Ας πάμε πίσω στα ’00s, τότε που το ίντερνετ ήταν αθώο. Ψέματα. Tο ίντερνετ δεν ήταν ποτέ αθώο γιατί υπήρχε ο ανθρώπινος παράγοντας, οπότε πάμε πίσω στην εποχή που κανένας δεν πίστευε πως μπορούσε να κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους στο ίντερνετ. Τότε που οι φωτογραφίες άρχισαν να πληθαίνουν, να μεσουρανούν τα κουτσομπολίστικα blogs και το ΤΜΖ, τότε που η διασκέδασή μας ήταν να βλέπουμε celebrities να παραπαίουν, να τους πετυχαίνουμε σε ντροπιαστικές στιγμές, να τους εντοπίζουμε οπουδήποτε ζώντας μια κανονική ζωή που μπορεί να έμοιαζε με τη δική μας αλλά δεν ήταν καθόλου. Είναι η εποχή λίγο πριν από τα social media, που οι κάμερες των κινητών μόλις είχαν ξεκινήσει να μας δείχνουν πιξελιασμένους, ο όρος selfie δεν ήταν διαδεδομένος, αλλά όλοι ήξεραν καλά τον όρο «παπαράτσι».
Τα κορίτσια που κυνηγούσαν ήταν εκείνα που δεν τους συγχωρούσαμε πως μπορούσαν να ζουν τη ζωή που δεν είχαμε. Ήταν εκείνες που ήταν νέες, ωραίες, σχεδόν πάντα μικροσκοπικές, έπιναν, χαλιόντουσαν, πάρταραν, είχαν αγόρια. Η Μπρίτνεϊ Σπίαρς, η Πάρις Χίλτον, η Λίντσεϊ Λόχαν, ήταν πρωταγωνίστριες στη συλλογική μας εμμονή που έκρινε ή αποθέωνε εκείνες που πρώτες έτυχε να ζήσουν όλη την περιπέτεια της νιότης τους κάτω από τον φακό των παπαράτσι, στο ίντερνετ. Δημοσίως. Πολλές φορές χωρίς τη συναίνεσή τους. Με φωτογραφίες που μένουν για πάντα όμως.
Τα σλόγκαν είναι ωραία και έχουν μια παράλογη δυναμική. Είναι αθώα και κοφτερά μαζί και το να φοράμε λέξεις που λένε κάτι μας συνδέει μόνο με τους ανθρώπους που το καταλαβαίνουν.
Τι κάνεις, λοιπόν, όταν η εικόνα σου είναι πιθανότατα το μόνο μέσο επικοινωνίας σου; Όταν οι αποφάσεις για το ποια είσαι έχουν παρθεί ήδη από τα μέσα και την κοινωνία; Όταν έντεχνα και χειριστικά δεν σου επιτρέπουν να απαντήσεις; Αφήνεις τα ρούχα να μιλήσουν για σένα. Φοράς κάτι μέσω του οποίου μπορείς να κάνεις μια δήλωση για να την καταλάβουν μόνο αυτοί που χρειάζεται. Για να πεις αυτό που θέλεις, χωρίς να σε κόψουν, χωρίς να σε σταματήσουν. Κάπου εκεί γεννήθηκε το clapback Τ-shirt. Ίσως το θυμάστε. Ήταν η φωτογραφία της Μπρίτνεϊ με ένα Τ-shirt που έγραφε «dump him» όταν χώρισε με τον Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και οι φήμες έλεγαν πως ήταν με την Αλίσα Μιλάνο. Είναι η εικόνα της Πάρις Χίλτον με ένα Τ-shirt που έγραφε «Stop being desperate» , η Λίντσεϊ Λόχαν με γραμμένο το «skinny bitch» στην μπλούζα της. Η Μαντόνα φορούσε μπλουζάκι που έλεγε «cult member» όταν την έκριναν για τη στροφή της στην Καμπάλα. Αρκετά χρόνια αργότερα βγήκε η Βικτόρια Μπέκαμ με το «Fashion stole my smile», την περίοδο που σχολίαζαν το γεγονός πως δεν χαμογελά ποτέ.
