- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 6 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Καλησπέρα Myrsini, ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!
Για να συνεχίσω την κουβέντα προχθές αφού τα ψιλό βρήκαμε και βρεθήκανε στο κρεβάτι το απόγευμα είπαμε ότι θα ξαναβρεθούμε και το βράδυ κλπ. Έλα όμως που το βράδυ ήμουνα χάλια έκανα εμετούς το απόγευμα και ήμουνα στη φάση λίγο πριν μου έρθει περίοδος. Ε με τα πολλά αφού κοιμησα τη μικρή και ανέβηκα πάνω τον είδα κ αυτόν κουρασμένο. Μου είπε να αράξω λίγο τηλεόραση και θα ερχόταν μέσα. Κατά τις 11:30 με πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Τι να σου εξηγήσω, έγινε πυρ κ μανία. Στο σήμερα λοιπόν, είχε ένα απίστευτο ξέσπασμα μπροστά στο παιδί γιατί με φώναζε συνέχεια μαμά έλα να παίξουμε, με αποτέλεσμα να βρίζει θεούς και δαίμονες, ότι θα σηκωθεί να φύγει από το κωλοσπιτο και όσο είναι ακόμα εδώ μέσα θέλει να ακολουθούμε όλοι κανόνες, να μην τον ξανά ακουμπήσω ότι εμείς οι δυο τελειώσαμε και ότι χωρίσουμε. Όλα αυτά μπροστά στο παιδί. Εξήγησα λοιπόν εκείνη τη στιγμή μπροστά του ότι αυτή δεν φταίει σε τίποτα και ότι πάντα θα την αγαπάμε. Φυσικά το παιδί έβαλε τα κλάματα και έτρεξε στην αγκαλιά μας. Τι να πω, δεν έχει το θεό του. Όπως και να έχει εγώ κουράστηκα να απολογούμαι πάντα. Ζούμε στο ενοίκιο βέβαια και ήδη ήμασταν στη διαδικασία να ψάχνουμε άλλο σπίτι, ωστόσο το βράδυ που θα κοιμηθεί η μικρή θα του κάνω κουβέντα να τελειώνουμε. Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα όμως μου έχει φάει την ψυχή όλο αυτό.
Eraki, χαίρομαι πολύ με τα νέα σου και μην το υποτιμάς το βήμα που έκανες και μίλησες. Είναι το κλαράκι που φέρνει τη χιονοστιβάδα. Καταλαβαίνω και το πνίξιμο που λες- δηλαδή θα μείνετε για πάντα έτσι; Η απάντηση είναι, όσο καλός, πράος, πειθήνιος, υπομονετικός, ή δουλοπρεπής, χειριστικός, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να χαρακτηρίζει κάποιον ο οποίος μένει κάπου που δεν τον θέλουν, τελικά τίποτε δεν μένει ίδιο μετά από μια τέτοια συζήτηση. Κάποιοι άνθρωποι αργούν περισσότερο να χωνέψουν και να επεξεργαστούν μια τόσο ισοπεδωτική πληροφορία, κάποιοι τσινάνε κατευθείαν. Αλλά σχεδόν αποκλείεται να μείνει κάποιος αδρανής μπροστά στο “δεν σε θέλω”. Επίσης, αυτό που λες με τα παιδιά, ε όχι, χαζά δεν είναι, αλλά ακόμη κι αν καταφέρνατε κάπως να βγαίνετε χώρια και να έχετε παράλληλες ζωές κάτω από την ίδια στέγη (εδώ άλλοι το κάνουν κρυφα, οι συννενοημένοι θα κολλήσετε;), το θέμα είναι ότι τα παιδιά δεν μένουν για πάντα παιδιά και κάποια στιγμή, στην εφηβεία, στα 20, στα 30 το πολύ, θα την κάνετε την κουβέντα. Και θα είναι τεράστιο πλήγμα για τα παιδιά η έλλειψη εμπιστοσύνης που θα νιώσουν ότι δέχτηκαν. Άσε που θα έχουν στρεβλή εντύπωση για το ποιόν μιας υγιούς σχέσης (η μαμά κι ο μπαμπάς ήταν πολύ αγαπημένοι, αλλά δεν ακουμπιόντουσαν ποτέ- άρα αν μου το κάνουν κι εμένα αυτό οι σύντροφοί μου ίσως έχουν δίκιο και είναι οκ, απλώς πρέπει να το συνηθίσω). Κι αυτά είναι μόνο λίγα. Καταλαβαίνω ότι επιχειρηματολογώ εναντίον μιας κατάστασης που ούτως ή άλλως δεν την θέλεις, αλλά είπα να τα πω κι αυτά, σε περίπτωση που έχεις κλονιστεί από τότε, ίσως βλέποντας πόσο ομαλή μπορεί να είναι μια συμβίωση ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες. Εν πάση περιπτώσει, όπως είπες κι εσύ, εν μέσω πανδημίας είναι όλα πολύ πιο δύσκολα, πάρα μα πάρα πολύ πιο δύσκολα. Οπότε μην σε πιάνει πανικός. Δεν μένεις αδρανής, έκανες την αρχή, μια πολύ πολύ δύσκολη κουβέντα, κι όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Μην νιώθεις τύψεις απέναντι στον εαυτό σου που δεν βιάζεται περισσότερο, μην φοβάσαι ότι μπορεί να βρεθείς παγιδευμένη, γιατί δεν θα γίνει. Ακούγεσαι συνειδητοποιημένη, αποφασισμένη, έχεις ήδη κάνει τη δύσκολη δουλειά! Η πανδημία είναι μια πολύ ζόρικη συγκυρία η οποία ευνοεί κυρίως τους ανθρώπους που χρειάζονται πολύ χρόνο για να σκεφτούν και να πάρουν απόφαση, δεν είσαι ένας από αυτούς, ο σύζυγος μάλλον είναι, τι να κάνουμε, δώστου το, μα δεν μπορείς κι αλλιώς. Έχε αισιοδοξία, τα εμβόλια βγήκαν, δεν είναι πια τόσο μακριά το τέλος. Κάνε τα σχέδιά σου και είμαστε εδώ να σε ακούσουμε. Κι αν ρε παιδί μου δεις ότι πνίγεσαι, δεν μπορείς, φέυγεις κιόλας νωρίτερα, δεν είναι και νόμος το δεν χωρίζουμε στο λόκνταουν. Απλώς πολύ δυσκολότερο. Πολλές αγκαλιές από μένα και είμαι πολύ περήφανη για σένα χωρίς να σε ξέρω, γιατί το βήμα που έκανες το φοβόμουν πολύ περισσότερα χρόνια από όσο σου πήρε εσένα. Μπράβο σου! Και καλή χρονιά, eraki 🙂
catmeow, καλή χρονιά! Δεν θα μακρηγορήσω αυτήν τη φορά και δεν θα τα πάρω ένα ένα γιατί όντως δεν έχει νόημα. Ήθελα όμως να γράψω 2-3 πραγματάκια οπωσδήποτε.
