Λοιπόν ψάχνω για δουλειά. Δηλαδή έχω δουλειά, αλλά ψάχνω για κατι καλύτερο απο οικονομικής αποψης αλλα και από άποψη τοποθεσίας γιατί με τρώνε τα χιλιόμετρα κάθε μέρα. Με καλούν για συνέντευξη από εταιρεία συμβούλων εργασίας για εργασία στο αντικείμενό μου, την τάδε μέρα στις 14:00. Στις 13:55 χτυπάω το κουδούνι στο χώρο συνέντευξης μου ανοίγουν και μου λένε να καθίσω. Στις 14:30 ακόμα κάθομαι. Να σημειώσω οτι για να παω στη συνέντευξη έχω φύγει από την νυν εργασία μου στην οποία πρέπει να επιστρέψω γιατί το ωράριό μου είναι 9-5. Σηκώνομαι λέω πως δεν μπορώ να περιμένω άλλο, καθώς το ραντεβού μου ήταν στις δύο, ευχαριστώ και γεια σας. Και φεύγω. Οταν με κάλεσαν ανέφερα οτι εργαζομαι 9-5, αυτοί που μου κλείσανε τη συνεντευξη το ήξεραν, περίμενα μισή ώρα και δεν εμφανιστηκε κανενας. Μήπως είμαι υπερβολική; έπρεπε να περιμενω και άλλο; πόσο; αν εγω τους έστηνα μισή ώρα τι εντυπωση υποψήφιου εργαζόμενου θα έδινα (Ξερω…ασυνεπή) έπρεπε να δώσω σε εκείνους την ευκαιρία; Είμαι εξαιρετικά συνεπής ανθρωπος σε ραντεβού και ωράρια, σιχαίνομαι το fashionably late και δεν έχω αργησει ποτέ σε ραντεβου συνεντευξη ή εργασία (με δική μου ευθύνη ) αντίθετα πολυ συχνά κοβω βόλτες κατω απο γραφεια και σπιτια για να περάσει η ώρα γιατι έχω φτάσει νωρίτερα. Μήπως αντέδρασα υπερβολικά που έφυγα; αλλά από την άλλη την ωρα της συνέντευξης δεν τη διάλεξα εγώ αλλά εκείνοι γιατί “ήταν η μόνη διαθέσιμη” Ε αν ήταν η μόνη διαθέσιμη δεν έπρεπε και να με δεχτούν κανονικά; Ακόμα και αν δεν εργαζόμουν, αποκλείεται να είχα άλλη συνεντευξη, ή να πάρω το παιδί μου απο το σχολείο ή να παω στον οδοντίατρο; Έπρεπε να κάνω κάτι άλλο εκτός από να φύγω;
Θα μπορούσες να είχες κάνει κάτι άλλο, ναι. Το θέμα είναι ότι δεν ήθελες. Τώρα πάει η ευκαιρία, και δεν παίρνεις έξτρα πόντους για το ότι είχες δίκιο. Αυτό που θα μπορούσες να είχες κάνει είναι να ρωτήσεις αν υπάρχει λήξη στον ορίζοντα, γιατί δεν μπορείς να περιμένεις άλλο, και αν γίνεται να κανονίσετε ένα ραντεβού μια άλλη στιγμή. Φεύγοντας χωρίς να δώσεις ευκαιρία στον άλλον να διορθώσει το λάθος του, οδηγηθήκατε και οι δύο σε αδιέξοδο. Από την άλλη, όπως λες, αυτή είσαι, άρα έχει νόημα να συζητάμε πώς θα ήταν αν ήσουν κάποια άλλη;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Awwwww η δικιά μου ερώτηση στα classics είμαι τόσο συγκινημένη . Για την ιστορία δεν έγινε τίποτα ούτε με ξανακαλεσαν ούτε τίποτα. Μετά από μερικούς μήνες απολύθηκα από εκεί που δούλευα και τώρα εργάζομαι σε ΠΟΛΥ καλύτερη δουλειά.
