Θα ήθελα και εγώ να γράψω την δική μου προσωπική ιστορία της εγκυμοσύνης, της γέννας και της μετέπειτα πορείας μου ως νέα μαμά. Η υπέροχη κόρη μου είναι πλέον 3 μηνών και έχω διάθεση και χρόνο να πω την δική μου μικρή ιστορία.
Η εγκυμοσύνη μου κύλησε υπέροχα. Τόσο υπέροχα που μπόρεσα και έκανα κάποια ταξίδια τους πρωτους μηνες και άφησα πίσω μου πολλά χιλιόμετρα περπατήματος για sightseeing. Ζω σε μια μυστηριώδη χώρα του κόσμου (σας δυσκολεύω!) στην οποία το σύστημα υγείας είναι πολύ οργανωμένο και αν ασχοληθείς και έχεις διάθεση μπορείς θεωρητικά να προετοιμαστείς καλά για αυτό το άγνωστο γεγονός. Πέρα από τα σεμινάρια προετοιμασίας που ακολούθησα μαζί με τον άντρα μου, εριχνα και αρκετό διάβασμα τις νύχτες που δεν μπορούσα να κοιμηθώ από προσωπικές ιστορίες γυναικών και τις γέννες τους. Διάβαζα από τις πιο light μέχρι τις πιο hardcore αφηγήσεις και ήμουν πραγματικά έτοιμη για την δική μου μικρή περιπέτεια…έχοντας επίγνωση πάντα ότι μπορούν πολλά να πάνε στραβά!
Και φτάνουμε μια ημέρα πριν την υποτιθέμενη ημερομηνία στην οποία θα γεννούσα και αποφασίζω να επισκεφτώ το νοσοκομείο με την πρόφαση ότι δεν νιώθω και πολύ την κόρη μου, κάτι το οποίο εν μέρει ίσχυε. Η γυναικολόγος μου είχε κάνει μια εκτίμηση των κιλών της γύρω στα 3,1 κιλά. Όποτε φτάνοντας στο νοσοκομείο που ούτως η άλλως θα γεννούσα με έβαλαν για υπέρηχο. Από το βλέμμα του γιατρού κατάλαβα ότι κάτι έρχεται. Κάποια εξέλιξη που δεν περίμενα ίσως. Φωνάζει τον ανώτερο του για να δει και αυτός και με ρωτάνε «σκοπεύετε να γεννήσετε φυσιολογικά;» Και απαντώ «φυσικά, γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα»;
Και μου λένε «το παιδί σας το υπολογίζουμε γύρω στα 4,5 κιλά». Για να μην πολυλογώ, πέρα από το σοκ που έπαθα και ρώτησα τον άντρα μου αν άκουσα καλά, μου εξήγησαν ότι πρέπει να αποφασίσω αν θα δώσω μια ευκαιρία στο παιδί να γεννηθεί φυσιολογικά ή να κάνουμε άμεσα καισαρική και να την βγάλουμε. Οι πιθανότητες λένε ήταν μαζί μου, μιας και είμαι ψηλή και γεροδεμένη. Εκεί ήταν το πρώτο «χαστούκι» που έφαγα. Καθίσαμε με τον άντρα μου μόνοι μας για 10 λεπτά και για λίγο ήμασταν σιωπηλοί. Δεν ξέραμε τι να πούμε και τι ήταν το σωστό να αποφασίσουμε. Μετά από συζήτηση για τα υπέρ και κατά που μας είχαν εξηγήσει οι γιατροί, αποφασίζουμε να της δώσουμε μια ευκαιρία να έρθει με τον φυσιολογικό σύνηθες τρόπο στην ζωή.
Και εκεί ξεκίνησαν τρεις μέρες ταλαιπωρίας. Δοκιμάσαμε όλους τους πιθανούς τρόπους πρόκλησης τοκετού και υπήρχε κάποια εξέλιξη να πω. Ωστόσο τα βλέμματα από τις μαίες και των γιατρών που με εξέταζαν, δεν έδιναν και πολλά ελπιδοφόρα μηνύματα. Μέχρι που την τρίτη ημέρα το πρωί ήρθε το αφεντικό ο γιατρός και μου εξήγησε ότι το παιδί δεν κατεβαίνει λόγω κιλών, ότι κοιτάει μπροστά και θα πρέπει να πάμε αναγκαστικά για καισαρική.