1. Έχεις δίκιο για τη διατύπωσή μου για τους καβγάδες σας και μάλιστα το σκεφτόμουν και την ώρα που το έγραφα ότι σε αδικώ με αυτήν τη διατύπωση γιατί ήταν σαφές ότι δεν πετάς κανένα τασάκι, αλλά το έγραψα χάριν συντομίας και στη φάση “μεταξύ μας καταλαβαινόμαστε’. Έχεις δίκιο όμως ότι δεν γνωριζόμαστε κι από χθες και δίκαια παρεξηγήθηκες που το διατύπωσα τόσο τσαπατσούλικα ώστε να βγαίνεις κι εσύ φταίχτης. Επομένως συγγνώμη γι’αυτό- κατάλαβα εξ αρχής τι εννούσες, και το ζουμί αυτού που ήθελα να πω το εξήγησες με την τελευταία σου απάντηση- συνήθως είμαι της άποψης ότι χρειάζονται δύο για να γίνει ομηρικός καβγάς, αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις έναν πολύ ανισορροπο άνθρωπό απέναντι σου, η ένταση είναι μονόδρομος. Δυστυχώς μάλλον τέτοια είναι και η δική σας περίπτωση- η πρώην γυναίκα σου δεν ακούγεται καθόλου εντάξει.
2. Εφόσον εξήγησες στο τέλος πολύ όμορφα τον λόγο για τον οποίο γράφεις εδώ, παίρνω το θάρρος να σου δώσω την προσωπική μου εκτίμηση για την κατάστασή σου, με βάση τα όσα γράφεις. Έτσι όπως τα λες καταλαβαίνω ότι θα σε ενδιέφερε να μάθεις πώς φαίνεσαι σε κάποιον τρίτο, που ακούει την ιστορία μόνο από την δική σου πλευρά. Ακούγεται λοιπόν ότι έκανες, όντως, μια κακή επιλογή συντρόφου, ότι την πλήρωσες ακριβά την επιλογή σου, ότι έχεις μπλέξει με έναν χειριστικό, ψεύτη άνθρωπο. Αυτά όμως τα ξέρεις, και δεν είναι στον έλεγχό σου. Αυτό που πιστεύω ότι ίσως είναι ενδιαφέρον να ακούσεις είναι ότι ακούγεσαι πολύ, μα πολύ δύσκαμπτος και απόλυτος. Λαϊκιστί, λίγο ξερόλας, και δεν το λέω για να σε προσβάλω, ειλικρινέστατα. Είναι η γενική εντύπωση που αποκομίζω από τα γραπτά σου στο σύνολο, και θα εξηγησω σύντομα γιατί. Λοιπόν κάναμε τεράστια κουβέντα για τον θηλασμό, τι λέει ο ΠΟΥ το ξέρεις, τι ήθελε η γυναίκα σου (να κάνει με το δικό της σώμα) το ξέρεις, σου είπα κι εγώ κάποιες εμπειρικές παρατηρήσεις…κι αυτό που απαντάς είναι “θα μου επιτρέψεις να έχω άλλη αποψη και να πστεύω (χωρίς να έχω απολύτως κανένα επιχείρημα και έχοντας απέναντί μου ένα σωρό επίσημους και ανεπίσημους φορείς που λένε το ακριβώς αντίθετο από μένα) ότι ο θηλασμός έπρεπε να έχει σταματήσει κι επειδή δεν σταμάτησε, φταίει για ένα σωρό άσχετα πράγματα”. Ε ρε catmoew. Ως τώρα ήμουν πολύ ευγενική, αλλά θα σου το πω απερίφραστα: ό,τι και να λες, όσο και να μην πιστεύεις, ε πώς να το κάνουμε τώρα, είσαι ρε παιδί μου πέρα για πέρα λάθος. Η γυναίκα σου ακούγεται να έχει κάνει ένα σωρό λάθη στη διαπαιδαγώγηση του κοριτσιού σας, αλλά το ότι επέλεξε τον μακροχρόνιο θηλασμό και το παδιί το δέχτηκε μετά χαράς δεν είναι το πρόβλημά σας. Δεν αφορά κανέναν, και πολύ σωστά λες ότι τώρα πλέον ξέρεις ότι έχεις μια απόλυτη θέση στο θέμα και αν με το καλό γνωρίσεις νέα σύντροφο, όντως θα πρέπει να της το πεις εξαρχής ώστε να φύγει τρέχοντας, αν έχει τον ελάχιστο σεβασμό απέναντι στο σώμα και την αυτοδιάθεσή της. Είναι αντίστοιχα απαράδεκτο με το να ξεκινάει ο άλλος να γίνει vegan και να του κάνεις καβγά για να ξεγίνει, λες και είναι δική σου δουλειά. Το αν μπορείς να συμβιώσεις με αυτό είναι άλλο καπέλο, δεν μπορείς και πολύ καλά κάνατε και χωρίσατε. Αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα δι-κό σου. Σοβαρά και με εκτίμηση. Κι από κει και πέρα, το δύσκαμπτος και απόλυτος χαρακτήρας ενισχύεται από πολλά άλλα, ενα εκ των οποίων η αιτιολόγηση ‘Γιατί όχι ψυχολόγος”. Γιατί έχεις άλλη άποψη (δεν κατάλαβα αν είσαι υπέρ ή κατά των ψυχομετρικών τεστ, όπως και να χει πάντως η ποσοτικοποίηση του ανθρώπινου θυμικού είναι ένας τομέας πολύ πολύ επικίνδυνος αλλά από την άλλη απαραίτητος για να γίνουν κάποιες κατηγοριοποιήσεις της γνώσης και να μην προχωράμε στα κουτουρου- σε κάθε περίπτωση, το να έχεις πρόβλημα με ένα απειροελάχιστο σημείο εκκίνησης μιας ολόκληρης επιστήμης είναι λίγο τρελό επιχείρημα για το να απορρίψεις την επιστήμη συλλήβδην, ειδικά όταν