- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 5 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
eraki, eraki, για ποια ντροπη μιλάς, είσαι σοβαρή, από όσα διαβάζεις έπρεπε να έχεις καταλάβει αν μη τι άλλο ότι όλα αυτά που περιγράφεις και που νιώθεις δεν είναι καθόλου, μα καθόλου πρωτότυπα! Και ένα μεγάλο ευχαριστώ από μένα που έγραψες εκείνη την ιστορία τότε και άναψε το λαμπάκι στο μυαλό μου και κατάλαβα κι εγω πρώτη φορά ότι ρε συ κάτσε, μαλλον δεν είμαι πρωτότυπη, μήπως είμαστε πολλές; Και να που είμαστε! Εράκι, δυο χρόνια μετά, πώς αντέχεις; Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία; Η πανδημία και την κλεισούρα μέσα δεν μπορεί να βοήθησε την κατάσταση (εξαρτάται κι από τη δουλειά του συζύγου βέβαια, κάποιοι δεν κλείστηκαν), εσύ πώς είσαι; Την παλεύεις; Το να μην αντέχεις άλλο είναι πολύ άσχημο συναίσθημα. Εγώ άρχισα να εύχομαι να αρρωστήσω, να περπατάω πιο αργά στο δρόμο μπας και με πατήσει κάποιος βιαστικός οδηγός, κι επειδή ξέρω πως αυτές οι σκέψεις είναι ένα βήμα πριν να θέλω να κάνω η ίδια κακό στον εαυτό μου, απευθύνθηκα σε επαγγελματία. Εσύ δεν νιώθεις πως ήρθε η ώρα να τα βγάλεις από μέσα σου; Ακόμα και όχι, πάντως, γράφε τα τουλάχιστον. Εδώ, αν θέλεις στείλε μου και μέιλ, πάντως μην τα κρατάς, είναι αδύνατον!
Ιφιγένεια, και σε σένα έγραψαν πολλά, ευχαριστώ που τα μοιράστηκες εδώ (κι ας την τσίμπησαν αυτούσια, χμ δεν ξέρω, νιώθω κάπως ξεβράκωτη όταν γίνεται αυτό, ελπίζω να ήταν οκ για σένα). Συμφωνώ με όσους έγραψαν ότι δεν υπάρχει καποια αποτυχία, ίσα ίσα, είσαι ακόμα όρθια ενώ σε έχουν βρει πάρα πολλές και απανωτές κακοτυχίες… Νομίζω είναι σίγουρα κατάλληλη στιγμή για ψυχολογική υποστήριξη. Τις λιγοστές φίλες δεν ξέρω πώς τις μετράς, πάτως και πολλές να είχες δεν θα είχε τόσο μεγάλη διαφορά – αυτά που περνάς δεν είναι η φάση “θα τα πω και θα ξεσκάσω’, είναι άλλο λέβελ ανακούφισης αυτό που χρειάζεσαι και δεν νομίζω πως μη επαγγελματίας μπορεί να σου το προσφέρει (και επαγγελματίας θα χρειαστεί χρόνο δηλαδή). Οι λίγες και καλές φίλες που έχεις νιώθεις πως είναι αρκετές για να παρέχουν ένα πρώτο, βασικό δίκτυο στήριξης σε πιο καθημερινό επίπεδο; Εμείς πάντως είμαστε εδώ για να σε ακούσουμε (διαβάσουμε). Και προσωπικά είμαι πολύ σιγουρη ότι όχι, δεν ήταν τελειωτικό το χτύπημα, είσαι υπερβολικά νέα για οτιδήποτε τελειωτικό και πιστεύω ότι μπορείς να ανέβεις και να βρεθείς σε προσωπικό επίπεδο πολύ πιο ψηλά από κει που ήσουν στα 30. Πραγματικά υπερβολικά νέα όμως, για να μιλάς έτσι. Καταλαβαίνω την απελπισία, καταλαβαίνω ότι έχει γκρεμιστεί ο κόσμος γύρω σου εντελώς…αλλά θα τα καταφέρεις. Το νιώθεις ότι το θέλεις όμως; Νιώθεις κίνητρο; ή νιώθεις άδεια και χαμένη; Ρωτάω γιατί έχω κάνει κι εγώ τέτοιες σκέψεις, και πριν τα 40 δηλαδή…η εγρήγορση, η ύπαρξη κινήτρου είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Νιώθεις πως υπάρχει κάτι που θέλεις που να έχει σχέση με σένα και μόνο; Κάτι να μάθεις, κάτι να κάνεις, κάτι να δοκιμάσεις; Η δουλειά σου λες δεν σε συντηρεί πλήρως, υπαρχει προοπτική/όρεξη η ίδια δουλειά να ενισχυθεί με περισσότερες πχ ώρες, ή να βρεθεί επιπλέον απασχόληση;
Κι ένα μικρό ένθετο για τον σχεδόν πρώην σύζυγο. Ναι, οκ, είναι ένα θετικό ότι βρήκε το θάρρος να στο πει, δεν το τραβήξατε από τα μαλλιά χρόνια και χρόνια. Αλλά ρε παιδιά, σόρι, είναι κάπως bare minimum αυτό. Δεν είναι εύκολο, αλλά σε συνδυασμό με την όλη περογραφή ενός ανθρώπου που είναι πάντα του δύσκολος, δεν επικοινωνεί, δεν εκφράζεται…δεν μου έρχεται να του δώσω και συγχαρητήρια. Δεν είναι δηλαδή ότι προσπάθησε. Αντιστάθηκε στο φλερτ λες, οκ, ας του το δώσουμε αφού είσαι τόσο σίγουρη, όμως και πάλι μόνος του το έζησε, μόνος του το πέρασε, κι εσένα σου έδωσε ένα φιρμάνι μόνο μετά από δική σου πίεση. Έγιναν όλα αυτά μέσα του, έξω του, κι εσύ ήσουν κάπου εκεί χαμένη στο παρασκήνιο. Δεν είναι έτσι μια καλή συντροφική σχέση, και με κάνει να αναρωτιέμαι μήπως όλα αυτά τα χρόνια κουβαλούσες έτσι κάπως ανισομερώς τη σχέση σου και την έκανες όμορφη με πολλή προσωπική σου προσπάθεια. Αυτό το έντονο φλερτ από μόνο του δεν μπορεί να προξενήσει κάποια ζημιά, απλώς έβγαλε στην επιφάνεια τα προβλήματα που είχε. Και τα είχε μόνος του ρε Ιφιγένεια, δεν τα μοιράστηκε, κι αυτό είναι πολύ μεγάλη ευθύνη και ατόπημα και βαραίνει εκείνον. Τέλος πάντων, δεν ξέρω καθόλου αν πέφτω καθόλου μεσα μ’αυτά που γράφω οπότε σταματώ- ελπίζω να μας γράψεις κι άλλα σύντομα και να βρεις επαγγελματική ψυχική στήριξη.
Λουκρητία, είναι πολύ συγκλονιστική η περιγραφή της πορείας της σχέσης σου με τον πρώην σύζυγο, για το τρομακτικό επίπεδο ασυνεννοησίας, από την αρχή μέχρι το τέλος…καταλαβαίνω τι λες για την ψυχική στένωση (καλό!) αλλά από την άλλη, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ τη δύναμη που έδειξες, τη θέληση που είχες να φτιάξεις μια ζωή με ό,τι σου έλαχε, να δουλέψεις, να μεγαλώσεις την κόρη σου. Τα έκανες όλα αυτά όχι απλώς χωρίς σύμμαχο, αλλά με κάποιον που εμένα τουλάχιστον με έβγαλε από τα ρούχα μου με τις λίγες γραμμές που έγραψες με την κοσμάρα του. Πραγματικά συγκλονιστική ιστορία, για μένα τουλάχιστον. Η επιφάνεια λάδι, κι από κάτω η ψυχή μιας Λουκρητίας να γεννάει ιδέες και ζωή. Περιμένω κάθε σου σχόλιο, εδώ και στο σάιτ, με μεγάλη λαχτάρα να ξέρεις!
Maridoula, η δική σου ιστορία είναι συγκλονιστική με τελείως διαφορετικό τρόπο! Αν της Λουκρητίας είναι ψυχογράφημα τύπου Τρίερ, η δική σου είναι κάτι μεταξύ action και Αλμοδοβάρ, και τελειώνει με γιορτή, πόσο χαρούμενο! Σου έχουν γράψει πολλά ήδη στα σχόλια, θα σταθώ κι εγώ σ’αυτό που έγραψες “Αυτό όμως με εξόργισε ακόμα περισσότερο, σήμαινε ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν ανίκανος για αγάπη, απλά συμπεριφερόταν σαν δυνάστης επειδή απλά μπορούσε”, το οποίο χάρηκα πολύ που το διάβασα. Γιατί βοηθάει ρε γαμώτο να βλέπω ότι δεν είμαι η μοναδική και η πιο αχάριστη γυναίκα στον κόσμο, που ο άντρας μου έγινε ακριβώς όπως τον παρακαλούσα να είναι τόσα χρόνια, και όταν έγινε, τους πρώτους μήνες ήθελα απλώς να του σπάσω τα μούτρα και να πω “ΤΩΡΑ ΡΕ ΜΛΚ;! ΤΩΡΑ;!” Είναι φοβερό να πρέπει να φτάσει ο απέναντι στο αμήν, αλλά να που συμβαίνει, με τις υγείες μας.Έχω να γράψω και εγώ περίπου ένα χρόνο, στον οποίο έγιναν πολλά αλλά τελικά έγινε η συζήτηση με το συζυγο και αποφασίσαμε να χωρίσουμε, αρχικά για ένα διάστημα (δύο μήνες) και στη συνέχεια ψύχραιμα να συζητήσουμε για περαιτέρω.
