Συζητούσα τις προάλλες με την φαρμακοποιό της γειτονιάς που έχουμε μια σχέση λίγο καλύτερη από την τυπική σχέση πελάτισσας και φαρμακοποιού και συνήθως λέμε τα νέα μας. Η γυναίκα αυτή έχει ένα παιδάκι 2 χρονών και σε δύο μήνες θα γεννήσει το δεύτερο. Μου έλεγε, λοιπόν, πόσο αγχωμένη είναι και πως δεν ξέρει πως θα τα βγάλει πέρα με τα δύο παιδιά και ότι σκέφτεται να στείλει το μεγάλο σε παιδικό σταθμό από τον Σεπτέμβρη.
Εντωμεταξύ, λίγο πριν μου έλεγε πως ο σύζυγός της, που κανονικά δουλεύει μέχρι αργά το βράδυ, κατά την περίοδο της καραντίνας γκρίνιαζε επειδή δεν δούλευε και έμενε στο σπίτι με το παιδί. Και στενοχωριέμαι που είναι τόσο πιεσμένη και που δεν συνειδητοποιεί πόσο αδικημένη είναι. Στενοχωριέμαι που αυτήν την συζήτηση την έχω κάνει με πάρα πολλές μητέρες μέχρι τώρα αλλά ποτέ με κάποιον πατέρα.
Μου τα έλεγε επειδή το θεωρεί αναμενόμενο και φυσιολογικό να νιώθει έτσι, ότι επειδή είναι γυναίκα είναι λογικό να έχει αναλάβει μόνη της όλες τις ευθύνες για τα παιδιά και για το σπίτι. Ευθύνες τόσο μεγάλες που την πνίγουν αλλά δεν της περνάει από το μυαλό ότι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, ότι την αγωνία και την ευθύνη θα έπρεπε να την μοιράζεται με τον σύζυγό της.Της είπα ότι θα είναι πολύ δύσκολο και ότι εφόσον έχει την δυνατότητα να πάρει όσο περισσότερη βοήθεια γίνεται, να κρατήσει την κοπέλα που έχει για το 2χρονο ακόμα κι αν πάει παιδικό κτλ. Και τώρα που τα γράφω, συνειδητοποιώ πως κι εγώ άφησα απέξω τον πατέρα του παιδιού, λες και δεν τον αφορούν αυτές οι αποφάσεις.
Την επόμενη φορά θα πω συζητήστε το με τον Τάδε και αποφασίστε τι μπορείτε να κάνετε, να κάνετε αυτό ή αυτό κτλ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα σταθώ στο ότι ο σύζυγος “γκρίνιαζε που αναγκάστηκε να μείνει στο σπίτι με το παιδί” και η γυναίκα τον δικαιολόγησε. Είναι ακόμα απολύτως αποδεκτό για έναν άντρα να μη γουστάρει να ασχολείται με τα παιδιά, ενώ μια γυναίκα που χρειάζεται ξεκούραση και χρόνο για τον εαυτό της είναι απαράδεκτη, εγωίστρια, άκαρδη και φυσικά, κακή μάνα.
Έκανα ακριβώς τα ίδια λάθη και δε μου περνούσε απ’το μυαλό ότι δεν είναι φυσιολογικό να σηκώνομαι στις 5:30, να ετοιμάζω παιδιά και σύζυγο και να τα βάζω στο αυτοκίνητο στις 7:30 και να τρέχω σαν τρελή να τα αφήσω στον παιδικό και να είμαι στην δουλειά στις 8:00…ο σύζυγος απλώς σηκωνόταν κι έφευγε για δουλειά…το μεσημέρι τα ίδια, όταν αρρώσταιναν τα ίδια, έφτασα πολλές φορές σε απόγνωση. Έστω και αργά κατάλαβα και οι ευθύνες μοιράστηκαν. Ο πατέρας δεν δυσανασχετησε, ίσως κι εκείνος το θεωρούσε…. φυσιολογικό. Δεν έχω πια αυτή τη θηλιά να με πνίγει.
Ομοιπαθουσα κι εγώ. Η απόγνωση αποδίδει πολυ καλά το συναίσθημα. Εμένα ο συζυγος μου ειχε πει κατι του στυλ θεωρούσα πως αν χρειαζόσουν βοήθεια θα μου το έλεγες. Θεωρώ πως από μικρές ειμαστε κουρδισμενες από την κοινωνία να τα αναλαμβάνουμε όλα και οι άνδρες κουρδιζονται να το περιμενουν αυτό από εμάς.
cyora, ναι, στους άντρες δεν καλλιεργούν την ικανότητα του “δε χρειάζεται να στο πουν” που εμείς οι γυναίκες μαθαίνουμε από τότε που καταφέρνουμε να βάλουμε ένα ποτήρι νερό μόνες μας. Εμείς, από εκείνη την ώρα, μαθαίνουμε να ψυχανεμιζόμαστε πότε κάποιος χρειάζεται νερό και να του το πηγαίνουμε χωρίς να το ζητήσει. Αυτό λέγεται φροντίδα. Το να σκέφτεσαι τι χρειάζεται ο άλλος, χωρίς να το ζητήσει. Λέγεται φροντίδα και όχι βοήθεια, γι’αυτό και δεν τη ζητάμε μάλλον. Οι άντρες κατά κανόνα, δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά σημαίνει φροντίδα γιατί σπάνια τους λένε τι είναι φροντίδα, τι ευθύνη και τι υποχρέωση. Όπως… Διαβάστε περισσότερα »
Έλα ρε παιδιά τώρα… Να μην πηγαίνει ούτε τα παιδιά στο σχολείο? Ε ναι θα το πω, είπαμε πατριαρχία αλλά αυτό ναι, ήταν υπερβολικό!!