μιλάμε για ανθρωπιστικές) και προτιμάς, από ολα τα πράγματα του κόσμου, μια συγκεκριμένη φιλοσοφία! Εδώ ίσως μπαίνει η προσωπική μου βεντέτα με όσους ασπάζονται ένα συγκεκριμένο σύστημα μέχρι τέλους (σε φιλοσοφία, θρησκεία, εκπαίδευση, παιδαγωγικά, οτιδήποτε) αλλά πραγματικά, όσο και να εκτιμώ τους στωικούς και τη συμβολή τους στην ανθρώπινη διανόηση, όσο κι αν πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερος ο κόσμος αν όλοι ήξεραν τον Επίκτητο και τον Ζήνωνα (όντως το πιστεύω), όταν ένας σύγχρονος άνθρωπος μου λεει ότι δεν πιστεύει στην ψυχολογία/ψυχοθεραπεία *επειδή* διαβάζει στωικούς, μπαίνει αυτομάτως στη λίστα με το σήμα “μονόδρομος”. Ό,τι και να πούμε, θα έχεις πάντα την άποψή σου δηλαδή, γιατί έτσι έχεις αποφασίσει- ακόμα κι αν ο ίδιος ο Ζήνων αν ζούσε σήμερα είχε άλλη αποψη. Έτσι λοιπόν, ίσως έχω άδικο, δεν έχει καμιά σημασία και δεν έχεις κανένα λόγο να μου αποδείξεις ότι είσαι ή δεν είσαι κάτι ή κάτι άλλο, απλώς ήθελα να ξέρεις πώς διαβάζεσαι, για κάποιους ανθρώπους.
3. Απλώς ήθελα να παρατηρήσω ότι, αν η πρώην σύζυγος δεν είναι ψυχοθεραπεύτρια, απλώς έχει τελειώσει σχολή ψυχολογίας, πραγματικά δεν έχει καμιά σχεση με την ψυχοθεραπευτική διαδικασία. Δεν είναι ο κάθε κακομοιρης που διαβάζει πεντε βιβλία ικανός να διαχειριστεί την ψυχική υγεία καποιου, δεν είναι ΚΑΝ όλοι οι ψυχοθεραπευτές καλοί ή κατάλληλοι για όλους. Αυτό γιατί επειδή σου πέταξε πέντε τσιτάτα και τρεις παραπομπές και βρώμισε όλους τους ψυχολόγους στο μυαλό σου για κάποιο λόγο. Κρίμα είναι.
Αυτά από μένα, με σεβασμό και εκτίμηση, ελπίζω να τα εκλάβεις όπως τα εννόησα.
Myrsini, τι ωραία που τα λες. Καλή σου χρονιά και, όπως και με το εράκι, νιώθω πολύ περήφανη βρε παιδιά που υπάρχουν γυναίκες που λειτουργούν με τόση πυγμή, μπράβο σας. Ντρέπομαι πάρα πολύ που προσωπικά το κοσκίνιζα τόσον καιρό για να κάνω μια συζήτηση, αλλά κυρίως χαίρομαι που άνοιξα το φόρουμ και διαβάζω κι άλλες ιστορίες, βλέπω πόσο διαφορετικούς τρόπους έχουν οι άνθρωποι να διαχειρίζονται μια κατάσταση. Μυρσίνη τι άλλο να πω, ήταν φοβερά άσχημη η ιστορία σου, πέρασες και περνάς πολύ δύσκολα και ο πρώην (θα τον πω από τώρα) σύζυγος, θα κατεβάσω το επίπεδο και συγγνώμη, τεράστιο καθίκι και πολλή, πολλή ντροπή του. Αηδιαστικός. Και υποκλίνομαι που μεταμορφώθηκες από άνθρωπος που τα ανέχτηκε όλα αυτά, πολλά χρόνια σε άνθρωπο που συνειδητοποίησε ότι αξίζει καλύτερα, που κινητοποιήθηκε, έψαξε σωστή βοήθεια, και φροντίζει με τον καλύτερο τρόπο να μην επιλέξει πια τέτοιους ανθρωπους δίπλα της και να δώσει και στο παιδί της το καλύτερο παράδειγμα. Είναι τόσο τεράστιο αυτό το βήμα που έκανες, από την ανοχή στο όχι άλλο, και μάλιστα παρόλες τις πρακτικές και ψυχολογικές δυσκολίες, που αν ήμαστε σε άλλο πλαίσιο θα έλεγα ότι είσαι τρολ, τόσο χάπι εντ δεν γίνεται! Καταλαβαίνω ότι δεν το νιώθεις ως τέλος βεβαια, ίσα ίσα άνοιξες μια ιστορία δύσκολη, αλλά από την άποψη της προσωπικής δουλειάς, της ενδοσκοπησης, των αποφάσεων, τα πιο δύσκολα δηλαδή, είσαι ήδη στη μέση. Myrsini είσαι είδωλο! Ανυπομονώ να γράψεις νέα.
Κίρκη διάβασα την ιστορία σου με ανοιχτό το στόμα. Είναι τρομερό πώς γίνεται ένας τόσο αξιόλογος άνθρωπος, με τόσο καθαρό τρόπο σκέψης (τα γράφεις άψογα) γίνεται να πέσει σε μια τέτοια λούπα και να μην φεύγει! Μιλάς για τον σύζυγο με την περιφρόνηση και την αηδία που φαίνεται ότι του αξίζει, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι σε κρατούσε κοντά του. Ειδικά από τη στιγμή που φέρεται έτσι στο παιδί, αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορω να τους κατλάβω ούτε να τους συγχωρήσω, ποτέ. Είναι ντροπή. Είναι τόσο άθλια η περιγραφή που ομολογώ ότι ανησυχώ κάπως- έκανες την κουβέντα; Πώς αντέδρασε; Φοβάμαι τη βία. Ελπίζω να έχουν πάει όλα καλά και η νέα χρονιά να μπήκε αισιόδοξα με μια μεγάλη απόφαση και χωρίς πολλά πολλά. Ανυπομονώ να γράψεις και σε σκέφτομαι.