Η αφορμή ήταν κάποιες συνομιλίες που είχε online οι οποίες μεταξύ άλλων αποκάλυψαν πολλά παράπονα για εμένα. Είχε πολλά παράπονα που δεν τα είχε εκφράσει, είχα παράπονα που τα είχα εκφράσει αλλά δεν άλλαξε τίποτα. Η ουσία είναι ότι τώρα καλούμεστε πρώτα να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας και στη συνέχεια τη σχέση μας.
Στις οικογένειες μας δεν το έχουμε ανακοινώσει ακόμη. Βοηθάει ότι μένουμε στο εξωτερικό. Αλλα ανησυχώ για όταν έρθει η ώρα.
Με φίλους έχουμε κάνει συζητήσεις αλλά πραγματικά με βαραίνει πάρα πολύ να πρέπει να το συζητάω διαρκώς. Σε φάση: τι σκέφτεσαι τώρα, τι είπατε χθες, άλλαξε κάτι.Πείτε μου σας παρακαλώ πως το αντιμετωπίσατε αυτό;
(Αχ ξεχνάω ότι ανεβαίνουν πάντα ανάποδα από τη σειρά που τα γράφω και τα ανεβάζω! Τώρα ακόμα λείπει η εισαγωγή, την οποία έγραψα πρώτη, με διαφορα μισής το πολύ ώρας από την απάντηση στη Λουκρητια που εχει ανεβεί από προχθές!)
Έχω καιρό να γράψω εδώ, παρόλο που σας διαβάζω κανονικά – αλλά πλέον δεν κρατιέμαι αλλο! Θα τα πάρω με τη σειρά…
Alice και Μ’αρέσει να χορεύω, σας σκέφτομαι και περιμένω πώς και πώς να διαβάσω νέα ότι προχωρήσατε με τα διαζύγια, κλείσατε αυτά τα κεφάλαια, ξαναχτίζετε τη ζωή σας και ο Covid δεν σας πήγε πίσω!
Love Maths πάρα πολυ καίριες συμβουλές, ευχαριστώ πολύ.
Catmeow, με δυσκόλεψε η ιστορία σου. Δεν θέλω να γίνω άδικη, αλλά θέλω να ρωτήσω: πώς περνάει πάντα ‘το δικό της’ στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού; Η προσωπική μου εμπειρία λέει ότι η διαπαιδαγώγηση γίνεται κατά βάση από αυτόν που περνάει τον περισσότερο χρόνο με το παιδί. Αν ο χρόνος είναι ίσος, επηρεάζεται και από τους δυο. Αν δεν είναι ίσος, πρέπει ο φροντιστής που έχει τον λιγότερο χρόνο ή να αλλάξει κάτι ώστε να περνάει περισσότερο χρόνο με το παιδί, ή να κάνει κουβέντα (όχι καβγά, απαιτώντας) με τη βάση ότι μιλάνε και οι δυο για το καλό του παιδιού. Στη δική μας οικογένεια, όσο ο σύζυγος δεν εβρισκε χρόνο με το παιδί, έλεγε πολύ συχνά αυτά που λες κι εσύ: ότι κάνω ό,τι θέλω, το μεγαλώνω όπως γουστάρω, δεν αφήνω κανέναν άλλον να μπει κλπ. Η δική μου πραγματικότητα ήταν ότι δεν δεχόουν αλεξιπτωτιστές. Δηλαδή χρόνος με το παιδί δεν ήταν να τους αφήσω μια φορά στο τόσο δυο ώρες για να κάνω δουλειά και σε κείνο το δίωρο να έχει έρθει τούμπα όλο το πλάνο της διατροφής, του ύπνου και δε συμμαζεύεται. Και δεν ήταν ότι δεν ήθελα να αφήσω χώρο, αλλά δεν μπορούσα να δεχτώ τον τρόπο – τώρα έχω εγώ δυο ώρες με το παιδί, ασε με θα κάνω ό,τι θέλω, είμαι κι εγω γονιός. Το έβρισκα και εξακολουθώ να το βρίσκω εξωφρενική αντιμετώπιση. Σαν να έχω εγω ενα παρτέρι με λουλούδια που το φροντίζω με όλες μου τις δυνάμεις και όλη μου την αγάπη κι έρχεται ο συνιδιοκτήτης του χώρου και λέει καλά, είναι και δικό μου το παρτέρι, μια μέρα που θα λείπεις θα το φροντίσω όπως νομίζω εγώ. Χωρίς να ρωτήσει, να νοιαστεί για κάποια συνέχεια, απλώς να εδραιώσει το δικαίωμά του στο παρτέρι. Μετά από πολλές συζητήσεις και πάρα πολλή προσπάθεια και από τις δυο μεριές, είμαστε πλέον σε ένα σημείο στο οποίο νιώθω ότι μπορούμε να συμμετέχουμε εντελώς ισότιμα στο μεγάλωμα και να δίνει ο καθένας το κατιτίς του, σε αρμονία με τον άλλον γονέα. Ξαναλέω, συγγνώμη αν νιώθεις να σε στοχοποιώ με οσα γράφω, δεν έχω τέτοια πρόθεση. Απλώς η αφήγησή σου ήταν πολύ συνοπτική και δεν κατάλαβα πώς έφτασες από το ‘καβγάδες για το μεγάλωμα’, που μου λεει ότι υπάρχουν δυο γονείς που ενδιαφέρονται, κι ας διαφωνούν με λάθος τρόπο, στο ‘είναι νεκρή για μένα’. Η πρώην σύζυγος πώς τη βλέπει την τωρινή σας σχέση; Θέλει να είστε έτσι;
Αυτό που δεν με μπέρδεψε σίγουρα ήταν το η ζωή συνεχίζεται. Είναι πολύ θετικό που το βλέπεις έτσι κι εύχομαι και σε πρακτικό επίπεδο να νιώθεις πιο ήρεμος κι ευτυχισμένος στην καθημερινότητα.
Metalemon καταλαβαίνω πως είναι δύσκολη φάση αλλά προσωπικά χάρηκα με τα νέα σου, γιατί είχες νέα. Δηλαδή κάτι προχώρησε, και μάλιστα με αποφασιστικό τρόπο. Είναι δύσκολο, αλλά τόσο καλύτερο από την αγνοια και τη στασιμότητα!
Λοιπόν αυτό που λες με τους φίλους είναι θέμα αλλά νομίζω παίζει ρόλο το πώς θα το παρουσιάσεις. Αν δηλαδή μιλάς για το ζήτημα ως κάτι ρευστό, λογικό να σε ρωτάνε για updates. Εγώ ενώ είμαι γενικώς άνθρωπος που μιλάει, παρα πολύ κιόλας, όταν έφτασα στο αμήν και είπα σε 2-3 επιλεγμένες φίλες τα προβλήματά μου, τα είπα μια φορά και πήρε 4 ώρες και μετά τίποτε, μοκο- όποτε με ρωτούσαν έλεγα “τα ίδια, δεν έχει αλλάξει κάτι, το παλεύουμε” και έκλεινε εκεί. Επειδή σε ρωτάνε δεν είσαι υποχρεωμένη να απαντάς με το νι και με το σίγμα. Το “τα ίδια, το βλέπουμε” είναι απολύτως θεμιτή απάντηση και κάνει πολύ κατανοητό συνήθως στον συνομιλητή ότι δεν θέλεις να πεις κάτι άλλο. Αλλά με την προϋπόθεση ότι ισχύει! Αν το πεις και έχει μέσα ερωτηματικά, σε φάση “ξέρω γω; Τα ίδια…δεν είμαι σίγουρη, τι να πω;” Ο καλος φίλος νομίζω αισθάνεται υποχρέωση να σε βοηθήσει να το διερευνήσεις.
Για τις οικογένειες προσωπικά προτείνω να τις αφήσετε τελευταίες τελευταίες, αφού έχουν οριστικοποιηθεί όλα και προπαντός αφού έχετε οριστικοποιήσει μεταξύ σας το πώς θα πορεύεστε στα μεταξύ- θα κρατήσετε κάποια επαφή; Υπάρχουν εκκρεμότητες, οικονομικές ή άλλες; Κοινοί φίλοι, κοινά βαφτιστήρια; Αφού τα ξεκαθαρίσετε όλα αυτά μπορείτε να μιλήσετε πιο εύκολα στους γονείς, γιατί νομίζω η μεγάλη τους καούρα είναι “πώς θα φερθούμε εμείς τώρα στον κόσμο”. Ε με το να τους δώσετε το μισό σχέδιο έτοιμο, νομίζω βοηθάει πολύ στην ψυχολογία σας. Ίσως φταίει που δεν περιμένω παρα μόνο πολεμο από τη δική μου οικογένεια, αλλά με το να μην χρειάζεται να περιμένω στήριξη γίνονται πιο απλά τα πράγματα- εγώ θα το πω κι αυτοί να το διαχειριστούν όπως νομίζουν, αρκεί εμείς ως διαζευγμένοι να είμαστε καλά συνεννοημένοι μεταξύ μας. Έτσι το είχα πάντα εγώ στο μυαλό μου τουλάχιστον. Περιμένω όμως να διαβάσω και πιο πρακτικές προσεγγίσεις!Καλησπερα Γβρμ,
Σε δυσκολεψε μαλλον γιατι εγω ειμαι από την άλλη πλευρα,
Δεν ειμαι η κακοποιημενη συνηθης συζυγος με τον δυναστη κιμπαρη αντρα.
Ειμαι ενας αντρας που υπεστη από όλα τα καλα. Αλλα βλεπεις εγω ειμαι ένα αμελητεο ποσοστο στη σημερινη ελλαδα, ισως θα επρεπε και να ντρεπομαι που εκατσα και τα εγραψα. Δειχνει μειωμενη τεστοστερονη ισως?
