Από που να αρχίσω… Είμαι 51 τώρα… Σύντομα 52…άλλες εποχές τότε, όμως τα καθάρματα ίδια… Πρέπει να ήμουν 9…στο χωριό καλοκαίρι. Είμαστε στην πλατεία και παίζουμε κρυφτό.. Κάποιο παιδί τα φυλάει και τρέχω να κρυφτώ. Με φωνάζει ο άντρας της αδερφής της γιαγιάς μου να κρυφτώ πίσω του.. Αυτός κάπου στα 65 με πορτοκαλί μαλλιά από αποτυχημένη βαφή και περιποιημένος σε σχέση με τους χωρικούς. Όλο χαρά τρέχω προς το μέρος του και ξαφνικά νιώθω τα χέρια του να ψαχουλεύουν το στήθος μου…
Τραβιέμαι με κίνδυνο να με δει ο φίλος μου που τα φυλάει αλλά με το ένα του χέρι με κρατάει από το μπράτσο… Με μια απότομη κίνηση ξεφεύγω και τρέχω στη γιαγιά μου… Της λέω τι μου έκανε ο θείος Στρατής και εκείνη με συμβουλεύει να σιωπήσω γιατί αν το μάθει ο πατέρας μου θα τον σκοτώσει.. Έκτοτε μόλις άκουγα το όνομα του με έπιανε τρόμος… Μεγαλώνοντας 2 χρόνια ένας άλλος θείος ο θείος Μανώλης ενώ βρισκόμουν με τις φίλες μου στο ρέμα και ψάχναμε καβουράκια προσπάθησε να κάνει τα ίδια και χειρότερα…δεν το είπα στη γιαγιά πάρα μόνο πολλά χρόνια μετά… Θυμάμαι δεν με πίστεψε… Βλέπεις ο Μανώλης ήταν πέρα κάθε υποψίας.
Στα 15 μου απέναντι από το σπίτι μας έμενε μια φίλη της μάνας μου που είχε 2 κορίτσια.. Η μικρή 2 χρόνια μεγαλύτερη μου. Μια μέρα που ήμασταν στο σαλόνι και βλέπαμε τηλεόραση ξεκίνησε να με χαϊδεύει χαμηλά.. Νομίζω ακόμα τρέχω… Και φτάνουμε στα 19…δουλεύω σε μια βιοτεχνία ενώ παράλληλα σπουδάζω… Ο υπεύθυνος αποθήκης ένας κούκλος 35άρης αρραβωνιασμένος μια μέρα που τελειώσαμε την βάρδια μας προθυμοποιείται να μας γυρίσει σπίτι εμένα και άλλες δύο. Με άφησε τελευταία γιατί εμένα πιο μακριά… Ξαφνικά στρίβει και μπαίνει σε ένα σκοτεινό αδιέξοδο. Αφού μου εξομολογείται το πάθος του απλώνει τα ξερά του επάνω μου και προσπαθεί να με φιλήσει… Τον σπρώχνω όσο μπορώ και αρχίζω να τον βρίζω… Εκείνος απτόητος με χάιδευε όπου μπορούσε και παράλληλα μου κρατούσε τα χέρια για να μην τον χτυπάω. Ούτε θυμάμαι πως άνοιξα την πόρτα και εξαφανίστηκα…. Μετά από 1 μήνα παντρευόταν… Δεν είπα τίποτα σε κανένα… Του πήγα δώρο ένα τηγάνι με μια κάρτα που έλεγε… “για να σου το φέρει η γυναίκα σου στο κεφάλι”.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Χρυσα
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τι να σου πω. Ωραια τα εγραψες. Μου φαινεται οτι ειναι κοινος τοπος. Κανονας.
Που δεν συνηθιζεται, ομως, ποτε.
Φτανουν τα 45 και τα 50 και θυμομαστε με αηδια τοσα και τοσα.
Ταιριαξα ομορφα τελευταια με καποιον.
Πολυ γλυκος, αντρακι, κι οξυδερκης. Καποια στιγμη που εγινε το περασμα στην οικειοτητα, του εγραψα σε ενα μεγαλο, εξομολογητικο γραπτο, τι κουβαλαω. Να μην ειναι ανυποψιαστος, να ξερει οτι υπαρχει εκκρεμης μια εσωτερικη αναγκη να ξεπλυθουν πολλα, να ξερει οτι δεν ειμαι αγραφτη.
Εξαφανιστηκε, με εδιωξε, δεν το σηκωνε.
Τι του φανηκε τοσο ασηκωτο ;
Ταυτιζονται ;
Δεν ξερω.
Καλύτερα να εξαφανίζονται από νωρίς. Καλό είναι να λέμε από την αρχή τι κουβαλάμε επειδή καλύτερα μόν@ από την αρχή, παρά για 10 χρόνια με κάποιον που δεν μας στηρίζει συναισθηματικά. Εσείς ήσασταν ξεκάθαρη απέναντί του από νωρίς.
Η κατακλείδα τέλεια 😆
Το δώρο τηγάνι… Είστε ΘΕΆ υποκλίνομαι 😂 Λυπάμαι πολύ ωστόσο για όσα σας συνέβησαν, το να μην σε πιστέψει κάποιος είναι μεγάλη πληγή. Πόσες και πόσες οικογένειες κάλυπταν ειδικά εκείνες τις εποχές, και εξακολουθούν να καλύπτουν αντίστοιχα περιστατικά με αποτέλεσμα να μην μαθεύεται ποτέ και να συνεχίζει ο φαύλος κύκλος της ψυχικής κακοποίησης