Καλή χρονιά σε όλες τις υπέροχες γυναίκες (και στον catmeow) που έχουν μοιραστεί εδώ τις ιστορίες και τη σοφία τους, κι έχουν διαθέσει τόσο χρόνο για συμβουλές, σκέψεις, απόψεις, οπτικές γωνίες. Ήθελα να ξέρετε ότι σας θυμάμαι όλες, αναρωτιέμαι πώς είστε αυτές που έχετε να ακουστείτε καιρό και σας στέλνω αγάπη!
Neverlander, , Metalemon, Chance, downwardspiral, Mia idea, Shark, Marina K, Voice of the Soul, M’αρεσειναχορεύω, Alice, Ifigeneia, σας σκέφτομαι και σας στέλνω την αγάπη μου, σε όποια φάση κι αν βρίσκεστε.
Nobiles, mel, ΤΕR, Aguafiestas, Hanya Celeste, Hλιοστάλλακτη, sofi, Λουκρητί@, Maridoula καλή χρονιά, ελπίζω να συνεχίζετε με τη χαρακτηριστική σας δύναμη!
Carpe noctem, Kat, Earthling, κάνατε ένα μικρό τζα, δεν σας ξεχνάμε, είμαστε πάντα εδώ, σας αγαπάμε και σας ευχόμαστε όλα τα υπέροχα που σας αξίζουν.
Και όλες τις υπέροχες υπόλοιπες που έχετε γράψει εδώ παρόλο που δεν σας αφορούσε άμεσα, μόνο επειδή είχατε διάθεση να βοηθήσετε, είστε καταπληκτικές και να έχετε μια υπέροχη χρονιά!Καλησπέρα σε όλους και Καλή χρονιά… Είμαι καινούρια στο forum και δεν ξέρω από που να αρχίσω…Θα προσπαθήσω να πω και την δική μου ιστορία αν και είναι αδύνατον να περιγράψω την κατάσταση που ζω τα τελευταία χρόνια μέσα σε λίγες γραμμές…. Είμαι παντρεμένη αρκετά χρόνια και έχω δύο παιδιά….Όταν γνώρισα τον σύζυγό μου,,αυτό που με τράβηξε σε εκείνον ήταν η ευγένεια του,,ήταν ένας χαμηλών τόνων άνθρωπος που μου έβγαζε μια οικειότητα λες και τον ήξερα χρόνια… Μέτριος εμφανισιακά αλλά αυτό που με κέρδισε πρώτο ήταν ο χαρακτήρας του…Στα μάτια μου ήταν ο πιο όμορφος άντρας στον κόσμο και νόμιζα ότι είχα βρει το άλλο μου μισό…Όλα πήγαιναν καλά στην αρχή της σχέσης μας μέχρι που υποψιαζομουν ότι δεν ήμουν η προτεραιότητα του όσο εγώ νόμιζα..
Δεν καιγόταν και τόσο συχνά να με βλέπει και διάφορα άλλα σημάδια που ανακάλυψα και τελικά αποδείχθηκε ότι είχε παράλληλη σχέση…Έλα όμως που τον είχα ερωτευτεί,,και μου έλεγε ότι η άλλη δεν σημαίνει τίποτα για εκείνον και εγώ είμαι η γυναίκα της ζωής του…Το έφαγα αμασητο λοιπόν… Τελικά μετά από 3 χρόνια σχέσης με πολλές δυσκολίες ,,αρραβωνιαστηκαμε,,αφού είχε χωρίσει την άλλη λίγο καιρό πρίν,,ναι λίγο πριν μου περάσει το δαχτυλίδι τραβιόταν με την άλλη…. Συζήσαμε αμέσως και ξεκίνησαν τα προβλήματα με την πεθερά που ανακατευόταν συνεχώς…Ανεχομουν πολλά,, έκανα τουμπεκί και εγώ εκεί βράχος δίπλα του γιατί τον αγαπούσα και ας έβλεπα ότι εκείνος δεν με στήριζε στα δύσκολα,,δεν με υπερασπίστηκε ποτέ όταν η μάνα του με πρόσβαλλε συνεχώς αλλά εγώ να τον έχω ψηλά στα μάτια μου γιατί πίστευα ότι δεν έφταιγε αυτός αλλά όλοι οι άλλοι… Έβλεπα ότι ήταν αδιάφορος απέναντι μου κάποιες φορές και ήθελε να κάνω αυτά που εκείνος ήθελε χωρίς ποτέ να με υπολογίζει αλλά εγώ συνέχιζα να είμαι δίπλα του μέχρι που παντρευτηκαμε και συνεχίστηκαν τα προβλήματα από την πεθερά φυσικά και εκείνος να μην παίρνει ποτέ θέση… Έμεινα έγκυος μετά από λίγο καιρό,,όλα πήγαιναν καλά μέχρι που γέννησα….Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία που δεν θέλω να συζητήσω εδώ… Γέννησα και το παιδί είχε κάποιο πρόβλημα που το έχασα μετά από λίγα χρόνια….Αφού είχα μετακομίσει στο πατρικό μου για να έχω βοήθεια για το παιδί γιατί δεν είχα στήριξη από πουθενά,, ο σύζυγος δούλευε τις περισσότερες ώρες και εγώ ήμουν μόνη μου όλη μέρα με ένα άρρωστο παιδί…Αφού μετακομίσαμε και μετά την απώλεια του πρώτου μου παιδιού,, έμεινα πάλι έγκυος,, νόμιζα ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα,, θα ξεκινουσαμε πάλι από την αρχή… Γέννησα και όλα πήγαν καλά,, ήμουν ευτυχισμένη ξανά που ήρθε ένα υγιές παιδί στην ζωή μας και πίστευα ότι όλα θα άλλαζαν…Όχι μόνο δεν άλλαξαν αλλά συνέχιζε την ίδια αδιάφορη συμπεριφορά απέναντι μου χωρίς να με βοηθάει καθόλου με το παιδί,,είχα μόνο