Κατά τα άλλα μη νομίζετε πάντως, και όσες δεν το ανεχτηκαμε αυτό δεν είναι ότι τελικά είχαμε καλύτερο αποτέλεσμα. Απλά χωρίσαμε και όποτε με τη βούλα πλέον τα κάνουμε όλα μόνες μας.
Mia idea τι εννοείς με μπέρδεψες. Ποιο ήταν υπερβολικό; Για ποιο λόγο να μην πηγαίνει ο πατέρας τα παιδιά στο σχολείο; Είναι αυτονόητο να τα πηγαίνει η μαμά;
Το αντίθετο εννοεί Rubia. Ότι είναι απαράδεκτο να μην αναλάβει ούτε καν το σχολείο ο πατέρας.
Α οκ! Παρανόησα.
Νομίζω εννοεί ότι και η πατριαρχία έχει ένα όριο και ότι μπορεί ο μπαμπάς ΕΣΤΩ να πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο.
Φοβάμαι ότι αν γίνει κουβέντα περί ισομοιρασμου των ευθυνών του παιδιού, η απάντηση που θα λάβει η φίλη σου θα είναι να σταματήσει από τη δουλειά…
Μην το λες, τον θέλουν και το δεύτερο μισθό να μπαίνει στο σπιτι. Πιθανόν να μην υπάρξει καμία απάντηση η απάντηση τύπου “πάλι γκρίνια, υπερβαλλεις” κτλ.
Συμφωνώ, λίγες οικογένειες μπορούν να ζήσουν με ενα μισθό.
Δυστυχως ετσι ειναι, έχουν εμποτιστει οι γυναίκες με την αντίληψη ότι όλες οι ευθύνες του σπιτιού και της οικογένειας είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη. Οι περισσότεροι άνδρες από την πλευρά τους δεν αρκούνται όμως στην κατανομή των ρόλων, ο ένας δουλειά στο γραφείο και ο άλλος δουλειά στο σπιτι. Όχι, θέλουν τη γυναίκα σούπερ woman, να φέρνει μισθό στο σπιτι και να κάνει παράλληλα οικιακά, μαγείρεμα, babysitting. Και φυσικά όταν η εργαζόμενη, μαγείρισσα, καθαρίστρια, νοσοκόμα, δασκάλα, babysitter είναι εξαντλημένη και όχι super sexy τους ενοχλεί, γτ έχει χαθεί “η μαγεια”. Δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στην περίπτωση της τρέχουσας, αλλά σε μια… Διαβάστε περισσότερα »
Θυμάμαι σαν τώρα, όταν ήμουν γύρω στα 12, την σκέψη πόσο τυχερός ήταν ο μπαμπάς μου που γεννήθηκε άντρας και όχι γυναίκα, η μαμά μου ήταν εκείνη που καθάριζε, έπλενε, σιδέρωνε, ψώνιζε, και φυσικά δούλευε κιόλας επειδή δεν έφτανε ένας μισθός. Την θυμάμαι εκείνη την σκέψη σαν τώρα, ήμουν ακόμα παιδί και δεν είχε ακόμα ξεκαθαρίσει η σκέψη μου, έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου να μην δεχθώ ποτέ να ζω έτσι. Είναι πραγματικά αδύνατο να σηκώσει όλο το βάρος ένας άνθρωπος. Ακούω ατάκες γύρω μου ”είσαι τυχερή που σε βοηθάει ο σύντροφος σου στο σπίτι και με το παιδί” και… Διαβάστε περισσότερα »
Μπορεί να της περνάει από το μυαλό αλλά να φοβάται να κάνει την οποιαδήποτε συζήτηση με τον σύζυγό για τις δικές του ευθύνες, αυτό είναι ακόμα πιο λυπηρό
Δυστυχώς πιστεύω ότι εκεινης δεν της περνάει από το μυαλό ότι δεν έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα. Έχουμε συνηθίσει να ακούμε από γυναίκες πόσο κουράζονται για να τα προλαβαίνουν όλα, που θεωρούμε ότι ειναι φυσιολογικό. Τα πρώτα χρόνια μετά που γέννησα τα έκανα ολα εγώ, από αδράνεια, επειδή αυτό έβλεπα να γίνεται με όλες τις φίλες, συγγενείς κτλ. Μου πήρε πολυ χρόνο και το site της Αμπα με βοήθησε να το καταλάβω.
Είναι απλά κρίμα..Να μιλάμε εν έτη 2020 για ρόλους υποχρεώσεων στο σπίτι.