- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Αχ, Γβρμ, κορίτσι μου
Μη νομίζεις οτι δεν πονάει όπως και να ‘χει. Και ναι, μέσα στη θλίψη μου νιώθω και περήφανη, αλλά δεν θα έπρεπε, ήμουν απλά τυχερη.
Κάνε τις επαφές σου με κάποιον δικηγόρο. Να μην είναι της οικογένειας, δεν έχεις κάποιον φίλο φίλου; Να σου τα πει. Μην πάρεις βιαστικές αποφάσεις. Αλλά δεσμεύσου ότι κάποια στιγμή θα πάρεις αποφάσεις.
Είσαι σε πολύ καλό σημείο, Γβρμ, και μπράβο που βρήκες δουλειά!Δείχνει πόσο ικανή είσαι! Είμαι κι εγώ θύμα gaslighting (τι κακόηχη λέξη και πόσο τρομακτική έννοια) και σε νιώθω όσο δεν φαντάζεσαι. Δεν μου είχε περάσει καν απ’το μυαλό! Τώρα όμως ετοιμάζομαι για το δικό μου διαζύγιο και με τρομάζει πάρα πολύ η στιγμή που θα το πω και το τι χαμός θα επακολουθήσει. Ψυχολογικά εννοώ, καθώς δεν μπορώ τις εντάσεις και την εκδικητικότητα. Μια που ξυπνήσαμε όμως, είναι μονόδρομος.Με ειχα και για σούπερ δυναμική, τρομάρα μου (μούντζες ολούθε)🙄🙄🙄
Γεια σας κοριτσια ηρθα και γω να μπω στην παρεα σας … Γρβμ δικιο ειχες στα σχολια οντως εχουμε περιπου ιδιο στορυ.Ετσι και γω σπουδασα και ηθελα να κανω δικια μου δουλεια αλλα αντι για αυτο εγινα μια χαρωπή νοικοκυρουλα . Εγω σε αντιθεση με σενα ημουν παντα ανεξαρτητη οικονομικα και οταν σπουδαζα δουλευα φουλ και καλυπτα ολες μου τις αναγκες μονη μ με αποτελεσμα το να σταματησω την δουλεια οταν εκανα το 1ο μου παιδι με εριξε πολυ. Με τον αντρα μου γνωριστήκαμε γρήγορα παντρευτηκαμε γρήγορα καναμε παιδι γρηγορα ΟΛΑ γρηγορα αν ειναι δυνατον οσο το σκεφτομαι απορω με τον εαυτο μου λες και δεν ημουν εγω αλλα μια αλλη.Περασα πολλα σε αυτον τον γαμο,ολα ξεκινησαν με το που γεννησα το πρωτο μου παιδι , ο αντρας μου απομακρυνθηκε συναισθηματικα και σεξουαλικα ανακαλυψα επισης οτι την περιοδο της εγκυμοσυνης μου ειχε γκομενα την πρωτη γκομενα τοτε γιατι μετα εξακολουθησαν και αλλες επρεπε να ειχα χωρισει απο τοτε αλλα δεν το εκανα ημουν με ενα νεογεννητο και δεν ηξερα αν θα ειχα στηριξει απο την οικογενεια μου και ετσι το καταπια και ειπα να δωσω μια ευκαιρια.Τελικα εδωσα πολλες ευκαιριες αλλα μαλλον οι ανθρωποι δεν αλλαζουν. Για να μην πολυλογο περσυ ειχα ενα προβλημα υγειας και ο αντρας μου αντι να μου συμπαρασταθει περνουσε τον χρονο του με την τοτε γκομενα του και καπως ετσι το πηρα αποφαση το ειπα σε ολους και στους γονεις μου που μεχρι τοτε νομιζαν οτι ειχα τον τελειο γαμο. Δεν κοιμαμαστε μαζι και δεν εχουμε επαφες καθολου. Δεν με νοιζει καθολου τι κανει αν εχει γκομενα αν δεν εχει μου ειναι παντελος αδιαφορος . Ασχοληθηκα ολο αυτο το διαστημα με το να εμπλουτίσω το βιογραφικο μου με διαφορα σεμιναρια στο τομεα μου ωστε να μπορεσω απο σεμπτεβριο που θα ξεκινησουν παλι τα μικρα σχολειο να βρω δουλεια και μετα σκεφτομαι να χωρισω εξαλλου και τωρα στην ουσια χωρισμενοι ειμαστε απλα μενουμε στο ιδιο σπιτι. Τους τελευταιους μηνες νιωθω τοσο απελευθερωμένη τοσο καλα με τον εαυτο μου αρχιζω και ειμαι οπως πριν τον γνωρισω σκεφτομαι το πως ειχα γινει και απορω με μενα πως ειναι δυνατον να τα ανέχτηκα ολα αυτα. Δεν πειραζει ομως σημασια εχει οτι ξυπνησα ποτε δεν ειναι αργα ειμαι μονο 30 ετων εχω 2 υπεροχα παιδια που ειναι ολη μου η ζωη και δεν θα αφησω κανεναν πια να ριξει την αξιοπρεπεια μου !!!