τους γονείς μου και αυτό μάλλον τον έκανε να μην συμμετέχει καθόλου λες και το έφερα μόνη μου στον κόσμο…Με άφηνε πολλές φορές μόνη μου με το παιδί για να βγαίνει με φίλους έξω που άλλαζε κατά καιρούς ενώ εγώ δεν μπορούσα λόγω του παιδιού που ήταν λίγο ζωηρό και όπου πήγαινα δεν καθόταν πουθενά και όμως για να μην χάνει την καλοπέραση του,,με πίεζε να τον ακολουθώ και να είμαι με ένα παιδί να κλαίει στην αγκαλιά μου,,να το κουνάω με το καρότσι να ησυχάζει και εκείνος ήσυχος να κάθεται να τα πίνει…. Και έρχομαι στο σήμερα…Δεν είχαμε κανένα οικονομικό πρόβλημα μέχρι τώρα,,έχω δικό μου σπίτι και δεν χρωστάμε πουθενά… Επέλεξε χωρίς να έχουμε σοβαρό πρόβλημα επαναλαμβάνω,, να κάνει μια δεύτερη δουλειά με την δικαιολογία να μην επιβαρύνει την οικογένεια και να είμαστε πιο άνετα…Από αυτήν την δουλειά δεν έχει φέρει ποτέ λεφτά μέσα στο σπίτι να τονίσω τα τελευταία χρόνια που την έχει ξεκινήσει…. Αυτή η δουλειά του τρώει τον περισσότερο χρόνο από την οικογένεια του και από τα παιδιά του …Μην πω την αδιαφορία του σε μένα αφού δεν έχει χρόνο … Βγαίναμε μια φορά την Κυριακή για φαγητό,,και άντε κανα σαββατόβραδο όποτε είχε όρεξη και όποτε του το ζητούσα εγώ ή όποτε μπορούσα να αφήσω τα παιδιά στην μαμά μου…Δεν είναι μόνο η έξτρα δουλειά που τον κάνει να είναι απασχολημένος συνεχώς,, είναι η συμπεριφορά του που με ενοχλεί,,και όταν τσακωνόμαστε αρχίζει και με βρίζει και με στέλνει στον διάολο κάθε φορά….Έχω κουραστεί να παλεύω μόνη μου ,,να κάνω έναν άνθρωπο να με προσέξει και να με βάλει προτεραιότητα στην ζωή του γιατί πάντα είχε προτεραιότητα όλα τα άλλα εκτός από μένα…Να μου πείτε,, γιατί καθησες μαζί του τόσα χρόνια?? Γιατί δεν ήθελα να διαλύσω την οικογένεια μου,, γιατί υπάρχουν δύο παιδιά που δεν φταίνε και γιατί πίστευα ότι θα αλλάξει κάποια στιγμή….Από πέρσι του χτυπάω τον κώδωνα του κινδύνου ότι αν συνεχίσει να αφιερώνει χρόνο μόνο στην δουλειά που εκείνος επέλεξε να κάνει χωρίς να υπάρχει σοβαρό πρόβλημα,, τότε θα χωρίσουμε….Αφού με απείλησε ,,μετά το πήρε αλλιώς και μαζεύτηκε για λίγο καιρό,, ελάττωσε λίγο τον χρόνο που ξόδευε στην άλλη δουλειά αλλά μετά πάλι τα ίδια…Μου υποσχέθηκε ότι θα την σταμάτησει,δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα,,του είπα να πάμε σε σύμβουλο γάμου και συμφώνησε μετά από πολλές αντιρρήσεις και τελικά δεν πήγαμε…. Υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρήθηκαν,,ίδια συμπεριφορά απέναντι μου,,να με απαξιώνει σε κάθε καβγά που εγώ δημιουργω γιατί βαριέται και να τσακωθεί μην τυχόν ξεβολευτει από την ησυχία του …Και να με κατηγορεί ότι εγώ φταίω…. Πάλι απών στο σπίτι και στα παιδιά του….Του είπα ξεκάθαρα ότι δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση και δεν θέλω να ζήσω άλλο με έναν άνθρωπο που δεν είναι δίπλα μου ουσιαστικά…Αλλά δεν το καταλαβαίνει και κάνει πώς δεν συμβαίνει τίποτα… Κοιμόμαστε χωριστά τους τελευταίους μήνες,,δεν έχουμε επαφή και ζούμε σαν ξένοι στο σπίτι,, μιλάμε μόνο τυπικά πλέον….Δεν έχω μιλήσει ακόμα με δικηγόρο για να δω τι θα κάνω,, είναι και η κατάσταση που επικρατεί γύρω μας και το τρεναρω λίγο αλλά δεν πάει άλλο να ζω έτσι…Δεν έχω όρεξη για τίποτα και είμαι συνεχώς θλιμμένη και τα παιδιά έχουν καταλάβει τι παίζει και όλο αυτό δεν κάνει καλό σε κανέναν…. Μερικές φορές νομίζω ότι είμαι υπερβολική και ότι υπάρχουν και χειρότερα γιατί έτσι μου λέει και εκείνος και έχω αρχίσει να πιστεύω μήπως εγώ είμαι λάθος?? Μήπως όλα αυτά δεν είναι αιτία διαζυγίου…??Δεν ξέρω τι να κάνω… Είμαι σε αδιέξοδο…. Συγνώμη για το σεντόνι που έγραψα αλλά ήθελα να περιγράψω μια κατάσταση που επικρατεί εδώ και χρόνια ώστε να καταλάβετε αν τελικά είμαι εγώ λάθος και να με συμβούλεψετε ανάλογα….Αν και δεν μπορώ να πω και με λεπτομέρειες όλα όσα έχουν συμβεί μέχρι τώρα….
Ευχαριστω εκ των προτέρων….
