Αναδημοσίευση από το 2014
Γεια σου Α, μπα. Να σου διηγηθω την ιστορια μου μηπως και ακουσω καμια ωριμη αποψη. Μετα απο πολλη ταλαιπωρια στην προηγουμενη δουλεια μου και τεραστια βοηθεια απο τον ανθρωπο μου κανω και εγω ενα βημα που μπορει να μου εξασφαλισει ενα πολλα υποσχομενο μελλον, οσον αφορα την καριερα μου. Αφου λοιπον βρηκα μια ῾φαινομενικα᾽ ΤΕΛΕΙΑ δουλεια με πολλες ευκαιριες και αρχισα να βλεπω τη ζωη με καλο ματι πια…..Με το που παταω την πρωτη μερα, αντικρυζω τα πιο ομορφα μπλε ματια που εχω δει ποτε μου. Και κολλαω. Δεν ξεκολλαω τα δικα μου ματια απο πανω τους για κανενα λογο. Δεν σκεφτομαι λογικα…Κατακεραυνοβοληθηκα!!!! Τρελαθηκα, μουγκαθηκα, επαθα απανωτες ανακοπες. Αν και ειμαι με τον αντρα μου εδω και χρονια (και τον αγαπω πολυ) μονο οταν εμαθα οτι ειναι παντρεμενος με δυο παιδια αποφασισα να συμμαζευτω. Αλλα φευ!!!! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Το μονο που καταφερνω ειναι να τον αποφευγω. Τι να πω, αυτο μπορει να του φαινεται γελοιο η και εκνευριστικο. Μπορει και να το εχει καταλαβει και να με αντιπαθει η και να προσπαθει να με αποφυγει. Δεν ξερω…δεν ξερω. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΙΑ ΤΙ ΚΑΝΩ. Δεν ξερω τι να κανω. Δεν μπορω να ελεγξω τις χαζες αντιδρασεις μου, δεν ξερω αν και πως παρεξηγουμαι (απο τον ιδιο και απο τους αλλους), δεν ξερω πως μπορω να συνεργαστω με αυτον τον ανθρωπο ( που ειναι και ανωτερος μου στη δουλεια… και απο τους καλυτερους… και ο πιο βοηθητικος). Φοβαμαι οτι θα καταληξω με διαλυμενη καριερα, χωρις τον αντρα μου, χωρις αυτον με τον οποιο εχω παθει την πλακα μου…στο τελος παλι απο την αρχη και χειροτερα, ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΑΤΟ. Δεν μπορω να παραιτηθω, δεν εχω πια την πολυτελεια. Τωρα ειναι ολα η τιποτα για μενα. Και δεν μπορω να ακουω την ΥΠΕΡΟΧΗ φωνη του στο γραφειο. Και δεν μπορω να κανω κατι. Και δεν πρεπει. Και ολα τα δεν του κοσμου.Αλλα τον θελω, δεν ξερω πως και για ποσο αλλα τον θελω. Εστω να με κοιταει με αυτα τα υπεροχα ματια και να ζω ρε Α, μπα. Με αναζωογονει το βλεμμα του, η φωνη του, το χαμογελο του. Οχι να τον κομπλαρω με τις βλακειες μου και να μην πιστευει με ποιον εχει μπλεξει!!! Αλλα κανω σαν δεκαεξαχρονο. Τριανταριζω και σου μιλαω ειλικρινα για πρωτη φορα δεν μπορω να υποταχτω στη λογικη μου. Τωρα που ειναι η πιο σημαντικη στιγμη για μενα. Πολυ θελω να ακουσω τι εχεις να πεις. Επισης, υπαρχει τροπος να το σωσω και να μη φαινεται οτι τον μισω (ερωτηματικο). Σημειωτεον οτι δεν εχω και κανεναν αλλον να συμβουλευτω, εστω να τα βγαλω απο μεσα μου, γιατι με τον αντρα μου εχουμε κοινους φιλους. Το τελευταιο ειναι μαλλον ενδεικτικο του ποσο καλα τα εχω καταφερει στη ζωη μου.- απιστευτα αυτα που μου συμβαινουν….η μηπως αναμενομενα
Αυτό που έχεις πάθει είναι το παραμύθιασμα ότι υπάρχει ένας άνθρωπος τέλειος που είναι πέρα από την πραγματικότητα ο οποίος δεν έχει ελαττώματα και έχει έρθει στη γη μόνο για να αναστατώνει εσένα. Βλέπεις τα μπλε μάτια και τα υπόλοιπα τα συμπληρώνεις με το μυαλό σου όπως σε βολεύουν. Δεν ξέρεις αν βοηθάει τη γυναίκα του στο σπίτι, αν είναι αδιάφορος πατέρας, αν αφήνει βρεγμένες πετσέτες στο πάτωμα, αν μασάει με το στόμα ανοιχτό, αν είναι καλός αλλά λίγο κουτσομπόλης, αν έχει πολλούς γνωστούς αλλά είναι λίγο ζηλιάρης.