Anna, χαίρομαι πολύ που μπήκες να πεις αυτό που σκεφτοσουν και σ’ευχαριστώ, με έκανες να κλάψω με την τρυφερότητά σου απέναντι σε μια άγνωστη! Αυτό με το ότι επαιρνα τις αποφάσεις με τα τότε δεδομένα μου το λέει κι η ψυχολόγος και είναι εντυπωσιακό να το διαβάζω από κάποιον σαν εσένα που δεν ξέρει ούτε το ένα 100ό από αυτά που έχω πει στη θεραπεια. Καπως γίνεται πιο πειστικό το επιχείρημά της (που είναι και δικό σου) γιατί εχω στο μυαλό μου έχω μονίμως ότι ο κάθε τρίτος θα πει ότι είμαι τεράστιο ζωντοβολο και είναι ωραίο να το καταρρίπτεις έτσι…
Mel, τι άσχημη κατάσταση, τι άσχημη συμπεριφορά, πόσο δυνατή είσαι…χαίρομαι πολύ που είσαι τόσο κοντά στο να φέρεις τη ζωή σου εκεί που τη θέλεις. Και είσαι ονο 30, πιτσιρίκι! Στην ηλικία σου εγώ μόλις άρχιζα την κατρακύλα με την αλληλουχία λάθος επιλογών για τους λάθος λόγους…ελπίζω του χρόνου τέτοιον καιρό να είσαι εκεί που ονειρεύεσαι, σου αξίζει!
Μόνο μια γραμμή γιατί μου έρχεται καπως να δικαιολογηθω…δεν έχω περάσει περίοδο στη ζωή μου που να κάθομαι και να κοιτάω ταβάνι (εκτός της ανατροφής παιδιού, που όμως είναι υποχρεωτικό και δεν μπορείς να κανεις κάτι άλλο). Δούλευα κι εγώ όσο σπούδαζα, δεν σταμάτησα να δουλεύω καποιες ωρες ούτε κατά τη λοχεία, αλλά δεν έβγαζα ποτέ αρκετά ώστε να συντηρουμαι- ίσως φταίνε και τα αντικείμενα (πιάσε το’να χτύπα τ’αλλο από άποψη λόγου εργατοωρών-απολαβών). Αυτό όχι επειδή είπες εσυ κάτι, αλλά επειδή εγώ έχω το κόμπλεξ μου και ήθελα να το επισημάνω. Το αποτέλεσμα ίδιο είναι.
Nobiles, κι ένα ακόμα επειδή ζορίζομαι να το αφήσω να περάσει έτσι: θα το ξέρεις ήδη αλλά στα 34 πραγματικά κανένα τραινο δεν έχει χαθεί, από καμιά άποψη. Είσαι μικρή, αντικειμενικά, και μπορείς να κανεις πραγματικά ό,τι θέλεις!
Nobiles, δεν θέλω να κάνω εικασίες από δέκα γραμμες αλλά μου ακούγεσαι πολύ βαθιά θλιμμένη. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι γιορτη αλλά θέλω να σου κάνω μια μεγάλη αγκαλιά και να σου ξαναπώ μπράβο για την καθαρότητα της σκέψης σου. Κι άλλοι είναι τυχεροί και πετάνε την τύχη τους στα σκουπίδια βρε παιδί μου. Εσυ φαίνεται ότι την τύχη που σου έλαχε την διαχειρίζεσαι με σύνεση. Γι’αυτό παίρνεις το δικό μου το εύγε.
