ΑΠΟ ΤΗΝ – Βασιλική
Σεπτέμβριος του 2014, πρώτη μου χρονιά στην Αθήνα ως φοιτήτρια και πρώτη μέρα στην Φιλοσοφική σχολή για μάθημα. Πήρα το 608 από τον Ευαγγελισμό για πρώτη φορά θέλοντας να φτάσω στου Ζωγράφου και αν θυμάμαι καλά ήταν γύρω στις 9 το πρωί. Το λεωφορείο είχε αρκετό κόσμο, αν και δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο, παρόλα αυτά ήμασταν αρκετά άτομα όρθια σε όλη τη διαδρομή. Σε κάποια στάση επιβιβάστηκε ένας παπάς ή τουλάχιστον από το ράσο που φορούσε αυτό θα υπέθετε κανείς. Μπαίνει στο λεωφορείο κρατώντας μια τσάντα σαν χαρτοφύλακα στο ένα χέρι και στέκεται από πίσω μου χωρίς να κρατιέται από κάποια χειρολαβή. Σε κάθε φρενάρισμα έπεφτε πάνω μου (από πίσω μου) και με ακουμπούσε με το χέρι του.
Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, σκέφτηκα πως υπάρχει κόσμος και πως αναγκαστικά στριμωχτήκαμε έτσι, παράλληλα σκεφτόμουν πως αποκλείεται ένας παπάς να έκανε οτιδήποτε θα μπορούσε να φέρει σε αμηχανία κάποιον άλλο. Στη συνέχεια αρχίζω να νιώθω ένα περίεργο άγγιγμα ανάμεσα στα πόδια μου από πίσω. Και πάλι σκέφτηκα πως έγινε κατά λάθος. Πηγαίνω πιο δεξιά και μετά από λίγο έρχεται κι εκείνος πιο δεξιά και κολλάει πια το σώμα του τελείως πάνω στο δικό μου. Εγώ εκεί μπλόκαρα και πάγωσα και δεν μπορούσα να αντιδράσω ενώ εκείνος ξαναπλώνει το χέρι του κι αρχίζει να με “χαϊδεύει”. Αλλάζω και πάλι θέση και πάνω πιο μπροστά και έρχεται κι εκείνος σπρώχνοντας πάλι πίσω μου. Για πρώτη φορά γυρίζω και τον κοιτάζω και η όψη του μου φέρνει αηδία. Μου έκανε μάλιστα ένα νόημα σαν να λέει “σςςςς”. Γυρίζω μπροστά το κεφάλι μου και κολλάει το σώμα του και πάλι πάνω μου ενώ νιώθω πια ξεκάθαρα τη στύση του κι αρχίζω να τρέμω έντονα και να δακρύζω αλλά να μην μπορώ να αντιδράσω. Ένας νεαρός και δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό, άρχισε να φωνάζει μέσα στο λεωφορείο, “μάζεψε το @@@@ τραγόπαπα, εξαφανίσου, άσε την κοπέλα” κλπ. Έγινε μεγάλο σκηνικό, εκείνος μιλούσε για τάχα παρεξήγηση, κατέβηκε γρήγορα γρήγορα στην επόμενη στάση κι εγώ λιποθύμησα από την τρομάρα μου και με συνέφερε ο νεαρός αυτός με μία κυρία.
Κατέβηκα στην τελευταία στάση και με προειδοποίησαν και άλλοι φοιτητές πως τα λεωφορεία αυτά που πηγαίνουν στις σχολές είναι γεμάτα επιδειξίες και ανώμαλους πάσης φύσεως και να προσέχω πολύ, ειδικά το βράδυ. Πήγα στις τουαλέτες τις σχολής μου και έκλαιγα για αρκετή ώρα μέχρι να βρω το κουράγιο να μπω στο μάθημα. Σκέφτομαι πόσο σιχαμερή είναι η πόλη που ήρθα και πόσο βρώμικοι άνθρωποι υπάρχουν.
Για ένα χρόνο, όταν δεν είχα κανονισμένο να πάρω συγκεκριμένη ώρα το λεωφορείο και με άλλους συμφοιτητές, ανέβαινα από Ευαγγελισμό – Ζωγράφου με τα πόδια και επέστρεφα με τον ίδιο τρόπο. Φοβόμουν αφόρητα το να βρεθώ ξανά αντιμέτωπη με κάτι αντίστοιχο και με ανησυχούσε το ότι δεν είχα φωνή, δεν είχα δύναμη να αντιδράσω. Στην πορεία βίωσα κι άλλα κακοποιητικά περιστατικά με αποτέλεσμα να βλέπω μέχρι σήμερα ένα συγκεκριμένο όνειρο, πως δέχομαι επίθεση, δεν υπάρχει κάποιος κοντά να με βοηθήσει, προσπαθώ να ουρλιάξω για να ζητήσω βοήθεια και δεν βγαίνει φωνή…
ΑΠΟ ΤΗΝ – Βασιλική
__________
Safe Athens: Βοηθήστε μας να κάνουμε την Αθήνα μια πόλη ασφαλή για τις γυναίκες
Υποδείξτε μας ποια σημεία της πόλης είναι μη ασφαλή και πού σας έχουν συμβεί τρομακτικές ιστορίες.
ΠΕΙΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΔΩ
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
