Από την Αθήνα στα Ιμαλάια: Η Μαρίνα μας γράφει για την μοναδική εμπειρία της

Ήταν μόλις τον Αύγουστο του 2012 που ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη φύση, μέσα από μια εκδρομή για νυχτερινό rafting με αυγουστιάτικη πανσέληνο στον Άραχθο, βραδυνό πάρτυ και σούπερ παρέα.

Η εξόρμηση αυτή ήταν η αρχή του τέλους της καθιστικής ζωής, ή καλύτερα η νέα αρχή για μια διαφορετική προσέγγιση της καθημερινότητας. Έκτοτε έκανα πολλές αλλαγές, φοράω πλέον αθλητικά παπούτσια, φόρμες, ξεπέρασα την υψοφοβία, αγάπησα το βουνό,την αναρρίχηση, τη φύση.

Στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα υπήρχαν όμως τα Ιμαλάια, δεν τολμούσα όμως να το παραδεχτώ. Και ξαφνικά ήρθε η ανακοίνωση: αποστολή στο Everest Base Camp τον Απρίλιο του 2018. Ήρθε η ώρα, είπα στον εαυτό μου.

Ψάχνοντας στο ίντερνετ και στο you tube βρήκα αμέτρητες πληροφορίες για το τρεκ. Αναλυτικότατα βίντεο που δείχνουν κάθε σπιθαμή του, φωτογραφίες ερασιτεχνικές και επαγγελματικές, παρέες που τα κατάφεραν και άλλες που δεν τα κατάφεραν. Χωρίς πολλές σκέψεις αποφάσισα να το τολμήσω, και λέω να το τολμήσω γιατί ήταν απαιτητικό και ήθελε προσήλωση, και προπόνηση, και ο ελεύθερος χρόνος ήταν ελάχιστος. Η αγάπη όμως για τα βουνά αστείρευτη.

Η ομάδα συναντήθηκε στο Ελευθέριος Βενιζέλος επεισοδιακά καθώς το κέντρο της Αθήνας είχε κλείσει απροειδοποίητα από πορεία και είχε κίνηση στην αττική όδό. Ευτυχώς προλάβαμε και οι εννιά για να αρχίσει η περπέτεια.

Μετά από πολύωρο αεροπορικό ταξίδι, το οποίο συνοδεύτηκε από γέλια και άπειρα πειράγματα, βρεθήκαμε στην Κατμαντού. Η πρώτη εικόνα λίγο απογοητευτική. Συνωστισμός… Μας υποδέχθηκαν από το ξενοδοχείο με στεφάνια από πορτοκαλί λουλούδια που μύριζαν τέλεια, μπήκαμε σε ένα μικρό βανάκι και η περιπέτεια άρχισε με την οδήγηση στην Κατμαντού. Όλοι κορνάρουν, προτεραιότητα δεν κατάλαβα ποτέ ποιος έχει, αγελάδες πετάγονται στο δρόμο, τροχονόμοι παντού και μέσα σε αυτό το χάος που δείχνει να μην έχει κανόνες, ποτέ δεν τρακάρουν.

Η Κατμαντού μια κούκλα, με σκόνη, φιλικούς και αξιαγάπητους κατοίκους. Όμως όλοι είχαμε το μυαλό μας στην αυριανή πτήση προς το αεροδρόμιο της Λούκλα –μια κατά πολλούς πολύ επικίνδυνη πτήση-.

Και το αύριο ήρθε, και επιβιβαστήκαμε στο μικρό αεροπλανάκι για να ξεκινήσουμε το τρεκ. Η πτήση δεν ήταν τόσο άσχημη, η θέα των Ιμαλαίων από το παράθυρο του αεροπλάνου μαγευτική. Τόση ομορφιά μαζεμένη.  Μετά την προσγείωση στο λιλιπούτειο αεροδιάδρομο ήρθαμε σε επαφή με τους ντόπιους. Στεναχωρήθηκα όταν είδα τους αχθοφόρους που θα κουβαλούσαν τις αποσκευές μας στη διάρκεια του τρεκ. Κακοντυμένοι, με πολύ παλιά παπούτσια, σήκωναν υπερβολικά βαρύ φορτίο. Εκτός από τους δικούς μας συναντούσαμε κάθε μέρα πάρα πολλούς στη διάρκεια της διαδρομής, και όλοι τους ήταν υπερβολικά φορτωμένοι, αλλά ταυτόχρονα χαμογελαστοί.  Αγαπούν τη δουλεία τους που τους βοηθά να συντηρούν τις οικογένειες τους, όπως μας είπαν οι περισσότεροι από αυτούς που μιλήσαμε.