Όσο για τον δικηγόρο, ξέρω τα δικαιώματά μου, σε όλα μαζί είμαστε από άποψη ιδιοκτησίας κλπ, το θέμα είναι ότι δεν θέλω να το εκμεταλλευτώ αυτό. Πχ τι, να πουλήσουμε το σπίτι που μένει το παιδί μου για να πάρω τα μισά λεφτά και να κάνω τη ζωή μου; Δεν θέλω καθόλου, θα νιώσω ακόμα χειρότερα νομίζω. Προσπαθώ να βρω την ισορροπία μεταξύ των αποφάσεων που θα είναι γρήγορες αλλά ισοπεδωτικές για το status quo και αυτών που θα είναι αργής καύσης αλλά ισοπεδωτικές για την προσωπική μου ευτυχία.Neverlander, αχ η στιγμή που θα το πεις…νομίζω αν δεν φοβόμουν τόσο τη συζήτηση ίσως δεν μου ήταν τόσο απαραίτητο να είμαι τόσο καλά προετοιμασμένη από κάθε άλλη άποψη. Ελπίζω να την κανεις σύντομα και να ξέρεις ότι είμαστε δίπλα σου. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είσαι δυναμική όμως, όντως για σούπερ δυναμική διαβάζεσαι!
Γρβμ δεν υπαρχει λογος να δικαιολογηθεις για το αν δουλεψες η οχι εγω συγχωμη ισως ο τροπος που το εγγραψα φανηκε καπως δεν ηθελα σε καμια περιπτωση να πω κατι για σενα απλα ηθελα να εστιάσω στο γεγονος το ποσο με εριξε ψυχολογικα το οτι μετα απο ενα σημειο δεν δουλευα ενω απο τα 18-19 σχεδον ημουν αυτονομη οικονομικα. Ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια και γω ελπιζω σε ενα χρονο απο τωρα να εχω μπει σε μια σειρα, και οσο για την ηλικια που λες τι 30 τι 40 τι 50 το θεμα ειναι πως νιωθεις , μην αφηνεις τις καταστασεις τις ζωης σου και τα προβηματα να σε καταβαλλουν θα γερασεις πριν την ωρα σου και οχι μονο εσυ αλλα και γω και αλλοι τοσοι ανθρωποι . Εχω ενα θετικο στο χαρακτηρα μου που τελικα με εχει βοηθησει πολυ στην ζωη μου μεχρι τωρα , να βλεπω το ποτηρι μισογεματο και οχι μισοαδειο , οτι και αν εκανα λαθος μεχρι τωρα ηταν δικες μου επιλογες και δικα μου λάθη που τα αναγνωρίζω τα αποδεχομαι και παω παρακατω, ολη η ζωης μας ειναι μικρες στιγμες και εμπειριες που μας κανουν καλυτερους ,αποδεξου τον εαυτο σου , τις σκεψεις σου , τα θελω σου δες τι ειναι αυτο τελικα που σε κανει χαρουμενη και ακολουθησε το , με ολα τα εμποδια και τις δυσκολίες που θα βρεις στο δρομο σου σκεψου μονο το αποτελεσμα να εισαι εσυ καλα μεσα σου αν εισαι εσυ καλα θα ειναι και τα παιδια σου .
Να πεταχτώ κι εγώ για να πω πως Γβρμ μου και Neverlander, από όσο σας έχω διαβάσει τόσο καιρό, φαίνεστε και οι δύο πολύ δυναμικές και συγκροτημένες και, πριν από αυτές τις εξομολογήσεις, δεν θα μου περνούσε καν από το μυαλό πως έχετε τόσο λάθος εικόνα για τον εαυτό σας. Τη Nobiles chief και τη mel δεν τις έχω ξανασυναντήσει, αλλά όπως και να ‘χει θεωρώ ότι θέλει μεγάλη δύναμη να πάρεις μια τέτοια απόφαση από μόνο του.