Τα σλόγκαν είναι ωραία και έχουν μια παράλογη δυναμική. Είναι αθώα και κοφτερά μαζί και το να φοράμε λέξεις που λένε κάτι μας συνδέει μόνο με τους ανθρώπους που το καταλαβαίνουν. Τα κορίτσια των ’00s δεν έκαναν κάτι πρωτότυπο, Τ-shirts με σλόγκαν υπήρχαν από τη στιγμή που μπήκαν τα μακό στην καθημερινότητά μας, δηλαδή κάπου στα τέλη των ’60s. Όμως εκείνες ήταν από τις πρώτες που το χρησιμοποίησαν με έναν τόσο δραστικό τρόπο μέσω του ίντερνετ, που στο τέλος τις βοήθησε να γίνουν κάτι σαν ένα πρωτόγονο meme. Μια viral εικόνα με μια λεζάντα φορεμένη που γνωστοποιούσε ένα κοινό συναίσθημα, μια απάντηση.
They don’t build statues of critics pic.twitter.com/EbH3LNEO0l
— CHARLI XCX UPDATES🩸 (@FckyeahCharli) March 17, 2022
Ίσως γι’ αυτό συνεχίζουμε να φοράμε σήμερα Τ-shirts που λένε κάτι. Οι αριθμοί λένε πως οι online αναζητήσεις μας σε μπλούζες με κάποιο σλόγκαν έχουν ανέβει πάνω από 35%. Η σειρά praying φτιάχνει μπλουζάκια, τσάντες, μαγιό που μοιάζουν να απηχούν τις φωνές των ’00s. Έφτιαξε το μπλουζάκι της Charli xcx που έλεγε «They don’t build statues of the critics» , το οποίο φόρεσε όταν βγήκαν οι όχι και τόσο καλές κριτικές για το τελευταίο της άλμπουμ.
Το 2019 ο σχεδιαστής Christopher Kane έφτιαξε μια σειρά που αποτελούνταν από Τ-shirts, hoodies, αντικείμενα για το σπίτι και αξεσουάρ που γράφουν «More Joy», «Sex», «Special». Υπάρχει ένα Τ-shirt Dior που κοστίζει γύρω στα 500 ευρώ και γράφει «we should all be feminists». H καλλιτέχνις Petra Collins ανέπτυξε με το ssense μια σειρά σαν ονείρωξη των ’00s, με Τ-shirts που γράφουν «Ι’m sorry». Στο σίριαλ «Euphoria» ο χαρακτήρας της Maddie φορά ένα Τ-shirt που γράφει «Don’t be jealous» της σχεδιάστριας Vanna Youngstein ‒ έγινε αμέσως sold out.
Στην Ελλάδα ο Γιώργος Μεσημέρης έφτιαξε τα Hardclo που γράφουν σε κυριλλικό αλφάβητο «Αθήνα», «Ανάφη», «Σύρος» αλλά και τη λέξη «hard», δηλαδή «δύσκολο». Μερικές φορές οι λέξεις εμφανίζονται με άλλο τρόπο, λίγο ξένο, αλλά μιλάνε για εμάς.
Φοράμε λέξεις δηλωτικές αυτού που νιώθουμε ή θα θέλαμε να είμαστε, ή ειρωνικού ύφους. Φοράμε σλόγκαν γιατί θέλουμε να ανήκουμε κάπου, σε ένα συγκεκριμένο τοπίο, σε μια φυλή που εμείς καταλαβαίνουμε και διψάμε για την αποδοχή της. Αν το σκεφτείς, είναι μια μικρή περφόρμανς, μια καλοστημένη χορογραφία, μια προσωπική μαρκίζα των πεποιθήσεών μας, με τον τρόπο που οι φίλαθλοι φοράνε έξω από τα γήπεδα την αθλητική φανέλα. Το κάνουμε σχεδόν υποσυνείδητα, αλλά με μεγάλη επιμέλεια. Μονάχα που εκείνα τα κορίτσια στα ’00s, εκείνη τη στιγμή, έγραψαν ένα μικρό κεφάλαιο στην ιστορία της ποπ κουλτούρας, κάνοντάς το εξαιρετικά συνειδητά. Απάντησαν σε όσους δεν τις άφηναν να μιλήσουν όπως ήθελαν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
