Πόσες ντουλάπες μπορεί να έχει ένας άνθρωπος μεσαίου εισοδήματος που ζει στην Αθήνα και ντύνεται πλέον αποκλειστικά με ό,τι τον βολεύει; Τρεις και θέλει και άλλη μία. Αυτή ήμουν εγώ, μέχρι που αποφάσισα τρελή εκκαθάριση στις γκαρνταρόμπες και τα… μπαουλοντίβανα του σπιτιού και εγένετο χάος.
Βασικά, το χάος προέκυψε όταν αποφάσισα να ενημερώσω το φιλικό μου περιβάλλον ότι θα χαρίσω και ό,τι δεν ήταν σε κατάσταση για να χαριστεί, θα το πετάξω.
Και βρήκα τον μπελά μου. Εκεί που νόμιζα ότι έκανα το καλό και το ‘ριχνα όχι ακριβώς στο γυαλό, αλλά κάπου που θα το εκτιμούσαν περισσότερο, εκεί που όντως είχα χαρίσει τα κομμάτια που ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, έκανα τη βλακεία να εξομολογηθώ αυτή την “επιχείρηση – σκούπα” και με πήρε και με σήκωσε.
Γιατί, παιδάκι μου, πετάς τα πράγματά σου; / Είσαι τρελή που χάρισες το τάδε φόρεμα; / Γιατί δεν τα πουλάς στο Market Place; / Να τα δώσεις στην εκκλησία! / Να τα πας σε κατάστημα second hand! / Πας με τα καλά σου; Αυτό το φόρεσες μόνο μία φορά!
Κοινώς άκουσα τα πάντα, τα εξ αμάξης κυρίως, για το πόσο επιπόλαια συμπεριφέρομαι απέναντι στα ρούχα μου…
Κι όμως! Για ‘μένα όλο αυτό ήταν ένα τεράστιο βήμα, κυριολεκτικά, προς την ελευθερία. Για πάρα πολλά χρόνια μάζευα και μάζευα, φθηνά και όχι και τόσο φθηνά πράγματα, ρούχα που για διάφορους λόγους δεν μπορούσα να φορέσω συχνά, ρούχα με συναισθηματική αξία, αλλά μηδενικό χρηστικό πρόσημο, ρούχα που κάπως και κάποτε λίγο χαρήκαμε μαζί. Και για λόγους ανεξήγητους δεν μπορούσε να τα αποχωριστώ.
Εκείνο το τζιν που μου χώραγε πριν τσιμπήσω 5 κιλά, εκείνο το μπλουζάκι που φόραγα σε κάποια βράβευση, εκείνο το φόρεμα το βράδυ που τον γνώρισα, ένα πουλόβερ που έγινε κάτι σαν το αρκουδάκι μου στην ενήλικη ζωή, μία (ανυπόφορα στενή) φόρμα από κάποτε που ήμουν περισσότερο ιδέα και λιγότερο άνθρωπος. Πέρασα ωραία με όλα αυτά τα ρούχα, κι άλλα τόσα που πού να γράφω τώρα όμως εδώ και χρόνια τίποτα δεν μας δένει.
Πλέον με τρία πουλόβερ, ισάριθμα παντελόνια και ζευγάρια παπούτσια μπορώ να βγάλω εποχές ολόκληρες. Το καλοκαίρι πολλά και φθηνά μακό και ελαφριά φορέματα, πέδιλα και σνίκερς και γεια σας. Τι με ανάγκαζε λοιπόν τόσα χρόνια να μαζεύω / να πλένω / να σιδερώνω και να αποθηκεύω ρούχα που δεν φορούσα πια;
Χαζεύοντας ένα μεσημέρι Shopping Star (ναι, ναι, δεν θέλω ξινίλες, εγώ με Shopping Star ως υπόκρουση, κάνω σοβαρότατες δουλειές) συνειδητοποίησα ότι από τη μία όλο αυτό με τα ρούχα είναι μία αίσθηση μικρο-ιδιοκτησίας. Η κάθε μια έχει στη ντουλάπα της κάτι που το θεωρεί αν όχι θησαυρό, τουλάχιστον κάτι πολύτιμό της. Κρεμιόμαστε πολύ συχνά από τα αντικείμενα και κυρίως τα ρούχα για να ηρεμήσουμε τις ψυχές μας, να ομορφύνουμε το παρουσιαστικό, πολύ συχνά και τη διάθεσή μας. Είναι αυτό το λίγο που μας ανήκει και είναι πάντα εκεί για να μας παρηγορεί.