Βασικά, δεν ξέρεις τίποτα γι’ αυτόν.
Το παραπάνω φαινόμενο περιγράφεται μονολεκτικά με τον όρο «έρωτας». Είναι πολύ χρήσιμο γιατί χωρίς αυτό κανείς δεν θα ζευγάρωνε – τρελός είναι, να αναλάβει και τις ευθύνες ενός άλλου; Οι άνθρωποι έτσι κερδίζουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον άλλον με όλα τα ντεσού (τις βρεγμένες πετσέτες, την ελαφριά κακεντρέχεια που έχουν ώρες ώρες) αλλά να βρουν μέσα τους το κουράγιο να τους συγχωρήσουν και να τους αγαπήσουν όπως είναι.
Εσύ αφού είσαι παντρεμένη, θα έπρεπε να τα ξέρεις όλα αυτά. Ειδικά αφού λες ότι αγαπάς τον άντρα σου. Το ψευδώνυμο που διάλεξες όμως είναι μια ομολογία ότι τα έζησες, αλλά δεν τα κατάλαβες, και τώρα θέλεις να ξαναζήσεις το παραμύθιασμα, γιατί εξακολουθείς να πιστεύεις ότι υπάρχει ο υπεράνθρωπος που ήρθε στη γη για να αναστατώσει εσένα. Αν είναι έτσι, ναι, αυτό που έπαθες ήταν αναμενόμενο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Γραφουσα σου ζητω συγνωμη γι’αυτο που θα πω, αλλα μου θυμησες εμενα προπερσι στα 17. Κι η απαντηση της κ. Φουσιτζη ηταν αυτο ακριβως που ισως επρεπε -λεω ισως γτ αλλιως βλεπεις τον ερωτα κ τις σχεσεις στην εφηβεια αλλιως πιο μετα- να ειχα ακουσει εγω τοτε. Ηταν ενα αγορι απ’το σχολειο μου που δεν τον ηξερα καν, δε με ηξερε καν, αγνοουσε την υπαρξη μου, κ τον εβλεπα κ παθαινα το κοκομπλοκο της ζωης μου. Ψηλος κ πολυ καλοφτιαγμενος, πολυ σεξι αντρικο προσωπο με κοψια κ ζυγωματικα που θυμιζαν λιγο κατι Ευρωπαιους (λιγο πιο βορειους κυριως) ηθοποιους κ μοντελα,… Διαβάστε περισσότερα »
Έζησα και εγώ ακριβώς την ίδια ιστορία πριν 3 χρόνια με μόνη διαφορά ότι εγώ ήμουν 1η λύκειου και εκείνος 3η. Ακόμη και η περιγραφή που δίνεις για την εξωτερική του εμφάνιση είναι ολόιδια με αυτήν που θα έδινα και εγώ.Οταν επιτέλους το ξεπέρασα κατάλαβα ότι δεν ήξερα ουσιαστικά αυτόν τον άνθρωπο πέρα από 4 συζητήσεις που είχαμε κάνει στο μεσσεντζερ και καμια 10αρια φορές που είχαμε βγει σε κοινή παρέα.Οπως επίσης κατάλαβα ότι παρερμηνευα την ευγένεια και τη γλυκύτητα που ήταν γνωρίσματα του χαρακτήρα του και νόμιζα ότι ένιωθε το ίδιο απέναντι μου, ενω στην πραγματικότητα είναι ένας τρυφερός… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτο που λες τωρα πιο πολυ μου θυμησε μια γυμνασιακη καψουρα μου παρα αυτον απ’το λυκειο για τον οποιο εγραψα πανω. Ενιωθα πραγματικα ερωτευμενη μαζι του…εκεινος παλι εδειχνε κατα καιρους σημαδια ενδιαφεροντος αλλα χωρις να κανει ποτε καποια ουσιαστικη κινηση. Τον ηθελα απ’τα 10 11 μεχρι τα 17 17μισι μου, αρχισα να τον ξεπερναω περυσι. Οι λογοι που σταματησα να τον σκεφτομαι τοσο κ σιγα σιγα προχωραω (επειτα απο σχεδον καμια δεκαετια, my god!!!) ηταν μικροι αλλα αρκετοι… .1) Συνειδητοποιω οτι οσο να’ναι ισως εχασα κατι απ’τη ζωη μου μ’αυτη την εμμονη, συνεχως αναρωτιεμαι πως θα ηταν η προεφηβεια μου… Διαβάστε περισσότερα »
Η παρομοίωση της κατάστασης με ένα μπαλόνι ήταν ότι πιο εύστοχο μπορούσε να ειπωθεί.
