«Πάντα μου άρεσαν τα σακάκια και τα παλτό. Κατά την εφηβεία μου, που σωματικά πια μπορούσα, άρχισα να φοράω ό,τι ξεχασμένο υπήρχε στην ντουλάπα των γονιών μου, συμπεριλαμβανομένου του γαμπριάτικου κοστουμιού του πατέρα μου απ’ τα ’70s που μεταποίησα και το έχω μέχρι και σήμερα. »Γενικά ένα κοστούμι είναι ένα ένδυμα που μπορείς να φορέσεις σχεδόν παντού» ακούω την Ευτυχία Καραμολέγκου να μου λέει από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, καθώς τη ρωτώ σχετικά με την κολεξιόν της «Boy Girl Appeal» μέσα από την οποία επαναπροσδιορίζει αυτό το στερεοτυπικά ανδρικό ένδυμα για να ντύσει γυναίκες.
Η νεαρή σχεδιάστρια βρίσκεται στο Λονδίνο τα τελευταία επτά χρόνια αφού μετά τις σπουδές της πάνω στο σχέδιο μόδας στην Αμβέρσα βρέθηκε στη βρετανική πρωτεύουσα να εργάζεται με την ομάδα της Mary Katrantzou, ενώ σχετικά πρόσφατα ολοκλήρωσε και ένα master πάνω σε αυτό που ονομάζουμε womenswear στο περίφημο Saint Martins.
Η πρώτη μου πρακτική στον χώρο της μόδας ήταν στη Mary Katrantzou. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία, οπότε και η πρώτη φορά που είδα ολόκληρη τη διαδικασία, απ’ τα πρώτα στάδια ως το τελικό αποτέλεσμα, στην πραγματική της διάσταση, πέρασα δηλαδή απ’ τη θεωρία στη πράξη.
«Η έκφραση επτά χρόνια φαγούρας δεν είναι τυχαία» λέει γελώντας. «Θα ήθελα μία αλλαγή τοπίου, αλλά για κάποιο διάστημα ακόμα θα είμαι εδώ. Πέραν της γκρίνιας μου, είναι αναμφισβήτητα μία πολύ καλή βάση. »Τα ερεθίσματα και οι ευκαιρίες είναι αρκετές και βρισκόμαστε σε “ενδιαφέρουσα” περίοδο λόγω Brexit». Λίγο αργότερα μου λέει πως αυτό που αγαπά περισσότερο, πέρα από τις βόλτες για σινεμά και τα περιστασιακά δείπνα, είναι να περπατά στους σχεδόν άδειους δρόμους του Λονδίνου, τα κυριακάτικα πρωινά, με έναν καφέ στο χέρι.
»Τα ερεθίσματα και οι ευκαιρίες είναι αρκετές και βρισκόμαστε σε “ενδιαφέρουσα” περίοδο λόγω Brexit». Λίγο αργότερα μου λέει πως αυτό που αγαπά περισσότερο, πέρα από τις βόλτες για σινεμά και τα περιστασιακά δείπνα, είναι να περπατά στους σχεδόν άδειους δρόμους του Λονδίνου, τα κυριακάτικα πρωινά, με έναν καφέ στο χέρι.
«Μεγάλωσα σε τρία διαφορετικά νησιά, τη Σύρο, τη Σαντορίνη και την Κω, και όταν τελείωσα το λύκειο πήγα στην Αθήνα για να σπουδάσω γραφιστική στα ΤΕΙ. Αργότερα δούλεψα ελάχιστα ως γραφίστρια μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω ένα restart.
»Έτσι βρέθηκα στην Αμβέρσα να σπουδάζω σχέδιο μόδας. Ήταν η μόνη σχολή που με ενδιέφερε, λόγω της προσέγγισης που έχει προς τη μόδα, που τότε συμβάδιζε με αυτό που πίστευα κι εγώ. Και επειδή γενικά είμαι εμμονικά προσηλωμένη στον στόχο μου, το αποφάσισα, προετοιμάστηκα και πέρασα τις εξετάσεις.
