Η μέρα της γυναίκας

Η μέρα μου ξεκινάει μπαίνοντας στο αυτοκίνητο και αφού ακούσω και κανένα «πήγαινε να πλύνεις κανά πιάτο, μωρή» φτάνω στο σχολείο για να αφήσω την κόρη μου.

Στην είσοδο του σχολείου συναντώ τη μαμά του Δημητράκη, με την οποία καλημεριζόμαστε και συζητάμε στα πεταχτά. Ο τετράχρονος Δημητράκης προσπαθεί άγαρμπα – φυσιολογικό για την ηλικία του- να προσεγγίσει την κόρη μου. Σήμερα της φωνάζει πειράγματα και η μικρή με τη σειρά της βάζει τα κλάματα. Είναι κάτι που συμβαίνει σχεδόν καθημερινά όπως έχω μάθει από τη δασκάλα, όχι μόνο με την κόρη μου, καθώς ο Δημητράκης είναι ζωηρός και πειραχτήρι. Η μαμά του Δημητράκη απευθύνεται στην κόρη μου γελώντας «μη στεναχωριέσαι, έτσι είναι τα αγόρια, σε αγαπάει και προσπαθεί να σου τραβήξει την προσοχή». Με τη σειρά μου απευθύνομαι στο Δημητράκη και του εξηγώ ότι όταν αποκαλούμε τους φίλους μας με άσχημες λέξεις εκείνοι θα στεναχωρηθούν, σε εκείνον θα άρεσε να τον κοροϊδεύουν οι συμμαθητές του;  Προσπαθώ να παρηγορήσω και τη μικρή Φούστα και παράλληλα να ακυρώσω αυτά που ειπώθηκαν από την άλλη μαμά.

Σήμερα στο γραφείο έχουμε μια σημαντική συνάντηση, θα μαζευτούμε αρκετοί από διάφορες εταιρείες. Κάποιους θα τους δω για πρώτη φορά. Είμαι υψηλόβαθμο στέλεχος εδώ και λίγα χρόνια στην εταιρεία και στη συνάντηση και θα είναι και κάποιοι υφιστάμενοί μου. Σήμερα τυγχάνει να είμαι η μοναδική γυναίκα που συμμετέχω. Σήμερα επίσης είμαι ο άνθρωπος στον οποίο όλοι ζητάνε να φτιάξει  ή να παραγγείλει καφέ.

Με το καλό τελειώνει η συνάντηση αλλά έχω ένα σωρό υποχρεώσεις μέχρι το τέλος της μέρας. Μέσα στο άγχος μου, αφήνω το κουτάκι με τα ταμπόν μου πάνω στο ραφάκι της τουαλέτας. Μετά από λίγη ώρα έρχεται στο γραφείο μου ένας συνάδελφος και με στολίζει κανονικά που άφησα «αυτό το πράγμα» σε κοινή θέα, σε μια τουαλέτα που μπορεί να μπουν και επισκέπτες ακόμα.

Το μεσημέρι καθόμαστε με κάποιους συναδέλφους για να συζητήσουμε και να λύσουμε κάποια τεχνικά ζητήματα σε ένα προϊόν μας. Λόγω σπουδών και προϋπηρεσίας αντικειμενικά είμαι ο άνθρωπος που ξέρω το προϊόν και τα θέματά του απέξω κι ανακατωτά. Είμαι ο άνθρωπος που έχω βραβευτεί για αυτό το προϊόν στο παρελθόν. Παράλληλα, ο συνάδελφος που προσλήφθηκε πριν τρεις μήνες επιμένει να μου εξηγήσει πώς θα δούλευε καλύτερα και δε σηκώνει αντίρρηση. Εκείνος και δυο τρεις άλλοι καταλήγουν να μιλούν μεταξύ τους για κάτι που γνωρίζουν ελάχιστα. Προσπαθώ να επαναφέρω την κουβέντα σε σωστό πλαίσιο χωρίς αποτέλεσμα. Με αμφισβητούν μέσα στα μούτρα μου. Πρέπει να υψώσω τον τόνο της φωνής μου ή πρέπει να το λήξουμε χωρίς κάποιο συμπέρασμα.

Έχω αφήσει το αυτοκίνητο εντωμεταξύ στο συνεργείο, οπότε προτιμώ να πάρω ταξί γιατί δε βολεύει η συγκοινωνία. Το κεφάλι μου είναι καζάνι. Ο οδηγός προσπαθεί να πιάσει κουβέντα, μου κάνει σαχλά κομπλιμέντα, προσπαθεί να μάθει αν είμαι παντρεμένη. Κουνάω απλά το κεφάλι, είμαι εξαντλημένη. Δεν έχω κουράγιο να του κόψω τη φόρα, να απαντήσω κατάλληλα. Θέλω απλά να φτάσω επιτέλους στο σπίτι μου.