Ειχαμε εξαρχης διαφωνιες σε οσα εβλεπα κατ’ εμε λαθος. Συζηταγαμε καμποσες ωρες, εβαζα τις διαφωνιες μου αλλα στο τελος οι πραξεις εδειχναν ότι αυτό που συνεβαινε είναι αυτό που ειχε σαν αποψη. Αυτό συνεχιζοταν για χρονια, εγω να λεω διαφωνω και απλα καταγραφοταν η διαφωνια μου. Θα μου πεις… δημοκρατια εχουμε οποτε αυτό φτανει.
Χρονο ειχαμε και οι δυο κατά βαση τον ιδιο, θα ελεγα αρκετος. Μετα το μεσημερι ασχολιομασταν και οι δυο με το παιδι.Όπως σου ειπα με καλυτερο τροπο βεβαια, ασχετως τον χρονο, η πρωην το μεγαλωνε όπως γουσταρε. Ακομα και παρεμβασεις εκανε στο πως παιζω εγω με το παιδι και με κριτικαρε στο ότι δεν εκανα τα ιδια όπως αυτά που εκανε η ιδια. Ότι εκανε η ιδια ηταν παιδαγωγικα ορθο, τα δικα μου ηταν για τα μπαζα…
Η κριτικη της ηταν αδυσωπητη, επρεπε να παιζω και να χτενιζω τις κουκλες με τις ωρες η να παιζω με playmobil και δεν δεχοταν ότι εγω δεν μπορουσα να κανω κατι τετοιο. Της ειχα πει επανειλημμένα ότι παιζουμε δικα μας παιχνιδια (πχ puzzle) τα οποια ηταν αδιαφορα σαν παιχνιδι.
Αλλα το μεγαλωμα και οσα γραφω ηταν τα ψιλα. Η υποτιμηση σε αυτό το τομεα θα μου ηταν αδιαφορος αν τσακωνομαστε για τετοια ζητηματα. Τα σοβαρα ηταν ότι απαιτουσε να θηλαζει το παιδι για χρονια (πανω από 5 ετων). Της εβαλα καθετα το ζητημα από όταν χρονισε ότι πρεπει αμεσα να κοψει τον θηλασμο γιατι θα δημιουργησει εξαρτηση και μετα η αποκοπη του θηλασμου θα είναι πολύ δυσκολη. Η απαντηση ηταν ότι λεω βλακειες και να παω να διαβασω σχετικες μελετες. Τα χρονια παιρνουσαν και ο θηλασμος καλα κρατουσε. Και ένα και δυο και πεντε χρονια και προς την δοξα τραβαμε. Αποτελεσμα ολων αυτων ηταν να υπαρχει μια απιστευτη εξαρτηση προς την μητερα. Με πρωτο αποτελεσμα για να κοιμηθει πρεπει να είναι απαραιτητα μαζι της η μητερα της και πιστευω ότι αυτό θα τραβηξει για χρονια ακομα ισως και μετα τα δωδεκα, ισως και παραπανω.
Το κυριο μου προβλημα λοιπον, ηταν ότι με συστημα δημιουργουσαμε ένα παιδι απολυτα εξαρτημενο χωρις καμια δικη του αναπτυξη και πρωτοβουλια. Ηδη είναι ένα φοβικο παιδι, σπανια μιλαει αμα δεν σε γνωριζει και δισταζει να μιλησει, να πει ένα γεια σας σε ένα τριτο προσωπο που της γνωριζουμε. Φιλους βεβαια είναι κατι πολύ δυσκολο να κανει αν όχι απιθανο. Και αλλα τετοια φαινομενα που βεβαια με ανησυχουν τρομερα.
Με όλα αυτά να συμβαινουν, φυσικα δεν εκατσα με σταυρωμενα τα χερια. Εριξα ομηρικους καυγαδες, σε καποιους από αυτους εφαγα τασακια, τηγανια και αλλα αντικειμενα (αληθεια υπαρχει συλλογος κακοποιημενων αντρων η μηπως να φτιαξω εγω?) αλλα σε αυτά δεν εδωσα συνεχεια, αν και ειχα αμφιβολιες αν ηταν ξεσπασματα ενός τσακωμου η μηπως ηταν προτροπη για βιαιες κινησεις με σκοπο να παρεκτραπω ετσι ώστε να δωσω αφορμη για συμβαν κακοποιησης? Σαφως και καταλαβαινω που οδηγει η μια πραξη και ποια είναι η επομενη, οποτε ότι πεταγε απλα εβαζα το χερι μπροστα για να αποφυγω τα χειροτερα.
Σε όλα αυτά τα χρονια, η δημιουργική απασχοληση του παιδιου επρεπε να είναι κατά το δοκουν της πρωην, ο θηλασμος επρεπε να συνεχιζεται επι μακρον και όταν προεβαλα αντιρρησεις μου πεταγε κατι σχετικες μελετες του ΠΟΥ (τις οποιες τις επαιρνε από κατι φρικαρισμενες τυπισες από ομαδα του FB, το φρικαρισμενο το λεω γιατι κανανε κοντρες ποια εχει θηλάσει ποιο πολλα χρονια το παιδι της).
Οι αντιρρησεις ότι το παιδι πρεπει να κοιμαται μονο του καποια στιγμη, πεφτανε στο κενο, τα σχολια επισης ότι εχει γινει αντικοινωνικο και σπανια μιλαει σε ένα άλλο παιδι της ηλικιας του παλι πεφτανε στο κενο και εν ολιγεις το παιδι μεγαλωνε μια χαρα.
Θεωρω συνυπευθυνο τον εαυτο μου για τα οσα προβληματα δημιουργηθουν στο παιδι ασχετως αν εβαλα τις διαφωνιες μου. Παντα ειχα την αποψη από μικρος, ότι αν εκανα ποτε παιδι θα ηθελα να είναι μια ανεξαρτητη προσωπικοτητα με πρωτοβουλιες και με ανεση να εκφραζει ότι σκεφτεται χωρις καποιο ενδοιασμο.
Δυστυχως αποτυχα και σε αυτό δεν χωραει δευτερη συζητηση. Θα προσπαθησω στο επομενο διαστημα να ισορροπήσω οσο μπορω ότι στραβο εγινε κατ εμε το πριηγουμενο διαστημα.στο ‘είναι νεκρή για μένα’. Η πρώην σύζυγος πώς τη βλέπει την τωρινή σας σχέση; Θέλει να είστε έτσι;
Κανεις πλακα ετσι? Το αντιθετο θελει φυσικα!
Πουλαει τρέλα φιλιας, ηθελε να μεινω απεναντι, να εχω ελευθερη προσβαση στο παιδι και διαφορα αλλα ενδιαφεροντα… Οσο ημουν εκει ημουν ο αποτυχημενος και μετα το χωρισμο εγινα ο καλος γονεας…
Της απαντησα καταλληλως όμως και το βουλωσε. Της ειπα πολύ ενδιαφερουσα η προταση σου και σε ευχαριστω. Αν το επομενο διαστημα καθως θα μεγαλωνει το παιδι, θα σου παρω την επιμελεια, σου υποσχομαι αν ακομα θες, να γινουμε τα καλυτερα φιλαρακια και θα πηγαινουμε οσες βολτες και καφεδες κανεις κεφι….. Εριξε διπλη σταυροβελονια στο στομα και δεν ειπε εκτοτε κουβεντα…
Από τοτε συνεχως προσπαθει να το παιζει φιλικη και ευχαριστη (φυσικα υποκρινεται, ειμαι σιγουρος ότι με σιχαινεται και δικαιωμα της, δεν θα κρινω κανενα για το πως νιωθει) εγω αντιπαρερχομαι και της ειπα τσαμπα χτυπιεται, ο χαμαλης που ελυνε τα προβληματα σχολασε, ότι ζορια εχει πρεπει από εδώ και περα να τα λυνει μονη της και ότι η μονη επαφη που θα υπαρχει θα είναι αυστηρα η παραδοση παραλαβη του παιδιου – πακετου.
Α! και κατι τελευταιο…. Το κερασακι στη τουρτα, είναι το τελευταιο διαστημα πριν το χωρισμο εκανε και μια σχεση. Βεβαια η ατυχια της ηταν ότι καταλαβαινω τι παιζει μονο και μονο από το πεταρισμα του ματιου καποιου, ετσι όταν μια μερα την ειδα να βγαινει παρφουραρισμενη, νατο λεω πιασαμε από σβερκο…. Πηγε παρακατω σε ένα παρκακι και σαλιαριζε με ένα τυπο και με ενημερωσε καποιος γειτονας. Εγω το αντιμετωπισα αδιαφορα ότι η ολη φαση είναι προς το τελος και δεν ασχολουμε. Όταν το εσκασα σε μια κοινη παρεα, πηγε να με βγαλει τρελο και ότι είναι αμεμπτου ηθικης…. Σκασανε βεβαια οι αποδειξεις και εκει πηγε να μου την βγει ότι μου αξιζε ολο αυτο κλπ κλπ.Σε όλα αυτά βεβαια υπαρχει μια πικρα, αυτό είναι ανθρωπινο. Ο λογος που δεν θελω να εχω σχεσεις είναι ότι ειμαστε μεγαλοι ανθρωποι, με υπευθυνες θεσεις στη κοινωνια, χωρις προβληματα και μπορουσαμε να εχουμε μια ζωη ευτυχισμενοι σε σχεση τουλαχιστον με αλλα ζευγαρια που τραβανε χιλια δυο ζορια. Όταν με τετοιες προυποθεσεις αποφασιζεις να αποκτησεις παιδι, πιστευω ότι είναι προαπαιτουμενο να εχεις την στοιχειωδη σοβαροτητα των ευθυνων που αναλαμβανεις. Εδώ φυσικα σε καμια περιπτωση δεν υπηρχε κατι τετοιο. Αντιθετως χρησιμοποιηθηκα σαν επιβητορας να κανω την δουλεια και μετα πετιεμαι στα σκουπιδια σαν βαριδι. Και το παιδι, ε οκ δεν χρειαζεται να εχουμε και τον πατερα να μας τα ζαλιζει ποτε θα θηλασουμε και ποτε όχι… παρε και ασφαλιστικα μετρα και όλα καλα.
