Αγαπητοί Α μπα και σχολιαστές, Διαβάζω Αμπα χρόνια, αυτή η στήλη εχει αλλάξει τον τόπο που βλέπω και σκέφτομαι την καθημερινότητα, έδωσε όνομα σε συμπεριφορές που ήξερα πως είναι λάθος, αλλά δεν ήξερα το γιατί, με βοήθησε συχνά να μην αισθάνομαι τόσο μόνη.Το θέμα μου; Χάνω τη μητέρα μου. Στα 78 διαγνώστηκε με άνοια, σε αρχικό στάδιο. Φαινόταν σταθερή για 5 χρόνια περίπου, από το 2019 και μετά έχει συνεχή έπειδεινωση . Τον τελευταίο χρόνο την παρακολουθώ σιγά σιγά να χάνεται, το πρόσωπο που υπήρξε, σταδιακά εξαφανίζεται. Το φρικτό είναι ότι μέχρι πρόσφατα το καταλάβαινε, ήξερε τι της συμβαίνει. Ισως ακόμα, αλλά δεν μπορεί πια να το εκφράσει. Φοβόταν, προτιμούσε να πεθάνει έλεγε. Οι γιατροί μου λένε ότι δεν μπορούν πια να κάνουν κάτι. Παίρνει αγωγή, αλλά δεν της κάνει τίποτα πλέον. Ξέρω, είναι η πορεία της ζωής, κ εκείνη έζησε την δική της. Όμως τι σκληρός τρόπος να φεύγεις. Καταλαβαίνω μάλλον τι μου συμβαίνει, είναι η απώλεια της μανας – για μένα ο μονος ανθρωπος που νομίζω με αγαπάει πραγματικά. Όταν θα φύγει δεν θα υπάρχει κανεις και αυτό με τρομάζει. Ειναι η αδυναμία να την βοηθήσω, να την ανακουφισω, τη βλέπω να τα περνάει ολα αυτά κ εγω παρακολουθώ ανήμπορη. Μια αγκαλιά, λίγη συζήτηση, μισή με μια ώρα τη μέρα. Γιατί δουλεύω όλη μέρα. Και μετά πρέπει/θέλω να περασω χρόνο και με το παιδί. Κ έτσι την αφήνω πάλι στη μοναξιά της. Με την κυρία που την προσέχει, αλλά δεν ξέρει ελληνικά. Και ταξιδεύω συχνά λόγω δουλειάς και περνάνε μέρες χωρίς καν αυτό το μισάωρο. Τύψεις. Σχεδόν κανείς δεν την επισκέπτεται εκτός από μένα. Οι αδερφές της, τα τόσα ανιψια, φιλες. Σπάνια έρχεται κάποιος να τη δει. Το καταλαβαίνω, όλοι τρέχουμε. Μήπως εγώ πάω στις θείες μου; Αλλά με πονάει η τόση μοναξιά της. Εν μέσω δουλειάς, σπιτιού, μικρού παιδιού, προβλήματων με τον άντρα μου, προσπαθώ να το διαχειριστώ. Κάθε μέρα φαίνεται όλο και πιο δύσκολο. Δεν βοηθά και η δύσκολη φάση στο γάμο μου, νιώθω τελείως μόνη μου, σαν να μαι βυθισμένη στο νερό και να προσπαθώ να κρατήσω το κεφάλι απέξω. Δεν έχω ερωτηση- νομίζω ήθελα κάπου να μιλήσω, σήμερα ήταν τόσο δύσκολα. Φιλιά
Για αυτή την ερώτηση, απευθύνθηκα στην πόντια ιντερνάσιοναλ, που είχε την καλοσύνη να απαντήσει:
Το κακό με την άνοια είναι ότι δε φαίνεται. Δεν βλέπεις με τα μάτια σου την ασθένεια, πρέπει να τη συλλάβεις μόνο με το μυαλό σου. Και στο χρόνο που μεσολαβεί μέχρι να μεταφερθεί η εικόνα, από τα μάτια στον εγκέφαλο, προλαβαίνεις να ελπίσεις ότι θα την ακούσεις να σου λέει «καλώς το κορίτσι μου». Αλλά δεν το λέει. Πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου ότι παρόλο που τη βλέπεις, δεν είναι εκεί. Κι ας σε κοιτάζει.
