Η Ρένα απαντά: Φοβάμαι για τους γονείς μου που μεγαλώνουν, η μητέρα μου έχει ΣΚΠ

Είναι λογικό που λες φοβάμαι για τους γονείς όταν μεγαλώνουν, πόσω μάλλον όταν υπάρχει αναπηρία όπως η ΣΚΠ.

_____________________

Η ιστορία της Κόρης Τους όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Αγαπητή Ρένα.

Η μητέρα μου τα τελευταία 25 χρόνια βρίσκεται καθηλωμένη λόγω ΣΚΠ (σκλήρυνση κατά πλάκας) σε αναπηρικό αμαξίδιο. Δηλαδή, από 10 χρόνων έχω να την δω να περπατάει.

Τα παιδικά μου χρόνια περίεργα. Πάντα έλειπε η μαμά μου στα απλά καθημερινά. Ειδικά στην εφηβεία. Δυστυχώς, τόσο η ψυχολογική της κατάσταση όσο και η πρακτική αδυναμία κίνησης στους δρόμους της Αθήνας την κράτησαν σε παρά πολλά μακριά από εμένα και την αδερφή μου.

Θεραπείες, πάνω στις θεραπείες και τελικά ποτέ δεν έγινε κάποια βελτίωση. Τα τελευταία χρόνια έχασε και την κινητικότητα στα χέρια. Ελάχιστα χρησιμοποιεί το ένα.

Στα 18 έφυγα να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη και εκεί ήρθε το πρώτο σοκ και οι τύψεις ότι την άφησα μόνη. Στα 25 διαγνώστηκα με κατάθλιψη και ακολούθησα αγωγή για 3 χρόνια. Έκλαιγα που χειροτέρευε και πίστευα ότι το τέλος πλησιάζει.

Πριν 3 χρόνια, έφυγα για το εξωτερικό, καθώς η δουλειά μου εδώ δεν πήγαινε καλά και απέκτησα ένα κοριτσάκι. Δούλευα στη Θεσσαλονίκη, όπου γνώρισα και τον άντρα μου. Έφυγα με βαριά καρδιά, καθώς δεν ήθελα να τους αφήσω μόνους στην Αθήνα. Η αδερφή μου μένει σε νησί με την οικογένεια της, αλλά επισκέπτεται μια φορά το μήνα σχεδόν τους γονείς μου.

Μοναδικός φροντιστής ο πατέρας μου. Έχω μεγάλο άγχος για το πως τα καταφέρνει. Και σωματικά, μιας και μιλάει για άνθρωπο 65+ ετών και ψυχικά.

Το καλοκαίρι που ήρθα στην Ελλάδα τους πρότεινα να πάνε σε ψυχολόγο, αλλά δήλωσαν κατηγορηματικά ότι τα καταφέρνουν. Προσωπικά, δεν το πιστεύω, απλά θεωρώ ότι έχουν απολύτως στραβή εικόνα για την ψυχική υγεία. Τους είδα ταλαιπωρημένους και τους πρότεινα γυναίκα να τους βοηθάει, έστω τα πρωινά. Είπαν θα το σκεφτούν, αλλά δεν είδα κάποια κίνηση 7 μήνες μετά.

Παρ ότι θα μπορούσα να σου στείλω για τα βραδιά που έκλαψα από λύπη για την ίδια και την ταλαιπωρία της, αλλά και εγωιστικά για μένα που δεν είχα την μαμά μου σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της ζωής μου. Ούτε στη γέννηση του παιδιού μου. Όχι για βοήθεια. Για να μοιραστούμε την χαρά μας.

Σου στέλνω για να δω αν και πως μπορώ να βοηθήσω, γιατί μεγαλώνουν και δεν θεωρώ ότι μπορεί ο πατέρας μου να τα κάνει όλα. Είναι ήδη πολλά τα χρόνια που κάθε μέρα όλη του η ζωή γυρνάει γύρω από την μαμά μου και την επιβίωση της.

Ώρες ώρες θέλω να γυρίσω πίσω, αλλά ο άντρας μου με ηρεμεί και μου λέει ότι χωρίς δουλειά δεν θα είμαι καθόλου βοηθητική. Αντιθέτως, τώρα μπορώ να βοηθήσω καλύτερα.

Δυστυχώς, η θλίψη έχει διαδεχτεί τον φόβο. Πώς θα τα καταφέρουν οι γονείς μου;

ΑΠΟ ΤΟΝ – Η κόρη τους

____________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Αγαπημένη φίλη, κατανοώ τον πόνο σου και την θλίψη. Και μην πιστέψεις στιγμή ότι δεν έχεις δικαίωμα να λυπάσαι που δεν είχες τη μάνα σου στις μεγάλες στιγμές της ζωής σου, ή αυτό που λες “φοβάμαι”. Έχεις και παραέχεις. Η ζωή είναι άδικη. Και κάποιοι άνθρωποι πολύ άτυχοι.

Το ότι η μητέρα σου έζησε 25 χρόνια με ΣΚΠ και ήταν λειτουργική έστω στο αμαξίδιο είναι πολύ σημαντικό. Τώρα τα πράγματα δυσκόλεψαν κι άλλο. Είναι βέβαια νομοτελειακό ότι τα γηρατειά γενικότερα, όχι μόνον σε ανθρώπους με αναπηρίες, δυσκολεύουν την καθημερινότητα. Λογικό να φοβάσαι.

Το θέμα των γονιών σου δεν άπτεται ψυχολόγου. Ό,τι είχαν να αντιμετωπίσουν ψυχικά το αντιμετώπισαν ήδη αυτά τα 25 χρόνια, δεν αλλάζει κάτι. Έχουν αποδεχτεί την μοίρα τους κι έχουν κάνει τις επιλογές τους. Είναι ενήλικοι κι έχουν δικαίωμα στις δικές τους επιλογές, τις συνέπειες των οποίων αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου -εξ όσων βλέπω. Κι αυτό τους τιμά.

Το να τους βοηθάει κάποιο άτομο με τα πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας (ή έστω να έρχεται 2-3 φορές την εβδομάδα) όμως είναι κάτι πάρα πολύ χρήσιμο. Θα μπορούσες να κάνεις εσύ την έρευνα για έμπιστο πρόσωπο βοήθειας, σε φίλους και γνωστούς που θα μπορούσε να πληρώνεται είτε από εσάς, αν το επιθυμείτε, είτε από τις συντάξεις τους. Ο άντρας σου έχει δίκιο, η δική σου οικογένεια είναι πρώτη προτεραιότητα, κι από κει και πέρα βοηθάς όπως μπορείς. Δεν χρειάζεται να ξαναπεράσεις επεισόδια κατάθλιψης.

Πρέπει να τους αφήσεις από το σημείο εύρεσης βοηθού κι έπειτα να το χειριστούν οι ίδιοι: δεν είναι ευχάριστο να έχει κάποιος έναν ξένο άνθρωπο συνέχεια μέσα στα πόδια του στο ίδιο του το σπίτι, όσο κι αν είναι χρειαζούμενος.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News