Περιμενω την αγωγη δικαστηριου για να μπει και η τελευταια πινελια, το οποιο βεβαια θα κοιταξω να βγει εις βαρος της και εκτιμω ότι με βαση τα οσα στοιχεια εχω μαζεψει, είναι και το πιο πιθανο.
Συνοπτικα τωρα, από τα οσα εχω γραψει, δεν εχω αναφερθει ουτε στα μισα γεγονοτα, αλλα νομιζω ότι θα εγραφα πολλες σελιδες και ότι δεν προσθεταν κατι σημαντικο.
Σημασια τωρα ετσι όπως ηρθαν τα πραγματα εχει το παιδι μου και τιποτα άλλο στο κοσμο.
Εχω πολύ αγωνα για να καταφερω να αλλαξω τις ανισορροπες καταστασεις που εχουν δημιουργηθει εδώ και χρονια. Αλλα ειμαι σε καλο δρομο, ηδη το καλοκαιρι καναμε απιστευτα και πρωτογνωρα πραγματα. Ειμαι ατομο της δρασης και της περιπετειας και σε αυτό αρχιζω και εμπλεκω και το παιδι σιγα σιγα βεβαια. Αλλα δινω ωθηση ετσι ώστε και να τολμαει να κανει πραγματα που δεν θα εκανε ποτε σε άλλη περιπτωση. Τουλαχιστον τωρα κανω ότι νομιζω εγω χωρις να εχω τον βουρδουλα πανω από το κεφαλι μου και το σημαντικο είναι ότι ειμαστε μονοι μας και περναμε καλα. Αυτό τον καιρο είναι ότι ακριβως θελω στη ζωη μου 😊Αγαπητές (αλλά και αγαπητοί, μιας και έχουμε και άντρα στην παρέα)
Διαβάζω ολονών τις αναρτήσεις και πραγματικά τι κόλαση περνάτε όλοι… Εγώ σας γράφω από την άλλη μεριά πια. Το διαζύγιό μου βγήκε, με τον πρώην σύζυγο έχουμε βρει πια την ισορροπία μας σαν φίλοι, άλλωστε βαθειά αγαπιόμαστε.
Με τη νεα του σύντροφο λύθηκε το θέμα γιατί χωρίσανε για άλλους λόγους, ωστόσο δεν θα είχα και θέμα να απομακρυνθώ πλήρως αν αυτό θα έκανε τον δικό μου άνθρωπο ευτυχισμένο.
Πλέον μιλάμε τακτικά και στηρίζουμε ο ένας τον άλλο και πάλι στην νέα καραντίνα.
Υπάρχει και άλλος δρόμος. Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας αν η άλλη πλευρά δεν το υποστηρίζει, υπάρχει, ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟ.
Καλη δύναμη και προσοχή σε όλους.
Nobiles, καταπληκτικά νέα! Τα περίμενα πώς και πώς. One down…κιεγωδενξέρωπόσα του γκόου. Εσείς, πάντως, εξακολουθείτε να είστε έμπνευση! Μπράβο σου και μπράβο σας. Από μοναξιά κλπ, πώς είσαι; Όλες εκείνες οι σκέψεις που έκανες για το μετά;
Catmeow…εξακολουθείς να με ζορίζεις. Δεν μου άρεσε η εισαγωγή σου, το βρήκα εξαιρετικά προσβλητικό να γράφεις ότι δεν σε κατάλαβα επειδή δεν είσαι κακοποιημένη γυναίκα, κι αυτά τα ειρωνικά περί τεστοστερόνης…δεν καταλαβαίνω τι κλίμα προσπαθείς να δημιουργήσεις. Θεωρώ πως ήμουν εξαιρετικά διακριτική στην προηγούμενή μου απάντηση και ότι δεν δικαιολογούνται όλα αυτά τα γλωσσικά τερτίπια αλλά, εν πάση περιπτώσει, ο καθένας με το στυλ του και τα γραπτά εύκολα παρεξηγούνται, το παραδέχομαι.
Στο προκείμενο. Μιλάς σαν να είσαι απολύτως με την πλευρά του nurture στο γνωστό ντιμπέιτ, το οποίο με βρίσκει απολύτως διάφωνη. Είχα την ίδια άποψη με σένα, μέχρι που έκανα παιδί η ίδια και πλέον πιστεύω ότι το λογισμικό είναι εν πολλοίς προεγκατεστημένο. Μην αυτομαστιγώνεσαι ότι με καποιον τρόπο άφησες τη γυναίκα σου να κάνει το παιδάκι όπως είναι, και μην κατηγορείς τη μαμά της για όλα όσα είναι το παιδί σου που δεν σου αρέσουν. Και πάλι, δεν γράφεις αρκετά, αλλά ας πούμε αυτό που γράφεις για τον θηλασμό σόρι, δεν είναι αρκετός για να κάνει ένα παιδί ούτε φοβικό, ούτε εξαρτημένο, ούτε ανασφαλές. Και δεν καταλαβαίνω γιατί απορρίπτεις τις έρευνες του ΠΟΥ έτσι ελαφρά τη καρδία, θαρρείς και σε παρέπεμψε σε συνομωσιολογικό μπλογκ! Για να προλάβω την άμυνά σου, το μικρό μου το θήλασα ένα χρόνο κι αυτό με το ζόρι, δεν ήθελε άλλο και το έκοψε μόνος. Αν ήθελε, θα το είχα συνεχίσει μετά χαράς, ήθελα πάρα πολύ. Είναι πραγματικά αδύνατον, αδύνατον να χειραγωγήσεις ένα νήπιο να θηλάσει χωρίς να θέλει. Θα σου πω μερικά ακόμα ανεκδοτολογικά, μήπως και σου φύγει το βάρος. Έχω στον ευρύτερο φιλικό μου κύκλο 6 παιδάκια που ξέρω σίγουρα ότι θήλασαν πολύ περισσότερο από 2 χρόνια. 2 αγόρια, 4 κορίτσια. 6 τελείως διαφορετικά παιδιά, με κανένα κοινό ως προς τον βαθμό ανεξαρτησίας, ανασφάλειας, κοινωνικότητας. Τα τρία κορίτσια και το 1 αγόρι από τα πιο δυναμικά που έχω γνωρίσει, με τον δικό τους τρόπο το καθένα, με άποψη και το θάρρος της γνώμης τους. Το τέταρτο κοριτσάκι εξαιρετικά ντροπαλό, με μεγάλη προσκόλληση στους γονείς και ιδιαίτερα στη μαμά λόγω παρτ τάιμ απασχόλησης και διαθέσιμου χρόνου, πλέον όμως στα 6+ έχει αναπτύξει μια πολύ δυνατή προσωπικότητα- είναι ήρεμη δύναμη. Την έχω μαθήτρια και είναι μεν χαμηλών τόνων αλλά δεν αφήνει κανέναν να την καπελώσει. Το έκτο παιδάκι, αγόρι, θεωρώ ότι έχει πιο “προβληματικό” χαρακτήρα- περίεργη σχέση με τους γονείς, περίεργα ξεσπάσματα, περίεργο τρόπο να συνδέεται με τα άλλα παιδιά, περίεργο τρόπο να αποζητάει την προσοχή των γονιών και λοιπών ενηλίκων. Δεν θεωρώ τυχαίο ότι αυτό το τελευταίο παιδάκι έχει πολύ διαφορετική διαπαιδαγώγηση από τα άλλα (πχ αυτούς τους γονείς προσωπικά δεν τους συμπαθώ, με τον έναν έχουμε συνυπάρξει σε εκπαιδευτικό πλαίσιο και πραγματικά τον θεωρούσα εξαιρετικά ανεπαρκή παιδαγωγικά κλπ). Το ότι και τα 6 αυτά θήλασαν μέχρι μεγάλα, κάποια από αυτά κοιμόντουσαν/κοιμούνται με γονείς, δεν το θεωρώ τόσο σημαντικό στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Πρώτα είναι το υλικό που έχει το παιδι από μόνο του και μετά είναι και όοοοοολα τα υπόλοιπα που θα κάνει ένας γονιός στην ανατροφή. Μπορεί να το θηλάζει και να το αφήνει να κάνει ό,τι γουστάρει, μπορεί να το θηλάζει και να έχουν αυστηρούς κανόνες, μπορεί να το θηλάζει και να δέρνονται στο σπίτι, μπορεί να το θηλάζει και να είναι χρυσαυγίτισσα, μπορεί να θηλάζει και να είναι αναρχική…δεν θα βγει το ίδιο παιδί. Το τελευταίο ανεκδοτολογικό θα το πω για την “πρώτη ύλη” που έχει το παιδί απο γεννησιμιού. Θα σου πω για το δικό μου, που το ξέρω απ’έξω κι ανακατωτά. Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει πιο ανεξάρτητο παιδί δεν ξανάγινε. Από μικρό μας άφηνε κι έτρεχε να αγκαλιάσει τα άγνωστα παιδάκια. Τώρα είναι πρώτος στη βαβούρα, στο να πάει βόλτα με φίλους και να πει στους γονείς να περπατάνε πιο μακριά, γενικά κοινωνικός 100%. Αυτό λοιπόν το παιδί μεγάλωσε σχεδόν σε γυάλα. Μέχρι τριών που πήγε παιδικό έβλεπε εμένα 24/7 και καναδυο ώρες την εβδομάδα καμιά δραστηριότητα. Κοινωνικοποίηση μηδέν, δεν ήξερα κανέναν εδώ, ο μπαμπάς του πολύ μικρή συμμετοχή μέχρι πρότινος. Ε 6 μηνών που πήγαμε Ελλάδα πρώτη φορά, πήγαινε σε όλες τις αγκαλιές. Σε ΟΛΕΣ. Βόλτες με άγνωστους, να τον παίρνουν με το καρότσι και να μου λένε θα πάμε να δείξουμε το μωρό κι εγώ να φρικάρω. Τον θηλασμό σου είπα, μου τον έκοψε με το ζόρι, σηκωνόταν κι έφευγε, εγώ τον παρακαλούσα κι έκλαιγα γιατί ένιωθα ανεπαρκής (άλλο αυτό). 3 χρονών που λέω ότι πήγε παιδικό, σιγά τις ώρες, τρία τρίωρα την εβδομάδα τον πρώτο χρόνο. Τώρα πηγαίνω να τον πάρω από το σχολείο και μου παραπονιέται που δεν τον αφήνω καμιά φορά στο ολοήμερο. Αυτό λοιπόν δεν είναι κάτι που μαθαίνεται. Έτσι ήταν το παιδί, έτσι θα γινόταν όπως και να το είχα μεγαλώσει, με μικρές διαφορές, αλλά η βάση είναι ίδια. Ακούω μαμάδες να λένε “δεν έχει μάθει με κόσμο” κι ακούω κι άλλες που έχουν σαν το δικό μου να λένε “αποζητάει την παρέα”. Λοιπόν, δεν εξηγούνται όλα με ενήλικο τρόπο. Δεν είμαστε τόσο θεοί για τα παιδιά μας και το δικό σου κορίτσι δεν έγινε ντροπαλό επειδή έκανες εσύ ή μαμά της κάτι, κι αν είχε γίνει αλλιώς θα είχατε τη μίνι ρένα βλαχοπούλου σπίτι σας. Ελπίζω λίγο να σε πείθω.