Από την άλλη, ήταν η ηλικία. Στα 20 και στα 30 έχεις αντοχές. Μπορείς! Να μαζεύεις, να πλένεις, να σιδερώνεις, να αποθηκεύεις, να μεταποιείς, να ράβεις, να ξηλώνεις (ναι, το έκανα κι αυτό), να θες να εντυπωσιάσεις, να θες να κάνεις statement, να, να, να… Πλέον δεν θέλω τίποτα από αυτά και κάπου ντρέπομαι να το ομολογώ ανοιχτά, αλλά δεν είναι τόσο “παραίτηση” όσο φαίνεται.
Δεν έχω λύσσα να δηλώσω κάτι πια. Είμαι χαλαρή σαν το αεράκι της άνοιξης και τσιτωμένη μέχρι να ξεράσει ο σκύλος στη μοκέτα και να γυρίσει ο μικρός με ματωμένο γόνατο από τη μπάλα. Δεν τρελαίνομαι όταν η τσάντα δεν κομποζάρει ακριβώς με το γενικότερο outfit, δεν μ’ απασχολεί κιόλας. Είναι άλλη η προτεραιότητα (να έχω κοιμηθεί καλά, ας πούμε), άλλη και η ζωή μου πια.
Ψάχνομαι λίγο περισσότερο από πού αγοράζω τι, είμαι απολύτως σίγουρη για το τι μου χρειάζεται στ’ αλήθεια και τι όχι, και δεν λυγάω εύκολα μπροστά σε ακόμα ένα τέλειο φορεματάκι που θα με βγάλει μετά βίας τη σεζόν. Δεν κρίνω όσους δεν κάνουν τα παραπάνω, ήμουν μία από αυτούς μέχρι πριν από λίγο καιρό. Όμως, αλήθεια θέλω νόημα και αγάπη στη ζωή μου και η ντουλάπα μου είναι μέρος αυτής της ζωής.
Κάτι που δεν χρειάζομαι εγώ, για άλλον είναι θησαυρός και καθόλου δεν με νοιάζει αν θα μπορούσα να πουλήσω κάτι απ’ όλα αυτά. Και το κυριότερο: δεν χρειάζομαι τελικά τόσα ρούχα. Χρειάζομαι αυτά που με κάνουν να νιώθω καλά, άνετη και ευέλικτη και ίσως έχουν και μια ιστορία να (μου) αφηγηθούν, μέχρι εκεί.
Και ξέρω ότι δεν πρόκειται να νοσταλγήσω εκείνο το υπέροχο φλοράλ φόρεμα που για χρόνια υποσχόμουν ότι θα αδυνατίσω για να το φορέσω ξανά. Νοσταλγώ εμένα τότε και την αίσθηση που μου ‘δινε εκείνο το ρούχο. Μια ανάμνηση, δηλαδή. Ε, για μια ανάμνηση ας μην αγοράσω άλλη μία dexion για το μπαλκόνι!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πολύ ωραίο κείμενο. Κάθε φορά που ξεσκαρτάρω τα ρούχα μου, νιώθω ότι φεύγει ένα μεγάλο βάρος και από πάνω μου. Όλα καταλήγουν στους κόκκινους κάδους ανακύκλωσης ρούχων.