Αυτό που ονομάζεις ως daydream το λένε και crush ή καψούρα ελληνιστί που είναι όταν χάνεις τα μυαλά σου για κάποιον αλλά μέχρι εκεί, συνήθως δεν κάνεις κάτι για αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το βλέπουμε ως κάτι κακό, ειδικά όταν συμβαίνει σε μεγαλύτερες ηλικίες. Βέβαια οι άνθρωποι της ερώτησης είναι παντρεμένοι για εμένα εκεί είναι το πρόβλημα. Δεν ξέρω για εσάς αλλά είμαι περίεργη να μάθω τι έγινε.
Έχω πάθει ακριβώς το ίδιο όταν ήμουν Δευτέρα Γυμνασίου, μου άρεσε για πρώτη φορά αγόρι της Γ Γυμνασιου και έβλεπα σε αυτόν μόνο τα θετικά. Spoiler: τελικά είχε και αρνητικά.
Έχω ζήσει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Στα 17 ερωτεύτηκα κεραυνοβολα σαν να μην υπήρχε αύριο. Απλά έλιωνα. Είχα μια σχετική επαφή με το παιδί Αφού ήταν φίλος ξαδέρφου αλλά τίποτα παρά πάνω. Τα χρόνια πέρασαν, τα έφερε όμορφα η ζωή και κάποια βραδιά κάναμε σεξ. Όλα όσα είχα στο μυαλό μου τόσα χρόνια γκρεμίστηκαν. Χειρότερο-σεξ-ever!!!!! Μετά από εκείνο το βράδυ έλεγε εκείνος στον ξάδερφο μου, ότι “μακάρι να σπούδαζαμε στην ίδια πόλη για να είμαστε και μαζί” κι εγω από μέσα μου ευχαριστούσα το θεό που δεν έγραψα καλά στη φυσική και πέρασα στη Θεσσαλονίκη!
“Δεν ξέρεις αν βοηθάει τη γυναίκα του στο σπίτι”. Χμ να φανταστω το ρημα βοηθαει εκ παραδρομης?
Μπορεί αυτό που θα σου πω να σου φαίνεται άκυρο, αν ναι αγνόησε το .. απλά όλη αυτή η ακραία και αγχωτική έκφραση των πραγμάτων που σε περιβάλλουν μου έβγαλε μια καταπίεση .. η ζωή δεν έχει αδιέξοδα , δεν πρόκειται να καταστραφεί ο κόσμος σου ούτε επειδή θα παραιτηθείς ούτε επειδή θα ‘χασεις’ τον άντρα σου.. δεν θα πιάσει πάτο.. όπως ανέφερες.. η ζωή κρέμεται από μια κλωστή; Είναι δυνατόν; Η δική μου γνώμη είναι ότι αναζητάς περιπέτεια και δεν το παραδέχεσαι ούτε στον εαυτό σου και σου βγαίνει σε ένα ανερμηνευτο “έρωτα”.. πιστεύω ότι αν αρχίσεις να ζεις… Διαβάστε περισσότερα »
Θα ήθελα να πω πάνω στο σκοπό του έρωτα, πως κατά την γνώμη μου είναι μια διαδικασία ωρίμανσης πάρα ένας μηχανισμός για να μας κάνει να ζευγαρώσουμε. Λέει στο σχόλιο της η Λένα πως γνωρίζοντας καλύτερα τον άλλο άνθρωπο βρίσκουμε το κουράγιο να τον αγαπήσουμε όπως είναι. Αυτό που έχω καταλάβει είναι πως παράλληλα το κάνουμε αυτό και για εμάς. Πως και για εμάς έχουμε πλασει μια εικόνα υπερανθρωπου στο μυαλό μας, αυτού που δεν κάνει ποτέ λάθη, που δεν έχει αδυναμίες, που φέρετε πάντα άψογα, που λέει πάντα το σωστό, που δεν βρωμάει ποτέ (που δεν κάνει ποτέ ορθογραφικά… Διαβάστε περισσότερα »
