Τα παραμύθια του Oscar Wilde είναι για πολλούς τα πιο πετυχημένα δείγματα πρόζας του. Ο ίδιος ήταν πολύ περήφανος γι’αυτά, περιγράφοντάς τα ως «μικροσκοπικά έργα τέχνης» και με μεγάλη χαρά τα παρουσίαζε και υπέγραφε αντίτυπα. Γνώρισαν άμεση επιτυχία στην εποχή του με τους κριτικούς να τον συγκρίνουν με τον Άντερσεν, επαινώντας τον και για την χρήση της αγγλικής γλώσσας. Έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, έχουν γίνει θεατρικά έργα, ταινίες για το σινεμά και την τηλεόραση, έχουν προσαρμοστεί για το ραδιόφωνο, έχουν γίνει καρτούν, μπαλέτο, παιδική όπερα.
Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο «Ο ευτυχισμένος πρίγκηπας και άλλες ιστορίες» θα καταλάβει πολύ γρήγορα ότι απευθύνεται και σε μεγάλους. Άπειρες αναλύσεις έχουν γίνει από τότε συσχετίζοντας χαρακτήρες με θρησκευτικά πρόσωπα, με φιλοσοφικά συστήματα, και ίσως να ισχύουν, αλλά αυτό που κάνει σίγουρα ο συγγραφέας, είναι μια σκληρή κριτική της εποχής του. Έζησε διαφορετικά, καταπιεζόμενος συνέχεια από τις συμβάσεις, όσο κι αν προσπαθούσε να αντισταθεί μέσα από την οικονομική και επαγγελματική του επιτυχία και η απογοήτευσή του για τον κόσμο που τον περιέβαλλε είναι κάτι που εμφανίζεται σε όλες τις ιστορίες. Όποιος διαφέρει αντιμετωπίζει εμπόδια, σε όποια εποχή κι αν ζει γιατί οι κοινωνίες αποστρέφονται αυτό που δεν καταλαβαίνουν. Έτσι απευθύνεται στο συλλογικό υποσυνείδητο και γι’αυτό οι ιστορίες είναι το ίδιο ζωντανές και σήμερα. Χωρίς να χαΐδεύει τα αυτιά του αναγνώστη, δηλώνει με σκληρό τρόπο ότι η ζωή είναι άδικη καθώς το καλό δεν φέρνει απαραίτητα το καλό, ότι το κακό μπορεί να μείνει ατιμώρητο, ότι αν υπάρχει μετά θάνατον επιβράβευση ίσως να είναι και μάταιη, ότι οι διαφορές των κοινωνικών τάξεων είναι αγεφύρωτες και οι πλούσιοι αδιαφορούν για τα προβλήματα των φτωχών και οι φτωχοί δε μπορούν να αντιδράσουν. Αλήθειες που θα έκαναν ένα παιδί να φύγει τρέχοντας και κλαίγοντας ίσως, αλλά μέσα από ένα μαγευτικό κόσμο όπου πρωταγωνιστές είναι πουλιά που μιλάνε, χρυσά αγάλματα, κρυμμένοι κήποι, ερωτευμένοι φοιτητές, πολλά παιδιά που παίζουν, αποφασίζουν, παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, προσπαθώντας για το καλύτερο, έστω κι αν είναι μάταιο. Δεν είναι ευχάριστες ιστορίες, αλλά είναι πέρα ως πέρα ειλικρινείς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θέλω να γράψω ένα σχόλιο για την ekeinhkego του επόμενου post. Εύχομαι να εισαι καλά και μπράβο που προσπαθείς τόσο για το παιδι σου. Οι δάσκαλοι είναι και αυτοί άνθρωποι με τα (πολλά) ελαττώματα τους. Εγώ αυτό που θα έκανα θα ηταν να κόψω την συζήτηση αν πάει προς την γιαγιά-παππου. ‘Θα έλεγα Ειναι προσωπική απόφαση. Δεν σε αφορά’. Και αν ανεφερε ως επιχείρημα το καλό του παιδιού κοφτα θα έλεγα ‘ως γονιος ξέρω ποιο ειναι το καλο του παιδιου μου. Εσυ δεν ξέρεις τίποτα για οικογενειακα θεμαρα. ‘. Επίσης, δεν θα το έλεγα σε όλους. Όχι απο ντροπή αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Θυμάμαι πολύ έντονα τη μελαγχολία που μου είχαν προκαλέσει αυτά τα δύο σπαρακτικά παραμύθια, όταν τα άκουσα/διάβασα στα νήπια. Ήταν σε μια σειρά περιοδικών, τα “Άμπρα Κατάμπρα”, που κυκλοφορούσαν σε τεύχη με διάφορες ιστορίες μέσα και συνοδευτική κασέτα με τις αφηγήσεις τους από παλιούς ηθοποιούς. Περνούσα κυριολεκτικά ώρες μ’ αυτά και είναι από τα ελάχιστα αντικείμενα της νηπιακής μου ηλικίας που επιβιώνουν ακόμη, αν και πολύ φθαρμένα πια. Εκ των υστέρων, αντιλαμβάνομαι το πόσο με διαμόρφωσαν αυτές οι ιστορίες και η εμπειρία της ακρόασής τους, τόσο σε πρακτικό (ο συνδυασμός ήχου-κειμένου με βοήθησε να “ξεκλειδώσω” το μηχανισμό της ανάγνωσης και… Διαβάστε περισσότερα »