Μπράβο Origami Lover ! Ευχάριστο update και τελικά κάθε εμπόδιο για καλό το συμπέρασμα . Κ εγώ το πιστεύω ότι όταν σε κάνουν κ περιμένεις στις συνεντεύξεις δεν σέβονται το χρόνο σου και είναι κακό σημάδι για το mentality της εταιρείας .
Α ταυτίζομαι ως προς τη συνέπεια Origami, ειδικά αυτό το κόβω βόλτες από κάτω κάτι μου θυμίζει!
Όντως είναι κακό σημάδι αν αργούν να σε δεχτούν για τη συνέντευξη, ανεξαρτήτως που δεν είμαι ούτε εγώ συνεπής. Στην τελευταία συνέντευξη που άργησαν να με βάλουν γύρω στο μισάωρο, με προσέβαλλαν (“γιατί είναι έτσι το όνομα σου;”, «ααα αυτό είναι το αντικείμενο σου» ειρωνικά όταν τους είπα τα μαθήματα του μεταπτυχιακού μου) και με ρωταγαν άσχετα πράγματα («τι δουλειά κάνει ο αδερφός σου;», «είσαι ινσταγκραμ ινφλουενσερ;»). Δεν συνειδητοποίησα αμέσως την αγένεια, αλλά όταν το αντιλήφθηκα φεύγοντας με πιο καθαρό μυαλό, δεν ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Ευτυχώς ούτε κ αυτοί τελικά.
Δεν ξέρω αν είχες τη διάθεση ή την υπομονή να κάνεις κάτι άλλο, πάντως εγώ πολύ το φχαριστηθηκα όταν το διάβασα! Γιατί οι περισσότεροι υποψήφιοι εργοδότες θεωρούν ότι ο δικός σου ο χρόνος δεν έχει καμία αξία. Και το ίδιο θεωρούν και οι γιατροί προφανώς.
Επειδή αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά στην ζωή μας όχι μόνο σε συνεντεύξεις αλλά και σε ιατρεία κλπ η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να ρωτάς, δηλαδή θα μπορούσες να ρωτήσεις μιας κ περίμενες μισή ώρα αν θα γίνει σε 5 λεπτά η σε μια ώρα, εγώ πλέον όπου καθυστερούν πάω στην γραμματεία και ρωτάω ευγενικά και αναλόγως αποφασίζω.
Κι εγώ το κάνω αυτό, όχι για να αποφασίσω αν θα φύγω, αλλά σαν μοχλό πίεσης να τελειώνουν γιατί έχω και δουλειές. Σιγά μη χάσω κι άλλη μέρα να τους περιμένω.
Μια φορά πραγματικό γεγονός πάω συνέντευξη περίμενα δύο ώρες σε μια αίθουσα και με τους υπόλοιπους συνεντευξιαζομενους γιατί κάτι του έτυχε στον δρόμο και μιλήσαμε στο τηλ κ ήθελε να περιμένω τουλάχιστον άλλη μια ώρα εννοείται πως έφυγα τρέχοντας..
Καλά έκανες Now or never γιατί αυτού του τύπου οι εργοδότες δεν σέβονται γενικά το χρόνο των υπαλλήλων τους. Δούλευα επί χρόνια σε έναν τέτοιο και ενώ ήμασταν από το πρωί και κανονικά φεύγαμε 6 η ώρα, μας είχε να τον περιμένουμε μέχρι τις 8 για το τελευταίο meeting επειδή “κάτι του έτυχε” ή ακόμα και να ήταν στο γραφείο έπρεπε να τελειώσει όλα τα τηλεφωνήματά του (πολλές φορές άσχετα με την τρέχουσα δουλειά) πριν μας κάνει τη χάρη. Εννοείται πως κανείς δεν μπορούσε να φύγει πριν τα πούμε και αν έλεγες κάτι του τύπου έχω-μια-δουλειά σε έπαιρνε ο διάολος.