Δεν έχω παρηγορητικά λόγια να σου πω για τη μοναξιά της που σε πονάει. Ούτε γι’αυτή που νιώθεις εσύ. Τα γηρατειά έχουν μοναξιά, όπως και ο πόνος. Δεν το λέω κυνικά, το λέω με δάκρυα. Η μαμά μου έλεγε, «οι γέροι είναι σαν μικρά μωρά». Πόσο μόνο κι αβοήθητο νιώθει ένα μωρό; Τι αγωνία βιώνει και πόσο αδύναμο είναι; Πώς είναι να θέλεις να μιλήσεις, αλλά να μην μπορείς; Δε χρειάζεται κάποιον να της μιλάει ελληνικά. Κάποιον να μιλάει τη γλώσσα της αγάπης χρειάζεται και αν αυτή η γυναίκα το κάνει, είναι κατάλληλη. Στην αγκαλιά του παιδιού σου δεν πρέπει να κλάψεις ποτέ, στης μαμάς σου όμως μπορείς. Είναι το μόνο που θα σε ανακουφίσει. Η αγκαλιά της μαμάς σου, που είναι εκεί, ζωντανή και ζεστή. Και σ’ακούει, να το ξέρεις αυτό. Θα σε παρηγορήσει, είναι η μόνη που μπορεί.
Η μαμά σου θα φύγει αλλά η αγάπη της θα μείνει. Θα σου λείπει, επειδή θα είναι παρούσα κάθε στιγμή, αλλά δε θα τη βλέπεις και θα πρέπει να συνηθίσεις σ’αυτό: Στο να τη νιώθεις, αλλά να μην τη βλέπεις. Είναι περίεργο πράγμα η απώλεια αγαπημένου προσώπου. Είναι αλήθεια ότι δεν σταματάει να υπάρχει.
Ναι, είναι απαίσιο να ζεις χωρίς μητέρα. Αλλάζει ο τρόπος που βιώνεις τη ζωή. Στην αρχή νιώθεις σαν ένα τρίχρονο που το άφησαν μόνο του να παίξει στην αυλή. Ή σαν 5χρονο την πρώτη μέρα στο σχολείο. Μην τρομάζεις όμως. Αν κάτι είναι τρομακτικό, είναι το πόσα τελικά αντέχουμε.
Όσο για τις τύψεις, δε φταις εσύ. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν προβλέπει χρόνο για τα ανθρώπινα. Ούτε οι γυναίκες είχαμε ποτέ την πολυτέλεια, να προλαβαίνουμε να παίρνουμε ανάσα, βγαίνοντας απ’τον έναν ρόλο και μπαίνοντας στον άλλον. Αν αυτή την περίοδο, έχεις ανάγκη να είσαι λίγο περισσότερο κόρη, μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου πει ότι δεν μπορείς.
https://www.alzheimer-hellas.gr/index.php/el/
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αγαπημένη φίλη στέλνω να σου πω πόσο σε νιώθω. Εγώ είχα τον μπαμπά μου με άνοια. Για 8 χρόνια, τα πρωτα λίγο καλύτερα,ξεκίνησε και σταθεροποιήθηκε, και τα τελευταία 2 χωρίς να αναγνωρίζει κανέναν. Τελικά τον χάσαμε, 24 μέρες μετά την γέννηση του γιου μου. Ήμουν η κύρια φροντιστής για πολύ καιρό, με τη βοήθεια του αδερφού μου και την αμέριστη συμπαράσταση του άντρα μου (από όταν ήταν ακόμα ο φίλος μου). Είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς αλλά σε παρακαλώ, βρες κάποιον να μιλήσεις, είτε φίλο σου είτε ακόμα καλύτερα κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας. Το φορτίο είναι βαρύ, οι τύψεις… Διαβάστε περισσότερα »
Καλησπέρα Έχω πολύ καιρό να συνδεθώ για να σχολιάσω, αλλά αυτή η ερώτηση με άγγιξε στην ψυχή. Είχα τη μητέρα μου με Alzheimer με διάγνωση από τις αρχές του 2003 και την έχασα τον Μάιο του 2014. Τα πρώτα 3 χρόνια μέχρι το τέλος του 2006, που έφυγε ο πατέρας μου από τη ζωή και λίγους μήνες μετά, ήταν σε μια σταθερή κατάσταση (με φαρμακευτική αγωγή) όπου μπορούσες να κάνεις μαζί της μια συζήτηση με αρχή,μέση και τέλος. Τα επόμενα 3 χρόνια ζούσε στο σπίτι της, με μια κυρία από τη Βουλγαρία η οποία ευτυχώς μιλούσε καλά ελληνικά που την… Διαβάστε περισσότερα »
Έπος πόντια.
