβο “και τώρα τί, θα περνάτε κάποιους μήνες τον χρόνο χωριστά;”. Έφτασα στο σημείο να ρίξω κάτι διαόλους γιατί Α, μπα τίποτα δεν είναι αρκετό πια για να σκάσουν; Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να λογοδοτήσω για τις επιλογές μου, δεν καταλαβαίνω γιατί ασχολούνται μαζί μας όταν οι επιλογές μας δεν τους επηρεάζουν καθόλου. Δεν με νοιάζει η γνώμη τους, με νοιάζει που κάθονται στον θρόνο τους και με/μας κρίνουν όταν δεν έχουμε ενοχλήσει ποτέ κανέναν. Είναι όλοι πια τόσο ανακατωσούρες ή εγώ πέφτω στις περιπτωσάρες; Και με τις δύο περιπτώσεις προβληματίζομαι! Έχω φτάσει να απαντώ τελείως ουδέτερα ό,τι και να με ρωτούν άνθρωποι που δεν είναι στον στενό φιλικό μας κύκλο. Έχω κατεβάσει ρολά πανηγυρικά. *Να πω ότι τα σχόλια δεν είχαν φύλο, προέρχονταν από άντρες και γυναίκες απλά έτυχε και αυτό που ανέφερα ήταν από γυναίκα.

Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσο πολλοί άνθρωποι που νομίζουν ότι μόνο αυτούς σχολιάζουν οι άλλοι;

Όχι, δεν πέφτεις εσύ στις περιπτωσάρες. Είναι πάρα πολύ κοινό πρόβλημα αυτό. Δεν θα έλεγα «της κοινωνίας» ανεξαιρέτως, είναι πιο έντονο σε ορισμένους κύκλους. Θα έλεγα ότι δυστυχώς συγκεντρώνεται αρκετά πιο έντονα στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες δυτικές χώρες. Είναι η ανατολίτικη παρεμβατικότητα που έχουμε μάθει και συνηθίσει από τις οικογένειες μας. Ο ένας ανακατεύεται σε εξαντλητικό βαθμό στη ζωή του άλλου, από το γονείς σε παιδιά, από αδέρφια και αδέρφια, και πάει λέγοντας. Μετά, συνεχίζεται και εκτός, στην ξαδέρφη, στην κουμπάρα, στον γείτονα, και φυσικά, μοιραία, στους απλούς γνωστούς. Είναι ο καθημερινός κοινωνικός έλεγχος, μην ξεφύγει κανείς από την πετατημένη. Είναι υποστήριξη των προσωπικών (συμβατικών) επιλογών. Είναι ο συντηρητισμός.

Εκπλήσσεσαι γιατί δεν το έχεις φιλοσοφήσει, και νομίζεις ότι όλοι αυτοί ασχολούνται ειδικά μαζί σου. Με όλους το κάνουν. Επιμένουν ιδιαίτερα σε όσους ξεφεύγουν, και ακόμη περισσότερο με αυτούς που δεν είναι σίγουροι για την επιλογή τους.

Για την ερώτηση «ποια απάντηση είναι η πιο κατάλληλη», διάβασε εδώ.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News