Το τρέκ ξεκίνησε. Είχα άγχος αν θα τα καταφέρω. Τα Ιμαλάια από μακριά φαίνονταν επιβλητικά, και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα που εκτός από φυσική κατάσταση απαιτούσε και διαχείριση δυνάμεων.

Λίγο προβληματισμένη και αγχωμένη ξεκίνησα την πρώτη μέρα. Ο συνωστισμός με απογοήτευσε, καθώς ήμασταν πολλοί ορειβάτες στο μονοπάτι, και υπήρχε θόρυβος. Δεν μπορούσες να απολαύσεις το τοπίο. Όμως έβλεπες την καθημερινή ζωή των ανθρώπων του Νεπάλ. Παιδάκια πολύ χαριτωμένα σε πλησίαζαν και χαμογελούσαν, γυναίκες έκαναν σε πολύ δύσκολες συνθήκες τις δουλειές του σπιτιού και άνδρες έκαναν κτηνοτροφικές εργασίες.

Τότε ήταν που είδα για πρώτη φορά γιακ και νακ. Τα μεγαλόσωμα αυτά ζώα που μεταφέρουν εφόδια πάνε αργά και σταθερά και προσέχουν να μην σε χτυπήσουν, όχι πάντα με επιτυχία βέβαια. Λάτρεψα τα κοπάδια από αυτά τα ζώα που μετέφεραν τα εφόδια κατά τη διάρκεια του τρεκ. Είναι οι ρυθμιστές των μονοπατιών, πρέπει να ακολουθήσεις τις περισσότερες φορές το ρυθμό τους, που είναι αργός και σταθερός. Στις κρεμαστές γέφυρες που πέρασα μαζί τους, ενώ τις κουνούσαν, ένιωσα ότι ήμουν σε λούνα παρκ, κι έτσι φτάσαμε στο Namche, ένα πολύ γραφικό χωριό σε υψόμετρο 3440μ, με πολύ όμορφα παραδοσιακά μαγαζιά προσαρμοσμένα στις ανάγκες των ορειβατών, χωρίς όμως να χάνουν και την αυθεντικότητά τους.

Μετά από την τρίτη μέρα του τρεκ η εμπειρία έγινε δυνατή με πολλές στιγμές: Η πρώτη φορά που αντίκρυσα από μακριά το Έβερεστ, το βουδιστικό μοναστήρι, η ομίχλη, τα πειράγματα με τους συνοδοιπόρους, τα παραδοσιακά τραγούδια του Νεπάλ, το γέτι που ποτέ δεν εμφανίστηκε, η αλληλοϋποστήριξη των μελών της ομάδας, το επιβλητικό, απόκοσμο και πανέμορφο τοπίο με τα ψηλά βουνά, η προσαρμογή της ομάδας στο Nagarjung  σε υψόμετρο 4900μ, το αργό βήμα της ανάβασης και η δυσκολία της αναπνοής. Οι χαλαρές στιγμές της ομάδας στα lodge γύρω από τη σόμπα, που κάποιες φορές αργούσε να ανάψει.

Και ναι, ήρθε η στιγμή. Tην επόμενη ημέρα, έχοντας περάσει κρεμαστές γέφυρες, έχοντας κάνει δύσκολη προσαρμογή στο υψόμετρο, έχοντας δει από κοντά διάσημες κορφές των Ιμαλαίων,  θα φτάναμε στο base camp. Άργησα να κοιμηθώ, ίσως από το υψόμετρο, ίσως γιατί προσπαθούσα να τιθασέψω τα συναισθήματά μου, την αγωνία αν θα τα καταφέρω, μια γλυκιά προσμονή για το base camp, ανυπομονησία.