»Αυτό που κυρίως έμαθα εκεί είναι πως να είμαι εφευρετική, ώστε να φτάνω στο επιθυμητό αποτέλεσμα, με την έννοια του ότι δεν υπάρχει ένας μόνο τρόπος για να κάνεις κάτι, αλλά «ο τρόπος σου», κάτι που αυτόματα σε κάνει και αυτάρκη.
»Η πρώτη μου πρακτική στον χώρο της μόδας ήταν στη Mary Katrantzou. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία, οπότε και η πρώτη φορά που είδα ολόκληρη τη διαδικασία, απ’ τα πρώτα στάδια ως το τελικό αποτέλεσμα, στην πραγματική της διάσταση, πέρασα δηλαδή απ’ τη θεωρία στη πράξη.
»Το ότι είναι Ελληνίδα φαντάζομαι έπαιξε ρόλο, αλλά ο κύριος λόγος που ήθελα να είμαι εκεί ήταν γιατί ως νέα ανερχόμενη σχεδιάστρια τότε, και με σχετικά μικρή ομάδα, ήξερα ότι θα με “χρησιμοποιούσαν” όσο το δυνατόν περισσότερο, οπότε και θα μάθαινα περισσότερα» μου λέει περιγράφοντας τη μέχρι τώρα πορεία της.
Η κολεξιόν με ανδρικά κοστούμια για γυναίκες που έκανε ως πτυχιακή στο Saint Martins είχε τρομερή επιτυχία και ανταπόκριση. Τα κομψά της παντελόνια, σακάκια και παλτό, σε χρώματα όπως το κεραμιδί, το γκρι και άλλα χρώματα της φθινοπωρινής παλέτας, αποτελούν την πραγματοποίηση της δικής της προσέγγισης στη ζωή, το στυλ και τη μόδα.
Η Ευτυχία είναι ένα εξαιρετικά μυστικοπαθές άτομο, δεν έχει Facebook, δεν της αρέσει γενικότερα μοιράζεται προσωπικές πληροφορίες στα social media και δεν θα δεις ποτέ το πρόσωπό της online. Προσφάτως συμμετείχε στο project VOID του περιοδικού 1Granary στο Λονδίνο που είχε σκοπό να διευκολύνει δημιουργικές συνεργασίες μεταξύ ανερχόμενων σχεδιαστών και μεγάλων ονομάτων της βιομηχανίας. Το πρώτο κεφάλαιο σε μορφή έκθεσης παρουσιάστηκε ήδη στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, στο οποίο η Ευτυχία σε συνεργασία με φωτογράφους και στυλίστες, παρουσίασε μία σειρά φωτογραφιών που πλαισιώθηκαν με ηχητικό installation κομματιών από συνεντεύξεις γνωστών γυναικών.
«Αυτό τον καιρό ασχολούμαι με την επίπονη και λιγότερο ελκυστική πλευρά αυτής της βιομηχανίας. Είναι το κομμάτι που έχει να κάνει με επιβεβαίωση παραγγελιών, τροποποίηση πατρόν σε διαφορετικά μεγέθη, παραγωγή κομματιών και γενικά ό,τι χρειάζεται για να καταλήξει ένα προϊόν στα καταστήματα.
»Η διαδικασία είναι άχαρη και στρεσογόνα, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως συγχρόνως είναι και συναρπαστική, γιατί η αρχική δημιουργία ξαφνικά αποκτά οντότητα και σημασία».
Πάντως αξίζει να σημειωθεί ότι κομμάτια της συλλογής της έχουν αγοραστεί από καταστήματα στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Τόκιο ακόμα και το Κιότο. «Θα είναι προς πώληση από Σεπτέμβριο, οπότε και ανυπομονώ να δω το τελικό αποτέλεσμα» μου λέει ενθουσιασμένη.
Της Μερόπης Κοκκίνη
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