Εκεί ήταν το σημείο που ήθελα να δακρύσω. Τρεις μέρες ταλαιπωρίας, πόνου που έπρεπε να αντέξω. Και μετά αυτό! Για την ιστορία, δεν δάκρυσα! Το πήρα δυναμικά και είπα στον εαυτό μου έτσι πρέπει να γίνει και πρέπει να είμαι δυνατή!
Έτσι και έγινε λοιπόν! Με ετοίμασαν για την καισαρική, ετοίμασαν και τον άντρα μου και πήγαμε στην αίθουσα του χειρουργείου. Μια ωραία δροσερή σαλάτα οι σκέψεις μου, από τον πανικό για το χειρουργείο, από την χαρά ότι σε λίγο θα αντικρίσω την μικρή μου κόρη και από τον φόβο για ένα τρομερό τρέμουλο που είχα σε όλο μου το σώμα.
Μετά από λίγο άκουσα το πρώτο της όμορφο κλάμα! Το δικό της κλάμα ακολούθησαν τα δικά μου, του άντρα μου και της αναισθησιολόγου τα δάκρυα και αναφιλητά!
Μετά από λίγο άκουσα το πρώτο της όμορφο κλάμα! Το δικό της κλάμα ακολούθησαν τα δικά μου, του άντρα μου και της αναισθησιολόγου τα δάκρυα και αναφιλητά!
Μου την έφεραν αμέσως στο πρόσωπο και της έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο, ήταν το δικό μου μικρό θαύμα!!!
Οι τρεις μέρες ταλαιπωρίας ξεχάστηκαν προς στιγμήν.
Γεννήθηκε παραμονή πρωτοχρονιάς και το βράδυ το περάσαμε στον δέκατο όροφο στο νοσοκομείο να βλέπουμε επι 45 λεπτά τα πυροτεχνήματα της νέας χρονιάς. Ο άντρας μου αγκαλιά με το μικρό μας δώρο και εγώ δίπλα του με τις σκέψεις μου να ταξιδεύουν και τα δάκρυα χαράς να κυλούν…ήταν μια μαγική στιγμή στην περιπέτεια της γέννας μου!
Η εμπειρία της γέννας μου όπως την περιέγραφα λίγες ημέρες μετά ήταν τραυματική για εμένα αλλά κατάλαβα γιατί λένε όλες οι μητέρες ότι μετά από λίγο το ξεχνάς.
Η ιστορία μου για όσους ήδη κουράστηκαν να διαβάζουν, δεν τελειώνει εδώ!
Οι μέρες στο σπίτι ήταν σε γενικές γραμμές καλές με την υποστήριξη των γονιών μου, της μαίας και του άντρα μου! Με χαμόγελα και φυσικά ζόρικες στιγμές!
Επεξεργαζόμουν την νέα πραγματικότητα…κοιτάζοντας αυτό το γλυκό πλασματάκι που κατά κοινή ομολογία μου έμοιαζε τρομερά!
Εννιά ημέρες μετά ο θηλασμός δυστυχώς έγινε ανυπόφορος σε σημείο κλάματος…και αποφάσισα να συνεχίσω με θήλαστρο για να ηρεμήσουν λίγο οι θηλές που είχαν γεμίσει πληγές! Όλα έβαιναν καλώς. Ξυπνούσα κάθε δυο ώρες για να έχω το επόμενο γεύμα έτοιμο για την Μπέμπα. Είχα ηρεμήσει.
Μέχρι που τρεις βδομάδες μετά ανεβάζω πυρετό και είχα πονοκέφαλο που υπέθεσα πως ήταν από την κούραση. Παρόλα αυτά επειδή δεν έπεφτε ο πυρετός πήγαμε με τον άντρα μου πάλι στο νοσοκομείο που γέννησα. Και εκεί έρχεται το δεύτερο «χαστούκι» όταν μου εξήγησαν μετά από εξετάσεις ότι πρέπει να μείνω πέντε ημέρες μέσα (νόμιζα πάλι πως δεν άκουσα καλά) για να πάρω αντιβίωση ενδοφλέβια. Το μωρό μου θα μπορούσε να μείνει μαζί μου φυσικά σαν συνοδός μου. Η διάγνωση; Σταμάτησαν τα λοχεια και έπρεπε να βοηθήσουν με φάρμακα.