Γβρμ και mel τόσο καιρό κάνατε μια πολύ σοβαρή δουλειά που κανονικά θα έπρεπε να πληρώνεται και είναι πολύ κακό να περιγράφετε (και να βλέπετε) τον εαυτό σας με λέξεις όπως νοικοκυρούλα, κακομοίρα, ούφο, και όλα αυτά επειδή έτυχε να έχετε κακούς γάμους. Κάνατε μια επιλογή που κατέληξε λανθασμένη, η οποία όμως θα μπορούσε να καταλήξει αλλιώς αν οι σχέσεις σας με τους άντρες σας ήταν καλύτερες και αυτό δεν βαραίνει αποκλειστικά και μόνο εσάς. Δεν μπορείτε και δεν πρέπει να αναλάβετε ολόκληρη την ευθύνη και να οικτίρετε τον εαυτό σας κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Γβρμ μου, γνώμη μου είναι πως το θέμα του σπιτιού πρέπει να το ξανασκεφτείς, βγάζοντας τελείως το συναισθηματικό κομμάτι. Αν τελικά πουληθεί δεν θα είναι για “να κάνεις τη ζωή σου”, αλλά για να πάρεις μια οικονομική ανάσα που αυτή τη στιγμή σου χρειάζεται. Το σπίτι είναι απλά ένα ακίνητο, το οποίο παρεπιπτόντως θα σου θυμίζει συνεχώς τον (πρώην) άντρα σου και επιπλέον θα σε κάνει να έχεις ακόμα κάτι κοινό με εκείνον (οκ εκτός από το παιδί), αν το κρατήσετε. Αν το σπίτι είναι τόσο σημαντικό για το παιδί, θα μπορούσε ο πρώην (τον έχω κάνει ήδη πρώην όπως βλέπεις) να εξαγοράσει το δικό σου μερίδιο, ώστε το παιδί να μένει κάποιο χρόνο εκεί και παράλληλα εσύ να αρχίσεις την καινούρια σου ζωή σε καινούριο χώρο.
Αλλά βρε παιδια, αυτό που μου κάνει εντύπωση και αναφέρετε όλες είναι η στιγμή που θα το ανακοινώσετε. Δηλαδή είστε σε κακούς γάμους και το άλλο μέλος δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα; Έχετε φτάσει σε τέλμα, έχετε προσπαθήσει, δεν διορθώνεται τίποτα και, παρ’ όλα αυτά, στους συζύγους θα έρθει ο ουρανός σφοντύλι αν ζητήσετε διαζύγιο;
πο πο Origami lover με άγχωσε η ιστορια σου ξαφνικα εκανα εικονα τον εαυτο μου 22 χρονια μετα να ειμαι ακομη παντρεμενη με αυτον τον ανθρωπο .καταλαβαινω οντως και γω οτι αυτος ισως ετοιμαζεται να την κανει σιγα σιγα αλλα αν τελικα δεν την κανει αλλα απλα εχει και καποιες μπλουζες του καπου αλλου τι θα κανεις θα κατσεις να περιμενεις και αλλο ?Λυπαμε πολυ για οτι εχεις περασει με αυτον τον ανθρωπο αλλα απο τα γραφομενα σου φαινεται οτι τα εχεις ξεπερασει αλλα κολας στο επομενο βημα μακαρι να παρεις την σωστη αποφαση για σενα .
no_roots εχεις δικιο για το νοικοκυρουλα αλλα ειχα μαθει τελειως διαφορετικα και φανταζομουν πως και μετα τα παιδια θα ειναι διαφορετικα θα τρεχω και δεν θα φτανω δουλεια σπιτι παιδια διαστηριοτητες να εχω την ημερα μου γεματη μου το ξερω ισως ακουγετε μαζοχιστικο ολο αυτο αλλα η δουλεια ειναι υγεια δεν μπορω αλλο στο σπιτι και ποσες δουλειες να κανεις πια σπιτι , υπηρχε περιοδος που οντως δεν ειχα πια τι να κανω και βαριομουν τοσο πολυ που αλλαζα συνεχεια θεση στα επιπλα ετσι για να βρισκομαι σε δουλεια. Περιμενω πως και πως τον σεμπτεμβριο που θα πανε τα παιδια σχολειο και ακομη και αν δεν βρω στο στοιχειο των σπουδων θα κανω οτιδηποτε αλλο .