Αγαπητές φίλες και φίλοι, σας εύχομαι να έχετε όλοι μια όμορφη, τυχερή χρονιά, και να σας έρθει το 21 όπως το ονειρεύεστε! Ήθελα να γράψω πως το το φόρουμ, οι ιστορίες και οι απαντήσεις όλων μου έκαναν παρέα και με κράτησαν σε πολύ σκοτεινούς καιρούς, πέρασα κι εγώ το τούνελ του διαζυγίου και βγήκα στο φως ακριβώς πριν από ένα χρόνο, όταν μετακόμισα σε δικό μου σπίτι. Ο, τι και να λέμε, ένας χωρισμός είναι δύσκολη και στενάχωρη φάση, για μένα ήρθε μετά από είκοσι και βάλε χρόνια γάμου και δυο παιδιά. Όπου και να είστε, με παιδιά ή χωρίς, με δουλειά ή αφραγκες, όπως και να είστε, στο τούνελ ή στο φως, στέλνω μια αγκαλιά στην καθεμιά, όλα θα πάνε καλά στο τέλος, όλα γίνονται, και διαζύγιο στην καραντίνα γίνεται, και οι δικηγόροι και οι ψυχολόγοι δουλεύουν κανονικά, και όλα βρίσκουν το δρόμο τους. Για τις μαμάδες που νιώθουν ότι έχουν φορτωθεί τα πάντα και ανησυχούν ότι ο σύζυγος είναι απών από την καθημερινότητα των παιδιών, έχω να προτείνω να σκεφτούν τη λύση της συνεπιμελειας, την έχω εφαρμόσει κι εγώ με τον πατέρα των παιδιών και λειτουργεί.
Παιδάκι μου γλυκο, lonely, καλή χρονιά θα έχεις, γιατί έκανες μια καλή αρχή. Ευχαριστούμε πολύ που τα μοιράστηκες μαζί μας, δεν ξέρω αν τα ξαναδιάβασες αλλά πραγματικά, σοκαρίστηκα με την ερώτηση στο τέλος “μήπως δεν είναι αυτά αιτια διαζυγίου”. Δηλαδή κάθε σου γραμμή έχει κι έναν αναστεναγμό, εγραψες εδώ ένα κείμενο γεματο θλίψη, απελπισία αβάσταχτη, και αναρωτιέσαι μήπως το να είσαι απόλυτες δυστυχισμένη με έναν άνθρωπο δεν είναι αιτια να τον αφήσεις πίσω σου;! Όχι βρε κορίτσι μου. Αν ο άντρας σου έλεγε στους φίλους του “η γυναίκα μου λείπει όλη μέρα από το σπίτι, δεν ασχολείται με τα παιδιά, μου μιλάει άσχημα, με μειώνει, με κεράτωνε στην αρχή της σχεσης μας, βάζει τη μάνα και τον πατέρα της πάνω από μένα”, τι πιστεύεις ότι θα ήταν η συμβουλή όλων όσων ήθελαν το καλό του; “Υπομονή και τουμπεκί για τα παιδιά”; “Έτσι είναι όλες οι γυναίκες μη δίνεις σημασία”; Όλες ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι, lonely. Για πολλούς λόγους έχεις αποδεχτεί ότι είναι οκ να είσαι δυστυχισμένη, παραγκωνισμένη, να είσαι η τελευταία στη λίστα των ανθρώπων που πρέπει να νιώθουν ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, γελαστοί. Όχι. Αν κατάλαβα καλά από τα γραφόμενά σου δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο οικονομικό πρόβλημα, λοιπόν μπες στη σελίδα της Α,μπα στο Facebook και βρες το αρχείο με τις προτεινόμενες ψυχολόγους, ξεκίνα ψυχοθεραπεία και όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Γιατί τον έχεις χάσει τελείως τον δρόμο, είσαι αλλού από εκεί που ονειρευόσουν πριν από 10-20 χρόνια, είμαι 1000% σίγουρη. Είναι κρίμα. Σε κανέναν δεν αξίζει τόση δυστυχία- σε κανέναν δεν αξίζει δυστυχία μάλλον, ούτε λίγη και σίγουρα ούτε τόση πολλή, ένα κείμενο όλο πόνο, παραίτηση. Όχι ρε παιδάκι μου, μιλα, μίλα εδώ, μίλα στις φίλες σου, μιλα σε ψυχολόγο και βασικά πήγαινε σε δικηγόρο να κανεις μια ερώτηση, να πληρώσεις μια επίσκεψη να τα βάλετε κάτω να δεις τι έχεις μπροστά σου για το διαζύγιο και να το βάλεις μπρος. Ούτε μέρα ακόμα χαμένη από τη ζωή που σου αξίζει, lonely! Αγκαλιές και δύναμη και καλή αρχή.
Αγαπητή Lonely, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω αντίστοιχη εμπειρία με σένα, αλλά διάβασα την ιστορία σου και θέλω να σου πω ένα πράγμα: δεν έχει κανένας το δικαίωμα να μας μιλάει άσχημα και να μας βρίζει, όσο θυμωμένος και αν είναι και όση άνεση και να έχουμε μεταξύ μας. Το να σε βρίζει ο σύζυγός σου αποτελεί κακοποίηση και νομίζω πρέπει να προστατεύσεις και τον εαυτό σου και τα παιδιά σου από αυτόν. Αν κατάλαβα καλά το σπίτι που μένετε είναι δικό σου, οπότε δεν θα χρειαστεί να βρεις κάπου να μείνεις αν χωρίσετε. Αυτό νομίζω απλοποιεί πολύ τα πράγματα. Αυτός ο άνθρωπος ούτως ή άλλως δεν φαίνεται να προσφέρει τίποτα ούτε σε σένα ούτε στο σπίτι σας. Στείλ’ τον στην ευχή του θεού, μόνο ξαλάφρωμα θα είναι από τη ζωή σου σε βάθος χρόνου. Επίσης μου φαίνεται τρομερά περίεργο το όλο θέμα της “δεύτερης δουλειάς”. Είναι επιβεβαιωμένο ότι υπάρχει αυτή η δεύτερη δουλειά; Το ξέρεις ότι είναι σίγουρα εκεί όταν λείπει; Γιατί αν όχι μου ακούγεται ύποπτο.