Με έβαλαν σε δωμάτιο με μια νέα μαμά, είχε γεννήσει μόλις. Με ρώτησαν φυσικά αν με ενοχλεί ότι έχει το μωρό της και εγώ όχι και είπα πως δεν με πειράζει! Έτσι ένιωθα εκείνη την στιγμή.
Έφυγε ο Άντρας μου για το σπίτι για να μου φέρει πράγματα και την μικρή μου κόρη. Έμεινα μόνη. Με τις σκέψεις μου! Από την στεναχώρια και την τροπή αυτή την αναπάντεχη σταμάτησε και το γάλα μου και ξεκίνησε μια περιπέτεια και ένα άγχος για το αν θα έχω γάλα να της δώσω.
Αποφασίσαμε η μικρή να μην μείνει το βράδυ στο νοσοκομείο μαζί μου, και λόγω μικροβίων αλλά και επειδή ήμουν δυσκίνητη με τα καλώδια και θα την έφερνε ο άντρας μου για επίσκεψη. Ούτως η άλλως έπινε ακόμη μητρικό γάλα από το μπουκάλι. Ο άντρας μου ερχόταν κάθε 2-3 ώρες για να πάρει το ελάχιστο γάλα που έβγαζα.
Αφού πέρασαν λοιπόν οι ώρες με επισκέπτονται την επόμενη ημέρα ξανά και συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά με την Μπέμπα, ήταν συνέχεια με υπνηλία και έβγαζε περίεργους θορύβους από το στόμα ενώ κοιμόταν, μετρήσαμε τον πυρετό και είναι ανεβασμένος! Την πήρε ο άντρας μου σπίτι και έμεινα πάλι μόνη με ένα κινητό να περιμένω συνέχεια νέα για την μικρή… το βράδυ ανέβηκε πάλι ο πυρετός και ο άντρας μου την πήγε στον παιδίατρο. Διάγνωση;; Βαριά ουρολοίμωξη που έχει φτάσει στα νεφρά…κατευθείαν στο νοσοκομείο!
Όταν το έμαθα τηλεφωνικώς έκανα βόλτες πέρα δώθε στο διάδρομο προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Ευτυχώς εγώ καλυτέρευσα γρήγορα και μου έδωσαν εξιτήριο ώστε να μπορέσω να πάω στο νοσοκομείο που θα ήταν η μικρή.
Όταν πήγα στο νοσοκομείο και την είδα με την πεταλούδα στο κεφάλι «κατέρρευσα» συναισθηματικά, όσο είχα κρατήσει μέσα μου τρεις εβδομάδες λύθηκαν,δεν με ένοιαζε για εμένα! Προτιμούσα να αρρωστήσω εγώ παρά αυτό το μικρό πλάσμα. Εδώ ξεκίνησε μια περιπέτεια επτά ημερών στην οποία μοιραζόμουν ένα μονό κρεβάτι με τον άντρα μου!
Πέρασε όμως και αυτή η δυσκολία. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσα να γράψω ακόμη για αυτές τις ημέρες που περάσαμε, για τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου!
Αλλά θα περιοριστώ στο γεγονός ότι η μικρή μου κόρη και ο άντρας μου είναι η ευτυχία μου. Ο λόγος που χαμογελώ και τώρα που γράφω.
Μέσα σε όλα αυτά η μητέρα μου και ο πατέρας μου, ήταν οι προσωπικοί μου ήρωες. Η μητέρα μου μου μαγείρευε συνέχεια, έκανε βόλτες σπίτι νοσοκομείο για να μου φέρνει πράγματα και πρόσεχε την μικρή για να μπορέσω να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ!
Αυτή την περιπέτεια θα την περνούσα ξανά και ξανά για αυτά τα δυο μικρά γαλάζια μάτια που κοιμούνται τώρα δίπλα μου!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον άντρα μου. Αυτή η περιπέτεια μας έφερε ακόμη πιο κοντά και συνειδητοποιήσαμε γιατί αγαπάμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