Origami ειδικά για εσένα απορώ και που το σκέφτεσαι! Να βρεις το κουράγιο λες να δεις αν (ΑΝ;) θέλεις να χωρίσεις και να ρωτήσεις τον άντρα σου αν θέλει κι εκείνος το ίδιο; Δεν ξέρεις; Κι αν δεν θέλει δηλαδή τί θα κάνεις, θα συνεχίσεις να ζεις με αυτή την κατάσταση;
Μόνο ανακούφιση και ικανοποίηση θα νιώσεις αν παρεις την κατάσταση στα χέρια σου, έτσι πιστεύω εγώ.
Γβρμ, δεν είμαστε και τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας γι αυτό. Ευχομαι να φτάσεις γρήγορα στο σημείο να το λες και να το εννοείς κι εσύ 🙂
Εδώ μπαίνει ο ιδρυματισμός που λέγαμε. Συνηθισα, συνήθισα να είμαι μόνη να τα κάνω σχεδόν όλα εγώ να διασκεδάζω μόνη. Συνηθισα να μην βασίζομαι σε κανένα. Και δεν έχουμε ιδιαίτερες εντασεις στο σπίτι (πλέον) συγκάτοικοι είμαστε. Μου λείπει απίστευτα μια συντροφική ισότιμη σχέση με έναν άνδρα και τελικά μάλλον αυτό θα με κάνει να κόψω και τα δεσμά. Τον λυπάμαι και λίγο. Είναι ολομόναχος, δεκαεφτά χρόνια μένουμε στη Θεσσαλονίκη και δεν έχει έναν άνθρωπο να βγει για έναν καφέ. Όλοι οι φίλοι που είχε στην αθήνα τον έχουν ξεχάσει (πως να μην τον έχουν, δεν τους παιρνει τηλέφωνο ούτε στα γενεθλιά τους). Ακόμα και οι κολλητοί του που μας παντρεψαν και βαφτισαν την μεγάλη μας κόρη δεν μιλάνε μαζί του γιατί δεν σηκώνει το τηλέφωνο ούτε για να πει ενα γεια. Με τον αδελφο του μιλάει μια φορά το χρόνο και αν. Αν χωρίσουμε θα του μείνει μονο η δουλειά του και αυτή διεκπεραιωτικά, δεν έχει πει ποτέ “θα βγω με συναδέλφους”. Δεν ειχα συνειδητοποιησει πόσο μονόχνωτος και απομονωμένος είναι μέχρι πριν δυο τρία χρόνια.
Αχ,Origami, δάκρυσα με την ιστορία σου. Στο’ χω ξαναγράψει, θεωρώ (απ’όσο σε διαβάζω τα τελευταία χρόνια εδώ μέσα) σπάνιο άνθρωπο, σκέφτεσαι διαφορετικά, μιλάς διαφορετικά, είσαι κάτι…άλλο, και μόνο χαρά θα έρθει στη ζωή σου αν ξεφορτωθείς αυτόν τον τύπο απ’το κρεβάτι σου (και το κρεβάτι σου). Το τελευταίο βήμα της εξόδου είναι συχνά και το πιο δύσκολο, αλλά κ αυτό που θα σε απελευθερώσει. Θα μπορούσες να πας πάντως κ σε ψυχολόγο, να σε βοηθήσει σ’αυτή τη μετάβαση.Σου στέλνω όλη μου τη στήριξη, σε όλες μας, Nobiles, Mel, Γβρμ, Anna, we got this❣❣❣
Origami να σου πω τί βλέπω εγώ, με κίνδυνο φυσικά να κάνω λάθος και να φυτρώνω εκεί που δεν με σπέρνουν.