No_roots νομίζω μπορούμε να μιλάμε ατελείωτα για αυτό το θέμα. Και εγώ σε μια δουλειά που έκανα 9 Ώρο παρακαλώ μπορεί κ παραπάνω μου έδινε δουλειά στις 5.30 για να μην στα πολύ λέω μας άκουσε όλη η περιοχή, ακόμα ψάχνει άτομο!
Κάπως εκτός θέματος, αλλά αυτή η ιστορία μου φέρνει στο νου κάτι άλλο που με ενοχλεί πολύ: το πώς οι εργοδότες θεωρούν ότι σου κάνουν λίγο πολύ χάρη που σε δέχονται για συνέντευξη – και ότι σε γενικές γραμμές βρίσκεσαι πάντα, σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, σε υποδεέστερη θέση, σαν να είσαι εσυ ο μόνος που κρίνεται, λες και δεν μπορείς να κόψεις κ εσυ το περιβάλλον εργασίας και να μην το γουστάρεις- και εν τελει να μην το επιλέξεις αλλά να προτιμήσεις μια άλλη πρόταση. Μου συνέβη πριν από 2-3 χρόνια, πηγα για ιντερβιου σε μεγάλη εταιρεία, ήμουν… Διαβάστε περισσότερα »
Σε νιώθω!! Καταλαβαίνες πολλά από το πάνελ.
Σε μία συνέντευξη, λόγω εμπερίας, ήξερα πιο πολλά για το αντικείμενο από την κοπέλα που μου έπερνε συνέντευξη, τόλμισα να κάνω κάποιες ερωτήσεις τεχνικού χαρακτήρα, για να καταλάβω τη δουλειά που κάνουνε. “Δεν συνεντευξιάζομαι εγώ εδώ” μου πέταξε μες στα νεύρα.
Σε άλλη πάλη, 2/3 του πάνελ με κοιτούσαν το πουκάμισο μου σαν γυμνοσάλιαγκες, με αποτέλεσμα να είμαι συνέχεια μες στο άγχος μήπως έχει ανοίξει κουμπί (που δεν είχε ανοίξει). Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ήθελα να απαντήσω στο email της απόρριψης, αλλά, ναι δεν υπάρχει λόγος.
Για το πρώτο σκέλος της απάντησης: same.
Δεν θεωρώ ότι όταν υπάρχει μια σειρά από συνεντεύξεις, μισή ώρα καθυστέρηση είναι πολύ. Τρία λεπτά να αργεί ή κάθε συνέντευξη, έγινε το κακό. Αλλά δυστυχώς, μου έχει τύχει και μένα, και δυστυχώς έπρεπε να φύγω, δεν είχα άλλη επιλογή. Κόντεψα να σκάσω γιατί με ενδιέφερε πολύ εκείνη η δουλειά. Μου έγινε μάθημα από τότε, και όταν έχω συνέντευξη για δουλειά που με ενδιαφέρει πολύ, υπολογίζω και τοιχόν καθυστερήσεις. Ανθρωποι είμαστε. Υ.γ. Ειμαι πάντα καρα-συνεπής, παντού. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που παίρνω λεωοφορείο, αεροπλάνο, ξανά λεωφορείο, περπατάω, φτάνω στο κτίριο της συνέντευξης (τεράστιο) 45 λεπτά πιο νωρίς, πάω τουαλέτα,… Διαβάστε περισσότερα »
Εμ εγώ που πήρα ολόκληρη μέρα άδεια για να πάω σε μια συνέντευξη που το μόνο που ήθελαν ήταν να με “ψαρέψουν” για το πως διαχειριζόμαστε κάποια θέματα στην ανταγωνιστική εταιρία που δούλευα τότε…?
Όσες φορές χρειάστηκε να περιμένω σε συνέντευξη μου ζήτησαν συγγνώμη και στη reception και αργότερα μέσα στη συνέντευξη. Το θεωρώ απαράδεκτο που σε άφησαν να περιμένεις έτσι χωρίς να σου πουν τιποτα
Εκεί φαίνεται και το ποιον της εταιρείας ή έστω αυτού που σου πέρνει τη συνέντευξη. Αν δε ζητήσουν και συγγνώμη μεγάλο καμπανάκι!