Από την αλλη βεβαια, σίγουρα μπορεί να γίνουν λάθη στην ανατροφή ενός παιδιού που θα επηρεάσουν τον χαρακτήρα του, εννοείται πως ναι. Αλλά πάλι θα πω: πρεπει να γράψεις περισσότερα. Αυτό που έθεσες ως “πιο σημαντικό”, τον θηλασμό, δεν το συμμερίζομαι καθόλου ως πρωταρχικό παράγοντα διαμόρφωσης χαρακτήρα, νομίζω επειχειρηματολόγησα επαρκώς. Από την άλλη πλευρά, το να κάνετε ομηρικούς καβγάδες, να πετάτε τασάκια, να μειώνετε ο ένας τον άλλον, ακούγονται εξαιρετικοί λόγοι για να αποκτήσει ένα παιδί ανασφάλειες. Δεν το λέω για ψόγο, καμιά φορά δεν γίνεται αλλιώς όταν δεν ταιριάζουν οι άνθρωποι, και πολύ καλώς χωρίσατε αν είναι να είστε έτσι μέσα στο σπίτι. Μπράβο σας που το καταλάβατε γρήγορα.
Θα σου πω κι ένα ακόμα που μου χτύπησε πολύ ασχημα. Δεν μιλάς όμορφα για το παιδί σου, κι ελπίζω να μην τα λες και στην ίδια. Ακούγεσαι απογοητευμένος που δεν έχεις το ανεξάρτητο παιδί που ονειρευόσουνα κι ελπίζω να μην κατηγορείς τη μαμα της μπροστά της “επειδή την έχει κάνει έτσι”. Το έκαναν και οι δυο μου γονείς και δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο τραυματικό είναι για ένα παιδί και πόσο καταρρακώνει την αυτοεκτίμησή του. Χαίρομαι που περάσατε τέλεια το καλοκαίρι σας, αλλά να επιβεβαιώνεις τακτικά και με διάφορους τρόπους ότι το παιδί κάνει αυτά που θέλει κι όχι αυτά που θέλεις εσύ για να κερδίσει την αποδοχή σου. Επίσης το λέω ως κόρη που έφτασα 30 χρονών να παραδεχτώ ότι δεν μου αρέσουν τα μανιτάρια και οι ξεροτηγανισμένες πατάτες. Θυμάμαι ως παιδάκι να χοροπηδάω με προσποιητή χαρά για τα μανιτάρια που βρήκαμε με τον μπαμπά στη βόλτα μας στο βουνό, για να μην χάσουμε αυτόν τον δεσμό που ένιωθα ότι μας έδιναν οι μύκητες…έφτασα να τα μυρίζω και να ανακατεύομαι από την καταπίεση που είχα μόνη μου δημιουργήσει, μην τυχόν χάσω το δέσιμο, γιατί εμείς ήμαστε “οι μανιταροφάγοι” και η μάνα μου ήταν “η άσχετη που δεν τα τρώει”… Κι έγω επίσης υπέφερα πάρα πολύ από την ταμπέλα της ντροπαλής που μου είχαν κοτσάρει και οι δύο γονείς.
Σε γενικές γραμμές περιγράφεις μια πολύ κακή σχέση με την πρώην στην οποία κανείς δεν σεβόταν κανέναν. Το να μην σε αφήνει να παίξεις ό,τι θέλεις με το παιδί είναι εξωφρενικό. Το να απαιτείς να αποθηλάσει σε συγκεκριμένο διάστημα, επίσης. Γενικώς ακούγεστε και οι δυο να έχετε διαμετρικά αντίθετα απόψεις περί γονεϊκότητας το οποίο ειναι πολύ δυσκολο να ξεπεραστεί. Το να λες όμως ότι σε χρησιμοποίησε ως επιβήτορα, επίσης δεν ακούγεται λογικό- είναι αυτή τόσο ανοιχτόμυαλη που ήταν όνειρο ζωής να πάρει διαζύγιο; Είσαι εσύ ένας Νομπελίστας Άδωνις (όχι ο Γεωργιάδης, ο ορίτζιναλ), που είπε “θα παραβλέψω ότι δεν ταιριάζουμε, θα πάρω το σπέρμα του και θα τον παρατήσω”; Νομίζω η πίκρα σου σε κάνει να τα βλέπεις πολύ χειρότερα απ’ό,τι είναι. Ήσαστε ερωτευμένοι, δεν κάνατε τις σωστές ερωτήσεις όταν έπρεπε, και το αποτέλεσμα ήταν αυτό. Δεν είναι τόσο τρομερό, ούτε εκμετάλλευση. Εκτός αν χάνω πολλά επεισόδια, πάντως από τα ως τώρα γραπτά, αυτή η αίσθηση μου μένει. Κάνεις ψυχοθεραπεία; Αν όχι, νομίζω θα σε βοηθούσε πάρα πολύ να θέσεις τα προβλήματα στη σωστή τους βαση.
Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πώς το να τη θεωρείς νεκρή είναι βολικότερο για την ψυχολογία και την καθημερινότητα τη δική σου όσο και του παιδιού. Ακούγεται συναισθηματικά εξοντωτικό, να μισείς τόσο έναν άνθρωπο με τον οποίο μοιράζεστε κάτι τόσο σημαντικό. Από την άλλη, δεν εννοώ να το παίζεις τρελίτσα και δεν έγινε τίποτε με έναν άνθρωπο που σου έχει φερθεί τόσο άσχημα. Όσο γράφω τόσο περιμένω να μου πεις αν βλεπεις κάποιον ειδικο…ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις, αν θεωρείς ότι σε βοηθάει.Αγαπητη Γβρμ,
Εχεις δικαιο για το ζορισμα, είναι το στυλ μου ετσι μην παρεξηγεις από τον γραπτο λογο, ας πουμε ότι ειχα μια πικρια που δεν εχω καποια δικαιολογια για αυτην.
Δεν θα μπορεσω να εχω επιχειρηματολογια για τον θηλασμο, ουτε εχω δυνατοτητα να κανω καποιες μελετες για ένα τετοιο θεμα. Σεβομαι τις αποψεις σου, αλλα οσον αφορα το παιδι μου και το πως θα ηθελα να μεγαλωσει, επετρεψε μου η θεση μου να είναι ότι δεν θα ηθελα να θηλασει παραπανω από το οσο προτεινουν οι ειδικοι μιλωντας για τον μεσο ορο. Και όταν αναφερομαι σε αυτους, μιλαω για τους παιδιατρους που παρακολουθουσαν το παιδι, αυτοι μου εξεφρασαν την ιδια αποψη που ειχα και εγω. Συνεπως αν θα ξαναεκανα ένα παιδι, τωρα που ξερω βεβαια αυτος θα ηταν ορος διαπαιδαγωγησης, αυτή είναι η θεση μου και δεν εχω πολλα επιχειρηματα να την εξηγησω καλυτερα, αλλα αυτος ειμαι εγω. Καποιος άλλος φανταζομαι θα το εξεφραζε διαφορετικα.
Φανταζομαι ότι ένα παιδι μπορει να γινει αντικοινωνικο από χιλιους δυο λογους, και φυσικα διαβαζω τα παραδειγματα που γραφεις με ενδιαφερον. Ωστοσο εγω θα παραμεινω στο παραδειγμα που με αφορα και αυτό που ζω. Το δικο μου παιδι είναι σε μια τετοια φαση και ειμαι πεποισμενος ότι ο θηλασμος ευθυνεται σε καποιο βαθμο για αυτό.