Αυτό που βλέπω, λοιπόν, είναι ένας άντρας ο οποίος πριν από 10 χρόνια είχε αποφασίσει να χωρίσει. Προτού προλάβει να το ανακοινώσει, η μητέρα των παιδιών του αρρώστησε βαριά. Τί να έκανε, να την παρατούσε; Ναι θα μπορούσε, αλλά δεν είχε τα κότσια, τα οποία και ποτέ δεν απέκτησε για να επικοινωνήσει αυτό που του συμβαίνει. Οπότε αφέθηκε, παραιτήθηκε και φυσικά άρχισε να κατηγορεί τη γυναίκα του για τα δεινά της ζωής του και να της ασκεί ψυχολογική βία (το μιλάω-και-δεν-ακούει και το ρωτάω-και-δεν-απαντάει είναι ψυχολογική βία).
Από την άλλη, βλέπω μια γυναίκα η οποία δεν τον έχει ανάγκη, αλλά τον αγαπάει, τον θέλει στη ζωή της. Είναι δυναμική, αυτόνομη, ανεξάρτητη, μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν, αλλά τον θέλει. Και περιμένει το πράγμα να γυρίσει. Προσπαθεί με κάποιον τρόπο να εκμαιεύσει μια αντίδραση από τον άντρα της, αυτός δεν της δίνει ούτε αυτό. Λέει πως ο άντρας της είναι μουλωχτό αρκιντί, μονόχνωτος (δεν μπορεί να είναι μόνο αυτά για να τον υπομένει, αλλά οκ) και πως εκείνη είναι αόρατη, αλλά τον λυπάται που θα μείνει μόνος με τις επιλογές του.
Ο ενάς περιμένει από τον άλλο να πάρει την απόφαση, καθένας για τους δικούς του λόγους, για να μην πάρει ο ίδιος την ευθύνη.Origami αν ήταν να γυρίσει το πράγμα, θα είχε γυρίσει εδώ και 10 χρόνια. Όσο για τους φίλους του, μετά από 22 χρόνια μπορεί πλέον να είναι κοινοί σας φίλοι, οι οποίοι συμπαθούν και εσένα (πολύ πιθανόν περισσότερο από εκείνον) και γι’ αυτό τους αποφεύγει. Αυτό είναι δικό του θέμα, δικές του επιλογές, δεν είναι το τρίτο παιδί σου.
Αυτά που “συνήθισες” θα τα έχεις και χωρίς αυτόν, όμως εσύ ξέρεις καλύτερα.
(Το ποσο χαίρομαι που άνοιξα αυτό το thread δεν περιγράφεται…οφείλω τρομερή ευγνωμοσύνη σε όλους τους συμμετέχοντες. Σαν να κοιτούσα τοσον καιρό ακαταλαβίστικη ζωγραφιά σε χαρτί και ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά μου το τρισδιαστατο! Μεγάλη υπόθεση να βλέπεις ότι δεν είσαι πρωτότυπος)
Θα τα πάρω με τη σειρά γιατί κάτι μου έρχεται να πω στην κάθε μια αλλά είναι το τέλος της χρονιάς εδώ που είμαι και έχω κάτι δευτερόλεπτα ελεύθερα (είπαμε, για δουλειά που δεν μου αφήνει σοβαρό εισόδημα ασχολούμαι παααααρα πολλές ώρες…)
Origami lover δέκα φορες τη διάβασα την ιστορία σου και κάθε φορά εκπλήσσομαι. Με το ποσα κοινά έχουν τα προβλήματα τα δικά μου και τα δικά σου και συγγενών και φίλων και το ποσα κοινά έχει η αντιμετώπιση των γυναικών που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις. Σε καταλαβαίνω από την αρχή μέχρι το τέλος, να ξέρεις. Νομίζω όλες τις αποφάσεις που πήρες θα τις είχα πάρει ολόιδιες στη θέση σου. Δυο πράγματα μου έρχεται να ξεχωρίσω από όλην αυτήν τη φοβερή σου ιστορία. Το ένα το θέμα της συμπαραστασης στην αρρώστια. Έχει παρα πολλά κοινά η ιστορία σου