Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν είμαι σίγουρη για το πότε πρέπει ν’απομακρύνω κάποιον από κοντά μου

Γεια σου, Αμπα, αρχικά, ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα! Θέλω να μοιραστώ μαζί σου τον προβληματισμό μου για κάτι. Έχω αναπτύξει τα τελευταία χρόνια, και το οφείλω, αν όχι αποκλειστικά, σε ένα τεράστιο ποσοστό σε σένα, μια πολύ οξυμένη αντίληψη σε ό,τι αφορά τα κίνητρα αδιάκριτων ερωτήσεων, προσβλιμέντων, προσβολών μεταμφιεσμένων σε ερωτήσεις που γίνονται από ανθρώπινο ενδιαφέρον (ανθρώπινο ενδιαφέρον από απάνθρωπους υπάνθρωπους κατα τα άλλα – το είδαμε κι αυτό). Αυτό με έχει βοηθήσει πάρα πολύ στο να ξέρω ποιον έχω απέναντί μου κάθε φορά, να προστατεύω τον εαυτό μου όσο μπορώ, να ξεμπροστιάζω όσο μπορώ και να μην αμφισβητώ τον εαυτό μου επειδή ο κάθε κακομοίρης ψάχνει να φορτώσει τη δυστυχία και την σκατανθρωπιά του όπου νομίζει ότι τον παίρνει, και καλά ως χιούμορ, για να γελάσει λιγάκι ο καημένος πριν γυρίσει στα σκατά, που κατα τα άλλα παρουσιάζει σαν ζωάρα. Ο τρόπος που εκφράζομαι για αυτούς τους τύπους που ‘ναι πολλοί κι είναι παντού νομίζω ότι δείχνει ολοφάνερα έλλειψη εκτίμησης. Η απορία μου, που θέλω να μοιραστώ μαζί σου, είναι άλλη: πόσο συμβατό είναι αυτό με το να συνεχίζω να ‘χω στη ζωή μου τέτοιους ανθρώπους ως φίλους, έχοντας αποφασίσει πού είναι το όριο ανοχής μου κι έχοντας βρει τρόπο να μην το παραβιάζουν; Έχω έναν τέτοιο φίλο, έχει πει πολλά στο παρελθόν, με έχει κάνει να τρέμω από τα νεύρα μου και την ταραχή στα καλά καθούμενα, μου ‘χει χαλάσει τη διάθεση μέσα σε δευτερόλεπτα με ένα και καλά αστείο που τον ίδιο τον διασκέδασε πολύ, έχει λάμψει το πρόσωπό του από χαρά στην υποψία ότι θα νιώσω άσχημα επειδή κάποιος άλλος σχολίασε π.χ. την ηλικία μου ή μου μίλησε στο πληθυντικό και άλλα πολλά. Είμαι χαζή, αδύναμη, υποκρίτρια ή κάτι άλλο αν πιστεύω ότι όλα αυτά ερμηνεύονται με τον τρόπο που περιέγραψα παραπάνω (το “σκατανθρωπιά” είναι βαριά λέξη, αλλά το πιστεύω) και παρόλα αυτά κρατάω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου; Να πω ότι τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει την ικανότητα να αντιμετωπίζω τέτοιες συμπεριφορές με τρόπο που ο άλλος καταλήγει να νιωθει άσχημα, όχι επειδή με στεναχώρησε, αλλά επειδή και εγώ δεν (έδειξα ότι) στεναχωρήθηκα και αυτός γελοιοποιήθηκε. Σαν να του κατέβασα το παντελόνι σε δημόσιο δρόμο και φόραγε τρύπιο και λερωμένο βρακί, ένα πράγμα. Όμως, κολλάει εγώ να χαλάω κατά τα άλλα το χρόνο μου με άνθρωπο που άμα σκεφτώ όλα αυτά που ‘χει πει στο παρελθόν σε ανύποπτες στιγμές θα τον σκεφτώ κατευθείαν ως βλάκα; Μπορούν να συνυπάρχουν αυτά τα συναισθήματα με τα θετικά; Μπορώ να τον θεωρώ όντως φίλο μου, αλλά από εκείνους τους φίλους μου που είναι και λίγο βλάκες και αγενείς όταν τους παίρνει; Όταν δεν λέει τέτοια ή εγώ δεν θυμάμαι τα παλιά, επικρατούν τα κοινά που έχω μαζί του και η παρέα τσουλάει ευχάριστα χωρίς προσπάθεια. Το ότι θυμάμαι πολύ καλά και τις προσβολές και το λόγο που σταμάτησαν -επειδή είχαν συνέπειες για τον ίδιο- με κάνει φυσικά να κρατάω πισινές, να μη δένομαι όσο θα μπορούσα να δεθώ, και να μην τον εκτιμώ για αυτή την πλευρά του χαρακτήρα του. Μπορώ να τον εκτιμώ για άλλες, χωρίς να πέφτω σε τεράστια αντίφαση; Να πω εδώ, ότι έχω ξεκόψει άλλους ανθρώπους για τους ίδιους λόγους. Μάλιστα έναν παλιό φίλο πολύ άγαρμπα (ghosting), επειδή αναγνώρισα πόσο κακό μου είχε κάνει στην ψυχολογία μου ύπουλα και επί χρόνια και άρχισα ξαφνικά να βλέπω ολοκάθαρα μπροστά μου πόσο απαράδεκτος και κακός ήταν και κάπου εκεί μπήκε τελεία. Στην περίπτωση του άλλου φίλου δεν μπήκε τελεία, συνεχίζω να βλέπω κι άλλα πιο καλά στοιχεία σε αυτόν. Υπάρχει ο διαχωρισμός ή κοροϊδεύω τον εαυτό μου για να μην κάνω τον κόπο να ξεφορτωθώ όλα τα βαρίδια και να βρω ανθρώπους που το χιούμορ τους δεν θα ήταν μεταμφιεσμένη κακία, ακόμη κι αν δεν είχαν συνέπειες; Ανθρώπους σαν εμένα δηλαδή. Έχω και τέτοιους, αλλά γενικά έχω μικρύνει τον κύκλο μου πολύ
— Έχω τη μύγα και μυγιάζομαι και καλά κάνω

Δεν πιστεύω ότι κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, έχεις ευθυγραμμίζει τις προσδοκίες σου με την πραγματικότητα, είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να κάνεις. Έτσι είναι όλες οι σχέσεις. Νομίζω ότι έχεις παγιδευτεί στη λέξη “φίλος”, ή θα αρχίσεις να την χρησιμοποιείς με την πολύ ευρεία έννοια, ή καθόλου, και έτσι θα είναι πολύ πιο απλά όλα. Ας πούμε όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στη ζωή σου σε πλησιάζουν μέχρι εκεί που νιώθεις άνετα, και αυτά είναι τα περίφημα όρια. Δεν χρειάζεται να τους βαφτίσεις όλους κάτι.

Σχετικά με το χάσιμο χρόνου, αυτό έχει σημασία να το αξιολογήσεις, αλλά νομίζω ότι το σωστότερο είναι να κρίνεις κατά περίπτωση. Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Άσε τα ερωτηματικά να υπάρχουν, μην βιάζεσαι να τα απαντήσεις, δεν σε υποχρεώνει κανείς, όταν είσαι σίγουρη για κάτι, τότε πράττεις αναλόγως.
Όλα αυτά μόνο αν δεν φθείρεσαι και δεν αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, ναι; Αν κάποιος άνθρωπος σε κάνει να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, σουτ και γκολ.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News