Τωρα για τους ομηρικους καυγαδες, λυπαμαι που δεν με διαβασες προσεκτικα. Ειμαι ενας συνηθης τυπος, χαμηλων τονων, δεν μιλαω ποτε με ενταση και δεν επιθυμω καυγαδες. Επισης μου αρεσει ο διαλογος και να συζητω με τον αλλον προσπαθωντας να συνθεσω αποψεις. Ποτε στη ζωη μου δεν εχω βαιοπραγησει απεναντι σε ανθρωπο, ουτε εχω εμπλακει σε καυγαδες με καμια εννοια. Τωρα από όλα τα παραπανω, να γραφεις «να πετάτε τασάκια, να μειώνετε ο ένας τον άλλον» καταλαβες ότι εγω πεταγα τασακια? Η ότι μειωνα καποιον? Όχι ότι προσπαθω να κερδισω εντυπωσεις, αλλα τα τασακια τα ετρωγα εγω και εννοειται ότι ποτε μα ποτε δεν θα τολμουσα να ανταποδωσω γιατι πολύ απλα δεν πιστευω σε τετοιας μορφης διαλογου ασχετα το τι κανει ο άλλος. Αν ο συντροφος μας, πεσει σε αυτό το επιπεδο, εγω θα τον ακολουθησω? Όχι βεβαια, αυτό μας ελειπε! Τα τασακια τα ετρωγα (και κατι μπιζουτιερες, αυτές ποναγαν είναι η αληθεια…) και απλως τα απεκρουγα, αυτό ετσι για την ιστορια. Μην στηνεις λοιπον μια ιστορια ότι ειχαμε ένα ενθεν και ενθεν καυγαδακι.
Καποια στιγμη, ενώ ξεκινησε ένα ακομα καυγα αρχισε να με σπρωχνει και την αποκρουσα για να μην πεσω κατω και την επομενη στιγμη επειδη την ακουμπησα, αρχισε να ουρλιαζει, βοηθειαααααα βοηθειαααααα μου επιτεθηκε… φωναξε συγγενεις και οποιους βρηκε στο τηλεφωνο για να την γλυτωσουν από την «κακοποιηση…» Ω υψιστε που δεν υπαρχεις, αναφωνησα! Τετοιο θεατρο δεν ειχα ξαναζησει…. Καποια στιγμη αργοτερα της απαντησα ότι εισαι γελοία, προσπαθεις να με φερεις στα ακρα, ετσι ώστε να βρεθεις με μωλωπες και να παρεις βεβαιωση από νοσοκομειο…. Και πιστευε ότι εγω ειμαι κανα παιδακι που θα το φαει το παραμυθι και θα παιξω το σεναριο που θελει….Της ειπα ότι πρεπει να χοροπηδαει πανω μου και παλι είναι αμφιβολο αν θα καταφερει κατι. Βλεπεις ηθελε μεν να χωρισει αλλα δεν ηξερε πως θα το σερβιρει στο κυκλο της. Καλως η όχι, παντα ειμαι ανοικτος ανθρωπος και οσοι με γνωριζαν από τον κυκλο της παντα ειχαν μια καλη κουβεντα να πουν. Πως να τους πλασαρει τωρα ότι ειμαι σκαρτος? Ότι εκανα τι? Ότι πηγαινα στα μπαρακια και τα επινα? Που αν εβγαινα μονος με παρεα αυτό ηταν 2-3 φορες το χρονο? Το ότι δεν συντηρουσα την οικογενεια? Που 7 χρονια τα πληρωνα όλα εγω? Και ετσι το μονο που σκεφτηκε είναι να φτιαξει ένα σεναριο ότι την κακοποιω…. Εκανε 2-3 προσπαθειες, δεν την ακουμπησα καν, οποτε το σχεδιο ειδε ότι δεν πιανει. Τελικα αναγκαστηκε να με διωξει και το επομενο σχεδιο της ηταν να πλασαρει ότι προσπαθησαμε και δεν τα βρηκαμε…. Επρεπε όμως να δειξει στο κυκλο της ότι εχουμε μια τυπικη επαφη και εχουμε μια συνεννοηση… πατος και αυτό το σχεδιο και της ειπα, θα επρεπε να μην ξεχασεις ποτε σου τις τελευταιες μου λεξεις, ότι αμα φυγω από αυτό το σπιτι για μενα εισαι νεκρη…. Εγω το ειπα εγω το ακουσα. Δυστυχως μερικοι ανθρωποι δεν τους ενδιαφερει η βαρυτητα των οσων ξεστομιζεις. Προσωπικα όταν πω κατι, αυτό είναι νομος, δεν αλλαζει ποτε και για κανενα λογο και αναλαμβανω την ευθυνη σε ότι ειπα. Η ιδια φυσικα τα γνωριζε όλα αυτά μιας και με ξερει αρκετα χρονια, παρολα αυτά, όταν εχεις μαθει μια τακτικη δεν την ξεχνας ποτε. Προσπαθει ακομα και σημερα με ότι μεσο διαθετει να αλλαξει την εικονα της – μας, προσπαθώντας να γεφυρωσει την επικοινωνια μας.Επισης δεν αισθανομαι ότι χρειαζομαι να μειωσω καποιον πιστευω στη δυναμη των επιχειρηματων μου και επισης αν και προσπαθησε η πρωην να με μειωνει, παλι αυτό δεν λειτουργησε. Για να σε μειωσει καποιος, πρεπει και να εισαι και αδυναμος χαρακτηρας για να πιασει τοπο ο μηχανισμος της μειωσης. Καλως η όχι, γνωριζω πολύ καλα τον εαυτο μου και ξερω τι αξιζει και τι όχι, και τον εχω αρκετα ψηλα για να τον φτασει οποιοσδηποτε θελει να νιωσει ότι είναι κατι, πανω στη πλατη μου. Συνεπως τα λογια ότι ειμαι αχρηστος κλπ κλπ πηγαιναν στο βροντο….
Τωρα για τα περι χωρισμου, εγω δεν ηθελα να χωρισουμε, η ιδια ηταν εξ αρχης μολις ειδε ότι δεν συμφωνω με τα οσα εκεινη πρεσβευε εβαλε μπροστα το σχεδιο χωρισμου. Της απαντησα καθαρα και ξαστερα ότι δεν θα συμφωνησω ποτε το παιδι να μεγαλωσει σαν να είναι πακετο. Η απαντηση της βεβαια ηταν, πως κανεις ετσι, τα μισα ζευγαρια στην ελλαδα χωριζουν… εγινα και στατιστικο λαθος… Ειλικρινα θα πω ότι αν ηξερα ότι αυτή θα ηταν η καταληξη, να μου ελειπε και η οικογενεια και τα καλα της.
Ακουγομαι απογοητευμενος που καθομουν 7 χρονια ανημπορος να σταματησω όλα οσα συνεβαιναν και ημουν παραμερισμενος και σε μια θεση να ειμαι απλος παρακολουθητης. Δεν αισθανομαι ουτε στο ελαχιστο ότι συνεβαλα στην διαπαιδαγωγηση του παιδιου, ασχετως αν προεβαλα τις αντιρρήσεις μου.
Στο παιδι φυσικα και δεν εχουμε κανει καμια συζητηση που αφορουσε τα οσα γραφω εδώ μεσα. Τουλαχιστον στη παρουσα φαση, ισως όταν ενηλικιωθει να κανουμε μια συζητηση για όλα αυτά, όχι για να σκαλισουμε το παρελθον, αλλα για να μαθει τι πρεπει να αποφυγει στο μελλον και κυριως να μην φερθει όπως η μητερα της. Θελω το παιδι μου να μαθει να είναι ειλικρινης με την σχεση της και να κανει μια οικογενεια που να βασιζεται στο μοιραζομαι και όχι στο επιβαλλω.
Ο τροπος της διαπαιδαγωγησης που εχω δεν εχει καμια σχεση με αυτά που σκεφτεσαι, λειτουργω τελειως διαφορετικα. Ειμαι της τακτικης να δινω στον άλλο ερεθισματα για να δοκιμαζει και μετα να απορριπτει η να τα υιοθετει με τον τροπο που το ιδιο θελει και όχι με επιβολη. Δεν με ενδιαφερει καθολου να αποκτησει την αποδοχη μου, με ενδιαφερει να μην γινει φοβικο και ενταγμενο στα πρεπει της κοινωνιας, να κανει αυτό που θελει χωρις να υπολογιζει αν θα αρεσει σε εμενα η αλλους τριτους.
Το καλοκαιρι πραγματι ηταν αποκαλυψη και για τους δυο μας. Για πρωτη φορα εκανε πραγματα που και εγω δεν πιστευα ότι θα μπορουσε. Ηθελε απλα λιγο ωθηση και να δειξω εμπιστοσυνη ότι είναι ευκολο και θα τα καταφερει. Θεωρω τελειως λαθος να προσποιηθει ότι κατι θα είναι αρεστο για να αισθανθω εγω καλα, ευτυχως δεν εχει δειξει τετοια δειγματα τουλαχιστον μαζι μου. Αντιθετα όταν κατι δεν το θελει, το δειχνει ξεκαθαρα, φανταζομαι ότι αυτό συμβαινει γιατι εχουμε ένα τετοιο κλιμα αναμεταξυ μας.
