Η Ρένα απαντά: Οι τραγικές ιστορίες των διασήμων

Οι ιστορίες των διασήμων έχουν λόγο που λέγονται κι αναμεταδίδονται.

____________

Η ιστορία της Τραγικής όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Περισσοτερο φιλοσοφικου περιεχομενου, αλλα και μιας αναγκης για επιβεβαιωση, αλλα ολοι αυτοι οι διασημοι εχουν οντως τραγικη ιστορια και τα καταφεραν τοσο καλα μεσω προσπαθειας;

Το θεμα μου ειναι πως δεν ειμαι ορφανο και δεν τα εχω καταφερει ετσι; Ο ενας καθαριζε τουαλετες και αχ, του εκατσε η ιδεα, ο αλλος ξεκινησε απο το υπογειο της μανας του, η αλλη δεν ειχε ξυραφακια να ξυρισει τα ποδια της, οπως δηλωσε και τωρα εχει σπιταρωνα.

Δηλαδη το θεμα ειναι πως δεν εχω τραγικη ιστορια για αυτο δεν εχω επιτυχει σε καποιον επαγγελματικο τομεα; Εκνευριζομαι που ολοι αυτοι δηλωνουν ποσο δυσκολευτηκαν, ποσο ζοριστηκαν και ποσο τα εβγαλαν περα, και πετυχαν τοσο καλα και τωρα εχουν εκατομμυρια. Αυτη η ιδεα με απογοητευει, γιατι εγω δεν βλεπω να τα καταφερνω και να βγαζω λεφτα, παρα το γεγονος πως εχω πτυχιο, μαστερ, διδακτορικο και εργαζομαι απο 20 χρονων! Δεν ξερω τι αλλο να κανω και καθε φορα που διαβαζω μια τετοια “τραγικη” ιστορια, γινομαι εξω φρενων!

ΑΠΟ ΤΗΝ – Τραγικη!

______________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Θα διαβάσεις ποικίλα σχόλια για τον προβληματισμό σου. Άλλοι θα το αποδώσουν στην επιφανειακότητα της σόουμπιζ και των προτύπων της. Άλλοι στον καπιταλιστικό τρόπο ζωής που αναδεικνύει συγκεκριμένες ποιότητες και μέσω μιας ανταγωνιστικότητας ρίχνει τον κόσμο στην αναζήτηση του υλισμού. Μερικοί θα υπερθεματίσουν ότι οι διάσημοι έχουν εργαστεί σκληρά όλοι αυτοί κι έχουν κάνει πολύ περισσότερες παραχωρήσεις απ’όσες θα είχε κάνει ο μέσος άνθρωπος, για να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Άλλοι τέλος θα πουν ότι κάτι πρέπει να πουν για να μειώσουν την ταξική ζήλεια των οπαδών που διαβάζουν για τα λεφτά και τις σπιταρώνες και να μην τραβούν το κακό το μάτι κι όλ’αυτά.

Όλα αυτά έχουν ψήγματα αλήθειας. Ζούμε σε συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο με συγκεκριμένες αξίες. Η πολυτελής ζωή, καλώς ή κακώς, είναι όνειρο για αρκετούς.Εδώ ολόκληρη χώρα κόντεψε να πέσει στα βράχια επειδή πίστεψε ότι μπορεί να ζήσει έτσι με τα λεφτά των άλλων.

Κάποιοι από τους διάσημους όντως ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά, άλλοι πάλι όχι, το αντίθετο (για δες ας πούμε πώς μεγάλωσε ο Κάμπερπατς και σε ποιό σχολείο πήγε, ή ποιόν είχε πατέρα η φον ντερ Λάϊεν) -αυτό δεν αφαιρεί από τα επιτεύγματα των ατόμων, το βάζω για να δεις ότι δεν είναι όλοι πληβείοι αγράμματοι που είναι μια υπεργενίκευση που δεν αξίζουν.

Επίσης έχω την αίσθηση ότι μιλώντας για δυτικούς διάσημους, προτεσταντικής διαπαιδαγώγησης, έχουν την αίσθηση της ενοχής για την τρυφηλότητα που υπάρχει στο βάθος της θρησκευτικης αυτής θεώρησης της ζωής. Εξομολογούνται δημοσίως για να συγχωρεθεί η “αμαρτία” τους, με λίγα λόγια. Ίσως ακόμη είναι στρατηγική μάρκετινγκ: “είμαι ένας από σας”.

Εκεί που θα εστιάσω εγώ όμως είναι στην προσωπική σου απογοήτευση και αντιταύτιση από την ανάποδη. Το ότι πέτυχε κάποιος διάσημος δεν σχετίζεται με σένα, δεν σε αφορά άμεσα, και δεν θα όφειλε να σε κάνει να νιώθεις ότι χάνεις κάτι. Δεν επηρεάζει τη ζωή σου, όσο δεν επηρεάζει τη δική σου ζωή ότι η διπλανή έφαγε μια ολόκληρη πίτσα, έχει πάει με 100 άντρες ή φοράει ένα εντελώς κιτς φόρεμα που δεν της ταιριάζει. Κάνει εκείνο που θεωρεί σωστό για την ίδια κι εκείνο που μπορεί με τα εφόδια και τους τρόπους που μπορεί.

Το ότι αισθάνεσαι έτσι έχει να κάνει με τις προσδοκίες που έχεις πλάσει στο μυαλό σου για το τι συνιστά επιτυχία, κι αυτό είναι κάτι φορετό, που έχεις κοπιάρει από το περιβάλλον σου: οι σπουδές, η εργατικότητα, το διδακτορικό, όλ’αυτά δεν είναι υποσχέσεις πάχυνσης του τραπεζικού λογαριασμού…κι αν ήταν θα υπέπιπταν σε φορολόγηση, οπότε θα πηγαίναμε αλλού τη συζήτηση. Έχεις ήδη επιτύχει αρκετά και το ότι δεν βρίσκεις το νόημα επειδή δεν έχει βγάλει εκατομμύρια πρέπει να σε κάνει να ξανασκεφτείς αν το αξιακό σου σύστημα συμπίπτει με αυτό με το οποίο γαλουχήθηκες. Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις ρότα, αν κρίνεις ότι πρέπει. Και οφείλεις να γνωρίζεις ότι κανείς ποτέ δεν πλούτισε με τον μισθό του μόνο. Ο πλούτος παράγεται αλλού, αλλιώς.

Έχεις όμως και μεγάλες προσδοκίες από τους διάσημους κι από τα ΜΜΕ. Κι αυτό είναι γενικότερο ζητούμενο, όχι μόνο δικό σου. Προβάλλουν σκανδαλιστικές και ψυχοπονιάρικες ιστορίες κατά κόρον, εν είδει κλειδαρότρυπας, ώστε να ταυτιστεί το κοινό και να πει, “να βρε κι η Μπιγιονσέ από τα γκέτο ξεκίνησε, η καψερή, άρα κι εγώ θεωρητικά…”. Ή “α την αλανιάρα, ποτέ δεν θα περίμενα ότι η τάδε…τς τς τς”.  Είναι μια μορφή κοινωνικού ελέγχου. Κάποιοι όλο αυτό το λένε αποκοίμηση κι αποπροσανατολισμός των μαζών, ενώ οι εκδότες γελάνε στο δρόμο προς την τράπεζα με τα φρενήρη κλικς, κι εδώ θα συμφωνήσω απολύτως.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News