Έλα βρε φίλη τώρα νομίζω ότι υπερβάλλεις βασικά νομίζω ότι καταβαθως σου αρέσει αυτή η κατάσταση «και αχ τον θέλω αλλά δεν πρέπει αλλά είναι η πρώτη φορά που δεν ακούω τη λογική μου κλπ κλπ κλπ» Είδες έναν πολύ όμορφο τύπο και σου άρεσε και άρχισες να φαντάζεσαι διάφορα όμως έχουμε τα εξής δεδομένα: 1. Είναι παντρεμένος 2. Εσύ είσαι σε σχέση με έναν άνθρωπο που λες οτι αγαπάς 3. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι άλλο μεταξύ σας απ’ όσα μας γράφεις. Οπότε ουσιαστικά δεν ξέρω αν περιμένεις κάτι απο αυτόν ή απλά το ζεις μόνη σου στο μυαλό… Διαβάστε περισσότερα »
Τι ωραία απάντηση. Φίλη γράφουσα, είχα ενα ημερολόγιο όταν ήμουν 15 κι εγραφα ακριβώς τα ίδια για το κολλημα μου στο σχολείο, που σχεδόν δεν ήξερε ότι υπάρχω. Εσύ τώρα είσαι 30 και βρίσκεσαι στην ίδια φάση ακριβώς, ειναι αξιο προβληματισμού. Αλλα ας πουμε έτσι ειναι ο έρωτας. Εγώ είχα τη πνευματική διαύγεια στα 15 να γραφω στο ημερολόγιο οτι ολο αυτο ειναι μια φαντασίωση, κι ότι αν ποτε “μου ζητούσε να τα φτιαξουμε”, δε θα ηθελα στη πραγματικότητα γιατι φοβόμουν οτι αν τον γνωρίσω απο κοντα θα είναι ενας μάπας. Που ήταν. Εσύ δε βλέπω να το εχεις συνειδητοποιήσει… Διαβάστε περισσότερα »
Αν κατι πρεπει να προσεξει στον τροπο ζωης κ σκεψης της επειδη τριανταριζει, τοτε μαλλον αυτο ειναι να κοιταει πιο πολυ στη ριζα τους τα προβληματα που ερχονται κ να μη γ***εται ολη η καθημερινοτητα της απο ονειροπωλησεις. Οντως. Η κοινωνια εχει λιγο λαθος εικονα για το τι σημαινει ωριμοτητα κι ανθρωπινη εξελιξη. Κριση ηλικιας θα’πρεπε να σημαινει ”εφτασα στην ταδε ηλικια, ξερω τι θελω, ξερω τι κανω, δε χανω τοσο χρονο με τα ασκοπα κλπ”. Κ παντρεμενος κ αγνωστος, ακομη κ γω που υποκλινομαι υπερβολικα στη δυναμη κ την αξια του ερωτα λεω πως μαλλον δεν αξιζει ν’ασχοληθει. Κ… Διαβάστε περισσότερα »
Εφόσον είναι συνάδελφος, μην κάνεις τιποτα. Φαντάσου για αυτόν πράγματα που σε ξενερώνουν (π.χ. ότι είναι σεξιστης ή ότι έχει πολύ μικρό πουλί) μπας και συνέλθεις.
Στον εργασιακό χώρο αυτά ποτέ δεν βγαίνουν σε καλό….στο υπογράφω!
Και εμένα μου έχει τύχει ενώ είμαι σε σχέση, αλλά για να το ξεπεράσω σκέφτομαι όλα τα κακά που μπορεί να έχει ή όλα αυτά που μπορεί να με εκνευρίζουν. Έτσι ώστε να καταφέρω να δω τον άλλο πιο ρεαλιστικά.