Αποφοίτησα πρόσφατα από τη Σχολή και με κράτησε το εργαστήριο του Τμήματός μου προκειμένου να τρέξω κάποια ερευνητικά.
Κάθομαι λοιπόν μια μέρα στο γραφείο μπροστά στον υπολογιστή, έρχεται και ο καθηγητής μου να μιλήσουμε για τα πειράματα και σκάνε μύτη ένας ένας σε διάστημα περίπου μιας ώρας 3 τύποι από διάφορες υπηρεσίες και μιλάνε για δουλειές αλλά και τα προσωπικά τους μπροστά μου – δεν πάνε στο γραφείο του καθηγητή μου…αράζουν λοιπόν στον χώρο που εργάζομαι εγώ και άλλος ένας φοιτητής (έχει 2-4 γραφεία αυτό το δωμάτιο, για την ιστορία είμαι η μόνη γυναίκα σε ολόκληρο το εργαστήριο) και ο ένας επισκέπτης απλώνει τα πόδια του ΕΠΑΝΩ στο γραφείο μπροστά μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα…
Και εκεί που αναρωτιέμαι αν πρέπει να τον αγριοκοιτάξω, να τον ρωτήσω αν είναι καλά ή έπαθε τίποτα πετάγεται ένας άλλος, συνεχίζοντας την καφενειακή κουβεντούλα που είχαν πιάσει περί οικογενειακών και λέει αυτολεξεί “Μα ναι, η κοινωνία μας βασίζεται στις πεθερές! Για αυτό η φύση τα έχει κάνει έτσι ώστε η γυναίκα να μην μπορεί να κάνει παιδιά μετά τα 45 της και να ΥΠΗΡΕΤΕΙ (!) την κόρη (αν έχει υιό δεν ξέρω τι ισχύει κορίτσια), τον άντρα της και τα παιδιά της (της κόρης). Αν μπορούσε να γεννήσει δικά της παιδιά σε προχωρημένη ηλικία δεν θα μπορούσε να φροντίσει την κόρη, τον γαμπρό και τα εγγόνια!”
Κάτω από την μάσκα μου άλλαξα 10 χρώματα και ξέχασα και τα πόδια πάνω στο γραφείο και όλα. Σηκώθηκα, τα μάζεψα και έφυγα στο διπλανό γραφείο. Ω θεοί! Ω θεοί!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