Έχω βιώσει τα ίδια με τον πατέρα μου και είναι έτσι ακριβώς.
Αχ τι κλάμα ήταν αυτό…ευχαριστούμε Πόντια, ευχαριστούμε Λένα.
Αχ, ρε Πόντια…
Ο πατέρας μου είναι στην ίδια, πολύ προχωρημένη πια κατάσταση. Σου εύχομαι δύναμη και αν μου επιτρέπεις, ξεκίνα να βλέπεις το συντομότερο έναν ψυχολόγο. Είναι ένα βάρος πολύ δύσκολο, ειδικά για σένα που το σηκώνεις μόνη σου ❤️
Όταν θα φύγει, θα υπάρχει η αγάπη που πήρες, ο τρόπος που σε μεγάλωσε και σε έκανε να είσαι ένας άνθρωπος που αγαπάει και πονάει τη μάνα το. Θα μείνουν όλες οι αναμνήσεις, οι ιστορίες και τα διδάγματα, που θα γαλουχήσουν και το δικό σου το παιδί. Στεναχωρήθηκα πολύ με την ιστορία σου, γιατί καταλαβαίνω την ανημπόρια και τις ενοχές που νιώθεις αν και είμαι σίγουρη ότι η μητέρα σου θα σου έλεγε να μη στεναχωριέσαι. Όπως θα έκανες κι εσύ. Γιατί η ζωή δε σταματάει ούτε στις δυσκολίες ούτε στις ευκολίες. Έχεις φροντίσει η μητέρα σου να μην είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο ειλικρινής ερώτηση κι απάντηση.. Και πόσο τρομακτική πραγματικότητα. Σας ευχαριστούμε και τις δύο, αγαπητή ερωτώσα μόνο δύναμη μπορώ να σου ευχηθώ. Και κράτα αυτό που είπε η αγαπημένη πόντια στο τέλος. Έχεις δικαίωμα στο πένθος (δεν πενθούμε μόνο όταν κάποιος αποβιώσει), έχεις δικαίωμα να αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση με όποιο τρόπο θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Κι αν αυτός είναι να πάρεις ένα διάστημα άδεια από τη δουλειά, να συνεννοηθείς με τον σύζυγό σου για τα του σπιτιού και του παιδιού, και να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο στη μητέρα σου, να το κάνεις. Αυτές οι στιγμές θα σου μείνουν… Διαβάστε περισσότερα »
Έδωσα τους συνδέσμους για τα κέντρα Alzheimer χωρίς άλλο σχόλιο και ίσως φαίνεται τυπικό, όμως δεν είναι. Έχει τεράστια πρακτική και ψυχοθεραπευτική αξία να απευθυνόμαστε σε ανθρώπους, που σχεδόν δε χρειάζεται να τους πούμε τίποτα περισσότερο απ’το “ο γονιός μου έχει άνοια”-αν δε θέλουμε ή δεν μπορούμε να πούμε τίποτα περισσότερο. Ξέρουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και είναι οι μόνοι που μπορούν να μας βοηθήσουν. Ελπίζω και η γράφουσα και όποια/ος στη θέση της, να πάρει ένα τηλέφωνο, όπου κι αν βρίσκεται.
Την αγάπη μου στέλνω σε όλες σας.
Ποντια, η απαντηση σου ειναι συγκλονιστικη. Γραφουσα, σου ευχομαι δυναμη, να προσεχεις τον εαυτο σου.