Σε ευχαριστώ Γβρμ για την στήριξη σου και τα λόγια σου που για μένα αυτήν την στιγμή είναι βάλσαμο….Πάντα στην ζωή μου ένιωθα ότι δεν είμαι αρκετά καλή και προσπαθούσα κΘε φορά να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας… Ίσως γιατί ποτέ δεν αγάπησα αρκετά τον εαυτό μου και επετρεπα στους άλλους να με πατάνε γιατί πάντα ήμουν το καλό παιδί που δεν μίλαγε και ανεχόταν τα πάντα… Νόμιζα ότι ήμουν αχάριστη και πώς έτσι λειτουργούν οι σχέσεις γιατί δεν είχα εμπειρίες από πριν η αλήθεια είναι για να ξέρω…Και τα έδωσα όλα και αυτό που πήρα στο τέλος σαν απάντηση ήταν:Ε,,και τι έκανες μωρέ?Δεν έκανα τίποτα για μερικούς ανθρώπους όπως φάνηκε,,όταν έχασα τον ίδιο μου τον εαυτό για να μπορώ να κουμπωσω σε νοοτροπίες άλλων ανθρώπων και όταν αναφέρω το παρελθόν μου λέει ότι αυτά δεν έχουν καμία σημασία πια και πρέπει να τα αφήσω πίσω μου…Μα αφού το παρελθόν δεν μας καθορίζει σαν ανθρώπους?Αυτό δεν κουβαλάμε πάντα μαζί μας και από αυτό μαθαίνουμε να μην κάνουμε τα ίδια λάθη?Είχα αρχίσει να θεωρώ ότι είμαι παράλογη και υπερβολική και ότι ζητάω παρά πολλά…Και τι ζητούσα?Την προσοχή από τον άνθρωπο που αγαπούσα,,το ενδιαφέρον του ,,την αγκαλιά του…Πάντα ζητιανευα το ενδιαφέρον λες και ήμουν καμία που δεν το αξιζα προφανώς….Να αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό ότι κάνω κάτι λάθος και δεν λειτούργησε σωστά ο γάμος και ο άλλος πάντα να ρίχνει ευθύνες και ποτέ να μην σηκώσει ούτε μία….Το καλό είναι ότι δουλεύω πλέον και νιώθω πιο χρήσιμη γιατί πάντα εκείνος ήταν που έφερνε τα λεφτά στο σπίτι και χάρη σε εκείνον δεν μας λείπει τίποτα…Από υλικά αγαθά ναι,,και τον ευγνωμονώ γι’αυτό που τόσα χρόνια δεν έλειψε τίποτα από μένα και στα παιδιά μας…Αλλά συναισθηματικά δυστυχώς μου έλειπαν πολλά και αυτό δεν μπορεί να το καταλάβει… Αρνείται πλέον να πιστέψει ότι εμένα μου τελείωσε,, αρνείται να καταλάβει ότι δεν είμαι το κορόιδο που πιστεύει σε υποσχέσεις που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ και αρνείται να καταλάβει ότι μπορώ να ζήσω χωρίς εκείνον και να σταθώ στα πόδια μου με αξιοπρέπεια…. Λέει ότι δεν μπορεί να ζήσει μακριά από τα παιδιά του και από μένα…Και αναρωτιέμαι τι έκανε τόσα χρόνια? Έκανε αυτό που βόλευε εκείνον πάντα χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες…Το θέμα είναι ότι δυστυχώς έχω να κάνω με έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να αντιληφθεί τι ζημιά έχει κάνει στην οικογένεια του μέχρι τώρα και δεν υπάρχει επικοινωνία για να μπορώ να πω με σιγουριά ότι το διαζύγιο θα με ελευθερώσει από εκείνον… Ξέρω ότι θα μου κάνει την ζωή δύσκολη αλλά είμαι αποφασισμένη να το φτάσω στα άκρα γιατί πλέον η κατάσταση δεν παλεύεται…Δεν μπορώ στο ίδιο μου το σπίτι να νιώθω φυλακισμένη πια…Να είσαι καλά Πβρμ μου που με έκανες να νιώσω ότι τελικά αξίζει να παλέψω για τα αυτονόητα,,για την ευτυχία που περίμενα να έρθει και δεν ήρθε ποτέ και ότι δεν πρέπει να είμαι δυστυχισμένη γιατί βολεύει τον άλλον επειδή δήθεν δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα ή τα παιδιά αλλά επειδή έμαθε πάντα να τα έχει όλα στα πόδια του γιατι έτσι είχε μάθει και σαφώς τώρα μετά από τόσα χρόνια είναι πολύ δύσκολα να σταθεί μόνος του χωρίς να έχει μία δίπλα του που να του τα παρέχει όλα και χωρίς να εκτιμάει δυστυχώς τίποτα μέχρι τώρα… Γιατί από τα 100 σωστά ,,μου χτύπαγε το 1 λάθος… Τέλος πάντων,,το πρώτο βήμα είναι να συμβουλευτώ δικηγόρο και το δεύτερο να συμβουλευτώ ψυχολόγο για μένα και για τα παιδιά φυσικά πώς να διαχειριστώ την αλλαγή που θα επέλθει με το διαζύγιο… Γιατί συνέχεια μου λέει ότι δεν σκέφτομαι τα παιδιά. ,,ότι δηλαδή θα είναι χειρότερα αν χωρίσουμε ,,ενώ τώρα που βλέπουν δύο γονείς απόμακρους ,,αποξενωμενους,,που δεν μιλάνε μεταξύ τους,,που δεν αγκαλιάζονται,, είναι πολύ καλύτερα για εκείνον μάλλον….Ότι νεότερο έχω θα σας ενημερώσω…Πήρα κουράγιο από τις ιστορίες που διάβασα εδώ μέσα και αυτό με κάνει να είμαι αισιόδοξη και να προσπαθήσω για το καλύτερο για μένα και τα παιδιά μου….