Για το επιβητορας, δεν βρισκω πιο καταλληλο χαρακτηρισμο, ουτε μπορω να το δικαιολογησω αλλιως. Εγω δεν ημουν ποτε υπερ να κανω παιδι και να μην εκανα δεν θα παθαινα κατι. Ειχαμε μια σχεση περναγαμε καλα (πιθανολογω ότι αν δεν αποκτουσαμε παιδι, ισως να ειμασταν ακομα μαζι) και τελικα προεκυψε και το παιδι, δεν ηταν ουτε προγραμματισμενο ουτε συμφωνημενο. Φυσικα όταν προεκυψε εγω ανελαβα τις ευθυνες μου στο επακρο. Αφου εγινε – εγινε τελος. Δεν ξερω αν ειμαι ο Αδωνις, ξερω όμως ότι δεν ειμαι και 20 χρονων να σκορπαω παιδια και μετα από λιγους μηνες να θελω να χωρισω. Ειτε θελεις να προχωρησεις σε κατι σοβαρο στη ζωη σου ειτε δεν μεγαλωσες ακομα. Επισης, τα παιδια δεν μας φταινε σε τιποτα να ζουνε σαν πακετα ΣΚ, σωστα?
Θα μου επαιρνε αρκετες σελιδες για να ολοκληρωσω το παζλ, όχι ότι εχω προβλημα, μου αρεσει να γραφω, αλλα δεν ξερω σε τι θα βοηθουσε στο παρον νημα να γραψω άλλες δεκα σελιδες….
Ψυχοθεραπεια? Χμμμ όχι…… για δυο λογους:
Ο πρωτος είναι ότι δεν μου κανουν οι σχολες ψυχολογιας και εχω διαφωνησει με αρκετους ψυχολογους, μετα από ένα χοντρο θεωρητικο καυγα πριν χρονια, (ο καυγας αφορουσε θεματα ψυχικης υγειας – Thomas S. Szasz, την εγκυροτητα των ψυχιατρικων τεστ MMPI, το κινημα της αντιψυχιατρικης στην Γερμανια και καμποσα ακομα θεματα) δημιουργησα ένα δικο μου site ψυχολογιας. Θελω να πιστευω ότι βοηθαω εκει κοσμο με βαση τα οσα εχω εγω στο μυαλο μου για την ψυχικη υγεια. Η ολη μου σταση σαν ανθρωπος, εχει σαν βαση την στωικη φιλοσοφια και ετσι πορευομαι, και σαν ανθρωπος και σαν αναλυση σε οτιδηποτε.
Ο δευτερος λογος είναι ότι η πρωην είναι ηδη ψυχολογος, ξερεις ποιο ηταν το ζουμι? Ότι εμαθε από την σχολη της, σε συνεδρια, σεμιναρια κλπ τα εφαρμοσε πανω μου. Την ακουγα να μου λεει διαφορα τσιτατα από τα σεμιναρια που εκανε, με στοχο να με κανουν να νιωσω σκουπιδι και να ψαχνει να βρει τροπους να με υποτιμησει…. Ποσο γελασμενη ηταν όμως…. Κανεις δεν μπορει να ανεβει στους ωμους σου αν δεν χαμηλωσεις εσυ ο ιδιος αγαπητη μου, αυτό είναι νομος της φυσης.Το ότι την θεωρω νεκρη είναι αποτελεσμα της θεωριας μου για τους ανθρωπους.
Πιστευω στην αληθεια και την δικαιοσυνη. Εδώ μας αφορα το δευτερο σημειο, η δικαιοσυνη επιβαλλει ότι πρεπει ο καθενας να παιρνει αυτό που του αντιστοιχει. Η ολη της συμπεριφορα και προς εμενα αλλα και προς την διαλυση της οικογενειας είναι εξω από το πλαισιο των ανθρωπων που θελω να με περιβαλλουν. Και σε αυτό δεν εξαιρειται κανενας, ουτε η πρωην μου, ουτε η μανα μου ουτε το παιδι μου αυριο. Δεν με ενδιαφερουν οι δεσμοι αιματος, αν δεν τηρεις καποιες προυποθεσεις σαν ανθρωπος, απορριπτεσαι και πηγαινε να ζησεις με τους ομοιους σου, όχι με εμενα.
Δεν ξερω πως σου ακουγεται, αλλα εμενα μου κανει σαν μια συναισθηματικη ισορροπια και αισθανομαι ότι τηρω τους ιδιους κανονες για ολους στη ζωη μου, αν μια φορα αρχιζω και κανω εξαιρεσεις, τοτε δεν θα ηταν δικαιο για τις αποφασεις που εχω παρει στο παρελθον στη ζωη μου.Δεν χρειαζομαι σε κατι βοηθεια, απλα μου αρεσει η συζητηση με οποιονδηποτε, ασχετως αν συμφωνουμε η όχι και πιστευω ότι παντα εχεις να παρεις από τους ανθρωπους που περνανε στο διαβα σου, αρκει να ξερεις να ξαποστασεις και να τους ακουσεις.
Γβρμ αγαπημένη να ´μαι πάλι! Καλύτερα από την προηγούμενη φορά που έγραψα! Τελικά βρήκα το κουράγιο να μιλήσω στον σύζυγο ο οποίος το πήρα ήρεμα. Ούτε με κατηγόρησε, ούτε φωνές / νεύρα / θυμός. Έτσι κι αλλιώς το είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά… και μόνο τα 2,5 χρόνια χωρίς σεξ ήταν από μόνα τους καμπάνα. Ωστόσο πικράθηκε βέβαια γιατί, κάπως, ήλπιζε ότι αυτό ήταν μια κρίση που θα περάσει. Με ρώτησε αν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι και του είπα όχι στα σίγουρα, για να μην ελπίζει.
Τώρα στα πρακτικά… η βασική διαφωνία μας είναι στη διαχείριση. Αυτός δεν θέλει να το πούμε πουθενά και να ζούμε μαζί έστω συμβατικά… « θα πεθάνουμε τον πατέρα μου, τα παιδιά θα τραυματιστούν ανεπανόρθωτα κλπ»Εγώ διαφωνώ. Ισχύει ότι ο πεθερός μου με λατρεύει, πιο πολύ κι απ´τα παιδιά του, κι είναι με καρκίνο, θα το έχω βάρος γιατί όντως η είδηση θα τον αποτελειώσει. Αλλά θα μου καθορίσει ολη τη ζωή;;
Επόμενο, τα παιδιά. Εκεί είναι το αδύνατο σημείο μου. Είναι υπέροχος μπαμπάς και τον λατρεύουν. Να τους ραγίσω την καρδιά; Αλλά και το άλλο σενάριο;; Να ζούμε εδώ μέσα και να βγαίνουμε πχ χώρια; Δεν θα καταλαβουν, χαζα ειναι; Άσε που ξέρω πως δεν το εννοεί. Για τον απλό λόγο ότι αυτος με θέλει ακόμα, ενώ εγώ τον βλέπω σα φίλο. Θα δεχόταν να έχω σύντροφο; Και με ποιο καθεστώς θα δούλευε όλο αυτό;Έχω την υποψία ότι είναι παγίδα. Να είμαι εδώ, να μην μπορεί κανείς μας να προχωρήσει αλλά αυτόν δεν τον νοιάζει!!! Εμένα θέλει, εμένα θα έχει μέσα εδώ έστω και χωρίς σεξ. Αλλά εγώ; Θα χαραμίσω τη ζωή μου έτσι, εγώ νιώθω πως θέλω να ερωτευτώ ξανά, να κάνω έρωτα, να γελάσω, να πάω μια βόλτα.
Προσωρινά και του το τόνισα, προσωρινά, δέχομαι να μείνουμε όπως είμαστε. Εν μέσω πανδημίας δεν είναι καιρός για κάτι άλλο. Αλλά του εξήγησα πως, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε κανά χρόνο θα πρέπει να τα δούμε αλλιώς τα πράγματα.
Καλησπέρα σας, διάβασα και τις 16 σελίδες, την περισσότερη ώρα με δάκρυα στα μάτια. Δεν έχω ξαναγράψει σε φόρουμ, εδώ όμως ένιωσα τόσο οικεία…και να μαι, λοιπόν…
Είμαι παντρεμένη με ένα παιδάκι 9 χρονών, συνολικά στη σχέση με τον σύζυγο 11 χρόνια. Η σχέση μας στην αρχή ήταν πολύ όμορφη και ερωτική. Έγιναν όλα πολύ γρήγορα, η συγκατοίκηση, ο γάμος, το παιδί ήρθε αμέσως. Μετά άρχισαν κάποια προβλήματα σε σχέση με το σεξ, το ζητούσα πάντα εγώ. Εκείνος καμία πρωτοβουλία. Πριν από 4 χρόνια είχαμε αποξενωθεί, είχα καταλάβει ότι ήταν με κάποια συνάδελφό του, αλλά δεν πήραμε απόφαση να χωρίσουμε. Ούτε το συζητήσαμε, αφήσαμε το χρόνο να κυλάει και μέναμε μαζί για τα τυπικά. Το παιδί δεν είχε καταλάβει κάτι τότε, αφού πηγαίναμε μέχρι και διακοπές μαζί.
Αυτό κράτησε περίπου 9 μήνες, ώσπου ήρθε μετανιωμένος να κάνουμε μια νέα αρχή. Δυσκολεύτηκα πολύ, αλλά είδα ότι είχε αλλάξει, ότι κατάλαβε πως έκανε λάθος. Να πω εδώ ότι με το παιδί είναι άψογος, και πάντα φροντίζει να τα έχουμε όλα. Έτσι προχωρήσαμε, και άρχισα ξανά να του έχω εμπιστοσύνη…
Προσπαθήσαμε για δεύτερο παιδί, είχαμε ατυχίες πολλές, αλλά ήμασταν δυνατοί και συνεχίζαμε. Ένιωθα ότι μπορούσα να τον εμπιστευτώ, είχα αφεθεί, ήμουν ήρεμη.