με ιστορία πολύ κοντινών μου συγγενών. Ίδια εγκατάλειψη, ίδια απογοήτευση, ίδια πίκρα. Από τη μια ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη βοήθεια και τη ζητάει κιόλας, παρολο που είναι προφανές, κι από την άλλη ένας άνθρωπος που παγώνει, δεν εκφράζεται, κλείνεται στον εαυτό του. Έχει κλονιστεί και δικιά μου σχέση από εμπειρία αρρώστιας/θανάτου, μόνο που εγώ ήμουν από την πλευρά αυτού που δεν ήξερε πώς να συμπαρασταθεί. Μετά το πρώτο πάγωμα έκανα ό,τι μου κατέβαινε. Άλλα σωστά κι αλλα λάθος. Ο απέναντι ήταν ο μουγγός, ό,τι και να έκανα ήταν λάθος, σώπαινα λάθος, μιλούσα λάθος, υπήρχα λάθος. Με χώρισε ένα χρόνο μετά με το παράπονο ότι δεν φέρθηκα σωστά κι εγώ έκλαιγα γιατί εξηγούσα ότι προσπάθησα. Είναι δυνατόν να είναι σύμπτωση ο ανδρικός και ο γυναικείος ρόλος εδώ; Μόνο εμένα μου φαίνεται ότι είναι άλλο ένα παράδειγμα του ποσο δεύτερη φύση γίνεται η καταπίεση των συναισθημάτων από τους άνδρες; Και των δικών τους και των απέναντι. Τόσο συχνή αντίδραση όταν κάτι πάει παρα πολύ στραβά και σου φέρει τούμπα ο,τι ηξερες…κλείσιμο στο καβούκι και απόρριψη. Φταις που αρρωστησες, φταις που δεν ξέρεις πώς να με κανεις να νιώσω καλύτερα, φταις που δεν ξέρεις καλύτερα από μένα τι θέλω. Κι από την άλλη μια γυναίκα που προσπαθεί να βρει λύσεις. Που μιλάει, που ανοίγεται, που πατάει τον εγωισμό της μπας και βγει κάτι. Το βλέπω υπεραπλουστευτικά λετε; Δεν λέω ότι είναι όλοι και όλες το ίδιο. Αλλά σε όλες τις ιστορίες μοιάζει να είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία έτσι μοιρασμένοι οι ρόλοι.
Κι αφού το φιλοσόφησα και το ψόφησα, origami να πω ότι πραγματικά σε θαυμάζω που μπορείς να εκφράζεσαι (πλέον, ίσως) τόσο ψύχραιμα όταν αποτιμάς όλην αυτήν τη βαρβαρότητα που βίωσες. Μέσα στην τρελα είναι φοβερό να μπορείς να σκεφτείς τόσο καθαρά. Το ίδιο και στα επόμενα βήματα που περιέγραψες- ποσο απλά, είχες ανάγκη την επαφή, το συζητησες, δεν έβγαλε κάπου, βρήκες αλλου μια κάποια λύση. Δεν ξέρω ποσο εύκολο ήταν στην πράξη, πάντως ο τροπος με τον οποίο περιγράφεις τα γεγονότα έχει μια λογική πολύ λυτρωτική και ακομπλεξάριστη και καθόλου αυτονόητη επίσης, γι αυτό σε θαυμάζω.Το άλλο που μου έκανε φοβερή εντύπωση με το πόσο σε κατάλαβα ήταν το ότι το σκέφτεσαι ακόμα. Λίγο τον λυπάσαι, λίγο τον ξέρεις πολύ καλά, πάντως σε μια ιστορία που απέξω μοιάζει άσπρο μαύρο εσυ βάζεις χρωμα. Να τολμήσω να κάνω μια προβολή; Μήπως παίζει ρόλο και η σκέψη: έχω περάσει τόσα και θα γίνω ΕΓΩ η κακιά; Ε όχι ρε φίλε. Συνήθισα. Μόνη μου είμαι, μόνη μου θα είμαι. Ε θα σε περιμένω, ρε μουλωχτό αρκιντί, θα σε περιμένω να φανεί ότι εσύ τα διέλυσες όλα. Που αυτό ισχύει έτσι κι αλλιώς, αλλά θα φαίνεται κιόλας. Origami αν πέφτω πολύ έξω συγγνώμη, είπαμε, προβολή.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