Επιστρέφοντας πετυχαίνω στην είσοδο τη γειτόνισσα από το ισόγειο. Την καλησπερίζω τυπικά όμως εκείνη έχει όρεξη για κουβέντα και ενώ ξεκλειδώνω και προσπαθώ να της ξεφύγω αρχίζει, και πότε με το καλό το δεύτερο, άντε και ένα ίσον κανένα. Της απαντώ ότι μάλλον ποτέ για δεύτερο κι εκεί ξεφουρνίζει όχι μόνο ότι έχω ευθύνη απέναντι στην κόρη να μην την αφήσω μοναχοπαίδι αλλά ότι με πήραν και τα χρόνια και δεν έχω περιθώρια. Άρα και κακή μάνα και πέρασε και η μπογιά μου. Δυο σε ένα η κυρία Ρούλα.

Επιτέλους σέρνομαι μέχρι την πόρτα του διαμερίσματος. Μιλάμε με το σύζυγο για τη μέρα μας. Εκείνος σήμερα κατάφερε να πάει στη δουλειά του φορώντας μια μπλούζα με μια τρύπα. Οι συνάδελφοι του είπαν ότι η γυναίκα του δεν τον φροντίζει,  ότι είναι ακαμάτρα και πώς τον αφήνει να κυκλοφορεί έτσι. Σημειώνω νοητά να ντύνω και το σύζυγο το πρωί μαζί με την κόρη μας.

Εντωμεταξύ, χτυπάει το τηλέφωνο, άγνωστος αριθμός, είναι ο θείος του συζύγου που έχουμε καιρό να μιλήσουμε. Λέμε τα νέα μας, λέμε ότι χαθήκαμε, όλοι μας με τόσες δουλειές πότε να βρεθούμε. Ο θείος βέβαια δε μου χαρίζεται. Μου πετάει ότι αυτά είναι υποχρέωση των γυναικών , εκείνες πρέπει να συντηρούν το σπίτι και τις σχέσεις.

Η μέρα φεύγει, λίγο πριν τον ύπνο και επιτέλους μόνη με τις σκέψεις μου και χωρίς υποχωρήσεις, υποδείξεις, μικρές ήττες αλλά και μικρές νίκες.

Disclaimer: στο κείμενο δεν αναφέρω καν πράγματα που ακούω για/προς άλλες γυναίκες, γράφω πράγματα που συμβαίνουν μόνο σε μένα, αλλιώς θα έβγαινε το κείμενο τόμος. Δεν έχει τύχει να συμβούν όλα μαζί σε μια μέρα αλλά δε θα ήταν καθόλου απίθανο. Τέτοια πράγματα σε μικρές παραλλαγές είναι καθημερινή πρακτική εξάλλου. Και είναι όλα 100% πραγματικά, δεν έχω γράψει τίποτα χάριν παραδείγματος. Δεν έχω γράψει το πώς αντιδρώ στο κάθε τί ακριβώς γιατί κάποια ζητήματα όπως αυτό με τον καφέ έχουν προκύψει άπειρες φορές στα είκοσι χρόνια που δουλεύω. Αλλιώς αντιδρούσα στα 18, αλλιώς στα 25 και αλλιώς τώρα (αισίως 37 χρονών). Τέλος, αναγνωρίζω ότι οι σημαντικότεροι άνθρωποι στη ζωή μου – σύζυγος, φίλοι, γονείς , αφεντικά – δεν είναι καθόλου σεξιστές. Είμαι σε πολύ «προστατευμένο» περιβάλλον αλλά απόλυτα συνειδητοποιημένη ότι άλλες γυναίκες δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Πού θέλω να καταλήξω με αυτό το κείμενο; Όταν έχω περάσει μια τέτοια μέρα, όπου όλες οι προηγούμενες μέρες είναι πάνω κάτω ίδιες, και πάω στο σουπερμάρκετ και ερωτηθώ περί απορρυπαντικών θα είναι το κερασάκι στην τούρτα. Ερώτημα των προηγούμενων ημερών μου έδωσε το έναυσμα να γράψω. Αυτό το κείμενο, λοιπόν, είναι για τους άντρες. Οι γυναίκες, ιδίως οι εδώ της σελίδας, θα ταυτιστούν και θα προσθέσουν κι άλλα τόσα στη λίστα. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News