Και πριν ένα χρόνο κατάλαβα ότι κάτι έκρυβε – είναι αυτό που δεν ξέρεις πώς να το εξηγήσεις, αλλά το γνωρίζεις…και μετά έρχονται και οι αποδείξεις. Με απατούσε με συνάδελφό του, αρχικά είχα τη διαίσθηση, τον προειδοποίησα να σταματήσει ό,τι γίνεται γιατί δε θα το ανεχτώ – μόλις έμαθα, του ζήτησα να φύγει. Αυτός έμεινε, παρακαλούσε κλαίγοντας να μου αποδείξει πως στο εξής σκοπός του θα είναι να είμαι ευτυχισμένη, και η πρώτη καραντίνα τον Μάρτιο τον βοήθησε πολύ. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τα γεγονότα συνέπεσαν με τον εγκλεισμό.
Έγινε ένας άλλος άνθρωπος, φυσικά ήμουν διστακτική, μετά από 3 μήνες είπα να δώσω μια ευκαιρία ακόμα. Γιατί; για πολλούς λόγους…και κυρίως γιατί έβλεπα ότι μπορούμε να είμαστε μια όμορφη και ευτυχισμένη οικογένεια.
Ο άνθρωπος όμως δεν αλλάζει έτσι εύκολα. Δεν έχω αποδείξεις αυτή τη φορά, αλλά είναι τόσες πολλές οι ενδείξεις που ξέρω ότι με απάτησε πάλι. Πλέον έχει χαθεί η εμπιστοσύνη και δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να αποκατασταθεί πάλι. Ζήτησα διαζύγιο, επιμένω σε αυτήν την απόφαση, αυτός δε θέλει φυσικά, αλλά φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι τη μοναξιά, πόσο θα πληγωθεί το παιδί (είναι πολύ ευαίσθητος και συναισθηματικός), τι επίδραση θα έχει ένα διαζύγιο στη μετέπειτα πορεία του, ξέρω ότι θα δυσκολευτώ πολύ στα οικονομικά (αν και εργαζόμαστε αμφότεροι), και φυσικά στεναχωριέμαι για αυτό το δεύτερο παιδί που τόσο πολύ θέλω και δεν ήρθε.
Συγγνώμη αν σας κούρασα, θέλω τόσα ακόμα να σας πω…Διαβάζω πολλά χρόνια το Α,μπα και έχω στείλει αρκετές φορές τα ερωτήματα μου. Πλέον είμαι σε σένα σημείο που απλά θέλω να είμαι εγώ και το παιδί μου καλά. Και εξηγούμαι: τον σύζυγο τον γνώρισα διαδικτυακά καθώς εγώ σπούδαζα στην Αμερική. Η καψούρα ήταν τόσο μεγάλη που ήρθα στην Ελλάδα για να είμαι μαζί του. Από το 2009 που ήρθα μείναμε από την αρχή μαζί. Εγώ τότε, ένα κοριτσάκι 23 ετών χωρίς πολλές σεξουαλικές εμπειριες, αυτός 29 δούλευε βράδυ και γενικά παρουσίαζε τον εαυτό του ως γκόμενο κλπ. Δυστυχώς η μάνα μου δεν μου έμαθε ποτέ πως πρέπει να έχω και απαιτήσεις από έναν άντρα και όχι απλά να είναι η παρά δουλευτρα. Long story short, μετά από 5 χρόνια σχέσης μένω έγκυος, και πριν γεννήσω παντρευόμαστε. Να σημειώσω πως αυτός πάντα με καθοδηγούσε στο σεξ καθώς ήμουνα ανίδεη. Δηλαδή ότι έμαθα αυτός μου το δίδαξε. Κάνουμε το παιδι μας λοιπόν και ο πλέον σύζυγος αρχίζει να έχει παράπονα ότι η σεξουαλικη μας ζωή δεν του αρκεί. Να σημειώσω πως όταν τον γνώρισα δούλευε σερβιτόρος σε ένα καφέ και μετά σεκιουριτά στην εταιρία που δουλευα εγώ. Στα 11 χρόνια μου στην Ελλάδα έμεινα άνεργη μόνο 6 μήνες. Από το 2013 κάναμε μια δικιά μας εταιρεία την οποία έτρεχα εξ ολοκλήρου εγώ παράλληλα από την πρωινή 8 ώρη δουλειά μου + το παιδί. Τα τελευταία 3 χρόνια δεν δουλεύει και δεν θέλει να βρει δουλειά και απλά καμαρώνει πως έχει εταιρεία. Λόγω του ότι έχω πολύ καλό μισθό από την εργασία μου όλα τα έξοδα μας καλύπτονται από εμένα. Τον τελευταίο χρόνο λόγω COVID δουλεύω από το σπίτι από Μάρτιο και από τότε έχει ξεκινήσει μια διαρκής γκρίνια ότι δεν του κάνει το σεξ μαζί μου, το θέλει πιο πικάντικο, βρώμικο, και συνέχεια αναφέρει πως δεν τον καλύπτω και πως δεν έπρεπε ποτέ να παντρευτούμε. Ένας άνθρωπος νάρκισσος, χειριστικος, ο χειρότερος των τεμπέληδων που από την ώρα που θα ξυπνήσει μέχρι την ώρα που θα κοιμηθεί κάθεται στον υπολογιστή και εγώ στην τραπεζαρία να δουλεύω με το παιδί απέναντι μου να κάνει τηλεκπαίδευση. Όπως και να τον προσεγγίσω μέσα στο σπίτι πάντα του βρωμάει. Πλέον εδώ και μια βδομάδα μετά την τελευταία μας συζήτηση από του θέματος σκέφτομαι σοβαρά να ζητήσω διαζύγιο. Τον έχω απομυθοποιήσει πλήρως, είναι ένα βάρος για εμένα και το παιδί, μιλάει άσχημα, ειρωνεύεται, κοκορεύεται για τα πάντα και έχει κάνει την αυτοπεποίθηση μου να φτάσει στο πάτωμα. Τον βαρέθηκα λοιπόν, δεν τον θαυμάζω, μου είναι ένα βάρος και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Να πάω σε ψυχολόγο, να πάω σε δικηγόρο; Δεν φοβάμαι να μείνω μόνη, έχω μια πολύ καλή δουλειά με αρκετά μεγάλο μισθό και πολλά προνόμια, και είναι έτοιμη να του ρίξω την βόμβα. Ξέρω ότι θα σοκαριστεί γιατί πιστεύει πως δεν θα το πήγαινα ποτέ εκεί όμως φτάνει πια. Για το καλό του παιδιού μου. Ευχαριστώ που με ακούσατε και θα χαρώ να ακούσω τις συμβουλές σας.
Γεια σας και πάλι, συνειδητοποίησα ότι δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να μένει με κάποιον από φόβο για το άγνωστο και να υπομένει ψέμματα, κοροϊδία και εξευτελισμό της ψυχής. Είναι ξεκάθαρο πια. Ξεκινάω συνεδρίες με ψυχοθεραπευτή κ μίλησα με δικηγόρο για το διαζύγιο. Πονάει πάρα πολύ, δεν το κρύβω. Είναι δύσκολος ο δρόμος μου, και η απόφασή μου επηρεάζει άλλη μια ψυχούλα που δε φταίει σε τίποτα. Έτσι μόνο θα μπορέσω να μεγαλώσω το παιδί μου με αξίες, να σέβεται, να μην υπομένει κανένα εξευτελισμό, να μην επαναλάβει τα ίδια λαθη στις σχέσεις του. Δίνοντας το παράδειγμα με πράξεις.
Ευχαριστώ που «είστε εδώ»… ακόμα και έτσι με βοηθάτε κατά κάποιο τρόπο. Δεν είμαι μόνη, όπως δεν είστε και εσείς.Κίρκη_Συμπληγάδες, το αν θα πάρεις διαζύγιο και θα βγει αυτός ο άνθρωπος από τη ζωή σου θα το βρεις… μιλάω κ εγώ χωρίς να ξέρω ακόμα καλά καλά τι θα κάνω και πώς θα πορευτώ. Αυτό που θα σε συμβούλευα επειδή βλέπω πως βοηθαει μέχρι στιγμής είναι να μιλήσεις το συντομότερο σε ψυχολόγο. Μπορεί να είσαι αποφασισμένη, ο ψυχολόγος θα φανερώσει και αλλά μονοπάτια κ θα βοηθησει και ως προς το παιδί.
Αλήθεια, εκείνος με το παιδί πώς είναι;
Παράλληλα μίλησε με δικηγόρο, συμβουλευτικά. Το σπίτι είναι δικό σου; Ένα διαζύγιο φέρνει τα πάνω κάτω και θέλει σχεδιασμό και υπομονή, μη βιαστείς αλλά και μη χάνεις χρόνο στο περίμενε.
Ο δικηγόρος θα σου δώσει τις εναλλακτικές, θα τα βάλεις κάτω θα τα σκεφτείς. Καταλαβαίνω πολύ καλά ποσο θέλεις να φυγει από τη ζωή σου και γρήγορα. Είσαι νέα ακόμα και θα σου έλεγα να μη χάνεις πολύ χρόνο, αλλά κάνε ένα -ένα βήμα. Θα νιώσεις περισσότερο έτοιμη και θα ξέρεις πώς να χειριστείς την κατάσταση με το παιδί.
Έχεις μιλήσει μαζί του σχετικά με το πώς νιώθεις; Φυσικά αυτά που σου λέει αποτελούν ένα είδος βίας, ψυχολογικής βίας…Ίσως να έκανες τη συζήτηση αφού έχεις δει ψυχολόγο, αν το είχα κάνει κ εγώ θα είχα άλλη στάση από την οποία σίγουρα κερδίζεις.
Θα περιμένω τα νέα σου. Καλή δύναμη
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