Καλησπέρα Amat Eur…Η δεύτερη δουλειά είναι επιβεβαιωμένη φυσικά…Δεν μπορώ να πω παραπάνω λεπτομέρειες γι’αυτό για ευνόητους λόγους….Έχω δικό μου σπίτι μεν αλλά δεν παίρνω τα λεφτά που παίρνει εκείνος για να πω ότι μπορώ να ζήσω άνετα γιατί ένα σπίτι και δύο παιδιά έχουν πολλά έξοδα…Στο σπίτι όλα αυτά τα χρόνια συνεισφέρει τον μισθό του,, και μία φορά τον χρόνο διακοπές για 4 μέρες… Ποτέ δεν έπαιρνε τα παιδιά για να τα πάει σε δραστηριότητες ακόμη και όταν είχε χρόνο,,να τα πάει βόλτες μόνος του για να μπορώ και εγώ να έχω χρόνο για τον εαυτό μου… Επειδή δεν δούλευα είχα αναλάβει τα πάντα γύρω από τα παιδιά…Όταν έπιασα δουλειά ,, βοηθούσε λίγο στο να πηγαίνει τα παιδιά σε δραστηριότητες όταν εγώ δούλευα και δεν μπορούσα…Όταν απλά σήκωσα ανάστημα και του έλεγα κατάμουτρα αυτά που δεν τον βόλευε να ακούσει ,,ναι με έβριζε,,ναι μου μιλούσε άσχημα γιατί δεν του άρεσε αυτά που άκουγε…Του έχω μιλήσει και εγώ άσχημα,,δεν αντιλέγω,,αλλά όταν νιώθεις ότι ο άλλος υποτιμά την νοημοσύνη σου και ξεπερνά τα όρια σου,, τότε βγάζεις και εσύ νύχια…Μου βγάζει έναν κακό εαυτό και αυτό είναι που με ενοχλεί σε μένα…Όλα αυτά τα χρόνια που ζω μαζί του νιώθω ότι αντί να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και να δίνω το σωστό παράδειγμα στα παιδιά μου,, γίνομαι χειρότερη…Δεν εξελίσσομαι και μένω στάσιμη και ζω έναν φαύλο κύκλο χωρίς τέλος….Το θέμα είναι ότι δεν θέλω τα παιδιά μου να υιοθετήσουν την δική του συμπεριφορά επειδή αυτός έτσι έμαθε από την δική του οικογένεια…Αυτό προσπαθώ να σώσω όσο μπορώ…
Γβρμ, σε διαβάζω πάντα με πολύ ενδιαφέρον, από τον τρόπο που γράφεις και εκφράζεσαι φαίνεσαι πολύ έξυπνος άνθρωπος με ιδιαίτερη ενσυναίσθηση. Ελπίζω τα πράγματα να είναι καλύτερα για εσένα τώρα και να έχεις πάρει τις σωστές αποφάσεις για εσένα, όποιες και αν είναι! Θα ευχηθώ και εγώ με τη σειρά μου σε εσένα αλλά και σε όλες/ους εδώ που συμμετέχουν ή απλά διαβάζουν Καλή χρονιά με υγεία, ελευθερία, ευτυχία και σωστές αποφάσεις!
Φακιδομύτη πολύ εύστοχη η μεταφορά με το τούνελ. Αισθάνομαι σαν να είμαι και εγώ σε ένα τούνελ, μόνο που δυσκολεύομαι να βρω ποια είναι η κατεύθυνση προς το φως. Τα λόγια σου είναι πολύ εμψυχωτικά, είσαι μια απόδειξη ότι ο δύσκολος δρόμος είναι καμιά φορά η μόνη λύση για να ξαναβγείς στο φως.
Κίρκη ελπίζω να είσαι καλά. Είναι από τις ελάχιστες φορές, διαβάζοντας τόσο λίγα που θα έλεγα σε κάποια να φύγει χωρίς δισταγμό. Δεν σου προσφέρει τίποτα και είσαι οικονομικά ανεξάρτητη. Είναι κρίμα να χαραμίζεις τη ζωή σου. Ο σύζυγός σου από αυτά που έγραψες μου φαίνεται ότι έχει στοιχεία διεστραμμένου ναρκισσισμού (διάβασε λίγο γι’ αυτό αν μπορείς, ειδικά τα ξενόγλωσσα sites έχουν πολύ υλικό). Εγώ στη θέση σου θα συμβουλευόμουν άμεσα δικηγόρο. Με ένα παιδί είναι απαραίτητο αυτό. Αλλιώς θα σου έλεγα φύγε χθες.
Lonely έχεις βιώσει πολύ οδυνηρά γεγονότα. Δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερο γεγονός από την απώλεια παιδιού. Αντί να βρεις υποστήριξη από τον άνθρωπό σου βρήκες αναισθησία. Λυπάμαι πολύ. Όταν διάβασα το πρώτο σου post, ήμουν έτοιμη να σου γράψω ότι δεν είσαι υπερβολική. Μετά διάβασα τα επόμενα που έγραψες. Είσαι θύμα χειριστικού και κακοποιητικού συζύγου, και γι’ αυτό αισθάνεσαι ότι είσαι σε αυτόν τον φαύλο κύκλο που λες. Βλέπω ότι έχεις ξεκινήσει το δύσκολο δρόμο προς τη συνειδητοποίηση και τη δράση. Λες ότι θα δεις δικηγόρο και ψυχολόγο άρα έχεις αρχίσει να εμπιστεύεσαι ξανά την κρίση σου και τα συναισθήματά σου. Οι κακοποιητικοί σύζυγοι το πρώτο που χτυπάνε είναι την αυτοεκτίμηση και την αυτοποπεποίθησή μας. Γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις χωρίς βοήθεια από ψυχολόγο ή υποστηρικτικό περιβάλλον. Δείχνεις άνθρωπος που ξέρει να αγωνίζεται και είναι δυνατός. Πιστεύω ότι αν ξεφύγεις από την αρνητική επιρροή του θα γίνεις ακόμη πιο δυνατή!
Γβρμ αγαπημένο καλη χρονια κ σ εσένα! Δεν έχω γράψει γιατι δεν έχει αλλάξει κατι, δυστυχως εχει χειροτερέψει από οικονομικής άποψης λογω του οτι ο “σύζυγος” ειναι σε αναστολή στην εργασία του. Το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να συμφωνούμε ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί και οι δυο αισθανόμαστε ακομη νεοι κ θελουμε να ζησουμε τις ζωες μας και θα πρέπει ολο αυτο να τελειώσει. Χωρίς ομως λεφτά παρε τ’αυγο κ κουρευτο…
Φακιδομύτη! Τι φανταστική, αισιόδοξη συνεισφορά! Ευχαριστούμε ❤️
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