Ξύπνησα νωρίς και ως δια μαγείας δεν αισθανόμουν καθόλου κουρασμένη, σα να μην έχω περπατήσει καθόλου. Υπνωτισμένη έφαγα το πρωινό μου και ξεκινήσαμε με τους υπόλοιπους το περπάτημα. Φτάσαμε στο Gorak Shep. Γρήγορη στάση για ένα τσάι και η τελική ευθεία. Μετά από 2,5 περίπου ώρες η ομάδα ήταν στο Base Camp. Τα καταφέραμε, τα κατάφερα! Έβγαλα τη φωτογραφία που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου εκεί ψηλά στα σημαιάκια και συγκινημένη κατάλαβα ότι μπορώ να πετύχω τους στόχους μου, αρκεί να είναι ξεκάθαροι, να έχω δίπλα μου ανθρώπους που με υποστηρίζουν  και να επικεντρώνω στο τώρα. Αυτή είναι και η μαγεία των Ιμαλαίων. Πανέμορφα βουνά με ιδιαίτερο ανάγλυφο που φωτίζονται από το φεγγάρι, καλοκάγαθοι άνθρωποι που συμβαδίζουν με τους ξένους ορειβάτες χωρίς όμως να έχουν αλλοιωθεί από αυτούς. Βουνά και τοπίο που σε κάνει να συνειδητοποιείς ανέγγιχτα στοιχεία του εαυτού σου. Εκεί στο Base Camp παρατήρησα και τους συνορειβάτες μου. Ήμασταν ικανοποιημένοι και ευτυχισμένοι.

Η επιστροφή ήταν το ίδιο απολαυστική καθώς είχαμε χρόνο να θαυμάσουμε περισσότερο τα βουνά και να βγάλουμε φωτογραφίες. Και το τρέκ τελείωσε και ξαναπήραμε το αεροπλάνο από τη Λούκλα για την Κατμαντού. Η πτήση της επιστροφής  ήταν επεισοδιακή αλλά προσγειωθήκαμε με ασφάλεια για να γιορτάσουμε τη νεπαλέζικη πρωτοχρονιά στην πρωτεύουσα.

Ευτυχισμένο το  έτος 2075!

Το ταξίδι μας ήταν έντονα βιωματικό και σίγουρα σήμαινε πολλά για όλη την ομάδα, ντόπιους οδηγούς και συνορειβάτες,  που έγινε παρέα, και πλέον είμαστε φίλοι. Η δοκιμασία να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας στις κακουχίες του τρεκ, να επιμείνουμε και   να τα καταφέρουμε, θα μας ενώνει. Στις επόμενες κορφές μας Biru, Yubaraj,  Shubeen, Δήμητρα, Τίνα, Κωνσταντίνα, Ιουστίνα, Γιώργο, Πάνο, Θεολόγο και Διονύση!

Τεχνικές πληροφορίες:

Περπατήσαμε περίπου 120 χλμ συνολικά με 8.000 υψομετρική (πάνω-κάτω-πάνω-κάτω) και τα ορειβατικά μας ρολόγια έγραψαν 5.364 στο base camp. Η προσαρμογή της ομάδας στο υψόμετρο  έγινε με ορειβατικούς όρους (αργό βήμα, πολύ νερό, «χάπι του υψομέτρου», περπάτημα και ύπνο σε χαμηλότερο υψόμετρο).

Το συγκεκριμένο τρεκ απευθύνεται σε άτομα με εξοικείωση στο βουνό και θέληση να υπερβούν τα όρια τους. Εγώ ξέχασα το αυτοκίνητο για έξι μήνες (παντού με τα πόδια), έκανα τρέξιμο δύο φορές την εβδομάδα και προσπαθούσα τα σαββατοκύριακα να βρίσκομαι στο βουνό.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News